You're insane

Weer dwaalde ze in de buurt van Starlake. Ze maakte zichzelf wijs dat ze hier kwam voor informatie, de kans op een ex-Skyclanmember. Maar diep, diep vanbinnen wist ze dat er een andere reden was. Ze wou het enkel niet toegeven. Het was nog geen nacht, maar dat donkere deken zou snel komen. Laag sloop ze langs het meer, de avondzon schitterde in het water. Genietend keek ze naar het tafereel. Schitterend. Het was zo oneerlijk, waarom had Starclan deze clan weggeveegd? Waren ze gemeen geweest? Als ze de verhalen moest geloven waren het de meest lieve en vredelievende katten die er waren. Misschien waren ze ontrouw geweest? Maar ze hadden toch altijd in Starclan geloofd? Ze kon er geen reden voor bedenken en zette zich zuchtend neer. Haar hersenen brekend voor een oplossing, want die moest er wel zijn. Elke probleem had zijn oplossing.

›› Eerst Lecter

Er was weer eens niets te doen. Verveeld keek de kater uit zijn ogen en sprong van het muurtje af, waar hij de zonsondergang had bekeken. Het was mooi, maar meer had hij er niet aan. Het zou hem niet helpen op zijn weg naar kennis. Dus begon de jonge kater rond te lopen, over gebieden, maar wist zich wel buiten de grenzen te houden. Sommige clankatten waren immers een beetje .. snel op hun teentjes getrapt. Uiteindelijk ving hij een bekende geur op. Niet de clan zelf, maar de kat, die hij wel vaker had ontmoet. Een grijnsje speelde rond zin lippen. Zij was altijd degene die als een haasje voor hem was weggerend, maar de laatste keer was een beetje .. vreemd geweest. Ach, hij gunde het nog wel een kansje, voor zijn doen zag ze hem als een soort vriend?
"Ben je er weer?" Vroeg hij, toen hij bij de oever van het meertje was aangekomen en ging op de met as bedekte grond zitten.

Een bekende geur drong haar neus binnen, zonder dat ze het wou hield ze haar adem kort in. "Ben je er weer?" Hij kwam langs haar op de met as bedekte grond zitten. "Vorige keer had ik geen Skyclankat gezien, hopelijk vandaag wel." Miauwde ze met een schouderophaal, ze hoopte dat ze er met deze leugen vanaf kwam. Al was liegen niet haar beste kant. "Het is mooi hé? Ik had hier graag gewoond." Miauwde ze met een knikje naar het meer. Ja, ze was graag een Skyclanner geweest, niet dat ze de Shadowclan niet leuk vond! Nee, ze voelde zich hier gewoon ontzettend op haar gemak. Maar misschien kwam dat wel door haar gezelschap.

Hm, oké, een beetje een apart verhaal. Maar goed, als zij het zo wilde doen, dan deed ze het zo. Zoeken in andere clans was blijkbaar geen optie. "Het is mooi hé? Ik had hier graag gewoond." Hij draaide wat verward met zijn oortjes toen het onderwerp zomaar werd veranderd. "Hmm," Bromde hij, na een korte blik geworpen te hebben op het water, wat langzaam al de spikkels van sterren begon te vertonen. "Niet in je clan dan?"

Hij vond het blijkbaar niet zo mooi, raar. Zij vond het net betoverend. "Niet in je clan dan?" Ze grijnsde, typisch. "Jawel, maar dit was zo'n mooi gebied, als ik de verhalen moet geloven. En als ik dit meer zie, ben ik vrij zeker dat de rest al net zo betoverend was!" Miauwde ze met een vertederende blik richting het water. De avond maakte langzaam plaats voor de nacht en de sterren kwamen in beeld.

"Jawel, maar dit was zo'n mooi gebied, als ik de verhalen moet geloven. En als ik dit meer zie, ben ik vrij zeker dat de rest al net zo betoverend was!" Hij draaide wat met zijn oortjes. Ja, ja smoesjes. "Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat jij zelf een van die oudleden van skyclan was." Grijnsde hij. "Ik kan je altijd hier vinden."

"Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat jij zelf een van die oudleden van skyclan was. Ik kan je altijd hier vinden." Ze lachte "Misschien zijn er ook wel andere reden." Miauwde ze mysterieus, met kleine twinkelingen in haar helblauwe ogen. Het water golfde zacht door de wind, waardoor de maan vervormd werd.

"Misschien zijn er ook wel andere reden." Geamuseerd bewoog hij met zijn snorharen. "Zoals wat dan?" Vroeg hij toch wel een tikkeltje nieuwsgierig.

Zijn nieuwsgierigheid deed haar lichtjes glimlachen. "Tja, dat zou je wel willen weten hé?" Miauwde ze, licht grijnzend. "Maarhu, daar moet je eerst iets voor doen." Haar helderblauwe ogen twinkelde, ze vlogen over haar omgeving. "Vang een ster voor me." Miauwde ze knikkend naar het meer. Zelf wist ze ook wel dat je geen sterren kon vangen, maar ze was gewoon benieuwd naar zijn antwoord.

"Maarhu, daar moet je eerst iets voor doen." Opeens moest hij moeite doen voor antwoorden, maar goed, hij was nu nieuwsgierig en die nieuwsgierigheid dwong hem om te zoeken. "Vang een ster voor me." Een frons verscheen op zijn gelaat, maar goed, het moest mogelijk zijn al zou het geen echte ster zijn. "Is goed." Hij knikte.
Hij kwam overeind en trippelde richting de oever. Zijn pootje raakte het water aan en meteen verschenen er golven in het water. De weerspiegelde sterren vervormden en verdwenen helaas ook voor enkele seconden. Toch gleed de kater verder het water in, wat hier nog redelijk ondiep was. De kou werd maar even doorstaan. Toen hij bij een redelijk open stuk kwam liet hij zich in het water vallen en ging op de bodem liggen. Natuurlijk was hij te groot om helemaal kopje onder te gaan. Hij omcirkelde een weerspiegeld sterretje, terwijl de rest van het water om hem heen begon te golven. Alleen de ster binnen zijn lijf bleef schijnen. "Tada!"

Toen de kater het water in ging bleef ze geïnteresseerd toe kijken. Ze was benieuw hoe hij het ging oplossen. Een ster verscheen tussen zijn poten en nieuwsgierig kwam ze dichterbij. De kou beet in haar poten, maar ze zette door. Wat de kater kon, kon zij ook. Voorzichtig stapte ze richting de kater, waarbij haar helblauwe ogen gefocust bleven op de ster. Toen ze dicht genoeg was om deze te bewonderen, kwam er een kleine zucht van haar lippen. Glimlachend keek ze op, "Wow." Maar toen ze een stapje dichter wou komen, bleef haar voorste pootje achter een stukje zeewier hakken. Hierdoor viel ze recht voorover, in de cirkel van wat die de Bloodclanner had gevormd. Toen ze recht kwam, was haar snuitje vlak voor de kater. "Sorry." Piepte ze geschrokken.

Het aas werd gepakt en ze kwam dichterbij. Lecter verroerder geen vin en richtte een rather strakke blik op Icepaw, die werd verwonderd door de ster. Toen gebeurde hetgeen wat hij had kunnen verwachten. Ze struikelde over iets wat op de bodem had gelegen (of misschien lag daar wel niets en was ze klunzig, dat of ze deed dit expres) en opeens stond ze vlak voor hem. Lecter trok een wenkbrauw op en keek haar kalm aan. "Waarom zeg je daar sorry voor?" De verminderde afstand deed hem blijkbaar niets.

De kater had duidelijk geen last van de kleine afstand tussen hen, maar de witte kattin voelde zich er erg ongemakkelijk onder. "Waarom zeg je daar sorry voor?" Ze zette een pas achteruit, dit keer goed oplettend dat ze niet weer viel. "Omdat dat beleefd is." Miauwde ze simpelweg, haar borstkas droop van het water en voorzichtig likte ze hem zo goed als het ging droog.

"Omdat dat beleefd is." Ah. Dus ze hield zich daar mee bezig? "Waarom ben je beleefd tegen mij? Ben ik geen vijand van je clan?" Vroeg hij op die gewoonlijke, toonloze manier.

Ze haalde simpel haar natte schouders op. "Van de clan wel, maar tegen mij ben je tot nu toe vriendelijk geweest. Dus zie ik je niet echt als een vijand, denk ik." Haar tong ruiste nogmaals over haar borstkas en toen kreeg ze door dat ze nog steeds in het water zaten. "Misschien is het warmer als we uit het water gaan?"

"Van de clan wel, maar tegen mij ben je tot nu toe vriendelijk geweest. Dus zie ik je niet echt als een vijand, denk ik." Dat dacht ze? Oké. "Misschien is het warmer als we uit het water gaan?" Lecter knikte slechts en kwam overeind. De ster was ondertussen weer teruggekeerd in het water, maar veel aandacht schonk hij er niet meer aan.
Toen hij op de oever aan was gekomen, draaide hij zich weer om naar de apprentice. "Nu moet je die 'andere' reden van je vertellen." De ster had hij gevangen.