My Life is like the hell,oh wait,my life is the hell [Mazepaw]

Ze kon de slaap niet vatten,en alles leek opeens te klein. Haar hart leek wel in duizend stukjes gebroken te zijn,en ze had nergens zin in. Misschien kon ze weggaan voor altijd? Dat was misschien het beste. Moeizaam en stil stond ze op en ze liep moeizaam de den uit. Ze probeerde zo min mogelijk gewicht op haar zere schouder te zetten,en vurig hoopte ze dat niemand haar zou zien,dan kon ze weg. Wie zou haar missen?

+ Mazepaw

Met een mollig konijn tussen zijn tanden betrad de gestreepte kater het kamp. Jagen hielp hem altijd om na te denken, en nu kon een beetje nadenken geen kwaad. Oh, nee. Smokepaw. Hij wilde haar ontlopen. Had ze hem al gezien? Vast wel. Gewoon doen alsof hij haar niet gezien had. Mazepaw trippelde naar de prooistapel, waar hij zijn vangst liet liggen. Hij hoopte echt dat de gevlekte poes hem niet aansprak.

Ze kromp ineen toen ze de kater het camp in zag komen. Ze had haar vast gezien. Maar op de een of andere manier vond ze het niet erg dat de kater niet naar haar kwam. Nu kon ze mooi verder haar tocht zetten. Ze liep vrij scheef doordat al haar gewicht aan de andere kant was en ze had een mix van manken en hinken en dat zag er raar af. Even siste ze toen een pijnscheut door haar schouder trok,maar ze zette haar tocht verder. Als niemand tegen haar ging spreken zou alles veel dragelijker worden.

Ergens vond hij het wel vervelend dat Smoke hem niet aansprak. Ze nam niet eens de moeite om zichzelf te verantwoorden. Alsof ze bijna trots was op wat ze gedaan had. Mazepaw wist niet helemaal zeker wat er nu tussen Smoke en Ivy gebeurd was, maar het had zijn vriendschap met de witte poes verpest, en daat zou je niet fier op mogen zijn. Even dacht vroeg hij zich af of het een goed idee was om zich om te draaien en de zwart-witte poes zelf aan te spreken. Nee. Dat zou echt hopeloos overkomen.

Even haalde ze een diepe zucht,draaide zich om en ging op de kater af,maar bleef een aantal staart lengtes van hem af. 'Ik ga weg.',begon ze,zonder enige toon van emotie. 'De Clan is beter af zonder mij,en met mijn woede aanvallen en mijn schouder ben ik toch iedereen tot last.',vervolgde ze. Haar blik hard,serieus. Ze meende elk woord wat ze zei. Als ze alleen was kon ze niemand kwetsen,en dan hoefde niemand boos op haar te zijn als ze niet wist wat er was gebeurd. Ze kon er gewoon niks aan doen. Als ze een aanval kreeg leek er of er iets voor haar ogen kwam waardoor ze niks meer zag. Er leek dan of iemand anders haar lichaam over nam,en dat wou ze niet meer.

"De Clan is beter af zonder mij,en met mijn woede aanvallen en mijn schouder ben ik toch iedereen tot last.", wat? Meende ze dat nu? "Dat meen je toch niet?", haar overlevingskansen zouden niet vreselijk hoog liggen, niet met die schouder. "Voor je gaat, wil ik wel dat je me eens uitlegd waarom je zo tegen Ivy deed", dat was toch niet te veel gevraagd? Hij wilde de waarheid weten. Ze leek zichzelf niet wanneer het gebeurde.

"Dat meen je toch niet?", Ze knikte,ja ze meende het wel. "Voor je gaat, wil ik wel dat je me eens uitlegd waarom je zo tegen Ivy deed", dat had ze al verwacht. 'Kijk,ik weet dat ik vast iets vreselijks heb gedaan,maar ik kan het echt niet meer herinneren. Als kitten had ik al last van woede aanvallen maar dat minderde,maar nu zijn ze erger dan ik ooit heb mee gemaakt. En dan is er een soort rode waas voor mijn ogen en dan zie ik niks,dan lijkt het of iemand de controle over mijn lichaam heeft overgenomen en ik kan er niks tegen doen. Wat ik ook probeer.',zei ze zacht. 'En als die waas weg trekt weet ik er echt niks meer van.',miauwde ze. Ze hield zich sterk,ze hield zich groot. Maar ze wist zodra ze alleen was ze ging in storten. Ze mocht niet zwak lijken,want dan waren haar kansen om weg te gaan verkeken.

Mazepaw wist niet direct wat hij hier van moest denken. Hield hij genoeg van haar om 'woede aanval-smoke' te verdragen? Want woede aanval-Smoke vond hij echt een creep. "Smoke", begon de gestreepte apprentice. "Misschien kan ik, euh, proberen je te helpen met het bedwingen van je aanvallen?", geen idee hoe hij dat zou doen. Maar waar een wil is, is een weg. De bruine tabby zou zijn best doen om haar te helpen. Wat het ook kost.

"Smoke", begon de gestreepte apprentice. "Misschien kan ik, euh, proberen je te helpen met het bedwingen van je aanvallen?", ze was verrast dat de kater dat zei. 'Z...zou je dat echt willen doen?', vroeg ze verrast. 'Dat zou ik heel fijn vinden.', zei ze terecht. 'En zodra ik Ivypaw zie zal ik haar alles uitleggen en mijn excuses aanbieden.',voegde ze er zacht aan toe. 'Is het...euh...dan weer goed tussen ons?',vroeg ze bijna fluisterend.

Mazepaw knikte. "En, eh, ik weet niet of Ivy ons nog wil zien of spreken", miauwde de gestreepte kater. Zo stom. Een goede vriend die zomaar verdwenen was. "Ik heb haar niet meer gezien vandaag", vervolgde Mazepaw, hij maakte zich zorgen, al zou de witte poes misschien haar best doen om weg te blijven als ze zijn of Smokepaws geur opving. Zoeken was dus geen optie.

"En, eh, ik weet niet of Ivy ons nog wil zien of spreken", miauwde de gestreepte kater. "Ik heb haar niet meer gezien vandaag",ze knikte even. 'Ik heb haar ook niet gezien,maar misschien heeft ze wat ruimte nodig.',murmelde ze. Ze ging zitten zodat ze haar schouder wat rust kon gunnen. Ze sloeg haar staart om haar poten. Gelukkig was de schuldgevoel al minder,maar nog niet over. 'K...kom je me eens opzoeken in de Medicine Cat den?',vroeg ze zacht. Niet dat het lang geleden was maar de kater kwam voor haar aanval eerst elke keer langs.

De bruine tabby knikte. Iedereen had wel eens tijd voor zichzelf ndig. Zeker als je had meegemaakt wat Ivypaw had meegemaakt. "K...kom je me eens opzoeken in de Medicine Cat den?", vroeg Smoke vervolgens. "Natuurlijk", grijnsde de gestreepte kater. "Als je me wel belooft dat je de clan niet verlaat", mmiauwde de bruine tabby vervolgens serieus.

"Natuurlijk", grijnsde de gestreepte kater. "Als je me wel belooft dat je de clan niet verlaat",ze knikte. 'Ik beloof het',zei ze plechtig. 'Zo euh wat wil je doen?',vroeg ze toen. Ze wou geen stilte,daar kon ze niet tegen. Misschien konden ze iets,niet te moeizaam gaan doen.

Mazepaw knikte tevreden. Hij wilde bij Smoke zijn, maar wilde de clan ook niet verlaten omdat zij dat deed. Daarbij zouden ze allebij geen overhaaste beslissingen mogen nemen. "Euh", miauwde de bruine tabby. "Zin in een korte wandeling?",

De kater stelde voor om een korte wandeling te gaan maken. Smoke knikte glimlachend. 'Dan kan ik al stil aan beginnen te steunen op mijn schouder zodat hij weer sterker word en mijn gewicht weer kan dragen.',antwoordde ze glimlachend. En dan zou ze uiteindelijk ook weer kunnen trainen en krijger kunnen worden.

"Dan kan ik al stil aan beginnen te steunen op mijn schouder zodat hij weer sterker word en mijn gewicht weer kan dragen.", Mazepaw knikte. Hij herinnerde zich nog hoe het was met zijn gekneusde poot. "Natuurlijk, ik wil ook niet te ver van het kamp met al die dassen",

"Natuurlijk, ik wil ook niet te ver van het kamp met al die dassen",ze knikte. 'Dus,zullen we?',stelde ze voor. Blij dat het terug goed was tussen hen. Haar blauwe ogen keken even om zich heen.