A men to kill for |Story|

Helena Kerr was een doorsnee meisje. Normaal, krullend bruin haar, dat soms niet echt wou meewerken. Doorsnee licht bruine ogen en een doorsnee figuur. Haar vriendengroepje bestond uit enkele jongens en meisjes, die al net zo doorsnee waren als zijzelf. Ze waren geen nerds, die later –zoals in de films- met de knappe, populaire jongens uitgingen. Ook hoorde ze niet bij het populaire kliekje, ze zaten er ergens tussenin. En dat was het ergste, ze waren het gewone voetvolk, niks speciaal. Niemand zou hen herinneren als ze zouden afstuderen. Toch was Helena alles behalve dom, ze haalde met gemak tienen, maar van een feestje kon ze ook genieten.

“Ik ben thuis!” Gilde het bruinharige meisje door de hal van het moderne huis. Haar boekentas werd al gauw in de verste uithoek van de kamer gesmeten en haar jas hing ze ergens over een stoel.

“Hoe was je dag, lieverd?” Bruine krullen verschenen uit de keuken. Miranda was al even doorsnee als haar dochter, enkel hun vader was wat excentrieker. Hij was een kunsthandelaar en hun huis hing dan ook vol moderne kunst.

“Ging wel.” Mompelde ze, terwijl ze enkele over gebleven koekjes in haar mond propte. “Ik moet zo naar Jiu jiutsu!” Schreeuwde ze na een blik op haar gsm, een kleine nokia. Baksteen, zoals ze hem vol liefde vaak noemde.

Haar voeten roffelde op de trap en vol energie gooide ze haar spullen op het bed. Vandaag waren het regionale kampioenschappen en Helena wou kosten wat het kost winnen, dat lag nu eenmaal in haar aart.

“Mam! Waar zijn mijn schoenen?” Riep ze in paniek, dingen plannen was nu eenmaal niet een van haar sterkste kanten.

“Lieverd, die heb je hier bij de deur uitgedaan.” Haar moeder was altijd de rust zelven en hoofdschuddend stond die te kijken toen haar verstrooide dochter de trappen afkwam.

“Ik en papa komen kijken.” Zei ze voor ze haar dochter een kus op het hoofd gaf.

“Mam, daar ben ik nu veel te oud voor. Ik ben 18, eindjaar en zo!” Zei ze kwaad. Ze pakte de sleutels van haar rammelbak en stapte de regen in.

De regen roffelde gezellig op haar auto en de muziek had ze extra luid gezet. “These are the days we won’t forget! These are the days we won’t regret!” Zong ze vals met de radio mee. Haar vingers tikte ritmisch op het stuur en met een grijns reed ze richting de dojo, waar de gevechten zouden plaats vinden. Een chauffeur schoot onverwacht voor haar auto en hard toeterend schold ze hem uit.

“Weer te laat vertrokken?” Grinnikte Annabel, haar beste vriendin. De rode haren van haar vriendin zaten in een warrige knot en haar groene ogen lachte.
“We gaan ze inmaken!” Grinnikte ze opgewonden terwijl ze haar vuist in de lucht stak alsof ze Superman was.

“Zeker!” Uitte ze haar opwinding. Ze waren samen gekozen om hun dojo te verdedigen in de regionale. Op zich was dat al een hele eer en zeker toen Annabel de beste vechter had ingemaakt. Opgewonden had Helena toen aan de kant staan springen. Sindsdien vonden de meeste mensen haar maar raar.

“Heb jij de tegenstanders al gezien?” Vroeg ze een tikkeltje nerveus. Normaal kwam ze enkel kijken en nu zou ze nog vechten ook. Vaak waren het grote, gespierde jongens waar ze tegen moesten vechten, of stoere en zelfverzekerde meisjes.

"Ja enkele, de meeste zagen er eigenlijk niet zo heel indrukwekkend uit.” Mompelde Annabel, haar rode dot kwam langzaam los en enkele slierten omlijste haar gezicht. Hierdoor kwamen haar groene ogen nog beter uit. Annabel had altijd het meeste aandacht van de twee, niet dat Helena dat erg vond. Absoluut niet, ze hield zich liever wat afzijdig.

“Deelnemers, begeeft u zich naar de zaal.” Schalde het door de luidsprekers. De zenuwen die ze eerst zo goed had kunnen wegstoppen stroomde door haar bloed. Haar roodharige vriendin zag er zo relaxt uit, maar het tikken van haar vinger bewees het tegendeel.

“Kijk ik moet tegen die grote gast daar.” Annabel wees naar een gespierde jongen waar een fanclub zich had rondverspreid.

“Maak hem in.” Zei ze vastberaden. Kort las ze op het bord tegen wie zij moest. Roy Kennedy, een jongen waar tegen ze bij de vorige wedstrijd ook tegen moest. Hij was niet zo imposant als de jongen waar tegen haar vriendin moest, maar toch was hij een goede vechter.

“Annabel Crawford en Jason Moore, maken zich klaar om te vechten.” Schalde het weer door de dichtstbij zijnde speaker. Overal in de dojo kwamen mensen tot leven en liepen richting de matten. Met haar duimen opgestoken glimlachte ze naar haar vriendin. Ze zou het super doen, zoals gewoonlijk.

Helena had gelijk gekregen, Annabel had Jason in gemaakt. Verwaand droop die af richting zijn fanclub.

“Boom! That is how we do it!” Ze gaf haar beste vriendin een high-five en maakte een soort van vreugde sprongetje.

“Helena Kerr en Roy Kennedy, maken zich klaar om te vechten.” De zenuwen kwamen langzaam haar lijf weer binnengeslopen. Haar handen trilde lichtjes toen ze de matten op stapte. Zoals gewoonlijk moest ze eerst groeten en toen de bel klonk was ze een en al concentratie. Als roofdieren slopen ze om elkaar heen, klaar om toe te slaan. Helena was de eerst die een uithaal deed, maar Roy had het zien aankomen en greep haar arm. Met een klap viel ze op de matten en de lucht werd even uit haar longen geslagen. Snel herpakte ze zichzelf en sloot haar benen op zijn nek. Dankzij een snelle draai kwam ze boven hem uit en hield ze hem in een houtgreep. Maar ook dit had Roy zien aankomen en zijn hand zat ertussen zodat hij snel er terug uit kwam. Weer cirkelde ze rond als roofdieren, dit keer was hij het die de eerste aanval deed. Zijn been probeerde haar hoofd te raken, maar ze draaide rond en hield hem tegen. Met een snelle slag zorgde ze ervoor dat hij op de grond kwam te liggen. Vlug nam ze hem in een bloedgreep en wachtte ze tot hij zou afkloppen, wat hij uiteindelijk ook deed.

“Goed gevochten.” Een zweterige hand werd in de hare gedrukt.

“Jij ook.” Groette ze hem, voor ze richting Annabel liep die stond te springen van vreugde.

“You did it, girl!” Gilde ze in haar oor. Lachend bedekte ze haar oren.

“Rustig, rustig. Mijn oren moeten nog een tijdje mee!” Grinnikte ze uitgelaten tegen haar. Haar bruine ogen zochten naar de geruststellende blik van haar ouders. Al snel vond ze wat ze zocht en zag hen stralend van trots zitten. Haar excentrieke vader zat met een ronde, hippe bril te babbelen, maar haar moeder zag er gewoontjes uit, bijna saai.

Ze zouden nog enkele gevechten moeten doen voor ze eindelijk naar huis konden, toch raakte hun energie niet op.

Uiteindelijk behaalde Helena een mooie derde plaats en Annabel stond eerste.

“We moeten dit vieren!” Gilde Annabel, uitzinnig van vreugde. Haar rode krullen had ze losgemaakt en danste als leeuwenmanen om haar gezicht. Helena snapte niet hoe zij nog zoveel energie kon hebben, zijzelf was bekaf.

“Morgen, oké? Nu wil ik het liefst zo snel mogelijk in mijn nest!” Geeuwde ze vermoeid. Het vechten had zijn tol geëist en Helena kon met moeite haar ogen open houden, laat staan dat ze kon rijden.

“Morgen!” Beloofd haar beste vriendin.

Het geluid van haar baksteen die van zijn oren maakte, wekte haar ruw. Grommend probeerde ze het Snooze knop te vinden, maar dat ding wou niet echt mee werken. Haar haar plakte aan haar gezicht en een klein speeksel plekje was te zien op haar kussen.

“Helena! Had jij vandaag niet afgesproken met Annabel en de rest?” Hoorde ze iemand vaag van beneden roepen, mee was alle slaap verdwenen uit haar ogen. Energiek stond ze op en zocht in haar kledingkast naar iets simpel. Haar oog viel op een grijze skinny jeans en een wit topje dat naar onder meer roze kleurde. Simpel, maar toch stijlvol.

“Lieverd, moet je niks eten?” Bemoederde Miranda haar. Vlug stak Helena een broodje in haar mond en nam er nog een mee voor in de trein. Ze zouden met z’n alle naar Londen gaan en daar was parkeren een hel.

"Ik ben voor het donker thuis!” Gilde ze voor ze de deur dichtsloeg.

Het was een lekker warme zomerdag en ze zette haar zonnebril op haar neus. Met haar witte All-stars liep ze vrolijk de trappen van het huis van Annabel op. Haar voeten hadden deze weg al minstens een miljoen keer gedaan.

Een hypere Annabel deed de deur open, met een laatste groet en een doffe klik viel de deur terug toe.

“Nele kon niet, ze voelde zich niet zo lekker. Heahter wou haar gezelschap houden en de jongens hadden voetbal training. Dus het wordt alleen wij tweeën.” Glimlachte ze opgelaten.

Helena haalde haar schouders op, voor haar was alle best. “Mij best, zolang we maar naar die overheerlijke Frozen Yogurt shop langs kunnen gaan.” Daar keek ze al een tijdje naar uit, Snog was de beste in heel Londen.

“Lena, we gaan niet alleen naar Londen om te eten!” De groene ogen keken gespeeld kwaad, maar al snel kon ze haar lach niet meer verbergen. “Maar we gaan het wel zeker doen!”

Op de trein was niks te beleven, buiten het moment dat Helena haar kaartje kwijt was en in alle paniek haar waterflesje over de conducteur gooide. Terwijl het blijkbaar gewoon in haar andere broekzak zat.

“Je had die zijn kop moeten zien! Volgende keer kom je er niet meer zo gemakkelijk van af!” Gierde Annabel het uit van het lachen. Helena keek eerder schuldbewust naar de man, heel zijn broek was nat.

Het landschap schoot aan hun voorbij en het kleine gehucht maakte plaats voor de voorsteden, die al snel overgingen in modernere gebieden.

“Londen.” Galmde het door de trein. De meeste reizigers pakte hun spullen en gingen klaar staan. Tassen werden uit de bagagerek gehaald, kaarten nog eens gecheckt, gsm werden rap diep in de jassen gestopt en portefeuilles verdwenen in de handtassen. Helena had enkel haar baksteen en wat geld bij, maar Annabel had een hele tas vol spullen mee.

De trein arriveerde bij zijn bestemming en vlot konden ze uitstappen. De menigte bleef haar keer op keer verbazen en met open mond gaapte ze de mensen aan. Ze had altijd wat klein geld in haar jaszak zitten voor de straatmuziekkanten in de subway. De meeste waren vaak verbazingwekkend goed, maar ze bezaten het geld niet om er iets mee te kunnen doen. Een oude violist glimlachte dankbaar toen ze geld in zijn hoed legde, een eenzame hond lag aan zijn voeten.

“Ik vind het toch altijd erg voor die mensen, hoor.” Zei Helena neerslachtig. Het was gewoon oneerlijk, waarom moesten sommige mensen het zo slecht hebben? Oké, sommige hadden het voor zichzelf verpest, maar er waren er toch ook gewoon die geen kansen hadden gekregen.

“Vergeet die sombere bui! We zijn hier om plezier te maken en te winkelen!” Annabel gooide haar bleke armen in de lucht, een nadeel van roodharige mensen. Ze werden moeilijk bruin, maar verbrande snel. Helena werd redelijk snel bruin, iets waar ze best blij mee was.

“Zullen we eerst naar die winkel gaan?” Stelde het bruinharige meisje voor. De winkel die ze aanwees was een schattige boutique, waar ze gegarandeerd iets leuks zouden vinden.

De dag vloog om en voor dat ze het doorhadden, hingen hun armen vol winkeltassen en ging ze naar Snog, de Frozen Yogurt shop.

“Ik denk dat ik er een met braambessen ga pakken, of toch met bosbessen?” Dacht Helena hardop na. Het was altijd weer zo’n moeilijk keuze, alles was lekker!

“Schiet maar op, er is bijna niemand.” Giechelde Annabel.

Gezamenlijk stapte ze de winkel binnen, een koude vlaag vloog verwelkomde hen.

“Hallo, welkom bij Snog. Wat willen jullie?” Vroeg de vrouw aan de balie vriendelijk. Ze had helderblauwe ogen en haar blonde haar zat in een keurige dot. Het blauwe uniform dat de bediendes droegen paste mooi bij haar ogen.

“Voor mij een bosbe-“ Het geluid van een geweerschot overstemde haar bestelling. Angstige draaide de vriendinnen zich om en zagen hoe tot op de tand gewapende mannen het raam aan diggelen schoot, de kogel boorde zich diep in de schouder van de bediende achter hen. Zo snel als ze kon duwde ze Annabel achter de toonbank en direct volgde zij.

Het gegil trok haar aandacht en voorzichtig keek ze op, iets wat ze beter niet had gedaan. De leuke tafeltjes, die altijd mooi bij het raam stonden, lagen op de grond. Bloed en yoghurt vermengde zich, wat alles een enge, rode kleur gaf. Twee gemaskerde mannen hielden een groepje mensen onder schot, de blond vrouw die hen bij de balie had geholpen lag op de grond. Met haar helderblauwe kijkers angstig opengesperd, haar mond was in een stille gil getrokken. Ze liet zich terug vallen en keek naar haar vriendin, die angstig rond zat te kijken. Met haar trillende handen voelde ze een kast onder te toonbank.

“Kruip erin en zwijg.” Fluisterde ze stil tegen Annabel, die snikkend knikte.

Enkele tellen nadat het rode haar van Annabel in de kast was verdwenen stond een van de overvallers recht voor haar. Zijn wapen hing aan zijn riem en een mes zat in zijn broekzak. Amateurs, zo zouden ze nooit goed kunnen vechten.

“Hier zit er nog eentje. Afmaken of meenemen?” Riep hij met een misselijkmakende grijns naar zijn handlanger.

“Moet jij weten.” Gromde die andere ongeïnteresseerd terug. Hij was de kassa aan het leegmaken en enkele munten liet hij rinkelend over de vloer rollen. “We hebben alles, laten we gaan.” Zei hij toen hij alles had verzameld in een grote jute zak.

De gemaskerde man bekeek haar eens goed, ze zou op één of andere manier wel van pas kunnen komen. De andere overvaller was al in de zwarte auto gaan zitten die op de hoek stond, toen zijn gore handen haar probeerde aan te raken. Direct reageerde haar lichaam alsof het een routine was. Haar hand klemde zich vast rond zijn pols en met haar andere trok ze zijn mes weg, die ze verder op de vloer liet vallen. De grijns die om zijn lippen hing was verdwenen en in plaats waren twee dunne strepen gekomen. Doelgericht schopte ze zijn benen onder hem vandaan, maar ze had er niet op gerekend dat hij haar meetrok. Hierdoor kwamen ze allebei op de grond te liggen. De gemaskerde man duwde haar hardhandig van zich af en trok haar in een pijnlijke positie omhoog, zijn zweterige hand klemde zich om haar bovenarm.

“Zo, zo, we hebben een vechtertje hier.” Zei de man zelfingenomen.

Jammer dat ze sneakers had aangedaan, anders had ze die vervelende vent zo een schop kunnen geven. Niet dat ze dat nu niet kon. Haar voet haalde uit naar achter, juist op zijn gevoelige plekje. Mannen. Terwijl ze ronddraaide hief ze haar been op, zodat deze de schurk recht in het gezicht raakte. Deze greep naar zijn neus, maar ondertussen probeerde hij zijn gevoelige spot te beschermen. Doordat hij nu blind van de pijn was, kon Helena hem makkelijk vloeren, dit keer zonder zelf mee te vallen. Het geweer dat hij aan zijn riem had hangen trok ze ervan af en haar voet plaatste zich op zijn hoofd. Met bevende handen richtte ze haar geweer op zijn hoofd.

“Eén verkeerde beweging en je bent er geweest!” Haar stem trilde lichtjes, net als haar armen. Onder haar oksels waren kringen van zweet te zien.

“Je durft toch niet te schieten, juffie.” De man probeerde zijn hoofd op te tillen om haar aan te kijken, maar zonder te aarzelen duwde ze het hard naar beneden.

“Oh, nee.” Haar stem trilde, maar was vaster dan eerst. Natuurlijk durfde ze niet op zijn hoofd te schieten, maar dat moest die stomme knul niet weten. Ze haalde de veiligheidspal van het geweer en richtte het terug op zijn hoofd. “Zullen we het eens uittesten?” Blufte ze met een harde blik in haar ogen.

Ondertussen was Annabel uit de kast geklommen en stond ze met haar hand voor haar mond toe te kijken. Ik legde mijn vinger voor mijn lippen en keek haar dwingend aan, ze mocht niks zeggen.

“Doe dan.” Gromde de gast onder haar voeten, die was ze even vergeten.

Haar ogen glinsterde, ze zou hem nooit dood kunnen schieten. Razend snel bedachten haar hersenen een oplossing. Ze bracht haar hand naar achteren en schoot in zijn bovenbeen, wat een gil van de man voortbracht. Net een varken, dacht ze grijzend. Maar nu had ze een ander probleem, die andere overvaller was terug.

“Hé! Wat moet dat!” Hij was al van plan zijn eigen geweer te trekken, maar doelbewust handelde de brunette razendsnel. Haar vinger haalde de trekker over en de kogel boorde zich diep in zijn geweer hand. Kermend van de pijn pakte hij deze vast.

“Annabel, nu!” Gilde ze naar haar roodharige vriendin. Die sprong over de toonbank en gooide de belager met een tackel, waar zelfs rugbyspelers trots op zouden zijn, op de grond.

“Goed zo!” Gilde Helena helemaal opgewonden van de adrenaline naar haar vriendin. Met de kolf van het geweer sloeg ze de gewonde man bewusteloos en even later ook de andere. Al stribbelde die harder tegen, waardoor ze een paar keer had moeten slaan. “Snel, zo van die witte dingen waar ze zakken mee dichtmaken!”

Ook Annabel was duidelijk opgewonden, want ze ging direct opzoek in de kasten. “Gevonden!” Ze rende naar haar toe en overhandigde haar de gevraagde spullen. Helena klikte de dingen strak rond de handen van de mannen, waarna ze bij de voeten hetzelfde deed. Annabel belde de politie.