Lullaby

Voorzichtig keek de kleine kattin weer onder haar pootje door. Het was duidelijk dat de ander niet bepaald op zijn gemak was toen hij de woorden uitsprak. Hij was geen volbloed RiverClan kater, een halfbloed. De kattin wist niks om te zeggen, zelf was ze immers een volbloed ShadowClan kattin die een kleindochter mocht zijn van hun huidige leider, Shrewstar. Dat besloot ze maar niet te zeggen, want met haar verhaaltje had ze hem al genoeg pijn gedaan. "Oh.." murmelde ze zachtjes, ze wilde niet opdringen. "Weet je clan het ook?" besloot ze toen te vragen.

Hij gaf een knikje, maar het zag er meer uit alsof hij verlamd was en iemand anders zijn beweging bestuurde. "Thunderclan." Zijn stem was verminderd tot slechts een fluistering. Hij vertelde het nooit aan iemand, maar de druk die door het weer op hem werd gelegd was te groot geworden.

De witte kattin knikte een keertje, hij was dus half ThunderClan en half RiverClan. Weer viel ze terug in een stilte, want ze wilde op dit moment alles behalve hem weer pijn doen nu hij haar vertrouwde met dit geheim. "Vind.. vind je het erg om halfbloed te zijn?" kwam er toen uit. Het zou kunnen dat het hem niks kon schelen, of dat hij er juist erg mee zat.

"J-ja." Murmelde hij, zijn stem brak midden in zijn zegje en hij voelde zijn gouden oogjes waterig worden. Elke keer als kittens zo trots over hun vader spraken, kon hij dat niet met hetzelfde gevoel doen. Dat had hem beetje bij beetje kapot gemaakt.

Haar oortjes kantelden weer een beetje naar achteren bij zijn woorden, zeker toen ze hoorde dat zijn stem brak halverwege zijn antwoord. "H-het spijt me.." mompelde ze zacht en verontschuldigend. Haar blik werd weer op haar pootjes gericht, niet goed wetend wat ze moest zeggen.

Waarom verontschuldigde ze zich? "Jij kan er niets aan doen." Zei hij zacht en veegde de tranen weg met zijn voorpootje. Smachtend richtte hij zijn blik weer naar buiten. Oh wanneer kon hij weg, hij had een grote fout begaan!

"Ik had er nit over moeten beginnen.." mompelde ze toen, stem weer gedempt omdat ze haar kopje een beetje vermoeid weg had gestopt in haar vacht. Net had ze naar buiten gekeken,maar de bijna zwarte lucht had haar wel duidelijk gemaakt dat ze hier nog wel eventjes zat.

Hij wist niet goed wat hij hier op moest zeggen. Hij liet het maar voor wat het was. "Je wist het niet." Maar nu wel en hoe lang zou het duren voordat ze het aan haar shadowclan vriendjes zou gaan vertellen? Hoe lang zou het duren voordat iedereen het wist en hij uit zijn eigen clan werd getrapt?

De kattin was weer eventjes stil, maar tilde haar kopje uiteindelijk wel weer op, blik weer op de grijze kster richttend. "Je geheim is veilig bij mij," mauwde ze zacht en trok weer eens een beetje samen toen er zowel een donderklap als een koude wind te horen en te voelen was.

Ze verdiende misschien weer een kans. Voorzichtig schoof hij dichterbij en wist zijn moed bij elkaar te rapen om haar aan te blijven kijken. "Dankje .." Murmelde hij zachtjes en drukte zijn snuit heel kort tegen haar wang. "Dat .. betekent heel veel voor me."

Haar kopje werd weer een beetje opgetild toen de kater toch weer naar haar toe schuifelde, en haar bedankte. Een voorzichtige glimlach kwam rond haar lippen te liggen, en toen hij kort zijn snuit tegen haar wang aanduwde leunde ze een beetje mee, hoorde dat hij zei dat het veel voor hem betekende, maar trok zich al snel weer een beetje terug omdat ze alles behalve opdringerig wilde overkomen. "Denk je dat we hier nog lang zitten?" zei ze en keek naar buiten. De hele reis naar de Fourtrees toe had haar een beetje uitgeput, en Ivy was nou nog niet bepaald de kat met het meeste uithoudingsvermogen. Haar kopje legde ze op haar poten, terwijl ze schuin omhoog keek naar de grote kater.

"Ik weet het niet." Mompelde hij slechts, maar voelde zich wel iets zekerder, wat al een wonder op zich was, dat ze hem niet compleet had afgewezen. "Maar ik hoor wel wat minder regen, dus misschien klaart het allemaal wel op?"

"Ik hoop het," mompelde ze toen, waarna ze toch weer een glimlach op de kater richtte. Het was niet zo zeer dat ze weg wilde van hem, want nu ze hier alweer een tijdje zaten was ze gewend geraakt aan zijn gezelschap. Een koude wind blies toch weer hun hol in, waardoor ze een keertje kort rilde en zich oprolde. Haar witte vachtje was dan wel warm, maar op dit moment was het toch nog wel koud. Misschien dat als ze ouder was haar vacht wat dichter zou worden en ze er minder last van zou hebben.

Per ongeluk gleed er een gaap over zijn lippen en klapte hij zijn kaken snel weer dicht. Zijn ogen werden groot en om zijn beschaamdheid te verbergen legde hij maar snel zijn kop op zijn poten. Nu hij hier lag, was hij eigenlijk best wel moe geworden.