Nor light, nor darkness (Shadekit)

Haar blauwen ogen waren gericht op iets in de verte, iets wat alleen zij zag. Nog vaag werd ze 's nachts wakker door de herinnering aan het zwart-witte monster dat haar moeder van hen had ontnomen. Ze bleef zich afvragen waarom, al was haar verteld dat dassen niet dachten als katten. Ze vond het vreemd, waarom zou je iemand zijn leven ontnemen, zonder rede. Stomme beesten.
Het was nog zeer vroeg in de ochtend, maar de kitten kon niet meer slapen. Ze zocht het bolletje vacht op die de naam Shadekit droeg en tikte hem zachtjes aan. "Shade, Shadkit? Ben je wakker?"vroeg ze stilletjes.

Na de nacht waken waren ze beide gaan slapen. Dit lukte natuurlijk nauwelijks vanwege alle emoties. Shadekit vond het vooral moeilijk dat alles zo onwennig was. Hij kende nauwelijks regels , wat als hij iets fout deed? En behalve zijn zusje en zijn pleegmoeder kende hij ook nog geen andere katten. Soms voelde het bijna alsof ze hier neer waren gezet en alles hen in de steek liet. Alsof ze het zelf maar uit moesten zoeken. Een kleine zucht verliet zijn bek. Echt wakker was hij niet. Hij lag een beetje te dromen over van alles en nog wat. Plots voelde hij een zachte por. "Shade, Shadkit? Ben je wakker?" Hoorde hij de stem van zijn zusje. Traag opende hij zijn ogen. Shadekit was verbaasd dat het al zo licht was. Hij had de hele tijd gedacht dat het nog nacht was. "Ik ben wakker. Wil je naast me komen liggen? Dat mag hoor." Bood hij op zachte toon aan. Na al deze narigheid was steun aan elkaar geven wel het minste wat ze konden doen.

Ze porde haar broertje zachtjes, hopend dat ook hij wakker was. Hij leek soms het enige bekende en haar wereld en te zeggen dat ze blij met zijn aanwezigheid was, was lichtjes uitgedrukt. Ze kon niet zinder hem.
De kater opende traag zijn oogjes en Shiverkit keek hem in zijn donkerblauwe ogen, al waren de zijne iets lichter dan de hare. "Ik ben wakker. Wil je naast me komen liggen? Dat mag hoor." bood Shadekit zachtjes aan. Shiverkit glimlachte dankbaar naar hem en krulde zich op naast hem, haar geur verstrengeld met de zijne. "Bedankt."murmelde ze en gaf haar broer een likje over zijn oor. "Ik vind Eaglerose heel aardig, vind je niet?"Vroeg ze hem. Ook de grijze poes was ze heel erg dankbaar. Ze had hen op gevangen sinds het moment dat hun moeder was gestorven, had voor hun gezorgd alsof het haar eigen kittens waren en probeerde tegelijk nog haar warrior taken te vervullen.

Zijn aanbod werd zo te merken opgevolgd. Vrijwel meteen voelde hij het lichaam van zijn zusje tegen zich aan. "Bedankt."Zei ze zachtjes en gaf hem een lik over zijn oor. Shadekit bleef een beetje afwezig voor zich uit staren en knikte op haar bedankje. De dood van moeder begon hem in de weg te zitten. Hij voelde zich opgesloten en gedwongen hier te zijn. "Ik vind Eaglerose heel aardig, vind je niet?"Vroeg Shiverkit. Hij knikte. "Ja ze is wel aardig."Mompelde hij. Shadekit maakte het niet zo veel meer uit. Veel meer hield hij zich bezig met wat er stond te gebeuren. Een Warrior worden ,wat hield dat in? Wilde hij dat wel? En kon hij überhaupt nog wel kiezen het niet te worden? Het hield hem bezig en het ergerde hem zelfs een beetje dat zijn zusje er zo onbezorgd over leek te zijn. Maar dit liet hij echter niet blijken. Hij verborg het achter kalm en afwezig gedrag. Shadekit staarde naar de horizon. "Zouden we daar ooit nog kunnen komen?" Mompelde hij.

Onderwerp: Re: Nor light, nor darkness (Shadekit)