Bunnyhop~ganzenopdracht

Onderwerp: Bunnyhop~ganzenopdracht za 13 jun 2015 - 16:01

het was warm en benauwd buiten, en lightningpaw dwaalde door het bos. De warme wind waaide door haar vacht, een konijntje huppelde voorbij en ze kwam op een idee! misschien als ik een konijn wordt dat ik dan in een hol kan slapen, en in een hol is het lekker koel! Ze zakte door haar poten en probeerde te huppen. hé! dit is best makkelijk dacht ze. En ze hupte door. En nu dat konijn vinden! ze volgde de geur van het beestje dat leidde door de bosjes. En daar zag ze hem hij at wat gras op. zou gras echt lekker zijn? vroeg ze zichzelf af en ze nam ook een hapje. Ze zag een schaduw over haar heen buigen en het konijn rende weg...

~open

Ripa sloop door de bossen heen, hij wist niet waar hij was maar had zijn taken in Bloodclan. Hij moest Bloodclan een stuk beroemder maken, moest katten bang maken. Bang maken wat voor hun te wachten zou staan, hij zag ergens een witte poes staan met groene ogen. Hij sloop wat dichter naar haar toe, hij ging wat meer dichter naar de kattin toe. Dus nu moest hij haar aanvallen, hij liep over de koude grond. Het gras kriebelde tussen zijn poten, bossen waren overal te bekennen. Hij sloop wat dichter naar de witte poes toe, die nu gras at? Hij staarde haar vragend aan. Hij kwam naar haar toe met uitgeklapte klauwen en sprong op haar af, klaar om een gevecht aan te gaan. Klaar om te vechten en deze jankend over de, de Bloodclan te horen vertellen. Hij sloeg zijn klauwen naar haar uit, hij haalde een paar keer uit naar haar gezicht. Met een grom sprong hij naar achteren om zijn volgende aanvallen te doen, hij keek haar strak aan. Hij kende de kattin niet, ook deze geuren niet. Hij gromde weer en begon rondjes om haar heen te lopen, hij siste een paar keer naar haar en maakte een snelle bewegingen naar haar toe. Klaar om haar aan te vallen, klaar om haar niet te vermoorden maar haar van de zijkant te bespringen. Hij rende op haar af hij wilde dit keer naar haar flank uit halen, hij was er klaar voor.

OCC: niet in verwarring raken omdat er nog steeds Bonepaw staat maar zijn naam is eigenlijk nu Ripa

Ze keek naar achteren en zag een cyperse kater staan die ze niet herkende. De kater was groter dan haar. En onverwachts haalde hij naar haar uit "Hé! wat doe je!?" Ze raakte in paniek. En probeerde weg te rollen maar dat mislukte een klauw belandde in haar flank. "Auw!" Ze dacht terug aan haar training met haar Mede apprentie Bonepaw, en haalde één keer heel hardt uit naar zijn lichaam. Ze was buiten adem en stond stil. Ze had heel even een moment om zijn gezicht te bekijken. Ze zag een groot litteken dat ze al eens eerder hadt gezien maar ze kon het nog niet zo snel plaatsen. Er was ook geen tijd om na te denken. En ze sprong onbenullig op zijn rug en hield hem vast in zijn nekvel.

Forest was met zijn rustige loopje het kamp uit gelopen. Diep in gedachte en hij keek niet waar hij heen ging. De kater was vaker buiten het kamp dan in het kamp en in het kamp zat hij altijd bij Dawn, die op het moment erg verdrietig was over Bonepaw. Al een lange tijd had hij hem niet gezien, maar of het hem nog echt boeide was hem niet duidelijk. De andere grijze kater had Dawn pijn gedaan en dat kon hij niet hebben. Dawn was als een zus van hem. De laatste tijd was zijn lijf groter geworden & gespierder en volgende keer zou hij klaar zijn voor de Bonepaw die hij was geworden. De kater had getraind, vooral alleen. Zijn sociale leven was nog wel precies hetzelfde, maar nu was hij gewoon vaker weg. Met een zucht ging hij over in een wat sneller tempo. Hij kwam aan bij het bos met de grote dennenbomen die op een rijtje stonden te wachten op hem. De grote kater was overgegaan in een snel tempo en rende het bos in, waar hij al snel een witte schim zag en een grijze. "Hé! wat doe je!?", hoorde hij een poezenstem zeggen. "Auw!" Geschrokken begon Forest te rennen en wat hij daar zag gaf hem een hartaanval. De witte poes Lightningpaw zat op de rug van Bonepaw. Bone was bijna niet meer te herkennen door de littekens, maar 1 groot litteken herkende hij duidelijk. Het erge was dat hij zag hoe Bone haar pijn gedaan had. "Stop!", riep hij hard. Zijn gezicht stond op onweer. Misschien was Bonepaw wel beter in vechten dan hij dat was, maar Forest zou met Lightning mee vechten, niet met Bone. De grijze kater kon nog niks doen, aangezien Lightning op zijn rug zat. "Hoe durf je hier terug te komen Bonepaw.". Zijn naam spuugde hij eruit. Forest hoefde hem niet meer te zien. Hij kon nu gelijk vertrekken. Met een dreigende blik keek hij de andere grijze kater aan.

{ Ik kon het niet laten. >:3

Ripa keek naar de kleine kattin, "Hé! wat doe je!?" Sprak de kattin. Hij gaf nog eens een mep in haar gezicht, de klauw die hij deed belande in de flank van de kattin. Hij duwde haar daarna naar achteren, "Auw!" Sprak de kattin en ze deed haar klauw naar achteren. Dat was een van de tegnieken die hij deed, ze wilde uit halen naar zijn lichaam alleen deed hij zijn klauw voor de haren zodat de twee klauwen in elkaar gingen. De pijn stroomde als schrokken door zijn lichaam heen, hij keek haar streng aan en probeerde nog eens naar haar uit te halen. Ze stond even stil, vlug vloerde hij haar naar de grond door op de grond te gaan liggen en haar voor poten te trappen. Vlak daarna stond hij op, hij had enorme rode ogen. Hij Voelde hoe de kattin op zijn rug sprong en heb bij zijn nekvel pakten, hij probeerde haar van zich af te schudden. Hij besloot om op zijn rug te liggen om haar te pletten onder zijn gewicht, vlak daarna drukte hij haar tegen de grond met zijn klauw. Hij drukte zijn klauw naar haar nek toe, hij haalde zijn kin omhoog en keek haar streng aan en drukte wat harder. Hij gromde en hoorde een stem achter hem, hij ging met een van zijn achter poten op haar buik drukken. Een van zijn voor poten bloeden door die klap en nog al erg ook, "Heey!" riep een katers stem erg hard. Hij drukte harder de kattin met zijn voorpoot naar de grond, "Hoe durf je hier terug te komen Bonepaw." Sprak de kater achter hem, hij negeerde de kater. De kater had het vreemd genoeg niet tegen hem, hij heten Ripa en geen Bonepaw. Vast zou de kater tegen hem, hij gromde kort en besloot zich om te draaien en sprong met een sierlijke sprong naar de kater toe en haalde dit keer een paar keer uit naar het gezicht van de kater voor hem.

De kater voor hem bleef stil en reageerde helemaal niet. Met een verwarde blik keek hij de kater aan. Hij wist de witte poes van zich af te krijgen en al snel kwam hij met een sierlijke sprong op hem af. De kater viel op zijn rug en kreeg een klauw in zijn gezicht. Met zijn klauw probeerde hij ook uit te halen en het leek alsof hij wel zijn doel geraakt had. Met wat draaien wist hij onder de kater uit te komen, maar hij voelde de krassen branden op zijn gezicht. Forest wou niet uithalen en bleef met een geschrokken blik staan. Zijn poten uit elkaar en zijn gezicht vertrok al snel naar een boze blik. Waarom reageerde de kater niet op zijn naam? De kater zette zijn nagels uit, maar hield zijn haren nog plat liggen. Forest bleef op zijn plek staan. "Waar was je?", vroeg hij aan de andere kater, hopelijk zou hij nu wel antwoorden.

Ripa zat op de rug en kon deze helemaal vol krassen alleen kreeg de kater onder hem al uit zijn greep, hij sprong naar achteren en kwam gelukkig op zijn vier poten te recht. Hij stond op de grond en bleef even stil staan want de kater voor hem deed dat ook, de kater keek hem boos aan. Hij keek strak en serieus naar de kater, hij kon de kater zo op de rug krijgen. "Waar was je?" Vroeg de kater aan hem, hij keek met gespleten ogen naar hem en rende naar de kater toe. Hij probeerde de kater tegen de grond aan te pinnen, vlak daarna haalde hij een sterke uithaal uit naar de borst van de kater. Om zijn klauwen in het zachte vachtje te boren, hij was hier om een Clan bang te maken voor Bloodclan en dat ze dat tegen de leider vertelden. Alleen waar bleef hun angst, hij sisten en hapten naar de nek van de kater. Hij wilde bloed zien, bloed van de kater voor hem. Hij keek strak naar de kater en daarna haalde hij weer een paar keer uit maar dit keer over de buik om het open te reten, hij wilde of bloed zien of darmen. Hij keek strak naar de kater, hij bleef stil. Op de vraag van de kater kon hij eigenlijk niet antwoorden, hij wist het zelf niet eens meer. Hij was een kat van de Elite waarvan Claw zijn leven had gered van die ergen Thunderclanners, hij versmalden zijn ogen waarna hij weer is uit haalde naar het gezicht. Hij wilde angst zien en daarna zou hij vertellen dat hij maar zijn leider zou mededelen dat de Bloodclanners weer terug waren sterker dan ooit.

De onbekende kater ging op zijn rug liggen en lightningpaw werdt geplet. Nu lag ze op haar rug met de klauw van de kater tegen haar buik en hij drukte maar harder en harder. Lightning schreeuwde het uit. Ze kon geen kant op. "Heey!" riep een onbekende stem. Een kater die ze wel eens heeft zien lopen in het kamp kwam tevoorschijn, en de onbekende kater drukte nog harder. "Hoe durf je hier terug te komen Bonepaw." Zei Forestpaw. De andere kater sprong op Forest af. En lightning kreeg eindelijk een beetje lucht. Bonepaw? dacht ze. Ze hadt hem eindelijk herkend. Bonepaw Haalde uit naar forestpaw. En ook daar begon een gevecht. Toen forest onder bonepaw uit kwam kon hij iets zeggen "Waar was je?" Lightningpaw was nu erg verward. "Bonepaw!? Wat ben je aan het doen? En waarom viel je me aan? Wat is er aan de hand!?" Ze keek bang want ze verwachtte een paar klauwen die naar haar hoofd worden geslingerd.

Ripa staarde naar de kater, hij spitste zijn oren. Hij draaide zich om naar de witte kattin, zij was inmiddels ook al opgestaan. Hoe vaak zou hij hun naar de grond moeten drukken tot ze van uitputting bleven liggen, "Bonepaw!? Wat ben je aan het doen? En waarom viel je me aan? Wat is er aan de hand!?" Zei ze verwarrend en met angst. Hij haalde zijn kopje scheef tot hij weer op haar af rende, hij pakte haar goed beet in haar nekvel. Hij siste kwaad en beet harder, waarna hij haar van de grond af haalden en haar verderop weg puurden. Hij reageerde op niks meer, hij rende weer op haar af en sprong met uit geklapte klauwen naar haar. Hij drukte zijn klauw tegen de schouders aan en drukte er hard tegen aan, hij keek haar strak aan en besloot haar hoofd te bewerken met een van zijn voorpoten. Hij gromde even en probeerde haar een harde klap te geven tegen haar wang, hij keek kwaad naar de kattin. Hij keek met kwade ogen naar haar, hij draaide zich om. Hij moest naar de kater nu toe, die was een betere uitdaging als hij die kater had verslagen zou hij haar met gemak aan kunnen.

Zonder een antwoord werd hij weer bestormd. De geur van bloodclan kleefde aan zijn vacht en opnieuw probeerde hij onder hem uit te komen, maar hij zat vast gepind aan de grond. Met zijn tanden probeerde hij in zijn poot te bijten, dit ging echter niet. De nagels van Bone gingen hard langs zijn borstkas en de kater kon er net voor zorgen dat hij het niet uitschreeuwde. Nog nooit eerder had hij zo'n echt gevecht gehad en vechten was toch al niet zijn sterkste punt. De klauwen van de kater boorde zich in zijn borst en de kater sloot zijn ogen van de pijn. Hij kon niks doen vanuit zijn positie en hij moest het laten gebeuren. Met zijn achterpoten probeerde hij het achterwerk van de andere kater van hem af te duwen. Helaas kreeg hij nog meer krabben op hem af. Deze keer kwam er wel geluid uit zijn mond. De klauwen kwamen diep, maar door het wilde bewegen van Forest konden ze niet diep genoeg komen. De nek van de kater lag ook open door zijn tanden. Met een harde duw van zijn kop en een draai wist hij een paar staartlengtes weg te komen. Opnieuw stond hij daar, met zijn poten uit elkaar. Deze keer droop er bloed van zijn buik op de grond, zijn nek lag open en zijn gezicht prikte van eerdere krassen. Forest kon geen woorden uitbrengen. Lightningpaw kon dit echter wel. "Bonepaw!? Wat ben je aan het doen? En waarom viel je me aan? Wat is er aan de hand!?" De grijze kater keek op. Altijd al was Forest een gentleman geweest, maar nu kon hij zich niet meer inhouden. Een boze blik ging zijn kant uit. "Omdat hij gek is geworden, dat is er aan de hand!" De woorden klonken hard, boos en zelfverzekerd. De wonden hadden er wel voor gezorgd dat hij nu zeker zou verliezen in dit gevecht. Nog wou hij Bone geen pijn doen, dus bleef staan. De grijze moordenaar voor hem ging op de andere witte poes af en deed haar behoorlijk pijn. Net zoals hij bij hem had gedaan. Met alle kracht die hij had, wat nog best aardig wat was, rende hij op de kater af. Die zich naar hem had gedraaid. Boos keek hij hem in de ogen. "Laat haar met rust.", zei hij boos. Forest wou niet meer gewonden hebben. Helaas leek dit al te laat te zijn.

Ripa hoorde woorden en was al naar de kater toe gedraaid, hij had vele wonden op de lichaam van de kater verspreid. Zijn nek lag open en zijn buik, misschien was dit wel genoeg om te laten zien dat de Bloodclan terug was en de andere kat was ook gewond. Hij keek de kater aan die kwaad was geworden en zijn verlies al toonde, "Omdat hij gek is geworden, dat is er aan de hand!" Riep de kater. Hij keek rustig naar de twee katten, allebei hadden ze vele wonden. Wat hij kon aanrichten aan deze katten zonder bijna geen enkele wond, de kattin wist hij niet wat er met haar was. Hij staarde de kater met een serieuze blik, het was fijn als katten bang voor je geworden waren. "Laat haar met rust." Sprak de kater. Ripa liep naar de kattin toe en drukte met zijn klauw dieper in haar vel, hij haalde zijn kin omhoog en staarde naar de kater als of hij hoger dan hem stond. Hij sisten kort, de kattin was gewond de kater voor hem was gewond. Hij keek hem aan, hij opende zijn mond. "Wees voortaan gevreesd voor de Bloodclan en hun leider Claw want we zijn terug om jullie te vermoorden, meld jullie leider maar van mijn komst en dan zal ik haar met rust laten." Dat waren zijn eerste woorden die hij sprak tegen hun, hij zetten zijn klauwen in haar nek neer om te laten zien dat hij dit echt meende. Hij wilde zijn leider niet teleurstellen, hij voelde het bloed over zijn klauwen heen lopen. Hij staarde strak naar de kater, "en als jullie je niet aan de voorwaarde houden dan zal ik wel met een groep Bloodclanners op jullie afkomen!" Siste hij waarna hij kwaad zijn klauwen nog scherper zetten.

Bonepaw liep naar lightningpaw toe en drukte zijn nagel in haar vel. Hij keek op haar neer en sprak. "Wees voortaan gevreesd voor de Bloodclan en hun leider Claw want we zijn terug om jullie te vermoorden, meld jullie leider maar van mijn komst en dan zal ik haar met rust laten." Hij graaide nog dieper in haar vel een een klein kreetje ontsnapte uit haar keel. "en als jullie je niet aan de voorwaarde houden dan zal ik wel met een groep Bloodclanners op jullie afkomen!" voegde hij toen. Lightningpaw knikte en probeerde uit de greep van bonepaw te ontkomen. Ze bedankte Forestpaw voor de redding en rende weg, weg van bonepaw. Ze zou later nog wel een keer naar forestpaw gaan.

{is naar silverstar gegaan forestpaw kan ook komen

Ripa staarde naar de kater, hij zag hoe de kattin knikten. Hij staarde even strak naar haar maar liet haar los uit zijn greep, ze rende gelijk weg. Hij staarde haar na met een grijns, vlak daarna focuste hij zich op de kater. Hij gromde, "maar wie zei dat ik jouw met rust moest laten." Sprak hij met een glimlach en begon met zijn tweede aanval. Hij had liever meer ergere gewonden katten die aan kwamen kruipen naar hun leider dan lopen en serieus aan komen zonder angst, hij sprong naar de kater toe en probeerde de slag naar zijn gezicht uit te halen. Hij kwam daarna terug op de grond, Hij maakte zich laag en draaide een rondje om de kater te proberen te vloeren. Hij zal wel zijn best doen, hij rende daarna roekeloos op de kater af. Vlak daarna probeerde hij een flinke kopstoot uit te geven, door met de snelheid die hij had zou hij de kracht verbeteren. Waarna hij stopten, hij had al bijna twee katten verslagen. Stiekem maakte het hem wel trots en nam afstand van de kater, hij wilde namelijk wel dat de kater zich aan de afspraak zou houden. Hij likte zijn bloederige poot af, hij zou trouw zijn aan zijn leider. Hij bleef staan waar van hij ook nog een paar krassen had door de kattin, het viel hem op dat de kater voor hem bijna niet vocht. Hij stopte met likken en haalde zijn kop wat meer omhoog, "waarom vecht je niet krijger?" Vroeg hij maar het klonk eruit als gesis. Hij versmalde zijn ogen om erop te komen, ze zeiden wel de hele tijd een naam. Hij dacht eerst dat die Bonepaw voor de witte poes gelden maar daarna sprak zij dat ook, misschien iets met hun geloof. Die katten met al hun geloven, hij ging zitten. Het was wel duidelijk dat de Bloodclan geuren waren verspreid over het gebied, hij zou alleen katten aanvallen met vreemde geuren. Dat moesten namelijk Clanners voor stellen, hij bleef even stil staan staren naar de kater. Hij begreep iets niet en zou het willen weten, helemaal nadat hij de nek had open gescheurd van de kater. De buik bloeden van de kater en de krassen in zijn gezicht er nog steeds stonden, hij bekeek alle wonden.

Met een geschrokken blik keek hij 'Bonepaw' aan. Wie was hij geworden? Een moordenaar zonder rem. Hij was gek geworden. Lightningpaw knikte onderdanig, maar Forest snapte waarom. Met snelle passen rende de poes naar Silverstar en Forest zuchtte toen hij zag hoe ze weg mocht van de andere kater. Een grom kwam uit de mond van 'Bonepaw' en hij draaide zich om. De haren van Forest gingen gelijk omhoog en zijn nagels gingen uit. "maar wie zei dat ik jouw met rust moest laten." Forest begon bang te schudden met zijn hoofd. "Nee Bone stop alsjeblieft.", zei hij bijna smekend. Hij had nog steeds de drang om hem niet pijn te doen, maar hij liet hem geen keuze meer. Opnieuw werd hij besprongen en toen ze vielen kwam er een kleine kreet van de pijn uit zijn mond. "waarom vecht je niet krijger?" Forest ademde hard en hij keek bang naar de andere kater voor hem. Hij had het niet eens door of wel?! "Je was mijn vriend Bone, maar je hebt het allemaal verpest." Hij klonk erg boos en dat was hij ook. De kater ging staan en hij voelde hoe een grote groep wolken zich in zijn hoofd hadden geplaatst. Hij had het gevoel dat hij op elk moment neer zou kunnen vallen om daarna niet meer wakker te worden. Met de laatste kracht die hij had sprong hij op de kater voor hem. De boosheid zorgde ervoor dat hij zijn nagels over zijn flank haalde en over zijn gezicht, alleen zou hij nooit zulke wonden kunnen aanbrengen als Bone dat had gedaan. Op het laatst ging de kater van hem af en liet zich tegen een boom vallen. Het werd nog niet zwart, maar het werd wel steeds donkerder voor zijn ogen.

Ripa zat rustig voor de kater en had zijn staart om zich heen geslagen, hij keek met een grijns naar de kater. "Nee Bone stop alsjeblieft.", zei de kater bijna smekend. Weer staarde hij hem met vragende ogen hem aan, weer iets smeken waarvoor je niet gered kon worden. Hij sloeg zijn oren in zijn nek, hij had geen tijd voor gejammer van een kater. Hij wilde dat Bloodclan gevreesd werd en niet om gelachen werd. Hij deelde nog een klap uit naar het gezicht van de kater. Zijn blik werd kil en duister, hij keek naar de kater. Vreemd dat er steeds Bone tegen hem gesproken werd, "Je was mijn vriend Bone, maar je hebt het allemaal verpest." Sprak de grijze kater erg boos en kwaad. Hij snoof even, dus ze bedoelde het tegen hem. Hij staarde hem kwaad aan met zijn gloed rode ogen, "wie is Bonepaw?" Vroeg hij, want waarom spraken ze dat tegen hem. "Mijn naam is Ripa en ik dien alleen maar Claw." Sprak hij, hij had vele wonden over zijn lichaam lopen. Thunderclan waardeerde hem niet en wilde hem vermoorden de Elite hadden hem gered van deze hel. Hij zag hoe de kater met zijn laatste kracht bovenop zijn rug sprong alleen stond deze keer hij het toe en voelde de krassen over zijn rug en gezicht komen, hij gooide toen hij vond dat het genoeg was de kater van zijn lijf af. Toen dat klaar was zag hij hoe de kater zich tegen een boom liet aan vallen, hij liep met rustige stappen naar de kater toe. Hij zetten zijn poot weer op de borstkas van de kater, zijn gloed rode ogen trok hij samen. Hij drukte op de wond die hij al gemaakt had nog dieper, "Bloodclan zal heersen jonkie, dus wees maar bang." Sprak hij en haalde zijn poot ervan weg. Hij ging even voor de kater zitten, hij kende hem niet. Waarom noemde de kater voor hem, hem steeds Bonepaw. Hij wilde dat niet, die naam kende hij niet. De enige naam die hij droeg was Ripa, hij draaide zich om en liep weg. Hij reageerde niet meer op de kater, hij had hem verward gemaakt.

Met een kreun van de pijn tilde hij zijn hoofd op. "Ripa?", zei hij. Forest snapte er niks meer van. Wist Bone niet meer wie hij was of was hij aan het doen alsof? Zijn poten waren niet gewond, maar zijn buik, gezicht & nek wel. Het was allemaal zo snel gegaan dat hij het bijna niet kon geloven, maar de pijn herinnerde hem er wel aan. Nog nooit had hij wonden als deze opgelopen en hij had nooit verwacht dat Bone die zou aanrichten. Forest had hem als eerste moeten aanvallen, dan was het misschien nog een eerlijk gevecht geweest. De witte delen van zijn vacht waren rood geworden en zijn toch wel aardige grote lijf lag als een lappe pop op de grond. 'Ripa' drukte op de wond die hij al eerder gemaakt had. "Bloodclan zal heersen jonkie, dus wees maar bang." Bone was maar 1 moon ouder dan hij dat was, waarom zei hij jonkie? Met zijn achterpoten schopte hij hard tegen de buik van de kat voor hem om hem van hem af te krijgen. Met een zucht ging hij weer staan. Dat ging nog aardig goed, maar zijn zicht was minder geworden. Ook stond hij met zijn poten ver uit elkaar om de wonden op zijn buik niet tegen zijn poten te laten komen en om beter evenwicht te vinden. Forest was als de dood voor de kater voor hem, maar hij verbeterde zijn houding. Hij zag er zwak uit, maar wel klaar voor nog een paar klappen en deze keer zou hij het niet zo laten gebeuren. "Nee", zei hij simpel terwijl hij naar de grond keek. Zo simpel was het antwoord dan ook. Het was niet zo wat 'Ripa' zei. De elitekatten waren gewoon een stelletje arrogante moordenaars die nooit zouden heersen en dat ook zeker niet verdienden.

Cedarflake

NAME

Cedarflake

AGE

36 moons

KIND

Warrior

APPRENTICE

/

NICKNAME

Cedar or Flake

Cedarflake oefende haar vechttechnieken nog eens. Ze diende de clan al heel lang en was eindelijk overgeschakeld naar Warrior, niet meer Young Warrior. Toch vond ze het belangrijk om haar trainingstechnieken te oefenen. Ze sloeg een tak aan splinters, toen die haar probeerde te "belagen." Best grappig eigenlijk, maar bon, er moest geoefend worden.

Ze keek op naar de zon. "Nee" Haar oortjes wiebelde heen en weer. Ze had hijgde van de inspanningen, van de hele dag te trainen. Het was trouwens ook een warme dag.
De geur van bloed drong echter in haar neusgaten. Cedarflake knipperde verbaasd met haar ogen, maar versnelde haar tempo toch tot een drafje. Ze zag twee Thunderclanners, neus aan neus. Bonepaw en Forestpaw. De jonge kat was erg gewond. Ze ontblootte haar tanden en ging naast hem staan. "Bonepaw, wat is hier de bedoeling van?", vroeg ze streng. Eerst verdween hij van het gebied en nu kwam hij terug op apprentices aan te vallen...

May I? }

HANNAH @ ATF!

Ripa stond met uitgeklapte klauwen boven de gene die hem zijn vriend noemde, hij had geen vrienden. Hij zou dienen voor Claw, hij zou zijn best doen om de wereld samen met hem te veroveren. Het maakte niet uit hoeveel werk dat zou kosten, het zou hun lukken. De kater was opgestaan en sprak hem tegen, hij keek hem aan met een grimas. "Ze zullen wel bang worden voor de wonden die jij en jouw vriendin hebben." Sprak hij met licht gesis. Hij had uitgeklapte klauwen en had deze gericht op de kater die hij niet kende, hij kende hem kennelijk wel. Hij was klaar om zijn klauw op de kater te zetten en hem af te maken, alleen een blik in zijn ogen herinnerde hem iets. Zwakheid, hij kneep zijn ogen samen. Hij was bijna vermoord door de Thunderclan volgens Claw, die blik zou hij zelf waarschijnlijk ook hebben. Hij legde zijn klauw op de keel van de kater, hij kwam dichter naar hem toe. Ze konden bijna elkaars neus aan raken, lichtelijk gegrom ontstond in zijn mond. "Ik zal je niet vermoorden, deze keer." Siste hij waarna hij zich omdraaide en wilde weg lopen alleen een andere kat verscheen. Een kattin, hij staarde haar fel aan anders om ook. Zijn klauwen waren nog ontbloot net zo als zijn tanden, haar tanden waren ontbloot. De kattin ging naast de kater staan die hij net aangevallen had, "Bonepaw, wat is hier de bedoeling van?" vroeg de kattin streng. Hij staarde haar kort aan, hij bleef haar stil aan staren. "De naam is Ripa en niet Bonepaw." Siste hij om dat ast te stellen voor beide katten, "onthoud volgende keer wel mijn naam, ik ben toch al klaar met hem maar als jij een ronde wilt ben ik daar open voor." Grijnsde hij uitdagend en zwiepte met zijn staart. Hij zal wel met Claw overleggen om deze Clan overhoop te leggen maar eerst zou hij met Thunderclan beginnen, de gene die hem niet waardeerde om wie hij was. Hij had zo zijn ideeën hoe hij dat zou aan kunnen pakken, vaak had hij zijn eigen trick shots. Even staarde hij stil naar hun, was die kattin iets wat voor hem veel betekende of anders om. Dat zou pijn doen als hij een van hun zou vermoorden, alleen dat zou hij niet doen. Hij had veel respect voor katten die het wilde proberen, hij lachte even. Alleen niet kwaadaardig, hij vond het leuk om te zien hoe liefde ontstond. Opoffering, hij zou zien hoeveel ze om hem zou geven. Alleen zouden ze moeten vrezen wat er op het spel stond, alleen zouden ze dat niet doen.

Een grijns kwam op zijn gezicht en terwijl het hem rilling over zijn rug gaf bleef hij staan. "Ze zullen wel bang worden voor de wonden die jij en jouw vriendin hebben." Dit was geen vraag waar hij op moest antwoorden en hij deed zijn borst alleen maar meer naar voren. Ripa kwam naar hem toe lopen en legde zijn klauw op zijn keel. Forest bleef hem boos aankijken. "Ik zal je niet vermoorden, deze keer.", siste hij. Forest zuchtte en besloot de stilte nog aan te houden en hem boos aan te kijken. Geen klappen meer? Ergens was hij daar wel blij mee. Hijgend keek hij naar de grond. "Bonepaw, wat is hier de bedoeling van?", riep een poezenstem. Geschrokken keek hij om. Een warrior stond er waarvan hij de naam niet wist. De poes had ontblote tanden en leek klaar te staan voor een gevecht. Ripa/Bonepaw leek er echter klaar mee. De kater voor hem moest lachen en daarbij besloot Forest ook te gaan zitten en zijn poten rust te geven.

Onderwerp: Re: Bunnyhop~ganzenopdracht