Happy Reunion [Lionroar]

Nadat hij zich had ingewerkt in Shadowclan en het gebied wat beter leerde kennen, al zou het vast nooit zo vertrouwd voelen als het gebied waarin hij was opgegroeid, waarin hij als jonkie had rond gerend en alle kleine hoekjes en gaatjes kende, had hij zijn warrior-taken in de clan op zich genomen. Hij wou zo snel mogelijk weer een normaal leven stichten, of iets wat daar tenminste op leek. Hij zou nooit normaal naar de windclan katten meer kunnen kijken, de katten die hij ooit als zijn familie zag - waar nog steeds een paar leden met zijn bloed in rondliepen, die hij echter wel nog met heel zijn hart lief had - en waar hij 'vrienden' had gesticht. Hij verafschuwde de clan nu, de clan waar hij ooit bloed, zweet en tranen in had gestopt. En nu, zijn warriortaken in Shadowclan vrij serieus nemend, liep hij richting de grens met deze clan. Het enige kleine stukje pad dat Shadowclan van die verraders afscheidde. Echter verstarde hij meteen in zijn tred, zijn ogen tot dunne spleetjes vernauwend toen hij de oh zo bekende geur kon ruiken van een kattin die hij ooit als zijn beste vriendin achtte. Everstar.

Haar rode pels stak duidelijk af tegenover het groene gras dat zich begon te ontwikkelen nu New leaf weer aanbrak. Haar typerende groene kijkers waren tot spleetjes vernauwd en hij kon de haat die ze voor hem droeg gewoonweg ruiken. Waar ze ooit misschien zijn enige vriend was geweest, was ze nu overduidelijk een van die zovelen vijanden die hem het liefst uit de weg wilden werken, nooit meer in hun leven wilden zien. Ergens brak het zijn hart over en over, totdat het uiteindelijk een steenkoude massa was geworden dat nergens meer van kon houden, nergens meer van wilde houden. De kater staarde haar strak aan toen haar stem uiteindelijk de stilte tussen de twee katten verbrak. Een moment na haar woorden bleef hij stil, zijn helderblauwe ogen priemden strak in de hare. "Ter informatie sta ik niet meer op Windclan gebied, je hebt me van Windclan gebied verbannen, als ik je even op de feitjes mag drukken is dit het gebied van Shadowclan." Zijn oren lagen wat meer naar achteren dan normaal, wantrouwend en kwaad. "Bovendien heb ik nooit haar bloed onder mijn klauwen gehad, niet op de manier waarop jij het ziet. Dat misselijke mormel, die moordenaar die je tot je deputy hebt genoemd, die heeft meer op zijn geweten dan ik." Uit pure woede en haat voor de kattin voor hem, had hij onbewust zijn klauwen zelfs uitgeslagen. Hij nam geen enkele aanstalten haar aan te vallen, maar als het zover zou komen dan zou hij niet aarzelen haar pijn te doen. Die vuile vriendenverrader.

Pure haat borrelde op van in het midden van zijn lichaam toen de poes sprak. Hoe ze nog steeds er duidelijk van overtuigd was dat hij een moordenaar was, dat hij de clanverrader was en alles gelogen was. Hij zou er bijna om moeten lachen, maar grappig vond hij het niet meer. Allang niet meer. IJzig staarde hij dan ook naar haar terug, tot de conclusie komend dat hij haar toch niet van haar standpunt zou af kunnen halen en stiekem wilde hij dat niet eens. Hij wilde haar niet meer proberen over te halen, het litteken dat ze mentaal bij hem had achtergelaten door hem zo hard in de steek te laten toen haar de waarheid had verteld, de echte waarheid, naast de bijna perfect klinkende leugens van Whitelion. Te perfect, ze had het kunnen weten. Ze had het moeten weten, maar nee, ze was blind geweest en de kans was groot dat ze dat nog steeds was. Blind voor wat echt was, wie tegen haar loog en wie niet. Ze had hem in de steek gelaten als een vriend. "Ik heb nooit tegen je gelogen, jij bent degene hier die een vriend heeft laten vallen. Het woord van een vijand vertrouwen boven dat van mij, nee, Everstar, je bent stom. Je bent blind voor wat er echt gebeurd." En meer woorden wilde hij daar niet aan vuil maken. Hij keek haar strak aan, toen hij nogmaals zijn mond opende om verder te spreken. "En waar jij mij voor dood uit je territorium hebt verbannen, want dood was ik gegaan zonder hulp, heeft Shrewstar me een tijdelijk dak boven mijn hoofd gegeven. Totdat ik volledig gezond was natuurlijk." Hoe hij uiteindelijk bij de clan was gekomen ging haar helemaal niet aan. Shadowclan was nu zijn thuis, zij was de vijand nu.

Hij begreep het niet. Wat had hij haar aangedaan om haar zover te brengen dat ze hem niet geloofd had? Hij had het haar uitgelegd en ja, zijn verhaal klonk alles behalve perfect. Het klonk nep en het was niet bepaald iets wat je snel zou geloven, maar hij was haar vriend geweest en zij had hem niet vertrouwd. Hij had nooit tegen haar gelogen en dit was wat hij ervoor terug had gekregen, een verbanning. Ze was nooit een vriendin voor hem geweest. Maar het was zij die nu verkeerd zat en daar bleef hij zich heilig aan vast houden. Hij had Tawnlylight nooit vermoord, ook nooit de intentie gehad om dat te doen. Het incident met Skymask had hem al genoeg trauma's opgeleverd, met daarop een nog slechtere kijk op de wereld, en het had hem veel aangedaan. Nee, hij zou het niet nog eens willen doen. Daar bovenop was Tawnylight een lieve, verlegen en loyale poes. Hij zou nooit een clangenoot op zo'n brute manier en zo harteloos vermoorden. Ja, ze had hem aangevallen en ja hij had tegen haar gevochten om zijn eigen leven in stand te houden, maar hij had haar nooit dood gewild. Ze was ook niet doodgegaan als dat witte monster er niet was geweest. Het was hij die haar van de rots had afgeduwd en haar levenloze lichaam dat daar onderaan de rots lag zou de kater nooit van zijn netvlies kunnen branden. Hij zag het nog dagelijks, in zijn dromen of terwijl hij zijn ogen sloot. Hij beleefde het steeds overnieuw weer, net zoals dat moment met Skymask. Maar iedere keer, hoe hij het ook wendde of keerde, eindigde het hetzelfde. Een ijzige blik werd op Everstar gericht toen ze haar woorden uitsprak. Dus hij was een moordenaar en een verrader? Ze was echt blind geworden, doorgedraaid. "Over moordenaars en verraders gesproken," begon hij koeltjes. "Je hebt er een als je deputy, niet waar? Als ik immers de geruchten moet geloven, heb je dat witte monster tot je opvolger benoemt en daarmee niet alleen de reputatie van de clan totaal verwoest, maar ook zijn toekomst verpest." Beet hij haar toe. Nee, als Windclan ten onder ging dan was het allemaal haar schuld. Hem was ze kwijt, hij zou niet meer loyaal voor haar zijn. Nee, zijn loyaliteit lag nu bij Shrewstar en haar clan, Shadowclan had hem een nieuw leven aangeboden en ergens kon hij het als een teken van Starclan zien om een nieuw begin te maken. "Not that you really need to know this, maar Acefray, Shadowclan's medicine cat, vond mij in hun territorium en stond erop om mij op te lappen. Zoals een medicine cat dat hoort te doen, natuurlijk." Zachtjes schudde hij zijn hoofd. "Shrewstar zag in wat voor aanwinst ik voor haar clan zou zijn, iets wat jij duidelijk over het hoofd hebt gezien blijkbaar, en heeft me in haar clan opgenomen." En meer kwam ze ook niet te weten. Hij was een gevaarlijke troef die Shadowclan nu in zijn klauwen had, hij kon Windclan kapot maken als hij dat wilde. Hij kende het hele gebied uit zijn hoofd, wist precies waar de zwakke plekken in het gebied zaten en hij kende de clan. Hij kende Everstar en haar manier van denken. Zachtjes maakte hem dat aan het grijnzen.