{ Speaking to the beast

De kater had in de afgelopen dagen zichzelf stil gehouden. Hij had niet meer geoefend nog gespeeld. Hij had zo goed als kwaad mogelijk leren lopen en praten. Leopardkit wou geen kit meer achter zijn naam dragen. Zo negeerde hij vandaag alle Queens en wankelde de Nursery uit. Zijn steeds blauwere blik gleed over het kamp. En nu?

{ Spt, Lurkingpaw eerste post >3

Even keek hij op toen hij een blauwe blik opmerkte. De blauwe ogen van de jonge kater vielen op, maar niet zoveel. Hij had een redelijk opmerkelijke blik, maar hij hechte er zoals gewoonlijk geen aandacht aan en bleef gewoon star naar hem staren. Wat zou hij doen?

De kitten merkte verschillende dingen op. De prooistapel, die hij tot nu toe alleen maar van een afstand had kunnen zien. Maar nog veel belangrijker; de prikkende blik van de kater. Hij let zich deze keer echter niet onder doen. Hij keek even ferm en koud terug. Alsof de apprentice hem totaal niet interesseerde. Maar wat het gevlekte beest hierna zou doen was voor hem een raadsel.

De kitten had pit zo strak naar de jonge apprentice te kijken, die hem enkel met een scherpe blik aankeek. Hij dacht het te zijn, ookal was hij nog niks waard. Nog geen litteken op zijn pelsje, geen schrammetje op zijn pluizige dons. Dus hij stond op en liep zo naar de kleine toe, waarna hij even kort voor hem halt hield. "En? Heb je al gedaan wat ik je heb voorgesteld?" zei hij star.

De kitten liet zich heus niet zo maar uit het veld slaan. Hij moest en zal de beste shadowclanner ooit worden. Een waardig warrior, iemand waar andere naar op konden kijken. Zoiets kon die gevlekte pest niet van zichzelf zeggen. Bij diens woorden vernauwde hij kort zijn ogen en zei foutloos; 'Ik heb inderdaad leren praten, wat is je naam eigenlijk?' Okey, dat koste flink wat moeite maar hij had er ook lang op zitten oefenen.

'Ik heb inderdaad leren praten, wat is je naam eigenlijk?' Dankzij meneer Lurkie, maar dat zei de koppigaard natuurlijk niet. Typisch, hij dacht het allemaal te zijn. Totaal niet. Toen hij een kit was, had hij een Windclan apprentice verslaan, wat deed hij? Een zin zeggen, sorry hoor, maar om de beste kit te zijn moest je toch wel een tikkeltje beter doen dan dat. "Lurkingpaw," zei hij kort en krachtig. "En wat is jouw naam, kleine?" zei hij vervolgens.

Hij haatte dat minderwaardige gedrag van de gevlekte kater. Hij was ook een Shadowclanner en wat kon hij eraan doen dat hij nog nauwelijks de Nursery uit mocht? Grr.. Lurkingpaw heette dat gedrocht dus. Star gaf hij antwoord op de tegenvraag. 'Leopardkit' zijn ijsblauwe ogen stonden kalm in diens groen.

Hij was kalm en vooral kil. Hij mocht hem. Hij had nog niet echt gezien dat emoties hem overnemen, enkel hooghartigheid, wat zwakte toonde. 'Leopardkit' Hij knikte even naar de jonge kater. "Je hebt ambitie in je, Leopardkit, maar weet dat je met hoogheid niet ver zal geraken," zei hij. Woorden van wijsheid waren gesproken.

Leopardkit keek omhoog naar de ander en zwiepte met zijn lange staart die op het einde pluizig werd. De woorden van de ander mochten wel vleiend beginnen, ze eindigde bitter. Maar de rosse kater gaf zo makkelijk niet in. 'En laagheid dan wel?' Duidelijk niet overtuigt.

'En laagheid dan wel?' zei de kater. Hij schudde wel meteen zijn kop. Het katertje snapte het niet, nog lang niet eigenlijk. "Nee, je moet trots op jezelf zijn als dat kan, maar je mag jezelf niet te hoog nemen, probeer jezelf altijd wat lager in te schatten," zei hij kort. "Doe je dat, dan kom je hoger, omdat je dan boven je verwachtingen scoort," vervolgde hij. "Daarom bereiken katten die hoog zijn van zichzelf minder dan die die wat nederiger zijn,"

Het was de kitten nog steeds niet al te duidelijk. Maar na de preek knikte hij halfhartig, nog steeds niet wetend waar zijn geloof lag. 'Maar ik mag niet eens de Nursery uit, hoe kan ik dan goed scoren?' Zijn blauwe ogen fonkelde eventjes. Zelfwaarde uitleggen aan een kitten van twee weken, niet het beste plan.

Hij keek even naar de kit. 'Maar ik mag niet eens de Nursery uit, hoe kan ik dan goed scoren?' Hij zuchtte zachtjes. "Hoe zou je het vinden als ik je al wat... De wereld laat zien?" zei hij vervolgens. "Ik wil dat gerust doen, maar dan moet je zwijgen, oké?" Zei hij vervolgens. "En dan moet je wel nog een paar weken wachten, maar in die tijd kan ik je meer leren zodat je buiten het kamp kan overleven... Wat denk je ervan?" stelde hij de tabby voor.

Het kitten gedeelte in hem was opgewonden door diens woorden, de wereld zien, naar buiten gaan. Hij wóu meer zien van het leven dan die meurende den met emotionele moeders. Maar hij hielt zich in, hielt zich kalm en knikte kort maar vastberaden. 'Is goed,' Even nam hij de tijd de juiste woorden te vinden, die hij nog steeds niet helemaal onder controle had gekregen. 'Dankjewel Lurkingpaw' sprak hij uiteindelijk, een waarschuwende twijfel in zijn ogen. Hij had diens advies opgevolgd en eens wat respectvoller gedaan, maar je zag dat het hem moeite koste. De dreiging was simpel; hij legde een greintje vertrouwen in de apprentice en deze kon het maar beter niet schaden.

Een kalmte die enkel zijn vermoedens bevestigde was te zien bij de kleine. 'Is goed,' zei deze kort en hij knikte enkel even naar de roestkleurige kater. Toen viel een stilte, maar hij zag dat de kit iets zocht in zijn kop, dus hij liet deze denken en gewoon doen wat hij deed. Stil bleef hij de kit aankijken. 'Dankjewel Lurkingpaw' zei deze toen. Hij knikte naar deze en keek hem kort aan, waarna hij zijn groene ogen over het kamp liet gaan. "Goed, wat wil je eerst leren?" zei hij terwijl hij deze terug aankeek.

De kitten dacht na over diens woorden. Wat wou hij leren? In preciepe alles maar hij moest ook ergens beginnen? Wat leerde je eerst? Ze hadden het in de verhalen over jagen en vechten, al zei iets in hem dat het niet alleen over die twee dingen ging. Hij keek op, eindelijk met een antwoord. 'Geuren herkennen, of de lucht.. leewsen' Hij kwam niet uit zijn woorden, maar in plaats van zijn normale gefrustreerde reactie sloot hij kort zijn ogen. 'Lezen' herhaalde hij zichzelf, nu een stuk beter.

Het duurde weer even... Maar al snel leek hij met een antwoord te komen. Als je dat aan hem had gevraagd op zijn leeftijd, had hij gewoon erg grumpy naar je gekeken en zelfs niks gezegd. Hij was een erg irritante kit geweest en was dat eigenlijk nog steeds. 'Geuren herkennen, of de lucht.. leewsen' Even fronste hij bij dat laatste. Maar toen deze zijn ogen kort sloot, knikte hij even. Wijs. 'Lezen' Hij knikte naar de kater. "Dat is al een heel goed begin," zei hij. "Goed dan, geuren is helemaal goed, kom maar mee," En hij stond op waarna hij met een rustige tred naar de prooistapel liep. Eerst zou hij de prooien tonen aan hem. Eens zien hoe hij daar mee zou omgaan.

500STE RPG POST + 2000STE POST IEEEEEEEEEEEEEEEEEH <3

De rosse kitten keek weer omhoog naar de kater, deze nu goed in zich opnemend. Glanzend groene ogen, een degelijke gevlekte pels en een gemiddelde grote. Op zich zag hij er best saai uit. Misschien was saai ook beter, hij betwijfelde of hij ooit goed verstopt kon blijven met zijn pels die glom als vuur. Maar hij volgende de kater op de voet. Nou ja, voor iedere stap die hij zette moest Leopardkit er drie doen. Toch vertikte hij het te rennen, al was het maar om het feit dat hij zijn stabieliteit niet hoog inschatte. Bij de prooistapel bleven ze staan en Leopardkit probeerde zijn prikkende longen te temmen. Kom aan, die moesten echt beter hun best doen.. Maar de roestkleurige kitten hielt deze pijn in en keek afwachtend naar dien.

{ *Trows a party*

Rustig keek hij schuin naar de kitten, die duidelijk wat moeilijkheden had met zijn ademhaling. Kort snoof hij zachtjes waarna hij even keek naar de stapel, zijn kop neeg en een muisje ervan haalde. Hij kon de lichte geur van windclan ruiken op diens pels, maar de jonge kit zou het vast niet kunnen merken. Deze prooi was gevangen op vijandig gebied of had daar zijn schuilplaats gehad. Hij legde het voor de kit neer en knikte ernaar. "Dit is een muis, die een zwakke windclan geur heeft," vertelde hij kort waarna hij terug keek naar de stapel en een muis van shadowclan pakte. Hij pakte deze en legde deze naast de andere muis. "En deze komt uit Shadowclan gebied," vervolgde hij kort. "Ruik je het verschil?" dit ging vast zijn petje te boven, maar wie wist, misschien kon hij het wel.

De kitten volgde alle bewegingen van de kater. Hoe hij twee muizen pakte en over beiden uitlegde. Hij zag het verschil tussen beiden, de linker van Windclan had een lichtere pels en een afgebroken staart. De ander donker, bijna tot zwart met een donkere aalstreep. Leopardkit snoof eerst aan die van Windclan en werd meteen overrompelt door de sterke walm van muskus, iets wat iedere prooi meedroeg. Met een zucht drukte hij zijn snuit nog eens in diens pels, zich hier voorbij proberend te zetten. Hij rook het warme van kat en het kille van bloed, maar iets anders viel hem niet op. Dus keerde hij zich naar de donkere muis en herhaalde hetzelfde. Weer rook hij muskus, kat en bloed. Maar er was iets anders dan bij de ander. Hij sloot zijn ogen en rook een verschil. Deze rook sterker, sterker naar het kamp, de geur van regen en zand. Maar was dit het juiste? Was dit alleen omdat de donkere muis verser was?.. 'Deze ruikt sterker' pokend naar de Shadowclan muis. De frons op zijn gezicht verried echter de twijfel die niet in zijn stem te horen was.

Hij rook even aan beide muizen, wat een goed en mooi begin was om iets te starten en even keek hij sceptisch naar de kit, waarna zijn blik al snel terug harder werd en hij de kit kort aankeek en daarna even opkeek om alles kort in de gaten te houden. 'Deze ruikt sterker' zei hij opeens. De gevlekte kater kek op en zag dat hij naar de Shadowclan muis porde. Hij knikte. "Oké, dan is dat goed," zei hij. "Maar ruik je het verschil met de Windclan muis? Ruik je de geur van Windclan?" zei hij kort. Hij wilde de kit de geeur van Windclan leren kennen. Misschien ging hij daar nog wel jagen vandaag... Dan kon hij verser prooi presenteren aan hem.