It's getting quite frustrating. (Foxpaw)

De poes sprong, maar trapte perrongelijk op een droog takje. De muis die ze probeerde te vangen vluchtte weg. Inmiddels wist Airpaw wel dat het nutteloos was om er achteraan te gaan. Ze sloeg dan ook enkel gefrustreerd het water in het beekje en legde haar oren boos in haar nek. Haar moeder had nog steeds niets van zich laten horen en het begon best irritant te worden. Ze wilde ook getraind worden, ze was namelijk als de dood dat ze achter zou blijven. Ze zag het al voor zich, al haar zussen die een warrior werden, terwijl ze nog bij de apprentices zat. De grijze poes zuchtte en ging wat somber zitten, haar ogen gericht om haar spiegelbeeld.

-Eerste post Foxpaw ^^

Met haar buik vlak tegen de grond, volgde haar ogen de vlinder. Haar prooi, omdat ze geen echte kon vinden, was extra moeilijk omdat hij in de lucht vloog - maar natuurlijk niet zo voedzaam. "De jager komt dichterbij," fluisterde ze zachtjes en ze zwiepte opgewonden met haar staart. Zo dichtbij haar prooi was ze nog nooit geweest. Langzaam sloop ze naar voren, maar door een harde splash van water vloog de vlinder weg. Geïrriteerd kwam ze omhoog uit het gras en ze keek om zich heen, op zoek naar de oorzaak van het geluid en zag dat het haar zusje was. "Hé, Air, wat is er?" Vroeg ze, al vergeten dat Airpaw haar prooi had weggejaagd.

Plots kwam haar rode zus uit de bosjes. De poes schrok en dreigde even in het water te vallen, gelukkig hervond ze net op tijd haar evenwicht. Ze was altijd al wat schrikachtig geweest. Schaapachtig grijnsde Airpaw naar haar zus. "Hé, Air, wat is er?" vroeg haar zus. Airpaw stapte als teken van begroeting op haar af en gaf een lik over het rode oor van haar zus. "Oh, niet veel hoor."mompelde ze. "Mam heeft me alleen nog steeds geen training gegeven en ik kan niets zelf vangen."zuchtte ze, maar daarna keek ze alweer wat vrolijker naar Fox. "En hoe gaat het met jou trainingen?"vroeg ze. Airpaw vond het nooit erg fijn om over haar eigen problemen te praten, ze hield niet van zwaktes tonen. Het liet haar onbewust zich kwetsbaar voelen, bovendien wilde ze de anders niet van last zijn met haar problemen.

De kattin zat achter een muis aan, het jagen ging haar slechter af dan het vechten. Toch blonk ze in geen van beide echt uit. Daar moest dringend aan gewerkt worden! Hoewel haar mentor een echte feeks was, trainde ze haar wel, daar was ze blij om. Haar spieren spande zich aan en ze maakte zich klaar om op de muis te springen, tot die plots van richting veranderde. Kreunend van frustratie ging ze erachter aan. Haar prooi ging richting Little Creek, de beek. Het dier schoot tussen de struiken uit en zij vloog erachter aan. Met een grote sprong belande ze op haar prooi en beet het onhandig dood. Haar kopje schoot omhoog, ze was niet alleen. Grijnzend keek ze in de gezichten van haar zussen. "Oh, hallo!" Miauwde ze opgelaten.

›› Hope you guys don't mind xD

"Oh, niet veel hoor." Was het antwoord van haar zus, maar Foxpaw hield vragend haar kop scheef. Er was wél wat aan de hand. "Mam heeft me alleen nog steeds geen training gegeven en ik kan niets zelf vangen." Ze wiebelde kort met haar oortje. Ze had mam sowieso al een tijdje niet gezien. "Ja, ik heb mam ook al even niet gezien.." Het was wel waar, maar de rode apprentice vond het niet leuk om te zeggen. "En hoe gaat het met jou trainingen?" Vroeg Airpaw, en Foxpaw glimlachte. "Het gaat best wel goed! Ik kan denk ik wel goed jagen, al heb ik nog niets gevangen," ze wist het niet zeker, misschien was ze wel de slechtste jaagster ooit. "Oh, hallo!" Fox draaide zich om en zag daar Cinder, met een prooi nog wel! "Wow, Cinder!" Miauwde ze en trippelde naar voren, om de prooi is goed te bekijken. Cool!

Ook haar rode zus bekende dat ze hun moeder de laatste tijd niet had gezien. Ergens maakte de grijze poes zich zorgen om haar moeder en mentor, maar ze wist dat die het heus wel alleen redde. Het was alleen onwijs jammer dat ze geen lessen had. Ze voelde zich continue nutteloos, en dat haatte ze.
Airpaw vroeg hoe het met Foxpaw haar training ging. "Het gaat best wel goed! Ik kan denk ik wel goed jagen, al heb ik nog niets gevangen," was het antwoord. Airpaw glimlachte vrolijk en wilde net haar mond open trekken, toen ze geritsel in de struiken hoorde. Een muis vluchtte hun kant op, gevolgd door een rood monster. Die ze meteen herkende als haar andere zus, Cinderpaw. Deze kreeg de muis te pakken en doodde die. Even was er een blik van jaloezie in haar ogen. Cinderpaw merkte hun nu ook op en miauwde een begroeting. Foxpaw complimenteerde haar om de vangst. De grijze poes verdrong de jaloezie en liep ook op haar zus af. "Hey Cinder! Knap gedaan!"

Haar twee zussen feliciteerde haar met haar vangst. "Bedankt." Miauwde ze een tikkeltje verlegen, ze wou niet opschepen. Voor ze door de struiken was gestormd had ze iets op gevangen van trainingen. Hopelijk deed Air het goed bij hun moeder, waarschijnlijk wel. "Hé, wat was dat over die trainingen?" Miauwde ze met haar kopje scheef, nieuwsgierig als ze was had ze het recht op de man af gevraagd. Subtieliteit was nooit haar beste kant geweest.

"Hey Cinder! Knap gedaan!" Viel Airpaw haar bij en Fox keek grijnzend van oor tot oor naar Cinderpaw, die een verlegen bedankje miauwde. "Je hoeft niet zo verlegen te zijn hoor," zei de rode apprentice dus ook tegen haar zusje met een dikke knipoog. "Hé, wat was dat over die trainingen?" Vroeg Cinder en verwachtingsvol keek Fox naar Airpaw, die zou het wel uitleggen.

Cinderpaw leek ietwat in verlegenheid gebracht te zijn, iets wat totaal niet nodig was. Ze waren immer familie. "Je hoeft niet zo verlegen te zijn hoor,"Foxpaw haalde haar de woorden uit de mond, en Airpaw knikte instemmend. Ze haatte het jaloerse gevoel dat ze had en negeerde het. "Hé, wat was dat over die trainingen?"kennelijk had ze het verhaal meegekregen, besefte de tabby nu. Foxpaw haar verwachtingsvol aan, waarschijnlijk verwachtend dat de grijze tabby het zou uitleggen. Airpaw kneedde wat ongemakkelijk de grond. "Oh, eh, we hadden het er over dat we Mam al even niet hadden gezien, ze heeft me nog niet meegenomen om te trainen."mompelde ze wat somber. "Maar met Fox haar trainingen gaat het goed! Toch Fox?"voegde ze er een stuk vrolijker aan toe.

Ze grijnsde schaapachtig, opscheppen was toch ook niet nodig. Toen de tabby begon te vertellen was ze een en al oor, maar ze had wel gelijk. Hun moeder hadden ze al een tijdje niet meer gezien, eerst vond ze het niet zo raar. Maar nu ze er het over hadden borrelde er een onaangenaam gevoel in haar op. Gelukkig gingen de trainingen van Fox wel goed, iets waar ze opgelucht bij zuchtte. "Misschien, als ik die zwarte heks kan overhalen, kun je met mij mee trainen? Het is niet dat we al veel trainingen gehad hebben dus." Ze keek haar zus verwachtingsvol aan, maar ze moest die feeks nog wel overhalen natuurlijk. En dat was een groter obstakel dan ze wou toegeven.

Onderwerp: Re: It's getting quite frustrating. (Foxpaw)