Lurking through the night

De wind waaide zachtjes door de dennebomen. Haar pootstappen maakten amper geluid op het zachte bed van dennenaalden. Ze was erop getraind om zich geluidloos voort te bewegen in dit moerassige gebied. Daarvoor was deze oefening ook. Ze sloop door de schaduwen van de bomen, zodat het zilveren maanlicht niet op haar vacht scheen en de tabby zou verraden. Haar groene oogjes waren gefixeerd op een nietsvermoedend, klein muisje. Nog een paar stappen.. Ze kon hem al bijna proeven. Haar tabby staart zwaaide lichtjes heen en weer, terwijl ze het juiste moment afwachtte. Nu! Windpaw sprong naar voren en kon het muisje tussen haar poten vastzetten voor het wegsprong. Ze glimlachte en beet het kleine beestje dood, ondertussen Starclan bedankend voor de prooi. vrolijk ging ze rechterstaan, en het slappe lichaampje hangend in haar mond.

~Eerste post Lurking

Rustig stapte de kater verder, zijn ogen speurend naar iets dat gevaarlijk kon zijn, maar ergens was het niet zo, alles leek stil en het bos leek te slapen, wat alles kortom saai maakte. Toen hij dan ook de geur van zijn zusje oppikte, keek hij op, zijn kleine gedaante viel amper op in de schaduwen waar hij zich in had gewerkt en enkel zijn ogen, diezelfde ogen zoals de hare, waren iets dat glinsterde in de duisternis. Toen hij zag hoe goed ze wel niet was, zette hij een stap vooruit, licht, want dat was hij ook. "Je bent beter geworden," zei hij vervolgens met een knikje.

Ze schrok op toen er opeens een gestalte uit de schaduwen vandaan kwam, en liet het kleine muisje uit haar bek vallen. Maar haar uitdrukking werd al snel vrolijker toen ze zag dat het niemand minder was als haar broertje Lurkingpaw. Ze glimlachte en begroef haar prooi onder de dennenaalden, waarna ze dichterbij kwam en hem een kopje gaf. "Dankjewel", antwoordde ze, ene vrolijke schittering in haar groene ogen. Dezelfde ogen als de zijne, die ze geërfd hadden van hun grootmoeder Shrewstar. "Ik heb geoefend."

Ze lachte en nadat ze haar prooi had begraven gaf ze hem een kopje, hij gaf gewoon mee en zuchtte even zachtjes. Zijn ogen stonden nog steeds ijzig, zijn uitdrukking was hard. "Dankjewel", zei ze. Het was best grappig... Dezelfde ogen, maar zo'n andere blik. Het was iets vreemds... "Ik heb geoefend." Hij knikte. "Dat zie ik, goed zo Wind," zei hij kort.

Haar glimlach werd zo mogelijk nog groter. dat was waarschijnlijk één van de vriendelijkste dingen die Lurkie ooit zou zeggen, maar ze was het gewend; Hij was nu eenmaal een koele kikker. "Wat doe jij hier eigenlijk?", vroeg ze na een korte stilte, nieuwsgierigheid de enige emotie in haar stem. Als het al een emotie was. Haar tabby hoofdje was een beetje naar opzij geknikt, zoals altijd als ze een vraag stelde. Waarom? Daarom.

Even was het stil. Het was een feit dat ie nooit complimentjes gaf, hij was ook niet de aardigste die er was en al zeker niet een kat die snel complimentjes zou geven. "Wat doe jij hier eigenlijk?" Hij zuchtte even zachtjes en keek kort rond. "Ik zocht naar wat gevaren, dassen misschien," zei hij kort. "Ik wil mijn vechttechnieken verbeteren en daarvoor moet ik mezelf tot het uiterste brengen," zoals altijd, ijzig emotieloos en vooral de waarheid.

Ze knikte en keek om zich heen. "Dat is een goed idee." Ze glimlachte een klein beetje toen ze weer naar de kater keek. "Mind if I join?" Hopelijk niet, want anders zou ze moeten tonen dat ze net zo sterk was als elke random kater. Nu ja, misschien behalve dan die zwarte kat die haar haar litteken had gegeven, recht over haar gezicht. Maar ze was er niet op voorbereid, ze was toen nog jong. Het litteken was nog steeds zeker, al vervaagde het met de tijd.

Een knikje van zijn zusje, hij keek daarom kort op. "Dat is een goed idee." Even vernauwde hij kort zijn ogen. Ergens voelde hij een vraag aankomen. "Mind if I join?" Hij zuchtte zachtjes. "Dat is gevaarlijk, Wind, ik wil niet dat er je iets overkomt," Hij zette een stap naar voren en versnelde zijn pas gelijkmatig. "Ik ben nog niet sterk genoeg om jullie te beschermen," murmelde hij zachtjes achter zijn zin.

Natuurlijk had hij dit verwacht, maar al snel kwam zijn zus hem voorbij gelopen en bij zijn laatste woorden, draaide ze haar kopje en hij hield even halt om haar met zijn neutrale, koude ogen aan te kijken. Hij straalde nooit echt emotie uit en werd daarom meestal gezien als een neutraal persoon. "Dat hoeft toch ook niet", zei ze. "Zolang je jezelf kan beschermen zorgen wij wel voor ons." Hij zuchtte even en keek naar het litteken dat over haar neus liep. "Dat is de reden waarom ik bezorgd ben," zei hij met een knikje naar de oude wonde. Het was een feit die ze niet kon ontkennen.