Faking Flowers, Pretty Colours... {Open}

Ze glimlachte, het was leuk dat katten bang waren voor de Elite. Ze wist het wel, maar het was mooi om ook echt te horen. "Pff, das lang geleden... Toen ik net een young one was, volgens mij. Ik vond het heerlijk." Ze glimlachte, ook al liet ze erbuiten dat het haar eigen vader was en ze alles nog perfect wist. Toen ze een andere stem hoorde rolde ze met haar ogen, haar leerling. Ze draaide zich ruw om en trok haar wenkbrauwen op. "Ten eerste wil ik dat je hallo Raza zegt, en geen Hee, Raza. Ik ben niet je beste vriendin." Snauwde ze, geïrriteerd dat de kater het niet zelf kon onthouden. "En die vraag ga ik niet beantwoorden, als je er niet op tijd bent volgen er gewoon maatregelen. Klaar." Haar stem klonk streng maar toen ze klaar was glimlachte ze vriendelijk, en gaf hem een aai over zijn kop.

"Pff, das lang geleden... Toen ik net een young one was, volgens mij. Ik vond het heerlijk."Yu knikte. Op dat moment klonk er een bekende stem in haar oren. "Hee, Raza, wanneer begonnen de trainingen nu ook alweer?" Yu draaide haar kop, en herkende Jafar. "Ook hallo, Sweetheart." "Goedenavond, Mousebrain." Antwoordde ze. "Ten eerste wil ik dat je hallo Raza zegt, en geen Hee, Raza. Ik ben niet je beste vriendin." Oh snap. Met een grijns op haar gezicht keek de zwart-witte kattin toe hoe Raza hem afsnauwde. "En die vraag ga ik niet beantwoorden, als je er niet op tijd bent volgen er gewoon maatregelen. Klaar." Uiteindelijk glimlachte de bruine poes alsnog, en gaf hem een aai over de bol. Yu keek Jafar strak aan. "Wat doe jij hier? Het was meer nieuwsgierigheid dan iets aders, maar ze kon de gebruikelijke kille ondertoon niet laten verdwijnen.

Direct begon de kattin hem af te snauwen en gewillig liet hij alles over zich heen komen. Tof, toch? Afgesnauwd worden door je mentor voor je beste en misschien ook wel enigste vriendin. Na haar preek gaf de kattin hem een aai over zijn bol, de neiging om zijn kopje weg te drukken onderdrukte hij. Maar hij kon het niet laten om met zijn staart een rare kronkeling te maken, enkel zichtbaar voor Yu. En waardoor zij wist dat hij het niet zo geweldig vond. "Wat doe jij hier?" Haar stem was kil, maar dat snapte hij. Elk teken van zwakte was gevaarlijk. "Ik had een vraag voor mijn mentor, jij?" Miauwde hij al even emotieloos terug. Maar hij kon het niet laten om er een speelse knipoog achteraan te gooien.

"Ik had een vraag voor mijn mentor, jij?" mauwde hij even monotoon terug, maar ze ontving ook zijn knipoog. "Ik was hier eigelijk voor je mentor," Yu keek even naar Raza. "Ik had behoefte aan rust, de tower in nou eenmaal niet de fijnste plek." Sprak ze simpel. Weer keek ze naar de hemel, de anderen negerend. Dat was de echte reden dat ze hier was gekomen. Voor de sterren. Het had iets troostends, omdat je het gevoel had dat je niet alleen was, maar ook iets eenzaams. Zij waren daar allemaal samen, daarboven, en jij was hier beneden. Verraderlijke sterren.