|Birthtopic| It hurts

De rogue had zich voorbereid, haar buik was dikker geworden, veel dikker. De laatste dagen had ze gejaagd alsof haar leven ervan afhing, en misschien was dat ook wel. Een berg prooi had zich verzameld in een holletje in haar boom, zodat ze de eerste dagen met de kittens kon doorstaan. Mos bungelde in haar bekje en moeizaam kroop ze het  hol binnen. De kittens waren op komst en het zou niet meer lang duren, dat voelde ze aan haar lichaam. Ze kon niet meer zo snel rennen en ze was ook sneller buiten adem. Dat was zwakte, en daar kon ze niet tegen. Hoewel ze kwaad was op Windcall voor wat hij gedaan had, wou ze dat hij hier was. Om haar te steunen, te helpen. Maar dat ging niet gebeuren en ze moest dit in haar eentje doen. Een felle steek schoot door haar buik en een kreun verliet haar lippen. Ze komen! Schoot het door haar hoofd. Gelukkig was ze al in het hol en moest ze zich enkel neerleggen. Het was begonnen en het deed zo'n pijn. Een pijn kreet gleed door haar bekje, alles leek open gerukt te worden. Ze duwde haar hoofdje in het mos om haar kreten te dempen, maar het hielp niet veel. De pijn kwam tot een hoogtepunt en even dacht ze flauw te vallen. Maar toen hield het plots op, een klein wezentje lag in het mos. Met haar staart duwde ze het naar zich toe en streek het met haar tong droog. Ze dacht rust te hebben, maar een nieuwe pijn schoot weer door haar lichaam.

~Enkel Windcall, Meadow en Farai

Hevige pijnen kondigde de tweede kitten aan. Het enige wat ze voelde was pijn, het leek niet op te houden. En toen eindelijk kon ze haar tweede kitten tegen zich aan voelen, met snelle likken likte ze hem droog. Nu de pijnen waren weggeëbd, kon ze eindelijk weer helder nadenken. Een rossige kattin en een zwarte kater lagen tegen haar buik aan. Kort raakte ze met haar neus het neusje van de eerst. "Farai." Ze wist niet hoe ze aan die naam kwam, het schoot haar gewoon te binnen. Toen keerde ze zich naar de tweede kitten, ook hem raakte ze met haar neusje aan. "Meadow." Ook deze naam kwam instinctief in haar op. Hoewel ze moe was, kon ze nog niet slapen. De lucht buiten was grijs en bewolkt, haar helblauwe ogen zochten de omgeving af. In de hoop een teken van de Windclankater op te vangen.

Het was vredig in deze warmte. Er waren geen zorgen, geen problemen, en geen gevaar. Veilig in zijn moeders buik was hij gegroeid tot een jonge kitten, in gezelschap van zijn zusje. En hoewel het eerst comfortabel was, werd het telkens opnieuw krapper en krapper. Elke dag opnieuw leek het alsof de ruimte zich verkleinde, en steeds vaker maakte de jonge ongeboren kitten bewegingen alsof hij er uit wilde. Dat het zijn moeder zou pijnigen was nooit in hem opgekomen, hij was immers nog te jong om het besef te hebben dat hij nog geboren moest worden.

Zijn bewegingen werden actiever en na een trap te krijgen van zijn zusje wist hij dat het tijd werd, tijd voor iets waar hij totaal geen controle over had. Hij voelde een enorme zuigkracht en voordat hij ook maar iets door had belande de jonge kitten met een zachte, doffe 'plof' op de grond neer. Het was koud, nattig, alles behalve de vrede die hij eerder had ervaren. Een schelle piep kwam uit zijn bekje en zoekend duwde hij stuntelig zijn kopje in de lucht waarna hij werd omringt door een warme staart, vervolgd door een liefhebbende tong die hem droog likte. Naast hem voelde hij de aanwezigheid van zijn zusje, en in vage klanken hoorde hij zijn moeder spreken met een liefkozende streel van haar neus.  "Meadow," Dat zou hij zijn, zijn naam, iets waar hij zich nu nog niet mee bezig hield: Net als zijn zusje begon hij gulzig te drinken van de warme melk.

De kater had het geroken, in de gaten gehouden. Windcall zat achter een dikke bos of struiken en had er nauwkeurig er voor gezorgd dat de wind zijn kant op blies. Hij wilde voor geen goud de poes laten merken dat er een creep in de struiken zat. De kater streek snel en zenuwachtig zijn vacht glad met zijn tong en keek toen weer neer op de kittens. Het kleine katertje was zwart en had duidelijk de ogen van Eclipse, wat hem in kleine stukjes brak. Naast haar broertje zat er een rode poes. Met zijn vacht, zijn ogen en zijn postuur. Met een kleine trotse blik staarde de warrior naar de twee. Soms flitste zijn groene ogen richting de moeder van de kittens, maar de kater hield het nooit langer vol dan 2 seconde voordat hij de pijn in zijn borst weer voelde opkomen. Windcall was hier slechts heen gegaan omdat hij wilde, nee moest zien hoe zijn nakomelingen er uit zagen. Hierna zou hij nooit meer terug keren. Daarvoor was de tijd al op.

OOC: Sorry was op vakantie!