Algemene Onzin Topic

Ring around the rosy

De meest heldere herinnering aan haar thuis was de dag dat ze als klein kind, nog nauwelijks in staat om hoed te lopen, naar de Arcanine schuur was gekropen. Ze herinnerde het zich zo helder dat ze als klein kind voor de haard had gezeten en naar het vuur had gestaart. Ze was alleen in het kille huis. Het vuur mocht dan wel warmte verspreiden de kou was hun altijd voor. Dit was nog in de tijd dat nachtmerries waarde hadden en haar vader nog een rol had in haar leven. De kleine man had wat weg van en dwerg. Hij was klein maar fors, met handen zo groot als honkbalhandschoenen. Zijn haar en baard waren oranje en zijn donkere ogen hadden een onbeschrijfbare vlam in zich. Hij was bitter na de dood van zijn vrouw geworden, en gaf de schuld aan zijn dochter. Meer en meer had Baltasar zich aan zijn werk geleid om niet meer te hoeven denken aan zijn overleden vrouw. De Arcanine voelde zijn haat en verdriet aan, zijn ongeloof. De vurige pokémon hadden wat wild in zich en dit brak nu uit. Het kwam steeds vaker voor dat ze gingen jagen op Mareep als ze uitbraken of dingen spontaan afbrandden. Hun loyaaliteid was verstoort geraakt door de man die ze als hun leider zagen. Na deze lange dagen kwam de man thuis en voelde zich schuldig om het verwaarlozen van zijn dochter. Dan vertelde hij een verhaaltje over een plek waar pokémon nog ongetemd waren en zelfs een pokébal hun niet kon dwingen. Het meisje geloofde ieder woord. Maar de volgende dag hadden de nachtmerries de man weer tot waanzin gedreven. De kleine roodharige Rayata wandelde dan in haar eentje rond door het huis, leerde door haar vingers te branden dat vuur pijn deed en leefde het harde bestaan. Het huis was kil. De haat van de familie leek erin te wonen en de kou nam de leiding in de lege kamers. Enkel de woonkamer werd verwarmt door de haard en joeg de boze geesten weg. Het meisje had vaak voet gezet in de kille kamers vol schaduwen en probeerde zich zelf niet als angstig te beschouwen. Maar er was iets verkeerds in deze koude ruimtes, hun leegheid, en toch het gevoel van aanwezigheid. Keer op keer zorgde deze ervoor dat het kind wegrende en de deuren sloot. Toch leken zelfs deze donker houten blokkades niet genoeg te zijn. De kou kroop door de hallen en loerde naar haar. Ze wachtte op het moment dat het vuur doofde en ze ook de vlam van het meisje konden sussen. Rayata deed zo haar best de haard levend te houden, maar vuur ging geen hele dag mee. Overdag ging het nog wel maar het noorden had altijd lange uren waarbij er enkel schermer was. Niet licht en niet donker. Geen dag en geen nacht. Zo leerde het jonge meisje dat vuur zich voedde op hout en ze verzamelde altijd genoeg op haar tochten door het huis om zichzelf veilig te voelen. Het was ook die dag geweest dat het vuur zichzelf had gedoofd. Met een schok was het meisje ontwaakt uit een verschrikkelijke droom om er achter te komen dat deze realiteit werd. Het vuur smeulde nog na maar niks lag in haar kracht hem weer op te doen laaien. Ze wou huilen, beven en zich opkrullen. Maar er was geen tederheid in haar huis, niemand om haar te troosten. De kilheid kroop al dichterbij en het meisje was naar buiten gegaan. Ze opende de deur en werd begroet door een ijzige wind. Tranen kwamen op in haar ogen en haar kwetsbare huidje leed onder de snijdende kou. Onder haar blote voetjes lag de bittere sneeuw. Toch leek alles haar beter dan daar te blijven wachten. Ze kroop en ze liep vooruit. Langs de Rapidash die verontwaardigt snoven, langs de vervallen hekken en pluimen onkruid. Wat ze volgde wist ze niet maar ze ging door. Op het moment dat ze dacht dat haar voeten zouden afsterven en ze hier voor eeuwig was verloren dook er een enorm gestalte op. De grote schuur van de Arcanine was dichtbij en een van de hekken was weer verzakt. Vijandig grommend zag ze hoe de gestreepte pokémon zich naar haar wende. Vuur glom tussen diens kaken maar het meisje was niet bang. Ze was nog te jong om deze vijandigheid te beseffen. Ze zag diens vuur enkele als troostend en stapte dichterbij. Haar oogjes groot ontmoette die van de ander en net toen de machtige pokémon haar wou aanvallen raakte ze zijn snuit aan in een vriendelijke aai. Verrast had deze beseft dat ze niet slecht was en haar opgepakt aan haar kraag. Ruw was ze terug op de grond gezet in de schuur en die dag had ze daarin doorgebracht. Sommige pokémon wouden haar aanvallen. Andere waren enkel nieuwsgierig. Rayata voelde zich thuis tussen de warme pelzen en spelende Growlithe. De moederlijke Arcanine had zich over haar ontfermt en haar warm gelikt. Het duurde lang voordat Baltasar haar vond en haar met ruwe stem zei dat ze stout was geweest. Maar het deed de roodharige niks meer, ze had zich thuis gevoelt. Maar heel even. De volgende dag werd ze weggehaald door een van de buren. Baltasar vertrok, de Arcanine’s met hem. Ragya wist nog hoe ze niet had gehuild maar verbaast was geweest. Ze wist nog hoe ze dagen had gewacht, denkend dat de man en zijn pokémon terug kwamen voor haar. De roodharige had geloofd dat niemand haar in de steek zou laten. Toen het uiteindelijk doordrong dat ze alleen was, dat Baltasar nooit terugkwam, had ze alleen maar gedacht aan zijn verhaaltje;
‘Arcanine zijn wilde dieren mijn Elskan. Ze zijn sterk en wild. Ergens diep verloren in ijs ligt ene prachtige plek. Diep in een vallei. Een plek onaangeraakt door de kou en de vorst, waar geen trainer zich durft te plaatsen. Aan de randen wacht de sneeuw om hem te verzwelgen. Om de vallei mee te nemen in onze eeuwige winter. Maar het weer luistert daar niet. Bomen groeien er in bossen, struiken geven het hele jaar bessen en het gras verdord nooit. Zelfs het water is altijd zuiver en de beekjes zo helder dat de kiezels eronder ziet. Daar zijn alle wilde pokémon van ons land geboren. Alle echte in ieder geval. De Arcanine zijn zelfs groter dan onze alpha en heersten over de vallei. Ze waren eerlijke beesten. Joegen niet meer dan dat ze nodig hadden en hielt hun groep klein. Wanneer het bos te wild werd zouden hun het terugdringen en wanneer het ijs te dicht kwam smolten ze het samen. Vele trainers zijn naar die plek gegaan om de pokémon naar hun wil te vormen. Maar ze waren zo ongevreest en wild dat het niemand lukte. Hun vacht gloeide als vlammen met strepen zwart als kool. Zelfs in hun veilig oord was hun pels zo dik dat je het met geen klauw kon verwonen. Hun tanden waren als zilver en hun ogen glommen als obsidiaan. Ze waren prachtig wanneer de zon op hun neer kwam. Dan glinsterde ze als het wateroppervlak. Natuurlijk wou iedereen ze hebben. Legendes zeiden dat degene die deze Arcanine naar slagvelden zou berijden altijd zou winnen. En in tijden waarin een overwinning nodig was trokken ze erop uit om deze te vinden. In de loop van de jaren was de vallei te vaak gevonden. Te vaak moesten de pokéon hun gasten verjagen om nog goed op de vallei te kunnen passen. Het woud overgroeide, het gras verdorde en het ijs kroop dichterbij. De Arcanine hielden het niet vol.’
Zelfs toen Rayata alleen was fluisterde ze tegen zichzelf voor ze ging slapen. ‘Wat gebeurde er toen?’ En dan hoorde ze in de norse stem van haar vader de simpele woorden die nu zo veel bitterder klonken.
‘Ze lieten de vallei achter en vertrokken’

A pocketful of posies

Het was deze herinnering die nu voor haren ogen afspeelde terwijl ze in het donker met haar hand zocht naar een slot. Wat moest ze hier. Het donker verzwolg haar en ze wou op het moment niks meer dan een fatsoenlijk vuur om de wereld haar gelijk te bewijzen. More and more people were refusing to obey the laws of the land. Ze sloot haar ogen, wat geen verschil maakte in de hoeveelheid licht die doorscheen. Het was donkerder dan de puurste nacht die ze ooit had gezien. En ze kende er veel. Met haar rug tegen de ijskoude muur gleed ze omlaag en kreunde zacht. Hoe kwam ze hier ooit uit? Geen slot, geen vuur, niks. De kou van de muur kroop door haar kleren en vestte zich in haar lichaam. Haar porseleinen huid kreeg kippenvel maar het deerde haar niet. Ze had grotere zorgen. Hoelang zou ze hier zitten? Een dag voor ieder vuur wat ze aangestoken had? Dan kon ze wel vaarwel zeggen tegen een fatsoenlijk leven. Haar handen gleden over haar kleren, haar leren jack, vaalgroene shirtje, spijkerbroek en zwarte lege riem. Kleur maakte hier niet uit, alles was zwart zonder licht. Haar riem voelde leeg zonder haar pokéballen en haar rug kaal zonder de vertrouwde rugzak die ze bij haar eerste dag in Lumiose city had buitgemaakt. Gedwongen hadden Aldrei en Refur terug in hun pokébal gemoeten en waren in beslag genomen. Hoe kon je levende wezens in beslag nemen alsof het voorwerpen waren? Maar goed, ze was immers zelf ook in beslag genomen en had weinig recht om hiertegen te pleiten. Eenmaal zonder iets om te doen begon ze na te denken. Meer als anders, herinneringen doemde op en gingen weer alsof er niks was gebeurd. Het gaf de roodharige een vreemd gevoel. Zoals wanneer je terug denkt aan een nare dag en probeert te verzinnen wat je anders had kunnen doen. Ze had gelogen. Er was wel licht in de kleine kamer die voor nu haar onderdak was. Een klein laagbrandend lichtbulpje dat aan het eind van zijn latijn was. Nu en dan flikkerde het eens zachtjes maar het was nog niet eens sterk genoeg om een mot aan te trekken. Ook scheen er een tl licht van onder de massieve deur. Dit was ook niet noemingswaardig genoeg in haar ogen. De ironie in die zin was bijna pijnlijk. De roodharige pyromaan had al genoeg geprobeerd om te ontsnappen en niks werkte. Ze kon niet door de deur, er waren geen bereikbare ventilatie schachten en er was geen raam. Haar enige hoop was om iemand neer te slaan als deze eten kwam brengen. Al moest ze natuurlijk wel eten krijgen voor dit plan om te werken.