Adventure time! <Jafar&open>

Wat was die kattin toch naïef, het werd gewoon gemeen. Gelukkig dat de rode kater bij de Elite hoorde, die hielden wel van gemeen. De geur van de Windclanners overviel zijn neus, "Komop Jafar! We zijn in hun territorium!" Hij draaide met zijn ogen, no sh*t Sherlock. Dat zei hij toch maar niet hardop en hij knikte enkel vrolijk. "Adventure time!" Miauwde hij zogezegd uitgelaten, maar diep onder zijn masker hoopte hij dat er een gevecht kwam. Niet perse met Windclanners, maar tussen hun twee. Zodat hij kon laten zien dat Elitekatten alles behalve vriendelijk waren.

Walnut was al vroeg in de ochten het territorium in geslopen om een paar muisjes te verzamelen. De poes hield haar bekje open en haar lichaam laag bij de grond. Ergens halverwege had de jacht op muizen veranderd in een jacht op indringers. Zelfs nu waren de geuren sterk te ruiken, de enige vraag die bij haar opkwam was waarom een Bloodclanner en een Shadowclanner samen zouden werken. Ze hoorde nu zelfs al enkele stemmen, gelukkig stond de wind haar kant op en was zij de meester in dit territorium. "Adventure time!" Walnut trok haar wenkbrauwen op bij het horen van haar stem en sprong meteen omhoog. "Aha Jafar. Waarom verbaasd mij dat niet?" miauwde ze met een emotieloze uitdrukking op haar snoet. Het was niet de eerste keer dat ze de vervelende Bloodclanner ontmoette. De poes er achter negeerde ze. Waarschijnlijk een jonge Shadowclanner te merken aan haar vieze geur. "Ah je hebt ook een speeltje mee gebracht zie ik?" haar toon vernaderde in een zachte maar toch boze toon. De Shadowclanner had geen weet van de vuile spelletjes van deze rat. Walnut ging groot staa n an beet haar blik vast in de blauwe ogen van de Bloodclanner. Hij zou eens een lesje moeten leren.

De windclanpoes die hij over tijd ontmoet. Hij trok zijn lip vals op, waarom moest zij zijn spel komen verstoren? "Aha Jafar. Waarom verbaasd mij dat niet?" Haar stem klonk emotieloos. "Walnutpaw." Grauwde hij kil. "Ah je hebt ook een speeltje mee gebracht zie ik?" Zijn ogen versmalde, wat dacht die kattin wel niet. "Pas maar op, snoes. Je weet dat mijn geduld niet oneindig is." Als het op een gevecht aankwam zou hij normaal wel moeten winnen, zeker tegen zo'n slappe Windclanner. Haar ogen staarde kwaad in de zijne, stomme kattin. Zijn ogen stonden kil, wat er met de Shadowclanner gebeurd kon hem niks schelen.

oh wauw, de Shadowclanner begon nu ook te spreken, niet dat dat betekende dat Walnut op haar zou reageren. Ook toen de poes neus aan neus stond keek ze nog strak in haar ogen. Walnut zou zichzelf niet weg laten jagen in haar eigen gebied. Een gebied dat ze tegenwoordig kon dromen. "Nou moet jij eens goed luisteren, hazenvreter. Waag het niet om me ooit nog eens een 'speeltje' te noemen." Walnut was normaal een vriendelijk hazenvreter, maar zodra een buitensaander dacht dat die alles kon maken in haar gebied, begon er wat te broeien. Ze draaide haar gele ogen en duwde het poesje op zij, terwijl ze een stap naar Jafar toe zette. "Neem dat stuk tuig mee en keer terug." siste ze grauwen terwijl haar staart over de grond heen vloog en haar nagels uit haar hulzen schoten. "Of ik kan je laten helpen door een paar Windclanners? Ik weet zeker dat die ontzettend vriendelijk zullen zijn." vervolgde de poes op een grauwende stem er achter aan. Wat dachten die twee jonkies wel niet? Vechten kon ze heus wel, zeker in een gebied dat zij 10 keer zo goed kende als die twee. En de kattin hoefte maar een keer te schreeuwen en er stonden al 3 warriors voor haar klaar. Daarop vertrouwde ze Windclan wel.

De tabby kwam voor haarzelf op, mooi want Jafar was niet van plan om dat voor haar te doen. "Of ik kan je laten helpen door een paar Windclanners? Ik weet zeker dat die ontzettend vriendelijk zullen zijn." Hij lachte kil. "Moeten we nu onder de indruk zijn?" Hij wist wel dat ze gelijk had, ze stonden op haar gebied. Maar zo gemakkelijk zou hij zich niet laten wegjagen, daar was hij te trots voor. Ze stonden niet ver van de grens, wat als ze nu gewoon in niemandsland zouden gaan staan? Dan konden ze de tabby blijven treiteren, maar dan konden de warriors hen ook niet aanvallen. Hij zou wel zien hoe het verliep.

Walnut kreeg zowat een zenuwtrekje door het gedrag van de arrogante Bloodclanner. Hij mocht zeggen wat hij wilde, maar ze zou voor geen 100 muizen een stap verzetten. 'Oja, ik was vergeten dat je geen hersens had, dus in jou geval nee.' miauwde ze er gevat achterna. Het klonk als een grapje, maar haar gezicht was totaal veranderd in iemand die op het punt stond een klap uit te delen. 'Dus moet ik al gaan gillen? Of ga je zelf die mooie rode pootjes van je verplaatsen?' Het sarcasme droop er van af. Je moest met iets beters komen wilde je dat zij van haar stuk was gebracht.