Dikke vette winst

Dauntrose werd wakker. Ze had een geweldige slaap gehad. Ze was uitgeput geweest toen ze samen met Blackpaw en Ravenheart naar het camp was gewandeld. Ze was meteen in een diepe slaap gesukkeld. Toen ze wakker werd viel haar blik meteen op haar schattige kittens. Thawkit en Stormkit. "Dat hebben we toch mooi gedaan hé!" Ze keek op. Haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ze was niet een moederkat die heel lang in de Nusery zou blijven, zelfs nu niet. Voorzichtig hees ze zichzelf overeind. Met een warme blik trippelde ze de Nusery uit. Het enige wat ze van het moederschap erg vond was dat ze niet meer kon trainen of jagen. Vooral Blackpaw zou ze missen, hun trainingen dan. Haar dochter had wat afstandelijk gedaan toen ze de kittens had gezien. Dauntrose keek dan ook vrolijk toen ze haar apprentice en dochter zag staan naast een witte kattin. Met een enorme kalkoen. "Wauw. Allebei mooie vangst.", miauwde ze met oprechte verbazing. Ze ging zitten en porde met een gevlekte poot in de kalkoen. "Vertel me alles."

If I may~

Een calico kattin kwam de nursery uit, Dauntrose, de moeder van Black. Snel wierp ze een blik op haar nieuwe vriendin, maar die leek het niet echt erg te vinden. Bewonderend vroeg de queen hoe ze het gedaan hadden, maar de witte apprentice dacht dat dit voor haar dochter bedoelt was. Tot ze haar verwachtingsvol aankeken, even staarde ze verbaasd terug. Maar toen begonnen haar hersenen weer te werken en bedacht ze zich dat zij het moest vertellen. “Wel, we waren in het bos en roken de kalkoen. Toen zijn we daarop afgegaan en hadden we hem gevangen na een korte sprint.” Heel even dacht ze aan haar grappige sprong om het dier te pakken, maar ze vertelde door, “ En daarna had Black hem heel nauwkeurig gedood, echt chic!” Miauwde ze met een bewonderende knik richting de tabby.

Blackpaw keek verbaasd. Haar blik viel eventjes op Icepaw die ze vriendelijk toelachte. Haar dochter keek haar niet recht aan. Dauntroses blik veranderde niet. Ze keek nog steeds als vroeger, ooit ging het over. Ze moest alleen geduld hebben. "Thanks." Haar stem was zacht. Dauntrose legde haar staart eventjes anders, ten teken dat ze het het gehoord had. "De eer is aan haar om het te vertellen, want zij merkte hem op." Ze draaide haar kop weer naar de witte kattin. “Wel, we waren in het bos en roken de kalkoen. Toen zijn we daarop afgegaan en hadden we hem gevangen na een korte sprint.” Ze keek nieuwsgierig en knikte vrolijk. “En daarna had Black hem heel nauwkeurig gedood, echt chic!” Ze keek weer naar Blackpaw. "Zozo. Dat moeten jullie maar eens aan Shrewstar vertellen of Innerghost. Ze zullen blij zijn te horen dat hun apprentices het zo goed doen.", miauwde ze met een vriendelijke, warme stem.

Ghehe xD~

De witte apprentice voelde de spanning die tussen die twee hing, langs de ene kant wou ze zo snel mogelijk weg. Maar anderzijds wou ze de tabby ook niet in de steek laten. De calico kattin stelde voor om het aan Shrewstar en Innerghost te gaan vertellen, dat was misschien wat té opschepperig. Zo was de kattin niet, nee, absoluut niet. Ze was eerder bescheiden. "Ik zal het eens aan Ravenheart vragen. Of hij het misschien eens kan laten vallen." Miauwde de tabby naast haar, daarna liet ze een geërgerde zucht vallen. De witte kattin begon medelijden te krijgen, misschien kon ze haar vriendin een kans geven om weg te komen. "Krijg ik een nieuwe mentor?" Floepte Blackpaw er plots bot uit. Even grinnikte ze, maar bedacht dat dat niet gepast was en hield op. "Ik heb nog wat mos nodig voor mijn nestje, ik denk dat ik maar eens moet gaan." Miauwde ze verontschuldigend naar de katten, ze wierp een betekenisvolle blik richting de andere apprentice. Als ze weg wou, was dit haar kans.

De spanning steeg en prikte haar in haar vacht. Dauntrose kon niet zo goed met spanning omgaan en schuifelde dus ook ongemakkelijk heen en weer. "Ik zal het eens aan Ravenheart vragen," zei haar dochter. "Of hij het misschien eens kan laten vallen." Dauntrose knikte met een glimlach, half bezorgd. Al snel volgde er een geïrriteerde zucht. Haar oortjes zakten een beetje verbaasd in haar nek. "Ik heb nog wat mos nodig voor mijn nestje, ik denk dat ik maar eens moet gaan." Ze keek naar Icepaw. "Erhm... je mag natuurlijk ook blijven...", ze wist niet goed hoe ze hierop moest reageren ook al was ze vele moons ouder. Dauntrose wendde zich tot Blackpaw. "Je kunt dat natuurlijk melden, maar no way dat ik in die saaie Nusery blijf.", dat laatste kreunde ze bijna. Ze liet wel merken hoe leuk ze de trainingen vond.

"Dat is geen antwoord," Dauntrose was sneller geïrriteerd dan daarvoor en haar haren rezen dan ook omhoog. "Het had geholpen als je had gezegd dat je me zou blijven trainen, hoe dan ook." Dauntrose schudde boos haar kopje. "Ik heb het niet in die woorden gezegd, maar ik blijf je trainen punt. Natuurlijk niet meer zo intensief als daarvoor en daarom als je dat irritant vind mag je een andere mentor vragen." Ze stond recht en begon te ijsberen met haar kop laag bij de grond. "Kijk ik heb doorgemaakt wat jij nu doet. Ik heb me super alleen gevoeld gewoon omdat mijn pleegouders kittens hadden gekregen. Ik heb het nooit willen accepteren dat ik niet een bloedband had en ik heb ze gewoon genegeerd. Nu zie ik in dat dat fout was. Bloedbanden hebben niets met familie te maken. Jij bent mijn dochter en dat zal je altijd blijven punt. Net zoals ik je mentor blijf. Ik heb voor jouw gekozen en daar moet je maar mee leven." Zo haar gedachten waren eruit.

Dauntrose bleef ijsberen. Haar hart bleef in haar keel bonken steeds harder. "Je hebt me gekozen en daar moet ik maar mee leven?!" Ze gromde verward. "Oh, want niemand wilde de arme sneue Blackpaw? Dus ik moet maar blij zijn dat er ergens iemand gevonden kon worden die zich om me wil bekommeren?" Ze schudde kwaad haar kop. "Vergeet niet dat het wederzijds werkt: ik heb jou gekozen. Omdat ik dacht dat je me snapte. Omdat ik dacht dat je wel zou snappen dat ik me gewoon even ongelofelijk klote voel omdat ik er weer aan herinnerd wordt dat ik geen idee heb waar ik vandaan kom. Het is behoorlijk hypocriet van je dat jij als jonge kat kwaad was om zo'n zelfde situatie, maar nu kwaad op mij wordt dat ik op dezelfde manier reageer. Hypocriet, Daunt." Ze snoof terwijl de tranen over haar wangen begonnen te rollen. Ze wist het gewoon niet meer. "Ik had op z'n minst verwacht dat je snapte dat ik hier gewoon even tijd voor nodig heb. En je doet nu alsof ik het allemaal maar achter me moet laten en me aanstel, en dat ik vooral geen seconde langer de tijd mag nemen om hier gewoon weer even overheen te komen." Ze draaide zich om met haar behuilde gezicht. "Ik snap je! Ik snap je!", gilde ze. Alles in haar ontplofte. Ze trilde van verwarring en haar ogen spraken alleen maar dit: Verwarring. "Ik snap je! Ik heb jouw gekozen, jij hebt mij gekozen omdat we elkaar begrijpen omdat ik om je geef." Ze stapte achteruit. Ze kon haar stem niet in bedwang krijgen. "Voor mij is het ook ineens een klap. Bij jouw wist ik het gewoon. Je was mijn dochter en ik was er klaar voor. Ik was er klaar voor om voor jouw te zorgen." Ze bleef achteruit stappen. "En nu moet ik plotseling weer zorgen." Ze stopte, maar bleef verward en woest tegelijk trillen. Dit ging niet goed, helemaal niet goed. "IK KAN HET ECHT NIET MEER AAN!" En bij die woorden duwde ze haar dochter opzij om het camp uit te rennen. Ze wilde helemaal geen kittens, ze wilde niets meer.

;-;~

De kattin had het mos in haar bekje en met zware passen liep ze het kamp weer in. Ze vond het niet leuk om de tabby alleen te laten, maar dit moesten ze onder hun twee oplossen. Calico vacht schoot aan haar voorbij, te laat had ze door dat het Dauntrose moest zijn. Een kleine kreet wou de kattin stoppen, maar deze was al weg. Met grote ogen rende ze op het kamp af, was Blackpaw oké? Ze liet het mos vallen en rende op de apprentice af. Slippend kwam ze op stil stond en kort duwde ze haar kopje tegen de tabby, om te laten zien dat zij er voor haar was. "Alles oké? Ik zag Dauntrose het kamp uitrennen en ze leek nogal overstuur. Als je iets kwijt wil, kun je altijd bij mij terecht!" Haar ijsblauwe ogen stonden verward, maar oprecht. Ook al snapte ze niks van de situatie, ze zou ze voor de apprentice zijn.

"Geen idee Ice... Er lijkt iets goed mis met haar." Ze knikte, dat had ze zelf onderhand ook wel door. "Ze zei dat ze het allemaal niet meer aankan. Met.. met haar kits.. denk ik." Kort dacht ze na, maar toen begreep ze de kattin wel. "Dauntrose is ook nog niet zo'n oude kattin en misschien was ze nog niet klaar om nog kittens te krijgen? Ik denk dat je je gevoel," Want ze kon het niet anders omschrijven, "Even opzij moet zetten en haar moet steunen, niet? Zij was er toch ook voor jou in moeilijke tijden? Nu moet jij er voor haar zijn, ze is en blijft je moeder." Miauwde ze met haar kopje schuin, ze had haar woorden zorgvuldig gekozen. Hopelijk was het genoeg.

"Urgh, ik haat het als anderen gelijk hebben." Ze grijnsde, daar kon ze zelf ook niet tegen. "Ik zou zeggen, zullen we gaan jagen om je gedachten even ergens anders te brengen." Ze keek betekenisvol naar hun prooi. "Maar dat hebben we al gedaan." Grinnikte ze, ze wou de kattin opvrolijken. En met heel haar hart hoopte ze dat dat zou lukken.