Another

Eindelijk was de winter voorbij en de geuren en kleuren van de lente zorgde er voor dat zelfs Lostdream zich goed voelde. Voor het eerst sinds maanden liep de grote, rosse kater door het kamp met een glimlach op zijn gezicht. Het was ochtend en de dauw lag nog op het gras maar toch ergerde hij zich niet aan het water dat zijn poten licht nat maakte. Zijn ogen speurden het kamp af of hij Softvoice of Rushleap ergens zag maar toen dat niet zo was schokschouderde hij even en wandelde rustig verder tot hij in de buurt kwam van de prooistapel. Even keek hij ernaar maar keerde zich toen weg van de stapel. Hij knipperde met zijn ogen en kneep die even samen.

OOC: Voor Winterplume, kort, excuse me~

Hij zag een poes passeren die naar de prooistapel stapte en de kater deed een stap opzij om haar door te laten. Hij knikte haar goedemorgen en ging langzaam zitten. Hij keek niet met opzet speciaal naar haar maar het viel hem op dat ze poes onwel leek zodra ze een hap nam van de muis die voor haar lag. Hij fronste en deed een stap naar voren. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd en keek naar de muis. Was die giftig? Was hij slecht? De kater snuffelde even aan de prooi maar hij rook niets speciaal. Het probleem lag niet bij het voedsel maar waarschijnlijk zat het emotioneel mis. Hij probeerde niet te bezorgd te klinken maar hij was het nu eenmaal want wie was dat nu niet als een mede clangenote zich onwel leek te voelen voor niets.

"Jahoor." Hij geloofde haar voor geen meter maar hij durfde niet tegen haar ingaan omdat ze zo stil gesproken had. Hij snuffelde aan haar prooi en keek op. "Het gaat wel..." Hij fronste nogmaals maar knikte en deed toen een klein stapje achteruit. "Ik hoef geen medicine cat te zijn om te zin dat er wat mis is," begon Lostdream voorzichtig, "Maar ik zal er niet over doorvragen als je liefst niet wilt vertellen wat er mis is. Dat zou ik helemaal begrijpen. Zeker vermits je me waarschijnlijk alleen van zien herkent want ik denk niet dat ik al ooit echt de moeite genomen had om wat tegen je te zeggen." Hij knipperde langzaam met zijn ogen en keek van de ros-witte poes naar de muis en terug.

Hij zag dat de poes in elkaar kromp terwijl hij sprak. "Maar het is ook niet interessant voor jou denk ik..." zei ze zacht en glimlachte er wat na. "Misschien niet nee, maar het is duidelijk dat je wat dwars zit dus dan is het in mijn ogen best normaal dat het me wat boeit, denk ik", reageerde hij er op met een vriendelijke toon in zijn stem. Hij haalde diep adem en besloot om toch maar gewoon te proberen om te helpen. Als ze niet wou zou ze dat maar moeten zeggen. "Het ligt niet aan het voedsel want dat is oké. Is iets je gebeurd?" vroeg hij voorzichtig. Als dat zo was, was het geen goed idee om het op te kroppen.

"Nou.. eh... ik slaap de laatste tijd niet zo goed omdat.. eh..." De kater luisterde geduldig maar het bleek al gauw dat ze verder niets meer ging zeggen. De kater tikte haar voorzichtig aan met zijn staart. "He, ik ga je echt niet opeten", zei hij. "Je kan me gewoon vertellen wat er mis is." Hij glimlachte even om te laten zien dat hij oprecht geïnteresseerd was in wat er mis was. "Waarom slaap je niet goed? Zorgen aan je hoofd?" Hij hield zijn hoofd even schuin en keek de poes voor hem aan. Ze deed hem ergens aan zichzelf denken. Hij herrinerde zich mar al te goed dat hij niet wou eten en dat hij niet wou zeggen wat er mis was. Gelukkig had hij Softvoice die naar hem had geluisterd.

De poes glimlachte nog een keer naar hem voor ze sprak. "Mijn familie praat niet meer met me." Hij knkte begrijpend. Als ze ht zo zei klonk het maar gewoontjes maar het was duidelijk dat het erg was voor haar. "Mag ik vragen waarom niet? Als je dat zelf weet, natuurlijk ..." vroeg hij, en voegde er daarna de tweede zin wat stiller aan toe.

OOC: Mini-postje :')

De poes haalde haar schouders op. "Ik heb geen idee, maar het is voor mij verschrikkelijk." Lostdream knikte. Dat kon hij wel begrijpen. Zelf waren zijn ouders dood en hij had geen zussen of broers maar hij zou het wel erg vinden mocht Fernpaw stoppen met tegen hem te praten. Zijn adoptieve zoon was iemand waarvoor hij leefde. "Het spijt me, ehm", zei hij. In plaats van 'ehm' had hij haar naam willen gebruiken maar die wist hij niet. "Ik begrijp hoe je je voelt." Dat was niet helemaal waar maar in het begin dat zijn ouders overleden waren dacht hij dat Starclan en zijn ouders hem haatte. Hij was toen een kit en hij wist niet dat Starclan geen dromen geeft aan gewone katten. En Lost wou zo graag dat zijn ouders hem een keertje zouden bezoeken in zijn droom.