More demons

Met een rustige tred wandelde hij de bekende den terug in. Na enkele stappen ging hij zitten en staarde hij even rond. Maar hij kreeg niet meteen reactie. Hij wachtte tot er een kit zou komen en een vraag stellen. Hij zou vast bot zijn, maar de queens kenden hem en ze wisten ook dat hij best een vaderfiguur kon zijn. Hij was wijs voor zijn leeftijd en vooral erg verantwoordelijk.

{Lionkit}

Toen hij zich opeens bekeken voelde, keek hij op en ontmoette hij de oogjes van een jonge kit. Ze leek hem te onderzoeken... Of iets in die aard. Dus hij kwam overeind en liep rustig op haar af, een droge blik in zijn ogen. Er zat weinig emotie in zijn blik, zoals gewoonlijk eigenlijk. Hij was altijd zo en katten kenden hem als een emotieloos type. Zo zou hij leven en zo zou hij vast ook doodgaan. "Wat is er, kleine?" zei hij, neerkijkend op de kit.

Geen antwoord, oké dan, dan bleef je maar stil. Hij snoof zachtjes en zwiepte even met zijn staart, zijn gezicht nog steeds vlak. Het was grappig dat katten soms dachten dat ze zoals hem waren. Verre van. Niemand kon zoals hem zijn. Niemand kon zijn manieren kennen en waarom hij zo was. Daarom was hij ook zichzelf. Dus hij tilde zijn snuit wat hoger en snoof nogmaals. Maar hij zweeg ook maar.

De kit rolde met haar ogen en even vernauwde hij zijn ogen. Hij was de eerste Lurks en dat zou zo blijven. Want hij was en bleef anders aangezien hij veel te complex in elkaar zat. Hij toonde wel emoties, maar niet op de manieren zoals andere deden en dat was de fout van de meesten. Ze zagen het niet. Zijn complexe sociale contacten waren ook iets die uniek waren. Hij knipperde even met zijn ogen en bleef verder stil.

Omdat ie fab Augurk is ;D Omdat hij speciaal is en zo zou hij blijven. Dat was iedereen, dus iedereen was uniek. Zo was het eigenlijk. Stil keek hij neer op de kitten, simpel omdat hij zich niet tot haar ooghoogte wilde gaan verlagen. Dat was ze niet. Uit deze simpele actie liet ze merken dat ze eigenlijk een echte... hoge kat was. Jep, dat was ze zeker. En dan nog eens zo denken over andere. Jep, deze was gewoon weer een andere hoge denker.

Toen de kit het oogcontact brak, keek hij even snel naar haar alles, haar kleine lichaampje. Aan haar ogen en doen zag hij al dat ze familie van Leo was, dus dat kon hij al simpel concluderen uit die dingen. Simpel en done, zo makkelijk gaat het. Hij bleef haar aankijken, tot ze terug oogcontact maakte en bleef haar nog steeds star aankijken. Veel zou ze niet aan hem zien, aangezien er niks van emotie op hem lag. Er lag gewoon niks op hem. Zijn blik was zo leeg, het leek een priemend toestel te zijn in de jonge ogen van de kit.

Rustig keek hij toe hoe ze verder ging met alles op te nemen. Hij wist nu al wat dingen over haar. Maar hij bleef stil en liep zijn opties over toen hij het hele point gebeuren nogmaals in zich opnam. Nee, nee... Inner had geen points... Dus Leo... Hm, nee... Hij knipperde even met zijn ogen. Hij zou haar vast kennen, hij zou die kleine wel vragen om meer, ookal keek hij er echt tegenop iets te vragen aan Leo. Die was over het algemeen... Meer zijn apprentice dan omgekeerd.

Een knikje en toen was het gedaan. Hij keek de kleine kit na en vernauwde zijn ogen kort waarna hij haar nakeek. Maar goed, dat was ook gebeurd. Hij haalde diep adem en draaide zich om waarna hij met een grote stap verder liep en zo de den uitliep. Tijd om te gaan jagen. Het was allesinds eens wat anders geweest.