True colors

De gestreepte kater haalde diep en zuchtend adem wanneer hij de apprentice den verliet. Het kamp was bezaaid met plassen die door regen en smeltende sneeuw veroorzaakt waren. Sneeuw was hatelijk. Regen was hatelijk. Het enige waar ze al lange tijd niet meer mee te maken hadden gehad, was hagel, wat ook gehaat werd door Mazepaw. Hij hield van zonlicht, en daar hield het op het vlak van weer zo ongeveer op. Zijn helderblauwe ogen bleven bij de medicine cats den steken. Smokepaw sliep vast nog. Vanavond zou hij haar gaan bezoeken, wat prooi voor haar meebrengen en dan konden ze misschien wat aan dat hele woede aanval probleem werken. Als er al echt een probleem was. Steeds vaken worstelde de gestreepte apprentice met de gedachte dat het een act was. En dat Smokepaw eigenlijk een soort van kwaadaardig genie was dat om de een of andere reden heel erg veel van Maze hield, en hem helemaal voor zichzelf wou. Dan zou het niet meer dan logisch zijn dat ze hem van zijn vrienden probeerde te scheiden, toch? Als iedereen hem ontweek zou hij enkel nog Smoke hebben. Dan zou de woede aanval leugen perfect zijn. Dan zou ze kunnen doen wat ze maar wilde en alles op een duistere versie van zichzelf steken. Nee. Dat kon niet. Zo was ze niet, toch? Ze was te vertrouwen, niet? Hij hield van Smoke, heel erg veel. Maar dat zou niet zo blijven als ze zijn vermoedes kon bevestigen. Hij moest een manier bedenken om haar iets te laten zeggen wat alleen woede aanval-Smoke zou weten. Alleen dan zou hij zijn vermoedens kunnen bevestigen. Alleen dan kon hij weten of ze te vertrouwen was of niet. Zelfs als hij niets deed zou op den duur wel duidelijk worden wat hier aan de hand was. Je kon toch niet eewig blijven acteren? Vroeg of laat zou ze wel een steekje laten vallen en zouden zijn vermoedens bevestigd worden. Of niet. Tot die tijd mocht hij haar niet vertrouwen. Geen woord dat over haar lippen kwam, geloven. Of te wel was ze die lieve koppige Smoke, die hij altijd gekend had, of te wel was ze een psychopaat. De gedachte deed Mazepaw huiveren. Hij wilde haar graag vertrouwen, en geloven, met heel zijn hart. Maar zijn gezond verstand sprak hem tegen. Hij mocht ook niet laten merken wat zijn vermoedens waren. Als ze echt een psychopaat was, zou dat zijn dood kunnen worden. Nee, hij moest het subtiel aanpakken, met haar praten. Misschien kon hij voor hun woede aanval training herhalen wat ze gezegd had, en een zin helemaal verranderen, misschien zou ze hem verbeteren. Dat zou betekenen dat hij gelijk had. Nee, zo slim was ze vast wel. Misschien had ze écht last van woede aanvallen, de groote reden waarom hij haar niet zomaar over zijn vermoedens mocht aanspreken. Het zou haar misschien zelfs gebroken achterlaten, daar wilde hij niet schuldig van zijn. Hij wilde haar geen pijn doen, maar hij wilde ook niet met deze twijfels zitten. De bruine tabby wilde zichzelf niet geloven. Misschien was het maar beter om te doen alsof hij Smoke gewoon vertrouwde, om in een bubbel van geluk te leven en nooit de harde waarheid te kennen. Wat was een paradijs waard als je niet eens wist of het wel de realiteit was? Nee, hij moest bevesteging krijgen, en de gevlekte poes was de enige die hem dit kon geven. Best vreemd. Nog geen week geleden waren Hij en Smoke zo blij met elkaar, en gingen ze samen gezellig op jacht, toen was Ivy nog een vriend, het leek allemaal zo lang geleden... De tijd dat hij met die twijfels over zijn gevoelens voor Black had gezeten, leek nog verder weg. Dat probleem leek minuscuul in vergelijking met hetgeen waar hij nu mee zat. Hij had een hevige crush op zijn beste vriendin gehad, en was er waarschijnlijk nog niet helemaal overheen. Hij dacht meer aan de andere poes dan waarschijnlijk zou moeten. Hij had het gevoel dat het dramatische leven van Black naar hem was opgeschoven. Ze had hem zelf nog verteld dat er niets meer te beleven viel. Hij kende ook niet veel details over haar leven, maar dramatischer dan het zijne kon het toch moeilijk geweest zijn? Zijn crush was misschien een psychopaat, anders een lieve, koppige poes met mentale problemen, en een van zijn beste vriendinnen was verliefd op hem en wilde hem waarschijnlijk niet meer zien... Alles zou opgelost zijn wanneer Smokepaw haar waren aard liet zien. Misschien herrinerde ze zich echt niets? Voor hetzelfde geld was ze wel te vertrouwen. Misschien hoopte hij enkel dat ze te vertrouwen was omdat hij van die koppige poes hield. Misschien wilde hij liever in een droom leven dan de harde waarheid te kennen. Maze schudde zijn kop. Hij dacht te veel na. Later zou hij tijd krijgen om een plan uit te werken. Hij moest een manier bedenken om ervoor te zorgen dat Smoke haar waren aard liet zien. Maar als Smoke écht die psychopaat was, moest ze wel geniaal zijn om zo een plan te bedenken, en dan zou Maze geen enkele kans maken. Ze zou zijn plannetjes vast gewoon doorzien. Als Smoke een psychopaat was, zou dat betekenen dat de persoon waarop hij verliefd was geworden, niet bestond. De gestreepte kater haalde diep adem en probeerde niet meer te denken. Nadenken maakte hem triest. Zo triest dat hij bijna begon te wenen. Eerst kon hij zich beter concentreren op zijn trainingen. Dan moest hij niet nadenken. De bruine tabby trippelde het kamp uit. Zijn staart sleepte wat over de grond. Gewoon, naar buiten wandelen en proberen iets te vangen. Eenmaal buitengekomen bleef hij voor de ingang van het kamp staan. De lucht voelde zwaar en vochtig aan. Het beloofde een mooie dag te worden. Deze gedachten mocht hij nooit met iemand delen, zelf niet Black of Ivy. En zeker niet met Smoke. Hij mocht zich niet anders gedragen dan anders. Hij mocht niet laten merken wat zijn vermoedens waren.

helemaal open c:

Ze staarde het kamp uit vanaf haar droge plekje, net naast de in- en uitgang van de apprentice den. Ze was aan het nadenken over Dappledpaw, haar zusje. Hoe had Airpaw het ook alweer verteld? Ze was haar zus tegengekomen, en die had verteld dat ze de Bloodc- Elite ging joinen. Hoe erg Airpaw ook had gezegd dat ze het niet moest doen, Dappled was weggegaan en uit de Shadowclan gestapt. Met een treurige uitdrukking staarde ze naar een regenplas en zag de weerspiegeling van de lucht erin. Grijs en grauw, zo voelde haar leven nu ook een beetje aan. Grijs en grauw door het verlies van haar zus, ze was niet dood maar wel zo goed als. Hoe kón ze toch denken dat ze dat zomaar kon doen zonder hen pijn te doen? Of wist ze dat wel, maar maakte haar dat helemaal niks uit? Was ze dan echt zo'n gevoelloze Bloodclanner zoals iedereen daar? Een moordenaar? Een leugenaar? Foxpaw wist wel dat haar zusje een kittypet zou moeten vermoorden, en ze huiverde over het beeld dat door haar kop schoot. Dappledpaw, of Five zoals ze genoemd wilde noemen, met bebloede klauwen en een straaltje bloed dat uit haar bek liep, naast een dode kat. Ze schrok toen ze zag dat ze het zelf was. Was dit een bericht van Starclan, of gewoon haar wilde fantasie? Ze wilde het eigenlijk niet echt weten, het was allebei slecht.
De rode apprentice schrok op uit haar gedachtes toen ze Mazepaw, de knapperd zoals ze hem nu noemde, uit de den zag lopen. Hij leek er ook niet al te best aan toe te gaan, zijn ogen staarden wat raar weg in de verte en hij leek moe en verdrietig. Of was dat ook alleen maar haar fantasie? Toch hees Fox zichzelf overeind en liep ze achter de andere apprentice aan, waarbij ze naast hem ging staan en hem aankeek. "Hé," miauwde ze zachtjes en ze keek met haar gele ogen in zijn blauwe, zoekend naar de pijn die zijn uitstraling liet zien. Zijn ogen stonden vermoeid en verdrietig, waarschijnlijk zoals die van haar ook keken nu. Ze glimlachte verdrietig. "Ook problemen?" Vroeg ze, waarna ze ging zitten en zuchtend naar de grond keek. Het begon weer zachtjes te regenen, en haar half-lange vacht werd langzaam maar zeker helemaal nat, waardoor hij triest over haar vel heen hing.

"Hé," de gestreepte kater draaide zich om en herkende Foxpaw, een vriendin van Black. Wel, in deze clan was het moeilijk om geen vriend van Black te zijn. Zelfs die Ember-kwal beschouwde ze als een vriend. Best vreemd dat ze Smoke niet kende, misschien moesten ze eens samen afspreken. Dan moest hij haar wel vertellen over haar woede probleem. Voor het geval ze haar mogelijke ware aard liet zien. "Ook problemen?", vroeg de rosse kattin. Mazepaw knikte. "Vervelend, hé?", mompelde hij. Wat Foxpaw's probleem ook was, het kon niet zo erg zijn als dat van Mazepaw. De twijfels die door zijn hersenpan spookten, leken hem elk moment meer en meer te beknellen. De bruine tabby kreeg het er benauwd van. Zijn verstand en gevoelens leken hem uit elkaar te trekken. Iedereen zij altijd dat je je hart moest volgen. Vossenstront. Daar geloofde hij niet in. Je moest logisch kunnen denken en beseffen wat er aan de hand was. Waarom was er geen combinatie tussen wat hij voelde en wat hij dacht? Waarom moesten ze elkaar zo tegenspreken?

Het antwoord bleef even uit, wat Foxpaw weer wat liet nadenken, maar toen ze een antwoord kreeg knikte ze instemmend. "Vervelend, hé?" Vroeg Maze en de rode apprentice kon niet anders dan hem gelijk geven. Problemen waren altijd vervelend, anders waren het geen problemen, maar waarom moesten ze altijd zo lastig zijn? Problemen van anderen hadden niet haar grootste interesse, maar die van haar konden haar nachtenlang wakker houden. "Ja, vervelend." Miauwde ze uiteindelijk, en keek de tabby onderzoekend aan. "Wat is jouw probleem?" Vroeg ze, ze wilde graag weten wat er loos was. Niet uit nieuwsgierigheid, maar uit bezorgdheid. Misschien was zijn probleem nog wel erger dan die van haar, al betwijfelde ze het. Foxpaw nieste toen er een druppel op haar neus viel en ze schudde even haar vacht uit, de kou was nu toch wel merkbaar te voelen en ze begon zachtjes te rillen.

"Ja, vervelend.", Mazepaw knikte afwezig. Zijn gedachten zaten bij Smokepaw, haar zeeblauwe ogen, de imperfecties in haar gezicht... Alles wat haar speciaal maakte. Het was moeilijk om te geloven dat de persoon achter dat lieve gezichtje een psychopaat was. Wel, een psychopaat kon zijn. "Wat is jouw probleem?", Mazepaw keek de ander verrast aan. "Gaat je niets aan", snauwde hij, botter dan eigenlijk de bedoeling was. Mazepaw voelde zich bedreigd door de zwart-witte poes. Wie weet wat er in dat kopje van haar kon omgaan? Wie weet waar ze aan dacht? Wie weet wat haar plannen waren? Waar maakte hij zich eigenlijk zorgen om? Psychopaat of niet, ze hield van hem, toch? En dan zou ze hem toch geen pijn doen? De gestreepte kater zuchte. "S-sorry, het ligt nogal persoonlijk", miauwde hij uitijndelijk. Hij mocht zijn frustratie niet op Foxpaw afreageren.

"Gaat je niets aan" Foxpaw sloeg haar ogen neer. Te snel gevraagd? Of was het privé? Nou ja, dan zou ze hem maar haar probleem vertellen. Misschien was haar probleem wel erger en dan had hij nog enige geruststelling dat het nog erger kon. "S-sorry, het ligt nogal persoonlijk" Foxpaw keek op en haalde haar schouders op, en maakte met haar poot een wegwerp gebaar. Ze was niet van suiker gemaakt, ze kon wel tegen wat water. "Mijn zusje is weggelopen," miauwde ze simpel, waarna ze even gaapte. Ze was immers nog niet heel lang geleden wakker geworden. "Dappledpaw, ze werd getraind door Shrewstar nog wel, is weggelopen om de Bloodclan te joinen." Foxpaw wist niet meer wat ze van haar zusje moest vinden. Ze was voornamelijk boos en verdrietig.

"Dappledpaw, ze werd getraind door Shrewstar nog wel, is weggelopen om de Bloodclan te joinen.", Mazepaw knikte. Niet zo leuk. Toch leek het nog niet zo erg als zijn probleem, of misschien was hij gewoon egocentrisch en vond dus enkel zijn problemen belangrijk. Zij zat vast niet met de eeuwige twijfels en het bedrijgde gevoel dat hem achtervolgde. "Kan je een geheim bewaren?", Mazepaw bestempelde zichzelf als gek omdat hij echt van plan was om dit te vertellen. Hij kende Fox amper. Hoe moest hij ook uitleggen wat hij dacht zonder als een complete gek over te komen?

"Kan je een geheim bewaren?" Vroeg Mazepaw haar, en haar gele ogen lichtten op. "Natuurlijk!" Miauwde ze, waarbij ze dichter naar de andere apprentice toeliep. Het was logisch dat ook hij zijn probleem wilde delen, al helemaal nadat zij dat ook gedaan had, en ze was maar wat nieuwsgierig geworden naar wat er zo erg was. Ze dacht is na. Misschien ging het wel over Blackpaw. Dan zou ze het natuurlijk wel gaan doorvertellen. Er was sowieso een grote kans dat ze het niet voor zichzelf ging houden, maar dat vertelde ze er maar niet bij.

"Natuurlijk!", Mazepaw knikte en haalde diep, zuchtend adem. Hij ging geen neamen noemen, dat had hij nu al besloten. "Lach mij alsjeblieft niet uit wanneer ik dit zeg", begon de bruine tabby. "Maar ik ben bang dat een vriend van mij een psychopaat is en mij om de een of andere reden van mijn vrienden af wil scheiden", de gestreepte apprentice besefte dat dit vast erg vergezocht en belachelijk moest klinken. Hij liet zijn blik naar die van Foxpax glijden, hopend dat ze hem niet zat uit te lachen.

"Lach mij alsjeblieft niet uit wanneer ik dit zeg" Ze schudde wild met haar kop als teken dat ze dat niet zou doen en hij begon met vertellen. "Maar ik ben bang dat een vriend van mij een psychopaat is en mij om de een of andere reden van mijn vrienden af wil scheiden." Ze knikte nadenkend en er kwam een soort denkrimpel op haar voorhoofd. "Hmm," miauwde ze terwijl ze zich afvroeg of dit eigenlijk wel kon. "Maar als het een vriend is," begon ze, maar sloot daarna weer haar kaken. Nee, dat klopte niet. "Dan wil die toch het beste met je voor?" Natuurlijk snapte ze dat psychopaten wel wat anders waren dan normale katten.

"Dan wil die toch het beste met je voor?", Mazepaw knikte bedenkelijk. "Wel, ja, maar die persoon is er in geslaagd om een van mijn beste vriendschappen op redelijk korte tijd te verwoesten...", miauwde de gestreepte apprentice. Het beeld van Ivypaw die wenend de medicine cats den uitrende zat nog steeds op zijn netvlies gebrand. Hij had zich zo schuldig en triest tegelijkertijd gevoeld. Hij wist niet eens wat er gebeurd was. En Smoke had de schuld op haar woede uitbarsting-versie gestoken.