Old memories [Frostlake]

Onderwerp: Old memories [Frostlake] do 9 apr 2015 - 23:37

Enthousiast trippelde Fairywren het kamp uit. Iedere dag opnieuw verwonderde het haar hoe goed het Newleaf zonnetje dat haar zwarte pels verwarmde voelde. Haar helderblauwe ogen gleden door het bos heen. Maar als ze niet onmiddellijk iets van prooi in zicht kreeg, liep de poes door. Ze hoorde ook niets bijzonders, een zachte wind die haar lange vacht een beetje deed opwaaien en het geluid van de kabbelende Little Creek. Op het moment dat Fairywren dat door kreeg, veranderde ze haar koers in de richting van het riviertje. Daar was er misschien wel kans op een prooidier. Doordat ze veranderde van richting, blies er een bekende geur haar richting uit, die ze onmiddellijk linkte aan Frostlake. Oude herinneringen de poes te boven. Pas op dat moment besefte ze hoe lang het was geleden dat ze de zwarte kater eens had gesproken.

Kalmpjes liet hij zijn appelgroene ogen over het territorium heen glijden. Er was nie veel te zien, ShadowClan was natuurlijk weer de clan waarin hij moest leven, de clan van de duisternis. Frostlake paste wel goed in de clan, en was tevens een loyale krijger die al vele leerlingen had gehad. Maar aan zichzelf denken, ho maar. Z'n leventje was verziekt, verpest, verloren, hopeloos. Ooit was hij een open, spontane, behulpzame, vriendelijke en dappere kater geweest. Nadat het uitging met Minnowleaf was hij waardeloos, brommerig en koud geworden. Niet meer die goedaardige knuffelbeer van vroeger. Ook was hij al zijn goede vrienden uit het oog verloren, zoals Wonderland. Hij had gekozen voor Minnowleaf toen der tijd, was er later pas achtergekomen dat Wonderland ook iets voor hem voelde. Het leven was vreselijk achterbaks wat dat betrof. Kort zuchtte hij, nu was hij beide kattinnen kwijt. Plotseling verscheen er voorhem een zwarte kattin met waterblauwe ogen. Hij bleef stil staan. "Fairywren?" mompelde hij toen brommerig, maar ook verward. Hoe lang was dat geleden..? Lang.

De zware poes zette nog enkele passen verder, tot ze oog in oog stond met de zwarte kater, die ze herkende als Frostlake. Degene die haar vroeger nog had gered... Met wie ze ooit best wel een sterke band had, maar nu... Het enige wat ze nog wist was dat het uit was tussen hem en Minnowleaf, en dat was alleen omdat dat algemeen bekend was... 'Fairywren?' Klonk het opeens vanuit de richting van de kater. Fairywren schrok op uit haar gedachten, onmiddellijk glimlachte de poes, 'Hallo Frostlake..' Het maakte haar blij om haar oude vriend terug te zien, maar wat ze wel onmiddellijk doorkreeg was dat zijn stem anders klonk, alsof er minder gevoel in zat... 'Alles goed..?' vroeg ze voorzichtig, terwijl ze hem zacht aankeek.

De kattin leek op te schrikken uit haar gedachten bij het horen van zijn brommerige stem. Misschien was dat wel hetgeen waarom hij telkens iedereen die bij hem in de buurt kwam afschrikte, misschien ook niet. De kattin begroette hem, en hij knikte een keertje. Ooit was hij close geweest met haar, maar dat waren vele manen geleden geweest. Daarna was ze vrijwel uit zijn leven verdwenen en had hij haar enkel in de verte gezien, maar zijn leventje was best een puinhoop geweest de laatste tijd. Het gedoe tussen Minnow en Wonder, later de kleine happy periode en daarna het depressieve gedeelte. Maar goed, dat was voorbij nu. Hij had het loodje niet gelegd en was verder gegaan met het leven. Plots vroeg de ander of het goed met hem ging, waarop hij stil bleef. Zijn blik was veranderd, anders dan die zachte blik die hij vroeger had gehad. Hij was verhard, bevroren, ijskoud. "Het gaat, met jou?" mauwde hij na een paar seconde stilte, waarna hij zijn koele blik op de ander richtte.

Na haar vraag werd het eventjes stil. Hij keek gewoon, zonder eigenlijk antwoord te geven. Maar niet alleen zijn stem was veranderd, ook iets in zijn blik, het leek allemaal... Nogal gevoelloos. "Het gaat, met jou?" klonk het opeens. Fairywren keek naar hem op en antwoordde zachtjes; "Met mij gaat het prima hoor" Ze glimlachte naar de kater. "Wat was je aan het doen...?" Vroeg ze, waarna ze er nog snel aan toevoegde; "Heb je misschien zin om mee te gaan jagen?" De langharige poes keek hem voorzichtig en een beetje onzeker aan. Ze was er opeens helemaal niet zo zeker meer van dat ze hem wel leuk vond.. Toch niet hoe hij op dit moment deed... Misschien had hij gewoon niet zo een goede dag en zou het wel over gaan, dacht ze snel.

Hij knikte een keertje toen ze meldde dat het met haar prima ging, mooi zo. Zijn blik dwaalde af toen hij iets hoorde ritselen, en niet veel later vloog er een duif op uit de struiken. In zijn hoofd haalde hij zijn schouders op, duif was toch niet zijn favoriete prooi. Zijn appelgroene ogen richtte hij weer op de zwarte kattin met de blauwe ogen, die vroeg wat hij deed en er vervolgens snel aan toevoegde of hij zin had om te gaan jagen met haar. "Ik maakte een wandelingetje, maar jagen lijkt mij een goed idee. ShadowClan heeft fors wat meer katten gekregen, en er zijn ook dit voorjaar weer een hoop nestjes.." De kater wendde zijn koude blik af, hij had er niet over moeten beginnen, het was te pijnlijk. Vroeger was zijn droom altijd al geweest om zelf trotse vader van zo'n nestje te mogen zijn.. maar dat ging nou eenmaal niet. Hij stootte alles en iedereen die bij hem in de buurt kwam van zich af, zo was het tenminste met alle kattinnen gegaan die hij ooit zijn hart had durven toevertrouwen. "We hebben prooi nodig." Zijn stem klonk weer koud en hij begon toen kalmpjes te lopen, denkend dat ze hem wel zou volgen.

Op haar vraag of wat hij aan het doen was, en of hij misschien zin had om mee te gaan jagen, antwoordde hij dat het hem een goed idee leek, de Shadowclan kater begon over nestjes en dat er meer katten bijkwamen in de clan, tot hij midden in een zin stopte. Vragend keek Fairywren hem aan, maar als hij zijn blik afwende, had ze door dat er daar niet echt een vervolg op zou komen. 'We hebben prooi nodig.' zei hij dan nog. Voordat de poes de kans had om te glimlachen en te knikken, begon Frostlake zachtjes te lopen. Zonder te twijfelen trippelde de poes achter hem aan. Fairywren haastte zich een beetje zodat ze naast de kater liep. Zachtjes gleden haar ogen door het Shadowclan territorium, haar zintuigen op scherp om on het even welke prooi onmiddellijk te kunnen zien. Opeens kwam er een zachte geur van prooi, het was nog iets verder in de richting van het riviertje. De poes vertraagde en keek Frostlake aan, wachtend tot ze dichterbij waren en over op het besluit wie van hun twee de prooi zou proberen vangen.

Zijn blik gleed kort naar de kleinere, zwarte kattin. Katers waren over het algemeen al groter dan poezen, en deze kater was ook nog eens heel groot, gespierd en had een enorme vacht die hem nog groter deed lijken. Daarom stak hij ook wel boven de meeste katten uit ShadowClan uit, op een paar uitzonderingen na die ook aardig fors gebouwd waren. Een zachte geur van prooi drong plotseling zijn neusgaten binnen, het was vlak bij het riviertje waar ze op dit moment naartoe gingen. De kater richtte zijn blik op de zwarte kattin en zwiepte met het puntje van zijn staart, als teken dat zij verder moest lopen om het wezen te vangen. Zelf liet de kater zich zonder enig geluidje te maken neerzakken, waarna hij afwachtte. Zelf had hij immers al wat prooidieren gevangen vandaag, hij wilde de ander ook een kansje gunnen.

Frostlake zwiepte met het puntje van zijn staart dat het aan haar was om de prooi te proberen vangen. Zachtjes trippelde ze in de richting van de rivier, nam haar sluiphouding, dicht tegen de grond aan, en ging zachtjes vooruit. Het moest een of ander waterratje zijn dat zich ergens bij de oever bevond. Na een aantal stapjes, zag Fairywren het kleine diertje zitten. Ze nam een klein sprongetje, maar ze gleed uit en belande met een van haar poten in het koude water. Even verstijfde ze, maar ze had nog net de reflex om met haar poot uit te halen naar het beestje, dat blijkbaar niet zo sterk was en bijna onmiddellijk bleef liggen. Snel nam ze het in haar bek en maakte het dood. De zwarte poes liep de oever terug op. Ze schaamde zich eigenlijk wel een beetje, wat Frostlake er precies van had gezien wist ze niet, maar het was hem waarschijnlijk niet ontgaan dat haar achterpoot nat was. Ze liep in de richting van de kater, en legde het diertje neer. 'Voila' zei ze een beetje twijfelend.

Rustig was hij blijven wachten, terwijl zijn gedachten weer een beetje afzonken. Kort zuchtte hij een keertje, waarna hij zijn kop wat versuft schudde en hoorde hoe pootstappen weer dichterbij kwamen. Omdat Fairywren best een lange vacht had, was het duidelijk zichtbaar dat een van haar achterpoten nat was. Een kleine grijns kwam rond zijn lippen, maar deze verdween al snel weer. "Niet alles volgens plan gegaan?" mauwde hij toen, maar absoluut niet onvriendelijk bedoeld. Dat soort reacties kwamen er de laatste tijd gewoon uit, hij hield ze gewoon niet binnen. Hij had veel onvriendelijkere dingen kunnen zeggen, maar zo goed wist hij zich nog wel in te houden. "In elk geval, goede vangst," mauwde hij toen met een kort knikje.

Nadat het beestje op de grond lag, ging de poes zitten en keek Frostlake aan. Heel eventjes dacht ze een glimlachje gezien te hebben, maar dat was zo snel weer verdwenen dat Fairywren het helemaal niet zeker was. 'Niet alles volgens plan gegaan?' hoorde ze hem dan vragen. Zachtjes glimlachte de poes, maar liet haar blik op de grond. Ze schaamde haar er eigenlijk wel een beetje voor. 'In elk geval, goede vangst.' hoorde ze er hem nog aan toevoegen. 'Dankje' miauwde ze, nog steeds met een glimlach. Wat was er toch met de kater gebeurd? Waarom was hij zo hard geworden? Ze keek Frostlake aan, niet goed meer wetend wat ze hem kon vragen, vragen over Minnowleaf zouden hem waarschijnlijk pijn doen... En dat was wel het laatste wat ze wilde tegenkomen...

Onderwerp: Re: Old memories [Frostlake]