Heal [Open]

Met timide pootstappen stapte een slanke kater door het steegje die werd verlicht door de ondergaande zon. Zijn bleek groene ogen bleven niet lang op een plek hangen en zijn oren reageerde op elk geluidje. Zijn dunne staart ging gespannen heen en weer. De kater voelde zich totaal niet op zijn gemak, wat ongebruikelijk was voor hem  zodra hij dit gebied betrad. En toch was het zo. Vulture bleef stokstijf staan toen een knalpijp keihard knalde. Zijn haren gingen overeind en zijn kop omhoog. Snel ademend bleef hij even zo staan, geen spiertje verroerend. Seconde tikte geluidloos voorbij zonder dat er iets gebeurde. Uiteindelijk, na ingespannen te hebben geluisterd ontspande Vulture enigszins. Hij haalde diep adem en zei streng tegen zichzelf "Gedraag je". Hij gedroeg zich als een bange kitten, en dat was voor niets nodig. Zo te zien was nog niets verandert sinds de laatste keer dat hij hier was en dat was maar goed ook. Er hingen tientallen onbekende geuren maar, voor het eerst sinds hij terug in het gebied was, geen BloodClan geuren. Geen vijandige geuren. Geen bekende geuren. Geruisloos sloop hij verder door het steegje tot hij tot stilstand kwam voor een verroest, smeedijzeren hekje. Hij ademde de geuren heel diep in, scannend voor gevaar. Dat bleef uit. Langzaam kroop hij onder het hek door en liep zijn tuintje in. De kater liep de hoek om en ademde de geuren in, die hem vervreemd geworden waren. Zijn ogen scande de tuin voor nog één laatste veiligheidscheck. Het was mogelijk nog meer overgroeid geworden dan de laatste keer. Het afval lag echter nog op de plek waar hij het gelaten had, het ingestorte twee been bankje stond ook nog op zijn plek. Alles was hoe hij het gelaten had. Plotseling enorm uitgeput liep hij naar een willekeurig plekje waar schaduw was en plofte hij neer. Hij ademde heel diep, en ademde heel diep uit. De koude grond onder hem voelde onaangenaam aan, maar hij omarmde de ongemakkelijkheid. Hij had het gemist. Pas nu, terwijl hij naar zijn lelijke tuintje keek, besefte hij hoe erg hij het gemist had. Vulture sloot zijn ogen en zuchtte nogmaals. Voor nu zou hij hier blijven, en niet ver gaan. Het was een kwestie van tijd voor zijn geur zich verspreiden ging, en wanneer dat gebeurde kon hij zich klaar maken voor een storm. Maar voor nu, kon hij ontspannen en hopen dat hij zo lang mogelijk onopgemerkt kon blijven.

Zijn cyperse vacht zat door niet netjes. Het zat niet echt door de war, maar hier en daar zaten er wat wilde plukjes die gewoon niet rechte wilde liggen. Zijn witte bef en buik zaten onder de modder vlekken en tussen zijn dunne vacht op zijn nek zat een diep litteken. Dat was een aandenken die hij gekregen had van Cyber. Vulture kon niet gestoord worden om zijn vacht te wassen, hij was nog te gespannen om zijn aandacht ergens anders af te halen dan van het luisteren naar zijn omgeving. Hij verwachte elk moment besprongen te worden. Maar .. door wie dan? Vulture wist het zelf niet. Hij trok met zijn snorharen toen ergens een kat luid miauwde. Hij deed zijn best om niet te gaan fantaseren hoe zijn naderende doem nu op hem af zou komen. Gespannen wachtte hij of er iets komen ging.. hij wachtte nog wat langer, en nog een beetje .. niets. Hij liet zijn adem los waarvan hij niet had beseft hem ingehouden te hebben en schudde zijn hoofd. Sjonge .. wat was hij weer moedig bezig.

OOC: Open voor vriendelijke katten/vriendelijke bekende (:

Zachte stappen, langzaam en voorzichtig. Grote groene ogen, vriendelijk maar fel. Ze was nog steeds niet echt veranderd, de tijd had haar op laten groeien tot een prachtige gezonde kattin. Haar kittens groeiden op bij Cyber, omdat ze te jong was geweest, te jong en onervaren. Ze kon gewoon niet haar kittens opvoeden tot sterke katten. Tot goede katten, ze kon nauwelijks voor zichzelf zorgen toen ze zwanger was geweest. Haar rode oortjes bewogen zich langzaam naar haar nek, haar passen kwamen langzaam tot een stilstand en haar adem stokte in haar keel zodra ze een bekende geur rook. Een geur die ze al manen niet geroken had, eentje die haar altijd kalmeerde. Een vertrouwde kat, haar groene ogen schoten snel heen en weer, alsof ze dacht dat iemand haar in de gaten hield. Alsof een schim haar zou volgen, haar het donker in zou trekken. Vulture had ze het laatst gezien toen ze verteld had dat ze zwanger was. Haar neef, haar oudere maar nog steeds jonge neef. Met een zachte zucht keek ze om zich heen. Ze was in de buurt van het tuintje, de plek waar ze op weg naar toe was geweest, toen ze hem voor het eerst zocht. Ze had hem daar gevonden, in zijn eentje maar levend. Ze waren vast verraders in de ogen van de clan, toch wist Buzzard dat ze een beter leven leidde dan ze ooit had willen hopen. Het vet van haar zwangerschap was er inmiddels al af gekomen, ze was dan ook al twee manen verder dan het moment waarop haar kittens geboren waren. Haar oortjes spitste ze toen ze een mauw hoorde, eentje van een onbekende kat. Het liet haar haren overeind staan. Ze twijfelde aan zichzelf, had ze wel de juiste keuzes genomen, had ze er niet meer voor haar kittens moeten zijn. Straks waren ze sneller opgegroeid dan ze had gemerkt, en kende ze haar niet eens meer. Toch wist ze ook wel dat de kans dat de kittens overleefden nu groter was, en een echte moeder zou haar best doen die kans zo groot mogelijk te krijgen en te houden. Haar poten bewogen zich automatisch en ritmisch naar het vertrouwde tuintje, het rommelige  tuintje. Toch was de kattin blij dat er geen vervelende tweebenen waren. Tweebenen die haar wouden temmen. Ze was niet te temmen, niet door een tweebeen in ieder geval. Met voorzichtige maar luchtige passen liep ze de hoek om, en bleef ze daar even staan. De geur was vers en sterker, een geur die ze uit duizenden kende. Vulture.

De kattin wurmde zich onder het hekje door, en bekeek de rommelige tuin voorzichtig. Er waren vele plekken waar een kat zich in deze rommel kon verstoppen. Vele plekken die haar waarschijnlijk onrustig zouden maken. Vele plekken, die vertrouwd overkwamen. De kater van wie ze zoveel gehouden had zou er misschien nog steeds zijn. Hij had gevochten met Cyber, en ook al had ze geen haat naar de zwart-witte kater, ze begreep wel als andere katten dat hadden. Wat had het haar een moeite gekost haar neef en Cyber uit elkaar te houden. Haar neusje bewoog ze zachtjes snuivend, voordat ze aarzelend bleef staan. Haar neef kon haar ook willen mijden, ze was inmiddels hier ook al een poos niet meer geweest, bij haar was het verleden niet aan te zien. Ze zag er jong en gezond uit, nog steeds een beetje een gebolde buik, maar ook dat verdween onder haar gespierde lichaam. Ze had getraind, ze had haar best gedaan zich aan te leren als een Rogue verder te gaan. Haar bestaan was misschien onzeker, maar ze hield er van. Ze was vrij, vrij van de katten die haar niet begrepen of Vulture zwart hadden gemaakt, een zachte zucht verliet haar borstkas voordat ze haar keel schraapte. Het was nu of nooit. 'Vulture? Ben jij dat?' Vroeg ze zachtjes, haar stem hard genoeg om gehoord te worden op enkele meters afstand. Haar groene ogen stonden helder, en enigszins verdrietig. Ze was er nog steeds niet overheen dat ze haar kittens had laten stikken, en toch, en toch had ze hen ook in een zekere zin gered.

Langzaam gingen zijn haren weer liggen en liet Vulture een nerveuze adem los. Het was wennen om weer op straat te zijn, dat zeker. Ondanks het feit dat hij sinds hij weer vrij was alleen nog maar bang geweest was, gaf het vrij zijn hem ook een zeker geruststellend gevoel. Tenslotte was dit waarvoor hij zijn clan verlaten had. Binnenkort zou hij weer moeten jagen. Het idee alleen al aan verse prooi tussen zijn klauwen deed het water hem in de mond lopen. In feiten, kon hij zich niet langer inhouden en duwde hij zich overeind. Hij ging het nu meteen doen!

Voor hij daar de kans echter toe kreeg verbrak een geluid de stilte. Hij bleef er meteen stil door staan en vroeg zich even af of hij het gedroomd had. Vulture herkende de stem meteen. Opnieuw ging er een golf van angst door hem heen, snel vervangen door een enorm schuldgevoel. Het schuldgevoel voelde zo zwaar dat hij bijna weer door zijn poten wilde zakken. Geruisloos sloop hij naar de uitgang van zijn tuintje en tuurde hij de hoek om. Meteen trok hij zijn kop weer terug. Buzzard. Hij deed een stap achteruit en overwoog om er vandoor te gaan. Hij was nog lang niet klaar er voor om haar onder ogen te zien. Haar, zijn lieve nichtje. Tenslotte was hij zo maar verdwenen. Zonder een afscheid. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Hij beet op zijn lip en dwong zijn spieren vooruit te bewegen. Hij stapte de hoek om en keek van een afstand naar Buzzard, te laf om haar in de ogen te kijken. "Ja" Zei hij schor met een stem die bijna onhoorbaar was.

Haar neef leek haar ook op te merken. Toch was zijn reactie anders dan de rode en lenige kattin had verwacht. Met grote groene ogen keek ze hem dan ook aan, hij zag er goed uit. Een beetje gestresst en gespannen misschien, maar wel gezond. Hij was dan ook een sterke kat, hij had niet veel te vrezen. Behalve dan als er veel vijanden rond liepen. Ze had gewoon altijd bij hem moeten blijven. Zij konden samen makkelijker overleven. Ze waren geen super grote groep, zo groot dat het onhandig werd. Maar groot genoeg om samen te jagen en samen te vechten. Daarbij was de kans klein dat ze meningsverschillen zouden ondervinden. Al vroeg ze zich wel af waarom hij zomaar ineens verdwenen was. De kater keek naar de grond, en even onderdrukte de jonge kattin de neiging om hem bezorgd aan te kijken, en zijn kop moederlijk omhoog te duwen. Met een paar sierlijke stappen, liep de kattin soepeltjes naar hem toe en drukte ze haar neusje in zijn vacht. Het was haar neef, die haar op schorre toon beantwoord had, zachtjes, bijna onverstaanbaar. Dit was niet de neef die ze altijd had gekend. Het was een vage schim van hem.

Normaal gesproken was hij dapper genoeg geweest, om niet zomaar te schrikken. Nu was hij enkel te bang om echt op te staan. Haar aan te spreken, was er iets gebeurd dat hem zo van slag had gemaakt? Haar groene ogen, keken helder naar de kater, voordat ze zich tegen hem vleide. Nu was er geen tijd voor drama, in ieder geval niet van haar kant. Haar oortjes bewogen langzaam en voorzichtig naar haar nek, haar staart zwiepte ze soepel en rustig heen en weer. 'Vulture? Waar was je,' murmelde de kattin, op een zorgelijke toon. Natuurlijk was ze bezorgd, een kat verdween niet zomaar om dan ongedeerd terug te komen. Er moest iets zijn geweest, hij moest ergens mee hebben gezeten. Zeker hij, hij zou haar nooit zomaar in de steek laten. Haar stem had vriendelijk en rustig geklonken, geen spoortje van angst of woede was erin terug te vinden. Ze had hem eindelijk weer gevonden, en het werd tijd dat ze als een echte familie door het leven gingen. Haar oortjes bewoog ze wiebelend naar haar nek, toen er weer een hard gemiauw weerklonk. Dit gemiauw kende ze, al wou ze het liever ontkennen. Een rilling schoot door haar vacht heen, alsof er iets ernstig mis was, voordat ze een diepe adem-teug nam en haar aandacht weer op de kater voor haar richtte.

Terwijl de cyperse kater daar stond kon hij zich niet inhouden en scande hij Buzzard zo onopvallend mogelijk. Verweg was hij enorm opgelucht dat ze ongedeerd was, maar momenteel was hij vooral erg beschaamd. Zijn staart ging nerveus heen en weer en hij deed moeite om overal heen te kijken dan naar haar. Erg kinderachtig, hij wist het wel. Maar hoe kon je uitleggen wat hij meegemaakt had? Toch keek hij haar kant weer op. Ze was slanker dan de laatste keer dat hij haar gezien had. Tot zijn enorme opluchting zag ze er ook gezond uit. Mooi, goed. Zo moest het zijn. En natuurlijk kwam de brandende vraag waar hij geweest was.

Hij wilde heel veel zeggen maar woorden schoten hem te kort. Hij wilde vragen hoe het met Buzzard ging. Vragen hoe haar kittens het deden. Of Cyber nog leefde. Hij wilde haar uitleggen hoe erg het hem speet maar er kwam niets over zijn lippen. Hij sloot zijn ogen en haalde heel diep adem. Toen hij ze weer opende wist hij dat het geen boze droom was. Het was de realiteit, en hij stond er met vier poten in. "Ik heb je nooit in de steek willen laten". Kwam er uit. Zijn eigen vaste toon verraste hem zelf. Hij dwong zichzelf haar aan te kijken. Hij voelde zich waardeloos. "Het spijt me zo .. hoe kun je me ooit nog vergeven". Zijn stem liet hem weer in de steek. Buzzard was op een keerpunt in haar leven geweest.. en hij had zich zo maar laten vangen. Elke dag had hij aan haar gedacht. Hopend dat ze oké was, dat ze niet ergens in een goot dood lag. Zwanger van .. Hij schoot de kleine afstand tussen hen over en gaf haar luid spinnend een kopje. Zijn emoties gingen alle kanten uit en even had de slanke kater er geen controle over. Hij was zo overweldigd van opluchting dat zijn kleine nichtje nog leefde!

De gestreepte kater leek nog steeds nerveus, waardoor de kattin haar oortjes vragend wiebelde. Waarom was hij zo nerveus, hij had toch niet echt iets verkeerd gedaan. Elke kat had wel eens tijd voor zichzelf nodig. De kater had zijn ogen even gesloten waardoor de oranje kattin rustig afwachtte. Nadat hij diep adem had gehaald en zijn ogen weer geopend had, knikte Buzzard hem bemoedigend toe. Zodra de kater haar vertelde dat hij haar nooit in de steek had willen laten glimlachte ze even onschuldig. Dat wist ze ook wel, dus vroeg ze niet verder door. De kater keek haar nu aan, waardoor ze een steek van verdriet voelde. Waarom liep het nu altijd zo moeilijk? De kater begreep duidelijk niet hoe ze hem had kunnen vergeven. 'Omdat je mijn gewéldige neef bent, gekkie! Grinnikte de rode poes geruststellend. Zodra de kater de afstand overbrugde en haar een kopje gaf, knorde ze tevreden. Ook hij leek nu iets meer te ontspannen en spinnen. 'De kittens zijn in orde, ze leven bij Cyber en Iggy. Daar hebben meer kansen.' Vertelde ze langzaam alsof ze teleurgesteld was in zichzelf. De rustige bries liet haar ontspannen en genieten van het moment.

Een stroom van opluchting ging door het lijf van de kater toen zijn nichtje zijn teken van affectie niet afwees maar er op in ging. Vulture sloot zijn ogen eventjes en genoot even van het moment dat de huidige situatie het zo onschuldig deed aanvoelen. Hij was wel verrast dat ze het zo luchtig opnam. Hijzelf zou hemel en aarde hebben bewogen als Buzzard zo maar eens verdween! Toen hij hoorde dat de kittens van Buzzard bij Cyber en een andere kat waren merkte hij dat hij waarschijnlijk helemaal door het lint gegaan zou zijn, als hij niet zo moe was. Hij deed een stapje achteruit en keek haar aan. Je kittens bij een psychopaat laten was nou niet echt iets wat Vulture als 'in orde' zou benoemen. Een steek van bezorgdheid stak door zijn hart bij het idee dat een hoopje onschuldige kittens achter gelaten waren bij een agressieveling als Cyber. De onschuldige geesten van de wezentjes was nog zo gemakkelijk te verbuigen. Hij wenste vurig ze nooit tegen te komen later als ze bij Cyber gingen blijven. Vulture draaide zijn oren naar achter en zuchtte diep. "Het spijt me dat ik niet bij je kon zijn toen het zo ver was". Zei hij vervolgens, nog steeds niet tevreden met zichzelf en het feit dat Buzzard niet boos leek. Hij hoopte ergens dat ze boos zou zijn geweest, dat was makkelijker te begrijpen dan gewoon .. vergeving? Misschien dat hij er wel te veel over na. Hij trok met zijn snorharen en zakte weer neer in een zittende houding. "Het moet erg heftig voor je geweest zijn". Zelf kon hij hoe hard hij het ook probeerde een bevalling voor de geest te halen. Hij had het nog nooit gezien, laat staan meegemaakt zelf! Tenslotte verliet hij ShadowClan toen hij tien manen oud was. In die tijd was niemand van zijn familie of naaste familie bevallen.

Al snel wist hij dat zich bedenken hoe een bevalling geweest moest zijn geen nut had. Vulture wist nu eenmaal weinig over dat soort dingen. Toen hij Buzzard haar blik ving voelde hij zich meteen nog schuldiger. Hij ook met zijn stomme hoofd! Snel, zorg er voor dat ze zich beter voelt! "Ik ben er zeker van dat wat je hebt gedaan het goede is geweest voor je kittens!" Nou, dat kwam er veel overtuigender over dan dat hij het eigenlijk meende. Maar goed, voor nu was dat noodzakelijk. Zo te zien miste ze haar kits enorm en dat kon hij begrijpen. Vulture stelde zich voor dat ze een enorm zachtaardige en lieve queen geweest moest zijn voor haar kits. "Kun je ze niet op gaan zoeken?". Stelde hij voor, met beide klauwen een excuus aangrijpen zodat de aandacht niet langer op hem gevestigd was.