Princess

+Claw

Het warme bloed stroomde nog over haar wang toen ze behendig naar het kamp liep. Het prikte en deed pijn, maar ze was ongeloofelijk zelf voldaan. Yu had gekregen wat ze wilde van Zira: Een uitbarsting. Veel beter nog, een geheim. De klap was diep geweest, maar ze zou er niet te grote littekens aan over houden. Maar dat wist Claw niet. Hij wist niet of ze iets uitgelokt had. Want zeg nou zelf: Je gewonde, huilende dochter komt bij je, en verteld dat een member dat haar heeft aangedaan, wie zou niet boos worden. Het plan zou als volgt gaan. De poes zou naar zijn barn gaan, hem ontmoeten, en huilend in zijn armen vallen. Yu was nu in het kamp, en nam een weg tussen de bosjes om zo min mogelijk op te vallen. Ze snoof diep, maar rook niemand behalve haar vader. Ze liep naar de achterkant van de schuur en zag een losse plank. Perfect. Voor ze naar binnen ging, knipperde ze een paar keer, tot ze huilde. Tranen vermengde zich met bloed. Met haar zieligste blik ging Yu naar binnen, en hinkte op de gestalte van haar vader af. "Pap..." Snikkend viel ze tegen hem aan zodat zijn rug met haar bloed besmeurd zou worden.

Ze voelde zijn staart om haar heen, en zijn kop tegen haar flank. Hierna keek haar vader haar recht aan. “Wie?” Siste hij. Yu wist nu dat hij gevaarlijk was. Hij was woedend, het soort dat hij geen controle meer had. Ze zag het in zijn ogen. Nu kwam het drama. "Z-zira..." Snikte ze, en duwde haar snuit in zijn gezicht. "Ze kwam met tegen en zei dat ik in de weg stond." Voorzichtig streek ze langs haar wond met haar staart. De tranen prikten alleen maar meer, maar ze zou Zira laten boeten. Ze keek Claw aan met haar zieligste blik. "Ze.. Ze heeft gevoelens voor je, pap. Ik stond in de weg." Het was moeilijk om haar grijns in te houden, die zou ze bewaren als Zira de clan uitgeschopt werd. Natuurlijk wist ze niet zeker of haar vader zo ver zou gaan. Nu was het tijd voor de grote finale. De laatste schep. De zwart witte kattin snikte wanhopig, en huilde in zijn vacht. "Je vindt haar toch niet leuk pap? Alsjeblieft? Alsjeblieft!" Huilend viel ze op de grond, al waren de tranen niet echt. Maar niemand, niemand die het verschil wist. Diep van binnen was het misschien verkeerd om te liegen, maar ze vertelde in principe de waarheid. Ze liet enkel wat weg. En besides, het was haar woord tegen dat van Zira. Drie keer raden wie Claw zou geloven? Nee, dit had ze in haar eigen poot, onder de controle. Nog een laatste keer keek ze de zwarte kater aan. De tranen stroomde nog steeds over haar wangen, langs haar kras, die haar vacht in verschillende tinten rood kleurden.

De plotse uitbarsting liet haar schrikken, maar gaf haar ook een gevoel van kracht. “Ze deed wat!” Een korte tel was er een glimlachje te vinden op haar snoet, maar te kort om het door iemand op te laten merken. “Ooh, waarom ook steeds die vervloekte kattin.” Ze zag dat Claw op stond, en, zoals hij altijd deed in stressvolle situaties, ging ijsberen. “Nee, ik vind haar niet leuk. Ze strijkt altijd tegen mijn haren in en weet tekens weer het beetje waardering de grond in te boren. Het is net alsof ze het er om doet." Zelfs dit gaf haar geruststelling. Ze had geen behoefte aan een nieuwe moeder, en Claw nog minder aan een partner. Yu keek haar vader aan, nog steeds met grote, droevige groene ogen. "Wat gaan we nu doen?" Ze legde haar kopje tegen hem aan, en probeerde hem te laten stoppen met lopen. Ze kon nu twee dingen doen: Twee wegen in slaan. Of de poes zou gedetailleerd vertellen hoe Zira haar had verwond, en Claw nog bozer maken. Waarschijnlijk zou hij dan iets of iemand aanvallen. Ze kon ook niets zeggen, en Zira een milde straf geven. Hm, wat was leuker? Ze zou het voor nu rustig houden. Ze had een leven in haar poten gekregen, een leven waarmee ze kon spelen.

“Wat heeft ze precies gedaan Yu? Is het zo ernstig dat ik de mogelijkheid heb om haar de Elite uit te zetten? Je moet weten dat de BloodClanners snel argwaan krijgen dus ik moet heel voorzichtig zijn met zulke harde maatregelen.” Ze zuchtte, zogenaamd enorm verdrietig. "Ik was aan het jagen, en ze kwam met tegen. We raakten in een gesprek. Ze vertelde me over jullie... Deal." Yu haalde diep adem. "Toen begon ze te dreigen. Dat ik in de weg stond, dat ze jou voor jezelf wilde hebben. Ik vroeg waarom, en toen begon ze te tellen. Bij acht draaide ze zich om, en..." De kattin begon weer te snikken. Haar gedachten draaide op volle toeren, maar ze was best tevreden met zichzelf. "Bij acht sloeg ze mij, zonder waarschuwing!" Ze leunde zwaar op haar vader, en snoof de geur van zijn zwarte vacht op. Het rook naar hem, een geur die ze assoneerde met veiligheid en thuis. "Maar je moet haar niet de elite uitschoppen, dat is verdacht." Nu moest Yu het heel voorzichtig spelen. Ze mocht niet te sluw of vals overkomen, dan kon haar vader een en een bij elkaar op tellen, en het weten. Het liefst had ze gezegd dat hij haar moest straffen, en dreigen als ze het doorvertelde. Dreigen met haar stiekeme verliefdheid. "Straf haar anders, maar niet al te zwaar." Onschuldig keek ze hem aan. "en je moet zorgen dat de rest van de elite er niets van weet." De wond prikte nog steeds. Het enige goede wat die clan katjes ooit hadden voortgebracht was kennis van helen. "Maar jij vindt wel een manier, niet?"

“Je hebt gelijk Yu.” Stemde haar vader in. Ze had het goed gedaan, gelukkig. “Ik weet wel een gepaste straf voor haar, dat komt goed.” Ze voelde een warme, liefdevolle lik over haar oor. Ze keek Claw aan met een blik van; ik wist het wel. “Mijn mooie dochter.” Yu kon het niet helpen om een beetje te grinniken. Mooie dochter en knappe papa. Ze had goede genen gekregen, ja, maar waar welk deel van Moon was bleef haar een raadsel. “Denk je dat het goed komt met de wond, of moet ik er nog even goed naar kijken?” Ze keek bedenkelijk. Het prikte een beetje, en was redelijk diep. Toch had ze niet het gevoel dat het een litteken zou achterlaten: het zou in elk geval onder haar vacht verdwijnen. Daarom schudde ze dus langzaam haar kop. "Nee, ik heb niet het gevoel dat het zou infecteren." Al haar tranen waren nu zowat opgedroogd, deels op haar wangen en deels in haar vaders vacht. Dat moest het ook schoongespoeld hebben, toch? Vanavond zou ze in elk geval aangestaard worden als ze naar de tower ging.

“Gelukkig maar.” Gewillig liet Yu haar wond schoonlikken. Zelf kon ze er toch niet bij. Het prikte een beetje, maar het deed niet echt pijn. Ze kreeg een stootje tegen haar schouder. "Misschien moet je even gaan rusten, de wond lijkt niet levensbedreigend misschien groeien er zelfs wel weer haren op en dan zie je er niks meer van.” De poes zuchtte, zogenaamd opgelucht en uitgehuild. “En ik zal er voor zorgen dat Zira haar straf krijgt.” Dat was het deel waar ze op gewacht had. Ze keek Claw aan. Na een vonkje boosheid veranderden ze weer naar een warme blik, die zij gewend was om te zien. “Hup hup, of wil je hier blijven?” Met een laatste kopje liep ze de schuur uit, en keek goed uit. Toen er geen enkele kat in zicht was verdween ze. Ondertussen wandelde ze naar de tower, met een enorme grijns op haar gezicht. Ze was een litteken rijker, maar ook een stap dichterbij om een kat te vernietigen. Het zou haar eerste keer worden, de snuit van een gebroken kat te zien.