Great garden [Skinny Love]

Met een enkele sprong sprong de, al iets oudere, kitten op het aanrecht van de keuken. Haar oortjes had ze nieuwsgierig en speels naar voren gericht. Op deze leeftijd waren alle nieuwe geuren speciaal. Lumina stapte voorzichtig naar een potje toe, dat ze vaak voor Samuel, de jongste rechtloper in het huishouden, had zien staan. Net toen ze bij het potje aankwam, kwam Bo plots de kamer in en begon iets luid te roepen. Lumina legde haar oortjes direct geschrokken in haar nek en sprong van het aanrecht af, recht naar het kattenluikje om Bo te ontlopen. Dankzij het zendertje aan haar halsband geraakte ze snel buiten. De jonge huiskat sprintte tot aan het hek van de muren en kwam bij een klein gat in het hek tot stilstand. Haar oortjes stonden ondertussen al terug recht. "Max?" Lumina riep voorzichtig de naam van de hond die naast hen leefde. Voorlopig was het stil. Ze zette een klein stapje naar voren en probeerde door het gat naar de andere tuin te kijken. Al enkele dagen kon ze naar buiten, maar toch had ze nog geen poot buiten haar tuin gezet. Chiyna en Chester hadden waarschijnlijk al de wijde wereld verkent, maar Lumina was nog druk bezig met het verkennen van de tuin.

Ze rekte zich eerst uit voordat ze uit haar mand stapte. Toen ging ze zitten en waste haar poten en oren, dat was haar standaard routine. Ze stond weer op terwijl de blik in haar gifgele ogen door de woonkamer gleed. Haar twolegs waren in het monster weggegaan, dus het was stil binnen. Soms vond ze dat wel prettig, maar dit keer had ze geen zin om in de stilte te blijven zitten. Ze liep naar haar voerbakje, waar vers vlees in lag. Het was leafbare wat betekende dat ze niet vaak meer het geluk had om een prooi te vangen, daarom moest ze haar vlees wel opeten. Ze kon niet meer zo goed tegen te weinig eten, door haar leeftijd. Ze moest haar weerstand op peil houden, anders zou ze weer ziek worden. Ze vertrok haar lippen in een grimas, maar liet toen haar kop zakken om het vlees op te kunnen eten. Toen ze klaar was met eten likte ze haar lippen af en verliet het twolegnest door het kattenluik. Ze liep door haar territorium en glipte de stoep op terwijl haar oren oplettend alle kanten op bewogen. Haar ogen stonden zoals altijd kalm en beheerst en ze nam alle geuren in haar op. Ze stopte met lopen toen de stem van een kitten haar gehoorgang raakte. Max? Wie was Max. Ze rook de geur van een hond in de tuin naast de tuin waar de stem van de kitten vandaan was gekomen. Had de kitten het nou tegen een hond… dat meende je toch niet? “Honden zijn niet het beste gezelschap jonge kattin.” Sprak ze rustig terwijl ze de tuin van de kitten in liep. “Eigenlijk zijn ze een beetje dom en ons gezelschap niet waard.” Ze ging een eindje van de andere poes vandaan zitten.

“Honden zijn niet het beste gezelschap jonge kattin.” Lumina draaide zich met een ruk om, weg van het hek. Een oudere poes verscheen in haar blikveld. Achterdochtiig was de kitten niet. Ze was van niets of niemand bang, wat soms in haar nadeel werkte. Maar op deze leeftijd was het haar nieuwsgierigheid die de bovenhand had. Haar oortjes richtte zich nieuwsgierig naar voren toen ze de poes even goed bekeek. Ze had nog nooit een kat gezien zonder vacht. Was dit een ziekte, was ze ermee geboren? Zoals altijd lagen de vragen direct op het puntje van haar tong, maar ze hield ze nog even voor haar aangezien de poes terug begon te spreken. “Eigenlijk zijn ze een beetje dom en ons gezelschap niet waard.” Ze haalde even haar wenkbrauw op bij de woorden van de kat. "Max is niet dom," mauwde ze direct als weerwoord en wenkte even kort met haar oortje. Max deed geen vlieg kwaad. Niet dat ze ooit in zijn tuin was geweest, maar ze wist het gewoon zeker. Blaffende honden bijten toch niet?

Ooh die naïviteit van kittens, ze zou er bijna door met haar ogen rollen. Waarom zocht ze eigenlijk nog steeds hun gezelschap op? Meer ergens wist ze dat wel, want ondanks haar afkeer voor hun naïef gedrag en vragen vond ze het heerlijk om haar kennis te delen. Ze zou dat nooit aan zichzelf toegeven, maar ze vond het het leukst als ze ze kon vormen naar wat zij zelf wilde. “Vind jij het slim om achter een rond ding aan te rennen en dat terug te brengen naar de twolegs, omdat de twolegs dat graag willen? Vind jij het slim dat ze naar commando’s van de twolegs luisteren alsof de twolegs de leiders zijn?” Ze bleef de kitten aankijken, met een onverstoorbare maar dringende blik in haar gifgele ogen. “En vind jij het slim dat ze achter katten aan gaan rennen om ze te pakken te krijgen terwijl wij veel handiger zijn?” Ze schudde kalm haar kop. “Nee, honden zijn speeltjes van de twolegs en dat hebben ze zelf niet eens door.” Vervolgde ze.

De jonge kittypet richtte zich dapper op toen de poes haar eerdere vaststelling begon te verdedigen. “Vind jij het slim om achter een rond ding aan te rennen en dat terug te brengen naar de twolegs, omdat de twolegs dat graag willen? Vind jij het slim dat ze naar commando’s van de twolegs luisteren alsof de twolegs de leiders zijn?” De jonge poes wenkte twijfelend met haar oortjes bij wat de oudere poes zei. Twolegs? Noemde ze mensen twolegs? Ze hield haar kopje even schuin en luisterde vervolgens naar de rest van haar uitleg. “Nee, honden zijn speeltjes van de twolegs en dat hebben ze zelf niet eens door.” Na haar uitleg begon de kitten toch te twijfelen. Ze draaide haar kopje bijna teleurgesteld naar het hek waarachter nu geblaf te horen was. Het beeld dat ze bijna van het aanrecht werd geduwd kwam nu even in haar naar boven. Probeerde haar huismensen ook de leiding te nemen over haar? Dat was iets waar ze nog nooit eerder over had nagedacht. Ze schudde kort met haar kopje en duwde de gedachten aan de kant. Nee, deze poes wilde haar gewoon brainwashen. "Mensen zijn companions, geen leaders." mompelde ze er nog achter om Max te beschermen, al kwam het er helemaal niet zeker over. Haar oortjes zakte wat naar achteren, om haar woorden toch nog een beetje kracht bij te zetten.

Ze grinnikte zachtjes toen de kitten weer sprak. “Je moet twolegs gedogen aangezien je naast ze moet leven, maar leiders zullen ze inderdaad nooit zijn. Sommige denken alleen dat ze het wel zijn, maar dat moet je ze snel genoeg duidelijk maken.” Geïrriteerd draaide ze haar oren naar het geblaf. “Nog één keer en ik haal mijn nagels over je neus.” Ze zei het ijzig kalm, maar er was geen enkele twijfel over dat ze het echt zou doen. Toen keek ze de jonge kattin weer aan. “Wat is jouw naam liefje?” Vervolgde ze rustig. “En echt laat twolegs nooit over je heen lopen, voor je het weet proberen ze je kunstjes te leren.” Ze schudde even mistroost haar kop, voordat ze weer haar normale houding aannam. “Leef je hier alleen?” Vroeg ze toen.

“Je moet twolegs gedogen aangezien je naast ze moet leven, maar leiders zullen ze inderdaad nooit zijn. Sommige denken alleen dat ze het wel zijn, maar dat moet je ze snel genoeg duidelijk maken.” De jonge kat dacht direct aan het voorval van deze morgen, Bo die haar van het aanrecht joeg. Was dat zo'n voorbeeld? Ze richtte haar oortjes in de richting van het hek, waar de hond van de buren achter zat. Skinny Love siste direct wat naar de hond toe en draaide zich vervolgens terug rustig naar haar toe. “Wat is jouw naam liefje?” Een glimlachje verscheen op haar snoetje. "Lumina," beantwoorde ze direct haar vraag en richtte haar staart trots in de lucht. “En echt laat twolegs nooit over je heen lopen, voor je het weet proberen ze je kunstjes te leren.” Ze schudde direct haar kopje bij de poes haar nieuwe tip. "De twolegs in mijn huis moeten me niet bevelen, Samuel is mijn echte companion." mauwde ze direct. Samuel was dan wel een kitten in de twoleg wereld, maar dat maakte haar niet uit. Leef je hier alleen?” Even hield ze haar kopje schuin. Waarom wilde iedereen toch steeds weten of ze hier alleen woonde? Het was niet dat haar huisgenoten zo vele interessanter waren hoor. "Enkel de siblings Chiyna en Chester," mauwde ze vluchtig. "Maar ze verdwijnen toch altijd."

“Hallo dan Lumina.” Zei ze kalm en zo vriendelijk mogelijk. Vaak klonk haar stem neutraal en emotieloos, maar ze probeerde er een klein beetje meer gevoel in te leggen. Dat deed ze om de jonge kitten niet af te schrikken, maar ze had het idee dat ze dat ook niet deed. Lumina leek alleen maar nieuwsgieriger te worden. “Nee, ze moeten jou inderdaad niet bevelen, dat moet je ook niet laten gebeuren.” Vervolgde ze op de opmerking van de andere Kittypet. “Zolang je dat niet laat gebeuren dan komt het wel goed.” Toen luisterde ze naar het antwoord van Lumina. “Je hebt dus siblings.” Ze ging er verder niet over door, dat was genoeg informatie. “Heb je wel eens een muis of een vogel gevangen Lumina?” Vroeg ze daarna rustig.

“Je hebt dus siblings.” Direct schudde de kitten met haar kopje. "Geen siblings, enkel huisgenoten." mauwde ze direct en luisterde vervolgens in stilte naar wat de oudere poes te zeggen had. Een muis of vogel gevangen? Ze schudde direct uitbundig haar kopje. "De vogels in mijn tuin vliegen altijd direct weg als ik maar in de buurt kom." zei ze met een klein grijnsje en draaide plots uit het niets een rondje. Als kitten zat ze altijd vol met enregie, energie die ze niet altijd kwijt geraakte. Vaak speelde Bo wel met haar, maar sinds ze nu elke week weg was, was dat spelen veel minder geworden.

Ze had het dus even verkeerd begrepen, maar Lumina legde het haar nog een keer uit. “Enkel huisgenoten.” Herhaalde ze de woorden van de jonge poes. “Kun je wel een beetje met ze?” Vervolgde ze kalm. Ze grinnikte zachtjes toen de kitten zei dat de vogels altijd wegvlogen. “Het zijn niet voor niets vogels.” Ze stond op. “Kom ik zal je de geuren leren onderscheiden.” Ze wenkte Lumina met haar staart uit de tuin. “We gaan naar de rand van het bos en dan mag jij mij vertellen welke geuren je ruikt.” Ze trippelde naar de rand van het bos en keek om naar de andere poes met een afwachtende blik in haar gifgele ogen.

De poes leek haar kort te herhalen, dus nam ze even de tijd om haar eens wat beter in zich op te nemen. Ze kreeg echter niet veel tijd want de poes stelde al direct de volgende vraag, zoals zij eerder had gedaan. Ze knikte direct op wat ze zei. Natuurlijk kon ze met hen om, al duwde ze haar gewoon sneller aan de kant omdat ze net wat ouder waren. Maar dat was niet belangrijk. Skinny Love zou er niets mee zijn. “Kom ik zal je de geuren leren onderscheiden.” Haar oogjes werden groter toen de huiskat zei dat ze haar iets wilde leren. Leren, iets wat ze altijd graag deed. Het enige wat haar liet twijfelen, was dat ze wenkte naar het bos. Ze was zelfs nog niet uit haar tuin geweest, haar geweldige tuin. Ze had amper haar eigen tuin verkend, dus het was behoorlijk logisch dat de kitten niet direct achter Skinny Love aan liep. “We gaan naar de rand van het bos en dan mag jij mij vertellen welke geuren je ruikt.” "Is dat wel veilig?" mompelde ze als antwoord en trippelde achter de poes aan. Ze hield echter aan de rand van haar tuin halt, onzeker over wat er zich buiten haar tuin van gevaren school. Ze was slimmer dan ze eruit zag. Haar kopje zei haar van op haar vertrouwde plek te blijven.

Toen de kitten haar tuin niet verliet draaide ze weer om. Lumina was een verstandige poes dat was meteen duidelijk. Ze ging naast haar staan en liet haar nagels uit hun hulzen glijden. Ze tilde haar poot op en liet de jonge poes haar nagels zien. “Zie je deze Lumina?” Vroeg ze toen rustig. “Ik leef al vele moons op deze wereld en ik ben er nog steeds. Terwijl ik vaak in het bos of in Rogue gebied te vinden ben.” Ze zette haar poot weer op de grond . “Wanneer je bij mij blijft dan zal jou niks overkomen.” Ze liep weer bij haar vandaan naar de bosrand. “Kom.” Vervolgde ze terwijl ze zich van de kitten verwijderde.

De poes draaide zich zijdelings naar haar om en stapte terug naar haar toe, waarna ze naast haar ging staan. Lumina volgde elke beweging van de poes. “Zie je deze Lumina?” Haar ogen gingen naar Skinny Love's poten, waar een goed paar nagels direct zichtbaar was. Even hield ze haar kopje schuin, niet wetend wat ze hier mee wilde bereikbaar. “Ik leef al vele moons op deze wereld en ik ben er nog steeds. Terwijl ik vaak in het bos of in Rogue gebied te vinden ben.” Ze fixxeerde haar aandacht op haar poot, waarna ze kort naar haar kleine pootjes keek. “Wanneer je bij mij blijft dan zal jou niks overkomen.” Ze keek direct op toen de poes vervolgens terug over de grens stapte. Nog steeds bleef de kitten even staan, twijfelend of ze het nu wel of niet zou doen. “Kom.” Haar oortjes schoten naar voren toen ze dat nog riep. Wat het ook was, dat was hetgeen wat haar overhield. "Wanneer wordt ik zo groot als u?" mauwde ze plots, terwijl ze haar tempo iets versnelde. het laatste wat ze nu wou, was achterblijven. Ze zorgde ervoor dat ze schuin voor de oudere huiskat liep. Ze draaide haar kopjes zijdelings naar poes.

Ze moest zachtjes lachen toen Lumina vroeg wanneer ze zo groot was als haar. Het was lang geleden dat ze echt gemeend gelachen had en toen ze dat besefte stopte ze ook meteen. Het verraste haar een beetje en ze schrok er van. Toch herstelde ze zichzelf zo snel dat het niet aan haar te zien was. “Dat duurt nog even jonge kattin, maar het gaat sneller dan je denkt.” Ze keek naar de jonge kitten. Soms was het misschien wel goed om wat jonger gezelschap op te zoeken, al kon ze zich flink aan ze irriteren. Toen ze bij de bosrand aankwam stopte ze. “Doe je bek maar eens open en neem de geuren goed in je op. Kun je zeggen wat je allemaal ruikt Lumina?” Ze ging zitten met een kalme blik in haar gifgele ogen terwijl ze afwachtte wat de jonge kittypet ging zeggen.

Ze trippelde vrolijk verder. Haar oortjes waren naar voren gericht en haar oogjes waren strak op de omgeving gericht. Op dit moment gebruikte ze vooral haar ogen en oren aangezien ze, voorlopig, meer op die twee aspecten vertrouwde. “Dat duurt nog even jonge kattin, maar het gaat sneller dan je denkt.” Ze draaide zich zijdelings naar de poes op en glimlachte opgewekt. Dat ze maar snel zo groot werd als Skinny, dan zou ze zelf ook eens op verkenning kunnen gaan, verder dan haar tuin. Lumina liet haar blik naar de grote bomen gaan, waar ze nu vlak bij stonden. “Doe je bek maar eens open en neem de geuren goed in je op. Kun je zeggen wat je allemaal ruikt Lumina?” Even draaide ze haar oortjes naar achteren toen de poes iets zei, maar richtte ze al snel terug geamuseerd naar voren. Dingen bijleren was iets wat ze graag deed. Er was altijd wel iets bij te leren. Ze moet het altijd op zichzelf leren, dus het was wel eens fijn om het te horen van een wijze oudere poes. Voorzichtig opende ze haar bekje, waarna ze even haar oogjes dichtkneep. De geuren die ze nu rook waren niet zo zacht en warm als dat ze gewend was. Ze waren ruw en scherp en het aantal geuren was onmogelijk om zo vlug op te sommen. De geur die haar wel direct opviel was de geur van de bomen. "Ik ruik de bomen en nog veel meer geuren die ik niet direct kan plaatsen." merkte ze op en liet haar blik even naar de boomkruinen gaan, waarna ze zich terug omdraaide naar Skinny Love.

Ze knikte langzaam toen Lumina zei dat ze de bomen rook. “Die geur vind ik ook altijd heel lekker, maar het is niet de belangrijkste. De belangrijkste zijn de prooigeuren. De clankatten en rogue’s moeten overleven door het vangen van prooi en ik eet ook veel liever prooi dan het eten van de twolegs.” Ze legde haar staart op haar achterpoten en keek Lumina weer aan. “Ruik je die zoete geur, vermengt met de geur van nootjes. Nootjes ruiken een beetje bitter. Dat is een muis die net nootjes heeft gegeten. En ruik je de zoute geur vermengt met de zure geur van besjes, dat is de geur van een vogel. Er heeft ook net een eekhoorn gelopen. Eekhoorns ruiken heel sterk naar de bomen, omdat eekhoorn vooral in bomen leven ook vermengt met de geur van nootjes.” Ze bewoog even met haar oren. “Probeer eerst die maar eens te onderscheiden en vertel mij dan welke kant ze op gegaan zijn. Geuren maken een spoor, je hebt verse en oude sporen. Bij de verse sporen betekend het dat de prooi nog in de buurt is.” Ze vond het leuk dat de jonge kittypet het wilde leren en ze was benieuwd hoe snel ze het oppikte.

“Die geur vind ik ook altijd heel lekker, maar het is niet de belangrijkste. De belangrijkste zijn de prooigeuren. De clankatten en rogue’s moeten overleven door het vangen van prooi en ik eet ook veel liever prooi dan het eten van de twolegs.” Prooi. Leefde men in het bos alleen maar van prooi? Lumina was tevreden met wat ze kreeg van haar mensen. Ze richtte haar blik geregeld op het bos dat zich achter Skinny Love bevond. Ze had dan wel de eerste stap gezet buiten haar tuin, maar dat wilde niet zeggen dat ze helemaal op haar gemak was. Ze richtte haar blik snel terug op de poes toen ze elk prooidier en hun geur beschreef. Nu ze het zei herkende ze wel enkele kenmerken. “Probeer eerst die maar eens te onderscheiden en vertel mij dan welke kant ze op gegaan zijn. Geuren maken een spoor, je hebt verse en oude sporen. Bij de verse sporen betekend het dat de prooi nog in de buurt is.” Het poesje richtte zich direct terug wat op toen de poes haar een opdracht gaf. Ze opende kort haar mondje om de geuren in zich op te nemen, zoals de poes haar had geleerd. De bekende geur van boom, oftewel eekhoorn herkende ze direct. Ze liet haar kopje iets wat zakken en zwiepte enthousiast met haar staartje. Sommige dingen die ze deed had ze overgenomen van de hond naast haar nest. Het was iets wat ze niet snel af zou leren, maar dat deerde haar niet. In haar ogen leek dat dan ook allemaal normaal. Haar kopje schoot direct terug omhoog, waarna ze voorzichtig nog enkele staartlengtes verder het bos in liep. Haar blik schoot naar de boom voor haar, waar de geur van de eekhoorn leek te stoppen. "De eekhoorn is hier niet lang geleden naar boven geklommen, want de geur verdwijnt hier," piepte ze en draaide zich met een glimlachje om naar de poes waarna ze nog een keer haar bekje opende. Een onbekende geur bereikte haar gehemelte. Het was een scherpe geur die niet voldeed aan één van de beschrijvingen, de geur van een egel. Deze geur had ze al eerder geroken, maar had er nooit een naam op kunnen plakken. "De geur van vogels en muizen zijn niet echt duidelijk, maar er is wel een andere geur die behoorlijk opvalt," mauwde ze vervolgens en trippelde vervolgens terug naar de poes toe. "Wat is dat? Is het gevaarlijk?" vroeg ze direct. Misschien was het wel zo'n woud kat. Misschien was het wel iets gevaarlijk. De jonge poes had nog nooit een boskat gezien, laat staan geroken. Het kon dus goed mogelijk zijn dat dit de geur was van zo'n kat.

Ze bleef zitten en keek kalmpjes toe hoe Lumina enthousiast aan haar opdracht begon. Ze wachtte af totdat de jonge kitten zover was om haar te vertellen wat ze allemaal oppikte. Er ontstond een kleine goedkeurende glimp in haar gifgele ogen toen ze zag hoe de andere poes naar de boom liep waar de eekhoorn zich in verschuild had. “Goed” Zei ze dan ook toen Lumina vertelde dat de eekhoorn de boom in geklommen was. “Die heeft zich inderdaad in de boom verstopt, waarschijnlijk omdat de eekhoorn van ons geschrokken is.” Ze bleef nog steeds geduldig zitten terwijl de jonge kittypet verder snuffelde. Ze knikte toen Lumina naar haar toe trippelde en vertelde wat ze nog meer geroken had. “Dat klopt ook Lumina. Die geuren zijn oud, waarschijnlijk van twee dagen geleden.” Ze wachtte totdat de jonge poes weer voor haar stond voordat ze verder ging. “Het andere wat je ruikt is een egel en die kunnen inderdaad gevaarlijk zijn. Het zijn maar kleine beestjes en als je ze met rust laat is er niets aan de hand, maar als ze bang zijn dan rollen ze zich op als een bolletje. Egels hebben allemaal stekels op hun rug en die prikken gemeen als je er tegen aan komt. Het is wel een lekkere prooi, maar als je ze wilt vangen moet je heel voorzichtig zijn.” Ze knikte weer voor haar. “Ga door, ruik je ook kattengeuren?”

Lumina richtte haar kopje op naar de boom waar de eekhoorn even geleden in was geklommen. “Die heeft zich inderdaad in de boom verstopt, waarschijnlijk omdat de eekhoorn van ons geschrokken is.” Ze draaide haar kopje al snel terug naar de oudere poes toen ze haar verder informeerde over de andere geuren. Een egel. Welk dier heeft er in hemelsnaam stekels?! Dat moest onhandig zijn. . “Ga door, ruik je ook kattengeuren?” Ze duwde de vele vragen over egels naar de achtergrond en probeerde zich terug te concentreren over wat Skinny Love net had gezegd. Katten geuren. Lumina draaide zich weer van de poes af, om haar geur zoveel mogelijk op de achtergrond te houden. Ze rook veel kattengeuren, sommige waren duidelijk van huiskatten zoals zij, maar er waren veel geuren die onbekend voor haar bleven. Waren dat die boskatten? "Ik ruik twee soorten geuren, maar kan ze niet direct plaatsen." mauwde ze. De huiskatten waren nog een groep apart, maar in de 'boskattengroep' rook ze twee verschillende, sterke geuren. De ene geur had ze al wel eens geroken toen er een jonge kat op haar tuinhek zat, en de andere wist bijna elke dag haar tuin te bereiken. De jonge poes draaide zich met een ruk naar de poes om en richtte haar oortjes naar voren.

Ze knikte langzaam toen Lumina zei dat ze twee verschillende geuren rook. “Rogue’s ruiken altijd verschillend, maar er is één geur die hen herkenbaar maakt. Ze ruiken naar de velden, naar gras en weinig andere katten geuren. De clankatten ruiken naar heel veel katten, omdat ze in een grote groep leven. De ene geur is van een Rogue kater en de andere geur is van een nieuwsgierige Shadowclan poes. Shadowclanners hebben de geur van moeras en natte grond in hun vacht. Wil je ook de geuren van de andere Clans weten?” Ze keek de jonge kitten aan. “Weet je al iets over de Clans Lumina?” Vervolgde ze kalm. Ze bewoog even haar oren, maar voor de rest bleef ze stil zitten. Haar blik gleed weer naar de bomen en ze opende haar bek een stukje.

Onderwerp: Re: Great garden [Skinny Love]