This moment, i own it.

Het was vrij koel, maar dit weerhield Whistlekit niet om de nursery te verlaten. Ze speelde niet graag met anderen. Ze had zichzelf en haar vriend, Blowingkit. Haar moeder zei dat Blowingkit niet bestond, dat het nooit een kat geweest was die in de nursery leefde, dat er zelfs geen kat in de RiverClan leefde die Blowingkit was, maar dat wilde Whistlekit niet geloven. Blowingkit was haar beste vriend, die liet ze zich niet zomaar afpakken door haar moeder. Toch was het katertje, de vriend van Whistle, anders. Heel anders. Ze had hem nog nooit gezien, maar hij was er vaak zat om te weten dat het geen ander persoon was. Soms was hij er niet. Dan was hij gewoon spoorloos verdwenen. Maar vaak na een lange tijd kwam hij weer terug. Dan kwam hij weer een spel spelen. Andere kittens vonden het raar als Whistlekit over Blowingkit sprak, snapten niet dat de kitten er helemaal niet was. Haar moeder zei altijd dat ze bijzonder was, maar Blowingkit vertelde haar dat haar moeder Whistlekit helemaal niet lief vond. Dat haar moeder haar eng vond. En de blik die de moeder van Whistlekit de witte kitten gaf, liet de angst wel zien. Want Whistlekit was de enige kitten. De andere kittens waren gestorven. Ineens hoorde Whistlekit een stem. "Whistle! Ik ben er weer! Whistle!" De kitten herkende Blowingkits stem meteen. "Ga weg Blowing, ik ben moe.." siste de poes, kijkend naar de blikken die verschillende apprentices haar gunden. Hetzelfde als haar moeders blik altijd. De kitten keek om, maar zag opnieuw geen andere kitten, geen Blowingkit dus. Ze had geen idee van zijn uiterlijk. Zij vond het soms ook raar, maar het was gewoon geworden. Blowingkit sprak nog steeds, maar Whistlekit negeerde het. Ze keek strak voor zich uit, naar een apprentice. Haar blik wendde gewoon niet af. Ze bleef strak kijken. "Negeer me niet Whistle!" snauwde Blowingkit. Whistlekit stopte niet met staren. "Blowing, ik ben bezig met een onderzoek" sprak ze zachtjes, kijkend naar de apprentice. Wat voor een onderzoek? Ze had geen idee.

- Dit is wat vaag, maar Whistlekit is nog wat vaag qua karakter :'D
"Dit is Blowingkit, een stem in haar kop"
+ Bearpaw.

De kat welke ze leek te observeren, begon ineens met Blowingkit te spelen. Een grote frons kwam op het gelaat van de witte poes. "Ik heb je Blowingkit!" klonk er luid, waardoor enkele katten vreemd op keken. Rustig keek Whistlekit naar de lege poten van Bearpaw, waarna hem weer aankeek. "Waarom vang je de lucht?" Ze keek hem wat twijfelend aan. Was hij net zoals haar een beetje raar? Ze hoorde enkele katten grinniken, anderen keken fronsend naar het schouwspel, maar algauw gingen d katten er alweer vandoor. "Blowingkit is net weg, denk ik.. Ik weet niet zo goed waar hij is," legde ze rustig uit, waarna de die knallende koppijn weer voelde. Blowingkit ging dus weg! "maar buiten dat, ik ben Whistlekit. Jij bent Bearpaw toch?" Haar kop kantelde wat naar links, haar blauwe ogen keken strak en bijna doordringend naar Bearpaw zijn blauwe ogen. "Toch?"