We are always afraid to ask because we aren't afraid of the answer but the feeling of rejection

Hijgend en verhit schoot hij overeind in zijn nest. Hij bleef even wat beduusd staan, zijn lichtblauwe ogen verwilderd. Het was steeds weer dezelfde droom, de droom waarin Lynxfang en hij opgegeten werden door de das. Zijn moeder kwam er ook in voor, huilend aan de zijkant alsof ze niets kon doen. Het maakte hem gek en het putte hem uit. Hij sliep pas weer sinds een paar dagen in zijn nest sinds de aanval, zijn wonden waren zo goed als dicht maar zijn geestelijke gezondheid was twijfelachtig. Hij moest naar Whisperwind, dat moest gewoon. Hij had haar niet opnieuw willen belasten met zijn gezeur, maar het begon ook anderen op te vallen dat hij van elk klein dingetje schrok. Dat zijn haren al overeind gingen staan als er een grassprietje bewoog. Ze moesten niet denken dat hij niet meer geschikt was als warrior, straks moest zijn tante hem gedwongen elder maken en dat zou haar hart breken. Hij slikte en dwong zichzelf te ontspannen, maar zijn adrenaline zat al te hoog. Hij zag er zelfs tegenop om van de Warrior den naar de Medcine Cat’s den te lopen. Langzaam drong het tot hem door hoe ver hij al was, hoe ernstig dat was. Hij slikte nog een keer en liep voorzichtig de den uit, maar zo snel hij buiten was zette hij het op een sprinten. Hij schoot als een gek het kamp door de den van Whisperwind en Honeypaw in. Rillend bleef hij staan, zijn hart kloppend in zijn keel. Ooh StarClan alsjeblieft laat het stoppen, vulde zijn gedachten. “Whisperwind?” Zijn stem klonk paniekerig.

[First Whisperwind]  

Voor het eerst na alles wat gebeurd was had de gitzwarte poes goed kunnen slapen en nog behoorlijk lang. En dat terwijl ze ook wel wist dat het niet helemaal correct was om zelf te lang te slapen maar ze had het nu eenmaal toch nodig. Starclan liet haar gelukkig ook in vrede slapen en zo kon de zwarte poes haar energie weer mooi aanvullen zodat ze weer voluit en actief verder kon gaan met het werk dat te wachten stond. Honeypaw had nog een lange weg te gaan voor ze genezen was maar het begon er langzaam aan toch beter uit te zien. Maar een paniekerige stem wekte haar nu en slaperig opende ze haar ogen. ''Hmm?'' Mompelde ze langzaam en duwde zich iets omhoog voor ze gaapte en eens goed keek wie er binnen was gekomen. Haar ogen schoten echter open zodra ze zag dat het haar jonge vriend was. ''Creamyfrost!'' Sprak ze zacht en duwde zich in een beweging helemaal omhoog voor ze zich snel uitrekte en hem wenkte met haar staart. ''Kom hier.'' Zei ze zacht maar met een toon die geen tegenspraak accepteerde. Ze wist dat er een hoop op zijn schouders had gelegen en dat hij een hoop te voortduren had gehad waarmee zij wel rekening mee kon houden. Het was echter moeilijk uit te leggen aan de rest van de clan omdat ze het wellicht niet helemaal zouden begrijpen. ''Kom hier en vertel me wat er aan de hand is.'' Zei ze en keek hem aan. Alle slaperigheid was in een keer weg uit haar hoofd en haar ogen vulden zich met zorgen om de jonge kater. Het was een vreemde band die ze had opgebouwd met de jonge warrior maar ze waardeerde het tot diep in haar ziel. Ze gaf een heel hoop om hem en was dan ook bereid hem ook met alles te helpen als hij daar om zou vragen. Ze zou hem verder nooit dwingen want zelfs dat zou hem niet helpen. Hij moest zelf de eerste tekenen geven die toonde dat hij hulp wilde.

Hij voelde zich meteen schuldig dat hij haar wakker gemaakt had. Hij had zijn bek al open om te zeggen dat hij terug zou gaan naar de Warrior den toen haar ogen open schoten. Shit, nou kon hij dus niet meer terug. Hij slikte even en er ontstond een waterig glimlachje om zijn lippen. Hij was gek op Whisperwind, want ze was een goede vriendin die altijd voor hem klaar stond. Alleen hij wist niet zeker of het vreemd was wat er met hem gebeurde en of hij niet gek aan het worden was, wat als Whisperwind ook vond dat hij gek aan het worden was? Zou ze dan nog wel een vriendin van hem willen zijn. Hij was kwaad op zichzelf, kwaad dat die gedachten zelfs maar in hem op kwam. Hij wist dat ze niet zo dacht en dat ze hem accepteerde zoals hij was, ze zou hem enkel willen helpen. Hij hoopte echt dat het te verhelpen was, want het maakte hem langzaam krankzinnig. Na nog een korte aarzeling liep hij naar haar toe en ging bij haar in haar nest liggen. “Ik…” Begon hij zachtjes terwijl hij nog een keer slikte. “Ik ben bang om alleen te zijn. Bang om achtervolgt te worden en bij het kleinste geluidje staan mijn haren recht overeind. Ik kan mij niet meer concentreren tijdens het jagen of tijdens patrouilles.” Hij staarde beschaamd naar zijn voorpoten. “Ik heb elke nacht nachtmerries. Dan eet de das Lynxfang en mij op en staat Lovefeather toe te kijken, mama kan dan niks doen.” Hij keek voorzichtig op naar Whisperwind. “Wordt ik gek Whisperwind?” Fluisterde hij en hij bewoog wat ongemakkelijk met zijn oren.

Ze was nooit echt de helderste als ze net wakker aan het worden was, maar zodra er iets serieus aan de hand bleek te zijn was al haar aandacht er onmiddellijk bij. Ze had genoeg kunnen slapen en was ook niet moe, bovendien was het ook wel tijd geweest dat ze wakker werd. Ze was dan ook echt niet gek en wist al dat er bij Creamyfrost dingen op zijn hart lagen maar hij moest er zelf mee komen. Ze kon een hoop maar helaas geen gedachtes lezen, niet dat zoiets haar comfortabel zou doen voelen. Ze zag ook meteen al dat de jonge kater terug had willen krabbelen, waarschijnlijk omdat ze wakker was geworden door hem. Zodra hij bij haar was komen liggen legde ze haar staart om hem heen en luisterde stilletjes naar wat hij vertelde terwijl ze langzaam knikte. Ze begreep wel dat hij bang was, dat zou zij ook zijn geweest. ''Wat is er precies waar jij van vreest dat het je achtervolgd?'' Vroeg ze zacht maar raakte met haar neus even zijn oor aan. ''Zijn het de dassen?'' Vroeg ze toch voor ze met haar kop begon te schudden. Ze was er zeker van dat hij niet gek zou worden, er was gewoon een hoop gebeurd. ''Nee, je word niet gek. Het verwerken van gebeurtenissen heeft nu eenmaal tijd nodig, soms wat langer dan dat je wilt. Maar je hebt een hoop meegemaakt en je moet het ook weer kwijt.'' Antwoordde ze zacht maar begon nu het probleem te begrijpen. ''Er is ook niet veel wat ik daaraan kan veranderen behalve naar je luisteren en met je praten. Maar iedereen is uniek en heeft een andere manier van verwerken nodig. Ik kan je wel vertellen dat ik het erger heb gezien, maar ook zij is uiteindelijk opgeknapt.'' Ging ze verder en glimlachte lichtjes, terugdenkend aan het zwartwitte poesje dat de clan had verlaten.

Hij wist dat de vraag zou komen, maar zo snel Whisperwind vroeg waar hij precies bang voor was moest hij toch even slikken. Hij schudde even iets wat gefrustreerd zijn kop. “Ik weet het niet zo goed.” Zuchtte hij toen. “Ik ben bang voor Rogues en dassen, voor alles wat in mijn verleden een rol heeft gespeeld. Alle oude dingen komen weer boven en ik snap dat niet. Ik dacht dat ik er overheen was.” Hij voelde dat er tranen in zijn ogen begonnen te prikken en hij probeerde ze verwoed tegen te houden. Hij wilde niet steeds in janken uitbarsten, dan voelde hij zich net een pasgeboren kitten. “Maar Whisperwind...” Zijn stem was bijna niet te horen, zo’n zachte fluistering was het. “Wat als het niet meer goed komt, moet Butterstar mij dan Elder maken?” Hij wist dat het zijn tante pijn zou doen en het zou hem ook pijn doen. Zijn hele leven had hij gestreefd om nuttig te kunnen zijn, om loyaal te kunnen zijn aan de RiverClan. Zijn hele leven had in het teken gestaan van zijn familie en vrienden en het zorgen voor hen. Maar ook hij had heel goed door dat hij labiel was, dat hij niet meer met vier poten op de grond stond. Zou dat echt wel weer goed komen, het leek zo onoverzichtelijk op het moment. Het maakte hem alleen nog maar angstiger en het knaagde heel erg aan hem. “Is er geen kruid voor angst?” Hij keek weer naar zijn poten, nog steeds proberend het verdriet binnen te houden.  

Ze luisterde opnieuw naar de antwoorden die ze kreeg maar glimlachte warm. Ze begreep het wel maar wou dat ze hem er volledig mee kon helpen. En niet alleen door met hem te praten, maar actie zou ze niet kunnen ondernemen. ''Soms kan een gebeurtenis al het slechte weer naar boven halen, daar hebben we geen macht over.'' Antwoordde ze zacht en legde haar staart stilletjes om hem heen. Wat zou ze tegen hem kunnen zeggen behalve de feiten die ze al kende. ''Dat doet ze niet, want ik beloof je dat alles echt wel weer beter word.''' Mompelde ze zacht maar keek geschrokken en verstoord op zodra er ineens iemand binnen kwam. Ze vond het niet prettig dat er zomaar iemand zonder aan te kondigen binnen kwam stormen en zich erbij voegde. Maar er was een ding uit zijn woorden wat voor haar duidelijk had gemaakt dat hij alles had gehoord. ''Je bent ermee bekend dat het tamelijk onbeschoft is om gesprekken af te luisteren. Vergeet niet dat anderen ook dingen hebben die niet de hele clan hoeft te weten.'' Strafte ze hem toch even, iets waarvan zij voelde dat ze moest doen. Wat als de jonge kater niet wilde dat iedereen het wist? ''Er is een mate van angst die we nodig hebben, maar er zijn dingen die tijd nodig hebben. En er zijn angsten die je niet wilt hebben in je leven. Zoals bij mij de onvermijdelijke angst voor water en zwemmen.'' Sprak ze Lynxfang toch even iets tegen. Natuurlijk hadden ze angst nodig want vanuit daar ontstond moed, maar het moest niet teveel worden want het was belastend, of je het nu zou willen of niet. ''En voor Butterstar ook maar een beslissing mag nemen eis ik dat ze met mij komt spreken, al ga ik er niet van uit dat ze op haar achterhoofd is gevallen en wel kan begrijpen dat je het niet helemaal makkelijk hebt. Bovendien zal het haar ook een goede les zijn om met deze situatie om te moeten gaan.'' Sprak ze zacht, maar wist dat iedereen rond de creampoint kater hiervan zou leren en zou helpen als hij erom vroeg. Toch glimlachte ze even bij die ene vraag van de kater naast zich. ''Helaas is er niks wat ik je kan geven tegen angst lieverd, het is echt iets wat jij zelf moet overwinnen.'' Antwoordde ze voor ze Lynxfang even aankeek. ''Vat mij niet verkeerd op, maar ik zou het voortaan kunnen waarderen als je niet zomaar meeluistert en even aankondigd dat je binnenkomt. Is wel zo vriendelijk voor iedereen.'' Merkte ze mild op, wetend dat desondanks dat ze het er niet mee eens was het geen reden voor haar was om uit te vliegen. Zij had geleerd met rust haar punt duidelijk te maken en pas als dit nogmaals zou gebeuren had hij een boze, uit de kluiten gewassen, Medicine cat in zijn nek. ''Maar je had het wellicht anders kunnen timen, ik ben het wel deels met je eens dat daar niet van. Maar wij kunnen hem niet vertellen wat hij wel en niet moet doen.'' Zei ze en keek weer naar Creamyfrost voor ze haar neus tegen zijn oor drukte. ''Het enige wat we kunnen doen is er voor hem zijn terwijl hij kiest wat hij doet. En op mij kan je altijd rekenen, zelfs al wil je hier gezellig komen slapen.'' Haar laatste woorden waren lichtjes geamuseerd omdat ze het zelf ook niet te erg vond als hij zonder verwondingen verbleef.

“Whisperwind,” Zei hij zachtjes na haar volgende twee zinnen. “Is het jou ook al opgevallen dat Butterstar een beetje raar doet?” Hij aarzelde terwijl hij dat zei, want hij hoorde dat niet te zeggen. Hij hoorde niet zo over zijn leidster te spreken, maar in zijn ogen was het gewoon zijn tante waar hij zich druk over maakte. “Er zit haar iets dwars, maar als ik er naar vraag snauwt ze me alleen maar af.” Hij schrok zich wild toen hij net de zin uitgesproken had en Lynxfang de den binnenstapte. Zijn haren stonden direct weer recht overeind en zijn hart klopte veel te snel, toen hij doorhad dat het Lynxfang maar was keek hij even beschaamd naar zijn voorpoten. Hij keek echter weer op toen Lynxfang begon te praten, zou de andere warrior alles gehoord hebben? Hij schaamde zich rot als dat het geval was, hij had het eigenlijk alleen met Whisperwind willen delen. Hij wilde wat zeggen, maar gelukkig deed Whisperwind dat al voor hem, want hij vertrouwde zijn eigen stem niet. Hij trok wat ongemakkelijk met zijn snorharen toen het gesprek uit de hand leek te lopen. Hij besloot daarom eerst maar niet te reageren, het zou niet helpen als hij wat zou zeggen. Echter toen Whisperwind zei dat er niets was wat ze hem kon geven slikte hij even en er ontstond een waterig glimlachje om zijn lippen. “Oké.” Fluisterde hij, zijn lot accepterend. Hij moest het zelf overwinnen en hij hoopte dat dat hem ging lukken, maar het leek op dat moment nog zo hopeloos. Maar waarschijnlijk had het inderdaad tijd nodig en hij hoopte dat iedereen hem die zou gunnen en hem niet uit zou gaan lachen. Hij liet even zijn oren iets opzij hangen en ze zakten alleen nog maar verder opzij door Lynxfang zijn harde woorden. Waarom deed hij nou opeens zo, dat was toch nergens voor nodig? Er viel een stilte toen Lynxfang de den weer verliet en hij deed zijn bek open om iets te zeggen, maar sloot hem toch maar weer, want wat viel er over te zeggen… “Hij…Hij bedoelt het vast niet zo.” Probeerde hij de situatie nog te redden, maar hij wist dat het kwaad al geschied was en dat hij er middenin zat. Het nare gevoel wat hem overmeesterde vond hij eigenlijk nog erger dan de angst. Hij wist niet zo goed of hij nou boos of verdrietig moest zijn, eigenlijk voelde hij op dat moment helemaal niets alsof er watten in zijn kop zaten. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten en drukte zijn neus in de vacht van de zwarte kattin, hij hoopte niet dat de opmerkingen haar geraakt hadden maar ergens wist hij wel dat dat wel het geval was.

Ze wiebelde even met haar oren en keek Creamyfrost twijfelend aan. Het zou niet helemaal correct zijn als ze aan haar leader zou twijfelen maar hij had toch wel gelijk. Niet wetend hoe ze moest antwoorden haalde ze even haar brede schouders op. ''Wellicht heeft ze net zoals jij iets wat ze zelf onder ogen moet zien.'' Antwoordde ze zacht, maar wist dat het waarschijnlijk niet het antwoord was dat hij wilde horen. Ze zag dat de je kater schrok van Lynxfang maar ze begreep overduidelijk waarom. Dat was ook de reden geweest dat ze hem in woorden al had afgestraft. Ze had geen moeite met het feit dat hij Creamyfrost wellicht ook woorden van steun wilde mededelen maar hij pakte het verkeerd aan en dat zag ze aan de reacties van de jongere kater naast haar. Ze glimlachte even bemoedigend naar haar jonge vriend, maar staarde strak op naar Lynxfang. ''Dat is mijn schuld niet geweest.'' Kaatste ze terug met haar kop geheven maar die laatste woorden deden haar bloed koken. Al was het technisch gezien maar een woord maar dat woord streek haar verder tegen haar haren in dan welk ander woord dan ook. Zonder dat ze het door had zakte haar oren plat op haar kop en kwam haar vacht omhoog. Al manen had ze de clan gediend en zelfs een enorme innerlijke strijd moeten voeren om de clan te kunnen blijven dienen. Al manen was ze een lid van deze clan maar om haar zo aan te spreken na alles wat ze wel had gedaan maakte haar dan door en door kwaad. Ze was dan nog wel trots op haar Skyclan bloed maar dat betekende niet dat iemand het recht had om het naar haar kop te slingeren alsof ze disloyaal was jegens de clan. Ze schudde haar kop zodra Creamyforst zei dat hij het niet zo bedoelde. Ze had eigenlijk nog wat terug willen zeggen maar de kater was al vertrokken dus ze moest het inslikken. ''Nee, hij meende het. Maar als er iets is wat ik al ben sinds ik hier ben gekomen is het loyaal en hij heeft geen recht dat naar mijn hoofd toe te gooien.'' Ze schrok even zodra doordrong hoe woedend haar stem eigenlijk klonk. Ze haalde even diep adem en keek naar de jonge kater voor ze zuchtte en haar wooede even wegschoof. Daar was later wel weer tijd voor, nu had hij haar meer nodig. Zachtjes liet ze zich verder zakken zodat ze naast hem lag en draaide haar kop zijn kant op. ''Maak je maar geen zorgen, met jou komt het echt goed.'' Fluisterde ze en heel stuk milder al.

Hij legde even zijn kop op haar rug voordat hij haar weer aankeek. “Jij bent een van de loyaalste katten die ik ken Whisperwind en ik weet zeker dat iedereen dat ziet. Ik denk dat Lynxfang gewoon van streek is.” Opnieuw verdedigde hij de andere warrior, waarom deed hij dat eigenlijk? Het was overduidelijk dat Lynxfang het gezegd had om Whisperwind te raken en dat was niet eerlijk geweest. Het zat nou eenmaal in zijn aard om iedereen in bescherming te nemen en soms was dat best lastig. Hij glimlachte toen Whisperwind zei dat het goed met hem kwam. “Ik hoop het.” Zijn stemvolume was weer gedaald. “Zouden ze mij uit gaan lachen als het te lang duurt?” Hij sloeg zijn blik neer, maar keek al snel weer op naar haar. Hij wilde zien hoe ze reageerde. Het was duidelijk dat het hem goed dwars zat en dat hij zich zoals gewoonlijk veel te veel zorgen maakte. Hij maakte zich druk over alles en iedereen en hij moest leren dat te onderdrukken, maar dat ging hem nog niet al te best af. Daarom vond hij zichzelf maar een zwakkeling en hij vond dat hij zichzelf geen waardig RiverClan warrior mocht noemen. Dat was onterecht, maar hij was te koppig om te accepteren dat het onterecht was.

Ze ontspande zich iets zodra ze zijn kop op haar rug voelde maar voelde haar woede eigenlijk direct al weer omhoog komen. Ze schudde langzaam haar kop en haalde diep adem. ''Ik ben blij dat je wel zo van mij denkt, maar dat geeft een ander, wie dan ook, nog niet het recht om zulke dingen te zeggen. En als bij boos was geweest had hij niet moeten staan luistervinken en zomaar binnenstormen zonder waarschuwing aan ons te geven.'' Antwoordde ze met een licht beklemde toon omdat ze hem niet wilde beladen met de woede die ze eigenlijk voelde. Dan lag het wellicht niet in haar aard om haar poot op te heffen maar zelfs voor haar was dit te laag geweest. Zeker na de manen die ze hier al had gespendeerd. Het enige wat haar anders had gemaakt was haar angst om te zwemmen, maar dat had een reden. Ze luisterde even naar hem voor ze zacht snoof. ''Ze zouden het eens moeten wagen om je uit te lachen. Ik zal hun een trauma geven om mee te moeten leven dan.'' Antwoordde ze bijna vurig maar zuchtte snel alweer. Ze moest het echt van zich af zetten of ze zou echt uit een verkeerde hoek komen. ''Sorry, wat ik bedoel is nee. Ze zullen je niet uitlachen want ik ga ervan uit dat ze begrip hebben voor een situatie.'' Zei ze in een poging haar woorden van net iets te verdoezelen.

Hij merkte aan haar dat het haar dwars zat wat Lynxfang had gezegd. Ze reageerde nooit zo zoals ze nou reageerde, het viel hem gewoon op. Toch besloot hij om er maar niet meer over door te gaan het moest vast even bezinken en daarna zou hij er pas naar vragen. “Dat is waar.” Zei hij daarom ook maar op de woorden van Whisperwind. Het was niet aardig om af te luisteren en binnen te stormen, maar hij wist zeker dat de andere warrior het niet verkeerd had bedoeld. Tenminste dat hoopte hij, maar Lynxfang had hem toch een beetje aan het twijfelen gebracht. Waarschijnlijk had hij gewoon ook nog steeds last van de aanval van de das, dat moest het wel zijn. Hij schrok een beetje van haar volgende reactie en hij keek haar wat beduusd aan, een trauma bezorgen? Hij knipperde even met zijn ogen en knikte toen ze verder praatte. “Ik hoop het Whisperwind, ik ga mijn best doen om het zo min mogelijk te laten zien. Ik zal de angst proberen uit te bannen.” Hij glimlachte naar haar en wiebelde toen wat weifelend met zijn oren. “Gaat het wel?” Fluisterde hij toen toch maar. Hij wreef even zijn wang langs die van haar. Het voelde niet goed dat ze kwaad was, al begreep hij heel goed waarom ze dat was.

Ze wilde het echt wel van zich afzetten maar het waren woorden die gehele oude wonden weer openreten. Het was niet simpel voor haar geweest om te vertrekken en door de gaan als warrior maar toch had ze het voor elkaar gekregen. Starclan had haar geaccepteerd en nu begon het gezeur dat ze een Skyclankat was. Natuurlijk zou ze in haar dood zich bij Skyclans voorouders voegen en iedereen die ze kende maar ze was loyaal aan de clan die haar de mogelijkheid hadden gegeven om op zichzelf en haar eigen tempo aan te passen. Zij kon er ook niks aan doen dat ze aanvaringen had met anderen en ook in het begin met Butterstar omdat ze meer ervaring had. Ze stond standvastig op haar poten en hield zich ook ver buiten de clandisputen wat zo nu en dan op conflicten met warriors en haar leader eindigde. Ze keek even op zodra ze haar vriend hoorde praten en knikte enkel even als antwoord. Het was voor nu even beter als ze niet teveel zou zeggen gezien eer woorden uit haar mond konden komen die totaal niet karakteristiek waren voor de zwarte poes. Ze slikte even zodra ze zag dat de jonge kater schrok van haar woorden, wellicht ging ze wel iets te ver nu. Toch deden zijn volgende woorden Whisperwind met haar kop schudden. ''Nee, dat bedoelde ik niet. Je moet angst nooit uitbannen. in plaats daarvan moet je er mee leren leven en omgaan. Ik ben bijvoorbeeld bang voor water en voor zwemmen, heel ironisch weet ik, maar ik heb me erop aangepast. Dat moet jij ook leren doen en het is niet iets wat ik of een ander je kan leren, dat moet uit jezelf komen.'' Zei ze en liet haar oren iets afzakken bij zijn volgende vraag voor ze haar schouders iets ophaalde. ''Ik overleef het wel. Ik heb ergere dingen gehoord en meegemaakt.'' Antwoordde ze en dwong even een glimlach rond haar snuit. ''Sorry als ik je heb laten schrikken net.'' Mompelde ze toch even en grinnikte zacht

Hij knikte langzaam toen ze hem verbeterde. Er mee leren leven was waarschijnlijk nog lastiger, want dan moest hij het accepteren. Het was iets aan zichzelf wat hij niet wilde accepteren, dus dat zou nog een hele uitdaging worden. Maar hij vertrouwde haar en hij wist dat wat ze zei de waarheid was. Hij zou er niet onderuit kunnen, want hij kon het niet blijven wegduwen. Hij wist diep van binnen ook wel dat als het dan terug kwam dat het hem veel harder zou raken, dan als hij het zou leren accepteren. Het was er en het zou niet meer verdwijnen, het kon alleen minder worden. “Dankjewel Whisperwind.” Fluisterde hij toen. “Eigenlijk wil ik het wegduwen, maar je hebt gelijk dat ik het moet leren accepteren.” Hij zuchtte even zacht en staarde voor hem uit, totdat Whisperwind weer begon te praten. Hij glimlachte naar haar en wimpelde haar verontschuldiging weg door met zijn kop te schudden. “Ik vind dat je je nog rustig hield. Het is logisch dat je zo reageerde. Ik ben gewoon schrikkerig de laatste tijd, trek je daar maar niets van aan.” Vervolgde hij toen.

Ze haalde even opgelucht adem zodra haar bericht doorkwam bij haar vriend. Ze wenste echt uit het diepste van haar hart dat ze hem kon helpen maar ze wist te goed dat niemand dat kon. Toch schudde ze haar kop zodra hij haar bedankte en glimlachte eventjes. ''Dat is wat vrienden doen nietwaar?'' mompelde ze zacht maar knikte even zodra hij verder ging. Het klonk bekend dus ze kon zich wel indenken hoe hij zich voelde. ''Ik snap dat het wegduwen misschien als beste klinkt en ik moet toegeven het is het makkelijkste om te doen. Toch zal het je dan op een dag weer achtervolgen en in je staart bijten.'' Sprak ze begripvol en wiebelde toch even met haar oren zodra ze hem met zijn kop zag schudden. Ze lachtte even bij wat hij zei en schudde zelf ook even met haar kop. ''Toch hoort het niet bij mijn karakter. Ik heb dan wel een verborgen temperament maar ik hoor dat in toom te houden..'' Legde ze uit en keek naar hem voor ze zuchtte. ''Die schrikkerigheid trekt wel weer bij zodra jij de volgende stappen en keuzes maakt die nu volgen op de eerdere gebeurtenissen.'' Zei ze en glimlachte toch weer een heel stuk gemeender dan eerst. Ze was allang weer gekalmeerd, dat duurde bij haar nooit lang.

Hij begon er bijna van te glimmen toen ze het woord vrienden uitsprak, hij was er echt heel blij mee dat zij hem ook nog steeds als vriend zag. Hij glimlachte en knikte. “Ja, dat is wat vrienden doen.” Zei hij toen zachtjes. Toen werd zijn blik weer ernstig, zeker toen ze vertelde dat het hem dan op een gegeven moment in zijn staart zou bijten. “Ik weet het Whisperwind en dat is wel het laatste wat ik wil.” Hij zuchtte even en keek naar zijn voorpoten. Toen hief hij zijn kop op en keek haar weer aan. “Niet alles valt in toom te houden, zeker niet als iets zo onredelijk is. Ik vind het juist goed dat je het gezegd hebt.” Hij stond op en likte zijn vacht recht. “Ik bedank je gewoon lekker nog een keer.” Even kwam er een ondeugende gloed in zijn ogen, een teken dat hij zich beter voelde. “Bedankt voor jou wijze woorden Whisperwind. Ik moet maar weer eens gaan, tot snel.” Hij duwde even zijn neus tegen die van haar en draaide zich toen om. Haar woorden hadden hem geholpen en hij zou ze in zijn achterhoofd houden.

[Topic uit]