Ocean

De rode kater banjerde door het territorium, dat hij misschien iemands jacht kon verpesten maakte hem niks uit. Het enige wat telde was dat hij zwak was geweest, tegenover de nieuwe bloodclanner, Yu. Daar was hij kwaad om, laaiend zelfs. Hoe kon hij, hoe kon hij zo stom zijn? Bloodclanners waren gevaarlijk en dat zou hij ook moeten zijn. Grauwend liet hij zijn helblauwe ogen over de omgeving glijden, Shadowclan. De geur van moeras kwam zijn neus binnen, hoe konden die katten daar elke dag in leven? Zuchtend zette hij zich neer, aan zijn kant van de grens. Als er nu zo'n kittypet afkwam, die zichzelf een Shadowclanner durfde noemen, kreeg die er van langs.

››Eerste post Ivypaw

De kattin was in de buurt van de grenzen geweest, en had de geur van BloodClan duidelijk geroken. De laatste tijd kwam ze vaak bij de grenzen, maar niet deze grens. Toch was ze hier nu in de buurt geweest om te jagen, maar omdat de geur zo sterk was geweest moest ze wel een kijkje gaan nemen. Als ze voor altijd bang zou blijven, kon ze nooit warrior worden. Voorzichtig verstopte de knappe, sneeuwwitte kattin zich in de bosjes. Ze deed een stapje naar voren zodat ze de rode kater die er zat wat beter in de gaten kon houden, maar trapte hierbij op een takje die in haar oren een hels kabaal maakte. Strak keek ze door de bosjes heen, de kater aan. Waarschijnlijk waren enkel haar ijsblauwe ogen zichtbaar voor hem.

Rustig zat hij zijn poten te wassen, tot het kraken van een tak hem uit zijn wasbeurt haalde. Geschrokken hief hij zijn kopje op, zijn rode vacht danste om hem heen. Vanuit de struiken zag hij twee blauwe ogen hem aankijken. Vragend hield hij zijn kopje schuin. "Kom maar tevoorschijn, Shadowclanner." Miauwde hij met een lachje. Haar geur hing nogal fel om haar heen, net als een andere geur. Een vissengeur, Riverclan? Wat moest een Shadowclanner met een Riverclanner?

De witte kattin slikte een keertje toen de ander zei dat ze wel tevoorschijn kon komen, met een lachje. Eventjes was de drang groot om zich om te draaien en weg te rennen, maar daar ging dan meteen de eer van haar clan. Voorzichtig stapte ze de struiken uit, waarbij haar spierwitte, slanke lichaam zichtbaar werd voor de kater. Nog altijd had de kattin niks gezegd, en keek ze hem enkel aan. Hij stond immers nog aan zijn eigen kant van de grens, als hij daar bleef was er niks aan de hand. Dat ze naar RiverClan rook had ze zelf niet eens door op dat moment, de geur overheerste dan ook niet en was maar vaagjes te ruiken.

De kattin was bang, dat stond in haar ogen te lezen. Grijnzend stapte hij op haar af, maar ging hij netjes aan zijn kant van de grens zitten. "Wat brengt jou hier?" Miauwde hij 'vriendelijk'. Zoals altijd klopte zijn plaatje, vriendelijk staande ogen, vriendelijke lach en een vriendelijke stem. Perfect. Alleen het hele Bloodclan gedeelte klopte niet echt, maar dat maakte nu niet echt uit.

De kattin bleef twijfelend staan aan haar eigen kant van de grens, een redelijke afstand bewarend tussen zijzelf en de kater. "Datzelfde kan ik beter aan jou vragen, ik ben gewoon op mijn territorium," mauwde ze toen, maar nog wel met een wat zachtere stem. De sneeuwwitte kattin was eigenlijk geen echte ShadowClan kat in hart, leek het wel. Ze was ook niet dapper, dus ThunderClan viel af. Snel was ze wel, maar WindClan was absoluut geen clan die ze waardeerde. En RiverClan.. dat was een ander verhaal. BloodClan was ze ook niet, want ze hield absoluut niet van hun gedachtegang. Niet dat dat uitmaakte, ze was geboren als een ShadowClan kat. En niet zomaar eentje, nee. De kleindochter van Shrewstar nog wel, die mocht al helemaal geen zwakte tonen. Tenminste, in de ogen van Ivypaw dan.

"Datzelfde kan ik beter aan jou vragen, ik ben gewoon op mijn territorium," Haar stem was zacht. Hij grijnsde, zijn vriendelijke houding verdween. "Wat is er poesje, ben je bang voor een grote boze Bloodclanner?" Miauwde hij met een grijns. Gevaarlijk liet hij zijn tanden zien en lachte vervolgens luid. Ze zou waarschijnlijk nog niet eens een muis kunnen doden. Laat staan dat ze hem zou kunnen aanvallen.

De kattin deed een stapje terug, ze vond het helemaal niet leuk dat hij op dit toontje tegen haar sprak. Misschien kon ze er beter een patrouille bij roepen om hem te verjagen. Immers was Ivy klein, slank, en absoluut niet de meest afschrikwekkende kattin om te zien. In tegenstelling, ze was onzeker, sierlijk, en zachtaardig. Maar nu eventjes geen tijd voor dat laatste. "Ga weg, of ik haal er een patrouille bij," waarschuwde ze hem toen, hem niet uit het oog verliezend.

"Ga weg, of ik haal er een patrouille bij," Hij grijnsde enkel, tegen de tijd dat zij een patrouille had was hij al lang weg. "Durft het poesje niet alleen tegen de Bloodclanner op? Is ze bang?" Treiterde hij haar. Ze was klein, hij was groot en zij was duidelijk bang. Doodsbang. Langzaam zette hij een rode poot net over de rand van de grens. "Wat ga je nu doen? Poesje." Miauwde hij grijnzend. Dit had hij al lang niet meer gedaan, te lang.

De kattin legde haar oortjes naar achteren toen hij over de grens heen stapte, al was het maar met één poot. Hij was over de grens. En ze vond het naampje wat hij gebruikte alles behalve leuk. "Noem me niet zo," zei ze nog altijd met datzelfde zachte toontje, terwijl ze bleef staan waar ze was. "Zoek je plezier ergens anders.." mompelde ze er toen achteraan.

Haar zachte stem zorgde ervoor dat haar dreigende woorden niet echt dreigend overkwamen. Met een zucht zette hij zijn poot aan zijn kant van de grens. "Zo beter, poesje." Hij liet die bijnaam niet zomaar vallen, nee hoor! Grijnzend keek hij haar aan.

De witte kattin beet haar tanden op elkaar, nu toch wel lichtjes gepikeerd vanwege zijn taalgebruik. "Ik zei, noem me niet zo," mauwde ze er toen achteraan, toontje dit keer iets harder. "Bloodclanner," siste ze er toen zacht achteraan. Wat dacht dat stuk schroot wel niet? Een ShadowClan kat zomaar een beetje beledigen?

Haar stem kreeg eindelijk iets fel, maar het was nog niet genoeg. Nee, de Bloodclanner zou pas stoppen als ze laaiend was. "Denk je nu echt dat ik naar je ga luisteren," Even wachtte hij, maar toen vulde hij zijn favoriete woord erbij aan. "Poesje." Dacht ze nu echt dat hij schrik had van haar? Ze was zo klein en mager, die zou nog geen vlieg kwaad doen.

De witte kattin legde haar oortjes weer een beetje naar achteren en trok zich wat meer terug, deze kater ging toch niet naar haar luisteren zo. Ivy was niet boos te krijgen, daar was ze veel te zacht voor. Ook toen hij dat naampje weer zei. "Wie ben je?" mauwde ze toen nog altijd op een zachtere toon.

De kattin had eindelijk door dat hij niet zou weggaan, of toch niet door haar. "Wie ben je?" Hij haalde zijn schouders op, "Wie zal het zeggen," Miauwde hij nonchalant, "Voor sommige ben ik Jafar, voor andere die lastpak, voor sommige die knappe kater, voor andere die gevaarlijke kater." Eindigde hij zijn voorstelmoment. "En jij, poesje. Hoe mag ik jou noemen?" Grinnikte hij. Nee, die bijnaam zou hij niet zo snel opgeven.

De witte kattin knipperde eventjes wat verbaasd bij zijn gevarieerde antwoord. Oké dan, Jafar, lastpak, knappe en gevaarlijke kater. Eventjes slikte ze toen hij naar haar naam vroeg. "Ivypaw," mauwde de witte kattin vervolgens, nog altijd redelijk zacht. "En waag het niet mij iets te doen, want ik ben de kleindochter van Shrewstar en die zal het niet leuk vinden als jij met je poten aan mij komt," mauwde ze toen waarschuwend. Deze kater wilde zich geen hele clan over zich heen halen, right?

Ze stelde zich voor als Ivypaw, interessant. "En waag het niet mij iets te doen, want ik ben de kleindochter van Shrewstar en die zal het niet leuk vinden als jij met je poten aan mij komt," Hij lachte kil. "Denk je nu echt dat het hun wat kan schelen? Waarschijnlijk zijn ze maar al te blij dat je even je snater houd." Miauwde hij kil, waarna hij recht in haar ogen keek. Hij moest toegeven, de kattin had een mooi snoetje, maar daar stopte het dan ook. Eigenlijk vond hij het wel leuk om die kattin zo op de kast te jagen.

De kattin keek de rode kater wat wantrouwig aan toen deze kil begon te lachen, dit was namelijk niet om de spot mee te drijven, ze was vreselijk serieus! "Praat niet zo over mijn clangenoten," mauwde ze toen. Het zou toch niet waar zijn wat de vuurrode kater zei? Ze hielden allemaal van haar, toch? Kort slikte de kattin. Nee, ze moest hem niet geloven, hij was een buitenstaander en die logen alles toch maar bij elkaar. "Jij moet zelf je snater houden," mauwde ze toen eigenwijs terug.

"Praat niet zo over mijn clangenoten," Hij grijnsde. "Dit is nog steeds een vrij land, vrije meningsuiting, remember?" Miauwde hij terwijl hij zijn tong nonchalant over zijn schouder liet gaan. "Jij moet zelf je snater houden," Het was dus duidelijk een volhoudertje. "Nu krijg ik toch schrik." Hij deed alsof hij moest wenen, maar lachte daarna kil en sarcastisch.

››Man ik voel me schuldig dat Jafar zo rot doet xD

Ergens vond ze het maar niks, praten met een vreemde kater die ook nog eens zo'n afkomst had en ook niet bepaald aardig tegen haar deed. Toen de kater weer sarcastisch begon te doen, snoof ze een keertje kort, waarna ze haar blik lichtjes gepikeerd afwendde, voor een paar seconden dan. Ze kon hem niet uit het oog verliezen, wat ook best ongemakkelijk was. De kattin zwiepte een keertje met haar pluizige, spierwitte staart en keek de kater toen met haar helderblauwe ogen aan. "Oké," mauwde ze toen enkel nog, waarna ze zich omdraaide. Als ze hem zelf niet weg zou krijgen, dan maar een of andere patrouille erbij halen. Toch dacht ze er eventjes niet bij na, een van de belangrijkste regels die men werd geleerd: keer de vijand nooit de rug toe.