Crowpaws first training.

Waarom? Waarom had hij een Apprentice gekregen? Van al de katten in Skyclan, moest hij mentor worden. Normaal zouden katten zich hier trots over moeten voelen; ze kregen een flinke verantwoordelijkheid op hun schouder gelegd, werden het toevertrouwd. Maar hij vond het vreselijk. Ondanks het feit dat hij eigenlijk in het kamp moest blijven, was hij toch weggegaan. Dat was het enige fijne van Apprentices; je kon ze voor je smoesjes gebruiken. Met zijn oren in zijn nek en zijn hoofd hangend liep de kater in een stug tempo door. Zijn gewonde poot bewoog zich stijfjes, maar hij kon hem nog bewegen. En daar ging het om. Natuurlijk was het ook al fijn dat hij meer te zeggen had over Crowpaw dan over Willowtear, de poes die hem moest verzorgen. Hij kreeg er werkelijk braak neigingen van. Waarom werd zijn leven altijd tot een hel gemaakt?... Een vreselijke hel.
Een harde windvlaag gaf hem een figuurlijke klap in zijn gezicht, trok hem uit zijn gedachtes. Hij schudde zijn hoofd, keek over zijn schouder. Was die zwarte poes hem wel gevolgd? Nou, als ze het niet deed was dat haar probleem. Het liefst wou hij alleen zijn, en als dat hem ook werd aangeboden zou hij het niet afslaan. En wellicht zou hij dan ook nog een pleziertje kunnen hebben door haar een straf te geven.

De rode kater bleef stilstaan, hief zijn kin op en slaakte een zucht. De hoogstenen. Hij zou de training simpel houden; als zijn Apprentice het zou redden op dit soort gebieden, zonder ook maar een klein foutje te maken, was ze klaar. Dan zou hij pas beginnen aan het volgende onderdeel. Hij zou haar drillen. Zijn tijd als Apprentice was soepeler geweest, zijn mentor was begrijpend. Maar hijzelf was niet begrijpend, en zou zijn mentor ook niet meer als voorbeeld zien. Hij hoefde geen voorbeeld. Hij zou zijn eigen voorbeeld creëren. Hij zou zijn eigen toekomst creëren. En daarbovenop zijn eigen geluk. Hij zou het allemaal zelf doen, zonder hulp. Hij had de anderen niet nodig. De katten om hem heen bestonden enkel om hem de grond in te boren, meer niet. Dus waarom zou hij hulp van ze verwachten?
Met een soepele sprong, sprong hij op een rots en draaide zich om. Hij keek over het gebied uit. Nog steeds geen zwarte vacht te bekennen. Hij zwaaide met zijn staart waarna hij ging zitten. Ging hij wachten? Nee. Hij genoot van zijn welverdiende rust. Hij kon het niet uithouden in het kamp. Hij zou wel zien of Crowpaw daadwerkelijk zou komen, of ze niet verdwaald was. Het zou hem een zorg zijn. Het was niet zijn probleem. Zelfs nu hij mentor was bekommerde hij zich niet om anderen. Dus waarom wel om zijn Apprentice?

Een paar zonnestralen wekte Crowpaw, de hele Den waseeg en ze wreef met haar poot over haar kop. Met een grote gaap keek ze naar buiten en zag dat de zon al erg hoog stond! Bijna te laat voor mijn eerste training!! Snelle pootjes renden naar de prooistapel en in alle gaast nam ze een klein musje mee. Met een plof kwam ze neer en schrokte het vogeltje op, helaas bleef er een veertje in haar keel hangen. Maar ze mocht ook niet te laat komen, twijfelend nam ze het pad naar de ingang van het kamp en hoeste bij elke stap. Dit was ook niet de beste start van de ochtend. Ze kon nog net de geur herkennen van Burningfire en volgde het, al bijna was ze het veertje vergeten, maar al snel borrelde het weer in haar keel op. Beschamend ging ze zitten en hoeste zo hard mogelijk, haar tong proefde de smakeloze smaak van veer. Hoopvol ging ze verder en voelde het kietelende uiteinde aan gaar gehemelte kriebelen. Een beetje pissig spuugde ze het uit, maar bleef achterin haar keel hangen. "Dan toch niet!" Gromde ze en trippelde verder. De zon verwarmde haar gehele vacht en ze wou al bijna neer ploffen op de grond. Eigenlijk werkte de zon een beetje vermoeiend, bij elke stap ging ze trager en trager. Haar oogleden gingen hangen en ze moest opletten om niet te steuikelen over een boomwortel. Haar kop ging steeds lager hangen, tot ze net op een puntig steentje ging staan. Pijn vloeide door haar lichaam en ze keek naar haar poot. Een klein gat liet bloed doorlopen en het drupte op de bosgrond. Met wat snelle likjes rende ze verder, nu moest ze zich echt haasten! In de verte kon ze een roodachtige vacht zien en met een versnelde stap liep ze door. De wind raasde langs haar vacht, even sloot ze haar ogen om ervan te genieten, maar helaas! Haar voorpoot bleef haken achter een wortel en ze struikelde. Een vacht kwam in haar gezicht, met open ogen zag ze de rug van haar mentor. Met een snelle beweging sprong ze overeind, haar oren in haar nek en ze sloop achteruit. Lekker Crowpaw! Nu heb je al je eerste straf verdiend! Gromde ze in zichzelf, bang dook ze ineen en voelde het gras tegen haar kin. Dit zou vast betekenen om een maan lang de Elders den schoon te maken. Maar misschien zou het een test zijn.. Crowpaw schudde haar kopje en stond op, met opgeheven borst en keek ze recht in de ogen van Burningfire. Misschien kon ze het nog halen, maar als dit geen test was zou ze een grote straf kunnen verwachten. Opeens voelde ze het veertje weer en sloot ze haar ogen. "Als ik het nu doe, heb ik een grote kans op straf. Maar alsik het niet doe zal ik straks misschien moeten braken!" Zei ze zo zacht mogelijk in zichzelf, de kleine haartjes kriebelde weer tegen haar gehemelte. Maar nu moest niezen! O nee! Al snel kwam het gevolg en vloog de veer uit haar mond, snel sloot ze haar ogen weer en wachtte op haar mentors kwade stem. "Wat een rotdag!"

Zijn hele houding verraadde dat hij geïrriteerd was. Dat zou nog eens wat worden voor zijn Apprentice, de arme kat zou het nog te doen hebben met een mentor zoals hij, want hij was helemaal niet ingesteld om zijn best te doen als mentor. Het interesseerde hem werkelijk niets, het was alleen een extra last op zijn schouders die hem hooguit ergerde. Wat hem ook ergerde was het feit dat Willowtear hem zou kunnen gaan zoeken. Hij was nog niet beter, kwam niet eens in de buurt ervan, maar hij weigerde nog een tel langer bij de poes te blijven. Ze haalde hem werkelijk het bloed onder de nagels uit. En hij moest zich inhouden haar niet in de haren te vliegen, omdat ze in het kamp waren. Buiten het kamp zou hij haar allang een corrigerende tik gegeven, zachtjes uitgedrukt. Hij had het fijner gevonden als Dreamwave of zo op hem had gepast, want haar kon hij nog wel een beetje verdragen. Zij wist tenminste wanneer ze haar mond moest houden, en wanneer ze contact met hem moest zoeken en wanneer niet. Ze zou hem ook veel meer rust gunnen, en alleen kijken hoe het met zijn poot ging, meer niet. Want ze zou het toch te druk hebben met anderen. Kwam er ook nog eens bij kijken dat Willowtear ook niet graag anderen op zocht, en dus maar bij hem bleef. Vreselijk was het gewoon, vreselijk.
Zijn haren schoten overeind, en hij sprong op. Draaide zich om met zijn oren plat in zijn nek en zijn ogen fel tot twee groene spleetjes geknepen. Het kleine zwarte gestalte vertelde hem dat het Crowpaw was. Zijn haren gingen weer liggen, maar zijn oren bleven nog in zijn nek en zijn blik was nog steeds fel. Hij zwaaide een keer wild met zijn staart en snoof. ‘Het was een goede keuze van mij om je te leren op gebieden zoals deze te weten hoe je je moet voortbewegen,’ siste hij. ‘Aangezien je niet eens een vossenlengte kunt afleggen zonder te struikelen,’ miauwde hij er kil achteraan. Nee, hij wou ook niet motiverend overkomen. Dan zou hij haar wel ijdel en te zelfverzekerd maken; wat ervoor zorgde dat ze steeds meer fouten ging maken, en weigerde deze te veranderen. Hij keek simpelweg door haar heen wanneer ze hem recht in zijn ogen aankeek; gaf aan dat ze het niet waard was om een blik op te focussen. Nee, dat was ze nog lang niet waard in zijn ogen.

Snel zette hij een paar passen achteruit wanneer de poes iets… uitbraakte. Veren. Met een frons keek hij ernaar en trok zijn mondhoeken naar achter. ‘En ik denk dat ik je ook gelijk moet leren hoe je een vogel moet eten,’ miauwde hij, niet als grapje, maar puur serieus en harteloos. Hij wendde zijn blik af van de poes en keek naar de rotsen. Zonder nog op een reactie te wachten sprong hij omhoog, naar een hogere rots. Rustig beklom hij, zonder enige moeite, de rotsen. Eenmaal op een aanvaardbare hoogte strekte hij zich eventjes uit; vooral zijn stijve poot, en ging zitten. Hij sloeg zijn oranje staart om zijn poten heen. ‘Ik zeg niets meer, probeer zelf maar eens een goede en geruisloze manier te vinden om mij te bereiken,’ miauwde hij koeltjes. Hij wou eerst zien wat ze al kon, al verwachtte hij niet echt veel. Maar ze was al een tijdje in training geweest van een andere mentor, dus wie weet kon ze toch wel iets.

Crowpaw keek haar mentor verstard aan wanneer hij een vreemde opmerking maakte, op het eerste gezicht dacht ze dat het een grap was. Maar op de manier waarop hij alles uitsprak was geen lach te vinden. Vanbinnen voelde ze woede branden, haar vacht prikkelde eventjes, maar hield meteen op. Ze mocht haar mentor toch niet aanvallen, behalve in een oefengevect. Burningfire sprong zonder enige moeite op de rotsen en strekte uiteindelijk zijn poot. Dit was dus een uitdaging voor haar? Dit keer zou ze het niet verpesten! Crowpaw bekeek de rotsen goed, aan enkelen zaten wat uitsteeksels waar ze aan kon hangen en zichzelf optrekken. Maar de meeste waren glad en bijna rond, haar maag maakte een benauwd geluid aan de gadachte om neer te vallen. Ze slikte en deed een paar passen naar achteren, de eerste rots was plat en erg breed, dus kon ze die als afzetpunt gebruiken. Met een volle vaart sprong ze op de rots af, met uitgestoken klauwen hees ze zichzelf op. Nu stond ze ongeveer een vossenlengte van de grond, het was tenminste iets, maar haar mentor zat er nog veel meer verder! De dichtsbijzijnde steen was glad met een paar uitsteeksels. Met een bang gevoel strekte ze haar poot uit en probeerde haar gewicht erop uit. De steen kraakte een beetje, maar bleef netjes op zijn plek. Met wat zelfverzekerdheid klom ze erop en keek naar haar volgende obstakel. Helaas was deze helemaal rond en glad, hoe noest ze hier verder komen? "Kom op Crowpaw, denk!" Zei ze haarzelf toe, het werkte en ze kreeg een klein idee wat misschien zou werken. Met haar klauwen schraapte ze op de steen totdat er wat klein deukjes in kwamen. Dit moest genoeg zijn.. Crowpae zette zich af en kwam met haar voorpoten op de steen terecht en zoals gepland haar achterpoten in de deukjes. Met al haar kracht duwde ze zich erop en stond wat wat kleine schrammen op de gladde steen. Ze keek hoopvol omhoog en zag dat ze nog ongeveer twee vossenlengtes was verwijderd van de top. Crowpaw richtte zich weer op de volgende stenen, deze steken gewoonweg uit de berg. Haar poten brandden van de pijn om nog verder te gaan, maar dan leek ze een watje tegenover haar mentor. Nooit! Hij had haar al beledigd en dat was al vernederend, haar ogen vlamden op en met vastberadenheid sprong ze op de eerste richel. De richel wiebelde even, maar hield alweer op wanneer ze naar de volgende sprong. Het ging al wat makelijker toen ze het ritme te pakken kreeg. Totdat het uiteinde afbrak onder haar gewicht en haar achterpoten in de lucht hingen. Bang krabblede ze overeind, maar haar voorpoten gleden weg boven het gladde oppervlak van de steen. Bijna wilde ze 'help!' uitschreeuwen naar haar mentor, maar dan zou hij haar vast als een hulpeloze kitten naar benden dragen, of erger, haar gewoon laten hangen. Door haar opgewekte woede kreeg ze de kracht in haar voorpoten om zich op te heffen. Ze hijgde even en zag dat ze nog maar een sprong was verwijderd van de top. Moe hees ze zichzelf naar de top en keek haar mentor aan. Het liefste zou ze ter plekke hem aanvallen, maar ze was nog niet getraind in vechten, maar als ze eenmaal een krijger was zou ze hem ooit een keer terug pakken. "Ik heb het gehaald, nou blij?" Vroeg ze hijgend, ze keerde hem de rug toe en genoot van het uitzicht. De horizon was al een beetje oranje gekleurd en de zon was er nog van driekwart te zien. Moe zakte ze door haar poten en sloot haar ogen even, haar staart legde ze naast haar poten. Dit was een van de vermoeiste dagen die ze ooit had meegemaakt.

Hij vertrok geen spier, keek zwijgend op haar neer. Ze was onhandig bezig, en traag. Ze had overduidelijk nog veel te leren. Had haar vorige mentor haar dan zo weinig geleerd, dacht de kater nogal geërgerd. Nu zou hij nog meer werk hiervan moeten maken. En hij had niet eens om een Apprentice gevraagd. Ze hadden haar beter aan iemand anders kunnen geven; iemand die wel toegewijd was. Hij was absoluut niet enthousiast. En een klein verlangen in hem ontstond om de zwarte poes te verwaarlozen; zodat iemand anders haar zou gaan trainen. Maar hij had nu al genoeg van haar gezien om te weten dat ze dan zou gaan zeuren. En niet zo’n klein beetje. Nee, daar had hij ook geen zin in. Willowtear zeurde al genoeg. Dus nog een zeur kon hij niet gebruiken. Nog steeds verroerde hij zich niet wanneer Crowpaw haar grip verloor. Zijn ogen schoten een paar kanten op, trok vervolgens de conclusie dat het niet nodig was om haar te helpen. Want als ze zich hier niet uit kon redden; snapte hij niet waarom ze een Apprentice was geworden. Dan kon ze net zo goed terug naar de Nursery, terug naar haar moeder, wat hem betreft.
Ze haalde het ook uiteindelijk. Hees zichzelf hijgend op de laatste rots. Bij het horen van haar vraag wendde hij zijn blik af. ‘Nee,’ siste hij enkel. Hij stond weer op, en zwaaide met zijn staart. Zonder enig respect zette hij een van zijn voorpoten hardhandig op haar staart; zijn nagels niet uitgetrokken. ‘Stel je voor dat je nu aangevallen zou worden? Je zou het niet redden, en dat weet je.’ Hij draaide zich om, voelde geen behoefte om een blik op haar te vestigen. ‘En je moet leren verder te kijken dan je neus lang is. Er waren duizenden andere routes, snellere routes, naar deze plek. Als je eerst goed had gekeken naar de mogelijkheden, had je die routes gevonden. Maar dat deed je niet,’ hij pauzeerde een paar tellen, ‘En dan was je ook niet bijna gevallen; wat dus simpelweg vermeden had kunnen komen.’ Hij ging zitten.

Hij bleef een paar tellen zwijgend zitten, deed geen moeite zijn Apprentice onder ogen te komen. Ze was naïef en te zelfverzekerd. Niet te zwijgen van het feit dat ze zorgeloos was. Ja, hij was wel hard tegen haar. Maar dat zou haar wel leren dat haar houding ongepast was. En vooral dat ze nog veel moest gaan werken aan haar mentale vermogen. Hoewel haar conditie ook wel wat beter kon worden; aangezien ze nu al uitgeput was. ‘Ik wil dat je weer naar beneden gaat, en nog een keer de rotsen beklimt,’ miauwde hij op een monotone toon. ‘En je blijft het net zo lang herhalen tot je het vlekkeloos kan; wat inhoud dat je niet meer struikelt, uitglijd, valt of er lang over doet. Treuzelen dus.’ Het deerde hem niet of ze protest zou geven of niet. Hij wist dat ze beiden wisten dat als ze zou weigeren te doen wat hij wou; hij haar een straf kon geven. Ze had geen andere keus dan de trainingsmethode van hem accepterend totdat ze een echte Warrior was.

Crowpaw had de kans maar heel even gekregen om uit te rusten, opeens voelde ze een paar nagels in haar staart. Kwaad keek ze naar haar mentor, hij trok zijn klauw rustig terug en beantwoordde haar vraag. Ze liet haar staart treurig hangen en wachtte op het vervolg van zijn preek. Helaas was dat niet het verveelenste deel. Haar mond viel met een klap open wanneer hij zei dat ze het opnieuw moest gaan doen totdat ze het foutloos deed. Haar nagels gleden uit, maar ze kon zich nog net op het nippertje tegen houden om hem een flinke wond te geven. Mompelend sprong ze van steen naar steen terug naar de grond. Pijn schoot door haar spieren wanneer ze omhoog naar de top keek, ze schreeuwden om niet verder te gaan. Een deel van haar wilde nu het bos terug in rennen en naar het kamp te gaan en zichzelf begraven in haar warme mosnest en er niet meer uit komen. Ze liet een verveelde hiss en bekeek dit keer haar route goed. Alle stenen leken nu hetzelfde en soms sloegen haar oogleden vermoeid dicht. Haar hele lichaam wilde nu gaan liggen en slapen, maar ze wist dat haar mentor dan erg kwaad zou worden. Op de een of andere manier hield hij ervan om een straf aan haar uit te delen, de manier waarop hij haar beledigde, alsof hij het leuk vond. In deverte krijste een vogel, het geluid galmde in haar oren en daardoor werd ze uit haar gedachten gehaald. "Crowpaw, opletten! Anders kom je hier nooit weg!" Gromde ze, haar volime kon haar niets schelen, als die mentor van haar het kon horen, wat dan nog? Wat kon hij eraan doen? Haar een straf geven? Nee dus! Kwaad zette ze haar klauwen in de rots, een paar wolkjes gruis vlogen door de lucht en ze nieste. Met tranende ogen klom ze verder, waarom zeurde haar menter zo? Hij had langere benen en kon dus verder springen! Valsspeler! Haar tanden ontblootten zich en ze sleepte zich neer boven. Een paar stukjes van haar vacht bleven haken achter de uitstekende punten en bleven daar achter. Crowap slaakte een zucht en ging verder, ze moest vast weer terug, ooit zou ze een fout maken.. En helaas kwam het uit, haar linker achterpoot gleed uit en weer hing het in de lucht. Zichzelf omhoog hijzend begon ze weer aan de weg naar beneden.
Zelf kon Crowpaw het niet bedenken als mentor om dit als opdracht te bedenken, ze had het nu al vier keer gedaan. Twee keer gleed ze uit, een keer was ze er bijna en kon ze de ogen van haar mentor zien, maar ze viel op de steen onder haar en de laatste keer lette ze niet op en viel de steen onder haar weg. Bij elke keer om omhoog te gaan en te zien dat haar mentor niets deed, begon ze een kleine hekel te hebben aan hem. Van haar mocht hij nooit een oartner krijgen, kon hij lekker alleen blijven! Crowpaw was al een hele tijd hier gaan zitten en had eindelijl een slimme route gevonden. Een hele rij stenen was netjes opgestapeld naast de berg waar Burningfire zat. Dan kon ze eindelijk even rust krijgen van die vervelende blik. Met uitgestoken nagels sprong ze op de eerste steen, haar spieren leken bestand te zijn voor de pijn en moeiteloos sprong ze van steen tot steen. Het ging vele malen makkelijker dan de eerste keer, soms moest ze even op adem komen, maar al snel ging ze verder. Uiteindelijk zag ze de roodachtige vacht al, maar stond ze stil achter een grote kei, gewoon wat rust nemen. Ze besloot haar even te zitten en te genieten van het uitzicht, voordat haar mentor weer wat ging zeggen. De zon was al bijna helemaal verdwenen en dat uitzicht maakte haar slaperig, haar ogen gleden dicht en ze sliep.
Een klein steentje viel op haar kop, een kleine merel zat op de grote kei en hield net zo'n steentje vadt in zijn bek. Ze werd bekogeld met stenen en kwaad zwiepte ze met haar staart, opeens voelde ze iets houterigs onder haar. Ze stond snel op en zag een klein nestje met twee eirenen, geplet. Schamend deed ze een stap naar achteren, wetend van de rand. Snel week ze op vaste grond en keek de merel kwaad aan. Het leek wel alsof ze aan alles wat haar pijn deed een hekel kreeg, vast door de invkoed van hém! Met haar klauw zwaaide ze naar de merel en raakte net zijn keel. Haar allereerste vangst! Ookal had ze nog niet echt gejaagd en beschermde de merel alleen zijn nest, daarom vloog hij ook niet weg, maar toch had ze hem gedood! Nou, nog niet helemaal, wild spartelend lag hij daar. Een groot gat in zijn keel liet veel bloed ontsnappen. Met haar tanden beet ze de wond door en voelde een knak. Verheugd verscheen ze achter de kei en sprong naar haar mentor toe. "Sorry dat het zo lang duurde," Eigenlijk had ze helemaal geen spijt, maar ze vond het wel netjes. Ze smeet de merel voor zijn poten en ging trots tegenover hem zitten. "Hier heb je iets, was het deze keer goed?" Ze trok een wenkbrauw omhoog en keek hem plagend aan. Ze hoopte zo op een complimentje, maar verwachtte al dat ze die niet zou krijgen...

Sorry voor verkeerde account, maar heb een beetje haast... Zit een beetje moeilijk op mijn mobiel, internet ligt eruit en ik kan niet echt de tekst kopiëren...

Natuurlijk had hij verwacht dat ze het niet leuk zou vinden. Maar het maakte hem eerlijkgezegd niet echt veel uit. Rustig ging hij weer zitten, keek naar de hemel. Deze was al rood oranje gekleurd. Ach, desnoods zou hij hier slapen. Hij kon overal slapen. En Crowpaw? Die zou pas weer mogen slapen als ze aan zijn wensen had voldaan. De eerste poging keek hij ongeïnteresseerd toe. De tweede keek hij wel naar beneden, maar waren zijn gedachtes ergens. En daarna draaide hij zich simpelweg om, en begon zichzelf te wassen. Er gingen allerlei gedachtes door hem heen. Lieten zijn echte persoonlijkheid weer eens wat gehoorgeven. Was het wel zo eerlijk om zo tegen Crowpaw te doen?... Zij had hem toch niets misdaan, en ze kon ook niet weten wat hem was overkomen. Ze was van een paar generaties na hem. Had hij het recht wel om zijn Apprentice met harde hand aan te pakken? Hij schudde zijn hoofd en ging door met zich te wassen. Hij mocht die mentale muur om zich heen niet laten vallen. Hij moest intact blijven. Willowtear had er eens een keertje doorheen gebroken, wat nadelige gevolgen had gehad. Maar hij had zich snel weer hersteld. Gelukkig maar. Anders was zij er ook nog achter gekomen, en daar had hij geen zin in.

De geur van bloed drong zijn neusgaten binnen. Hij stopte met zich te wassen en kwam weer overeind. Crowpaw sprong letterlijk in zijn beeld met een merel in haar bek. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Niet fel, enkel wantrouwend. De merel werd voor hem neergelegd, maar hij deed net alsof het dode beest niet bestond. Hij boorde zijn groene ogen in die van haar. Haar plagende blik merkte hij niet eens op. ‘We gaan morgen verder met de training, weer op deze plek.’ Hij zwaaide een keer met zijn staart. ‘Zoals je al zei duurde het lang. Te lang.’
Hij hapte één keer naar adem. ‘Wat die merel betreft; de Elders en Queens kunnen hem beter gebruiken dan mij.’ Hij zweeg weer, liet zijn oren zakken. ‘En dat heet niet vangen. Vangen doe je doelgericht, dit was geluk. Daar zit een groot verschil tussen.’ Hij liep, nog steeds de merel geen blik waardig gevend, langs zijn Apprentice naar het eind van de rots. ‘Dit is dus geen echte prooi, besef dat goed,’ zijn stem voor een keer eens niet hard, maar mild. Nog steeds geen medeleven, dat wel. En ook geen compliment. Dat zou ze pas krijgen als ze daadwerkelijk een echte prooi had gevangen. Zonder verder nog wat te zeggen sprong hij van kei naar kei naar beneden en liep vervolgens richting het kamp. Het was laat, en hij had geen zin meer om iemand dingen te leren. Die ze van hem part allang moest weten. Dus was de training in zijn ogen voorbij.

- Kleine post, maar kon niet echt veel.. -

Crowpaw ging zitten en likte een paar vieze plekjes van haar vacht, misschien zou Burningfire wel blij zijn met haar prooi? Ha! Natuurlijk niet! Ookal kende ze hem nig net, ze wist nu al dat hij niet het favorietje was van de Clan. Hij was chagarijnig, knorrig, bevelend en zijn blik was ijzig koud. Crowpaw bekeek haar vacht, nog wat eier spul zat aan haar vacht geklemd, bah! Crowpaw draaide zich om en zag dat Burningfire haar strak aankeek, bijna wilde ze zeggen 'wat?', maar hij begon al te spreken. Kritiek, kritiek en nog eens kritiek! Hij zwaaide een keer met zijn staart en ging weer verder. Crowpaws vacht prikkelde en haar staart verdubbelde zich in zijn grootte. Gelukkig was zijn stem niet zo hard als normaal, maar ook niet blij of medelevend. Misschien kende hij niet eens het gevoel kende? Of deed hij expres zo tegen haar? Mocht hij haar niet? Maar waarom dan?
Verward schudde Crowpaw haar kop, het laatste wat ze van haar mentor zag was zijn rode staart en hij sprong gemakkelijk naar de grond. Kwaad schopte Crowpaw tegen wat steentkes, die kletterend naar beneden vielen. "Alsof jij het zo veel beter kan! Ik ben nog maar net een Apprentice!" Gromde ze woedend, ze vond het niet eens erg als hij haar kon horen. Als hij het durfde nog naar bocen te komen zou ze al haar kracht in een gevecht zetten. Maar er zat wel een pluspuntje aan dit alles, ze was alleen en klaar voor vandaag. Gerust zakte ze door haar vermoeide poten en sloeg haar staart om haar voorpoten. Wat had Burningfire ookal weer gezegd, dat ze de merel naar de Elders en Queens moest brengen? Misschien, maar misschien zou ze dat niet doen en hier blijven. Maar ja, het was een soort bevel en ze wilde dus echt geen straf of zoiets. Daar zou haar mentor zorgeloos van gaan genieten..
Met zwakke sprongetjes sprong ze van de berg af, met de merel sterk in haar klauwen geklemd. Dit was vele malen makkelijker dan omhoog. Het bos opende zich voor haar ogen en een paar vogels vloten hun avondlied. Haar oogleden vielen steeds een beetje dicht en haar poten sleepten steeds vaker over de grond. Ze moest volhouden, maar ze was te moe om nog verder te gaan. Overal wierpen zich lange schaduwen op de grond, wat betekende dat de zon onder aan het was gaan.
De muren van het kamp kwamen in zicht, verheugd huppelde ze erop af en legde de merel op de prooistapel. De Queens en of Elders konden het straks zelf wel ophalen. Nu, zou ze gaan slapen en niet to zonhoog uit haar nest komen. Burningfire kon stikken met zijn manier van training. Zij wilde slapen en dat was alles wat telde! De den was al zowat helemaal gevuld met slapende gedaantes, moe strompelde ze naar haar eigen warme nest en zakte neer. Slaap nam haar gedachten over en alles werd zwart voor haar ogen, eindelijk kon ze slapen..