I never thought I would ever say this...

Haar oren hingen omlaag op haar kop terwijl haar poten haar de den uit droegen. Ze kon niet geloven dat dit zo moest lopen. Voor het eerst in lange tijd voelde de gitzwarte poes zich machteloos. Ze probeerde te vechten voor de witte poes maar zelfs zij maakte geen schijn van kans. Ze keek nog een keer achterom voor ze slikte, ze had geen keus meer nu. Waarom had dit moeten gebeuren, dit was niet het lot dat een ander, vooral niet iemand zo jong, verdiende. Ze sleepte bijna met haar poten terwijl ze bewoog en het pad naar Butterstars den leek plots wel een toch naar Highstones. Ze wilde dit nieuws niet moeten brengen, ze wilde dat ze goed nieuws kon brengen. Bovendien hing er ook nog het gezeur van eerder in de lucht. Zij had de Thunderclankater binnen gehouden zonder tegenspraak te dulden, ze deed haar taak. Maar haar zorgen om Honeypaw stonden boven alles en nu brak het haar simpelweg te weten dat ze niks meer kon doen voor de jonge apprentice.
Haar kop had ze nog wel geheven, om de rest van de clan nog niks te laten merken van het slechte nieuws dat ze droeg, Alhoewel ze het waarschijnlijk wel konden raden zo onderhand. Voor de Den bleef ze staan en zuchtte zacht. ''Butterstar, ik moet iets bespreken.'' Sprak ze van buiten maar wachtte niet op antwoord voor ze naar binnen kwam. Pas zodra ze buiten het zicht van de clan was liet ze het verdriet dat ze voelde doorkomen op haar gezicht.

Eerste post voor Butterstar

BUTTERSTAR

De jonge leader was rusteloos terwijl ze naar het plafond van haar den staarde. Haar gedachtes draaide op volle toeren terwijl ze probeerde bedenken wat wijsheid was. Starclan had veel vertrouwen in haar gesteld dat was duidelijk geworden tijdens haar levensceremonie maar vervolgens hadden de katten op de gathering haar bijna veracht. De blik van Shrewstar stond in haar gedachten gegrift om nog maar nieteens te spreken over Silverstar. Ondertussen zag het er naar uit alsof geen enkele riverclan kat blij was met hun claim over Sunningrocks en waren ze zelfs zo vrij om aan elke willikeurige thunderclan warrior of apprentice hun twijfels vrij uit te spreken. Hoewel zij ook niet achter de overname had gestaan onder Dawnstar had zij nooit gesproken zoals ze nu katten hoorden spreken. Zeker niet met de gedachte in haar achterhoofd dat Silverstar maar wat graag de sunningrocks terug bij zijn territorium zou willen hebben en hoewel Butter een kat was waar mee te praten viel durfde ze het niet aan. Niet nu niet nu iedereen nog zo gevoelig was over haar plaats hier. HEt zou tijd nodig moeten hebben en daarnaast hadden hun nu de prooi net zo hard nodig. Het zat haar niet fijn in haar maag maar ze zou voet bij stuk houden. Voor de gezondheid van haar clan en voor Dawnstars eer al wist ze niet of ze een gevecht zou kunnen starten om de rotsen. De bekende stem van Whisperwind liet haar opschrikken uit haar gedachten en ze rekte zich volledig uit voor ze zich omdraaide er achter komend dat de medicine cat haar den al was ingestapt. Het liet Butter licht glimlachen. Ja de eerste ontmoeting als leader en medicine cat was niet geheel flekkeloos verlopen met de thunderclan kat ook nog eens in het kamp maar Butter hoopte dat ze iets van vrede met Whisperwind had gemaakt door openlijk op de Gathering Jaytail te bedanken via Silverstar. Dat moest toch wat doen? Daarnaast was ze echt blij dat Jaytail er was geweest anders was er misschien wat met Honeypaw gebeu.. Haar gedachten bleven onbeeindigd toen haar blik die van Whisperwind ving en het werd haar langzaam koud rond haar hart. Ze slikte even en stapte naar voren toe. "Whisperwind.. Wat is er aan de hand?" Vroeg ze zacht terwijl haar vacht prikkelde. Die blik.. Het kon niet veel goeds zijn en in stilte bleef ze kijken terwijl haar hart zich meer vulde met leegte alsof ze overnieuw te horen zou krijgen dat haar familie dood was. Waarom.. Waarom dit gevoel.. Waren het de ogen van de Medicine cat.. De stilte die er hing. Wat zorgde voor de vreemde knoop in haar maag.

Words: ### ||Tag: x || Note:x

from Kíli @ Kickstart

Ze kon niet veel woorden spreken omdat ze wist dat met elk woord ze haar hart brak, verder en verder. Maar ze had geen keus meer, ze kon niks anders meer doen dan toegeven dat ze had verloren. De strijd die ze had gevoerd was tevergeefs geweest en haar hoop was verbrijzeld. Blijkbaar was het goed te zien want een vraag deed haar weer opkijken. Ze wendde haar ogen op haar gitzwarte voorpoten en slikte zacht. ''Het is Honeypaw,'' Begon ze zacht en trok haar staart om zich heen als zelftroost. Ze kon het bijna niet uit haar keel krijgen maar ze moest het zeggen. Zoveel pijn had ze in geen lange tijd gevoeld en ze wist ook niet meer precies hoe ze dit vroeger had kunnen doorstaan. ''Ik heb echt alles geprobeerd, echt alles wat ik maar wist.'' Fluisterde ze gekweld, haar emoties niet meer kunnen onderdrukken. Het zou natuurlijk wel heel vreemd zijn als ze plots een hart van staal zou hebben. Natuurlijk was ze hard en wist wat ze deed maar slecht nieuws wilde ze nooit brengen. ''Ik weet niet meer wat ik moet, ze kan zo niet verder.'' haar stem brak nu helemaal en de zwarte poes kon het niet opbrengen om haar kop op te tillen. Ze had verloren, ze had gefaald in elk opzicht. ''Ik kan niks meer voor haar doen en het gaat maar niet beter. Haar poot, alles niet. Ze kan zo niet verder gaan.'' Haar kop zakte wat verder af en ze durfde gewoon niet te kijken. Hoe had iemand haar het vertrouwen van de gezondheid van een clan in haar poten kunnen drukken als ze meteen al zo gigantisch faalde?

Het voelde vreemd hoe de poes zo verdrietig leek te zijn en langzaam kwam kou rond haar hart terwijl ze naar haar luisterde. Haar ogen groeide eerst groter en vervolgens langzaam maar zeker verdrietiger terwijl ze omlaag keek. Ze snapte waar Whisperwind op doelde en ze wist dat het belangrijk was om altijd een medicine cat apprentice in training te hebben maar.. Het was bijna onmogelijk om Riverclan te bedenken zonder Honeypaw zeker nu ze zo close was geweest bij het verkrijgen van haar medicine cat name. Ze slikte en staarde naar de rotsen om haar heen. Zich afvragend hoe ze dit ooit aan Creamyfrost kon brengen maar eindigde leeg. Neeze kon dit niet vertellen dat kon ze nooit. "Zou het wel beter gaan als ze wakker wordt?" Mompelde ze zachtjes en keek Whisperwind aan. Hopend dat ze zich niet zou voelen alsof ze gefaald had. Butter had vertrouwen in de medicine cat. Ze was bekwaamd dat was zeker maar er moest toch wel een mogelijkheid zijn.. Er moest toch wel hoop zijn..

-Q heeft besloten om te blijven met Honeypaw. Dus die wordt over een tijd wakker als het goed is.

Wat kon ze verder nog doen, het gehele gevoel maakte haar gek, het viel allemaal buiten haar macht en te hard op haar neer. Ze was net pas aangesteld en ze kreeg nu al het gevoel alsof ze niet goed genoeg meer was. Ze had nu al het gevoel dat ze zelfs nog beter kon functioneren als warrior dan wat ze nu deed. Maar ze zou dat nooit verwoorden, dan zou ze helemaal zwak lijken. Eigenlijk wilde ze nu gewoon omkeren en haar plek weer teruggeven aan Nightstream, dit werd haar teveel. Ze luisterde ook maar half naar de reactie en haalde haar schouders op zonder haar kop op te tillen. Niemand hoefde de blik in haar ogen te zien. ''Ik weet het niet, ik kan echt niks meer doen.'' Antwoordde ze enkel voor ze slikte. Ze wist dat ze de waarheid sprak, ze kon niks meer doen buiten alles wat ze al had gedaan voor het jonge poesje waar ze toch echt wel om gaf. Zelfs al was ze pas haar mentor geworden ze mocht haar heel graag.

-ok.

Trots en blij trippelde hij met een grote vis in zijn bek terug naar het kamp. Het water was niet meer bevroren en al was het nog wel ijskoud, kwamen de vissen ook weer meer naar het oppervlak. Daardoor had hij de kans gehad om een grote vis te vangen, waarbij hij meteen besloten had dat die voor zijn tante was. Zijn vacht was doffer de laatste tijd door de zorgen die hij meedroeg, maar in zijn ogen was dat dit keer niet te zien. Hij was in een goed humeur door de vis en door het besef dat hij daarna weer bij Honeypaw kon gaan kijken. Hij wist gewoon zeker dat het weer goed kwam met de sneeuwwitte kattin, dat moest gewoon. Hij wilde niet aan zichzelf toegeven dat het ook nog wel eens anders af kon lopen. Toen hij het kamp inliep keek hij even om hem heen. Er was genoeg bedrijvigheid in het kamp maar toch had hij het gevoel dat er iets veranderd was. Wat ongemakkelijk bewoog hij met zijn oren, ach hij verbeelde het zich vast weer. Hij dwong zichzelf het van hem af te laten glijden en te knikken naar enkele warriors die langsliepen. Hij kwam weer in beweging en liep naar de den van Butterstar. Hij had zichzelf nog steeds niet aangeleerd om eerst toestemming te vragen om binnen te mogen komen, maar dit keer was dat ook niet nodig. Hij bevroor zelf al bij de ingang, omdat de geur van Whisperwind naar buiten dreef. Wat deed zij bij Butterstar? Hij hoorde hun stemmen en langzaam werden zijn ogen groot. Ze hadden het over Honeypaw. Stilletjes liep hij verder de den in. Het was niet zijn bedoeling om af te luisteren, maar toch gebeurde het. De vis gleed uit zijn bek en belande met een plof voor zijn poten. Hij schudde met zijn kop terwijl hij stappen achteruit begon te zetten. Hij keek van Butterstar naar Whisperwind en weer terug. “Nee…” Fluisterde hij zachtjes. “Ze wordt wel beter.” Zijn ogen sprongen vol tranen toen hij zich omdraaide om de den uit te vluchten, maar hij kon het niet. Het leek alsof hij aan de grond genageld stond terwijl het besef langzaam tot hem door begon te dringen.

Er was een duidelijke trieste blik aanwezig in haar ogen. Dit kon toch niet.. Ze zou deze beslissing niet kunnen maken, zeker niet met Wolfgaze ook nog inactief vanwege die verdomde badgers. Nee ze kon dit niet in haar eentje beslissen al was ze niet compleet alleen. Ze had Whisperwind. Zacht zuchtte ze en wou haar mond openen om de kattin aan te spreken maar een veel te bekende geur liet haar koud worden van binnen. Een brok klompte zich op in haar keel terwijl ze naar Creamyfrost keek de vis niet merkend die uit zijn bek viel. "Creamyfrost!" Riep ze achter hem aan angst in haar ogen. Doodsbang dat hem iets zou overkomen als hij niet meer goed na kon denken over wat hij precies deed. Ze keek naar Whisperwind met hulpzoekende ogen voor ze achter Creamy aan sprong hopend dat Whisperwind haar zou volgen. Ze zou haar nodig hebben wou ze Creamyfrost nu willen kalmeren. Haar ogen vlogen over het kamp terwijl een onbehagelijk gevoel zich in haar buik opkroop. Waar is hij..

Ze sprong bijna uit haar vel zodra ze een plots geluid hoorde en draaide geschrokken haar kop om. Bijna verwilderd staarde ze Creamyfrost aan voor ze kalmeerde en zich meteen begon af te vragen hoeveel hij had gehoord van wat ze zojuist had zitten vertellen. Ze vond het zelf al erg genoeg en had het daarom ook niet met hem besproken maar nu leek het niet meer te vermijden te zijn. Hij maakte zich al zoveel zorgen en daar had ze niet meer overheen willen storten, ookal begon ze zelf de hoop te verliezen. Ze slikte zodra ze de blik in zijn ogen had en kwam iets overeind. 'Creamyfrost,'' Fluisterde ze zacht en zuchtte diep. ''Ik heb je er niet mee willen lastigvallen, het spijt me.'' Mompelde ze zacht zonder haar ogen van de kater af te halen. Ze schudde haar kop en staarde neer op haar gitzwarte, veel te grote poten. ''Maar ik hoop dat ze beter word, maar het begint er steeds slechter uit te zien. Er is niks meer dat ik kan doen voor haar en ik weet niet hoe genadig Starclan zal zijn voor haar.'' Haar stem begon langzaam te breken en ze deed een poging dat enorme brok in haar keel weg te werken voor ze naar hem toe liep en haar neus tegen zijn wang aan duwde. Ze had geen woorden meer, maar ze moest eerlijk blijven. Ze kon moeilijk tegen zichzelf blijven liegen, dan zou ze niet geschikt zijn voor haar taak. Ze had de blik van Butterstar wel opgevangen maar zij wist ook wel dat de jonge kater het absoluut niet makkelijk ging accepteren. Hopelijk kon hij haar vergeven dat ze zelf de hoop opgaf.

Zachtjes begon hij te snikken terwijl beide kattinnen zijn naam zeiden. Twee kattinnen die hem zeer dierbaar waren, net als Honeypaw dat was. Hij wilde niet dat ze hem zo zagen, maar hij kon er niets aan doen. Er zat een brok in zijn keel en hij voelde hoe zijn hart tegen zijn borstkast aan hamerde. Hij draaide zich weer om zodat hij ze aan kon kijken, maar zijn oren waren opzij gezakt. Hij voelde zich verslagen alsof hij net overreden was door een monster. Toen Whisperwind haar verontschuldigen aan begon te bieden schudde hij langzaam zijn kop. Hij had nog steeds zijn stem niet terug, maar zijn ogen ontkrachtte haar verontschuldigingen. Zij hoefde zich nergens voor te verontschuldigen, want hij wist hoeveel ze haar best deed. Hij was er zelf bij en hij wist dat Whisperwind alles zou doen wat in haar macht lag om haar witte apprentice te redden. Het deed hem pijn wat ze zei, een steek in zijn hart. Hij voelde zich precies zo toen zijn moeder stierf en Bravesoul vermoord werd. Hij opende zijn bek, maar klapte zijn kaken ook meteen weer op elkaar. Hij deed weer een paar stappen achteruit terwijl hij steeds harder begon te snikken. “Ze…” Hij slikte moeizaam zijn tranen in terwijl hij zich moedeloos door zijn poten liet zakken. “Ze moet het redden, ze red het wel.” Zijn woorden klonken niet overtuigd, omdat hij er zelf niet meer zo sterk in geloofde als eerst. Wat als Starclan Honeypaw ook kwam halen? Zou hij het aankunnen om ook haar te verliezen, zijn hart zou breken al zou hij dat nooit hardop zeggen. Zijn oren lagen tegen zijn kop aan terwijl hij naar zijn poten staarde. Geleidelijk werd zijn blik afwezig en verdween de twinkeling eruit. Zijn hart hamerde nog steeds en hij hijgde zachtjes. Ooh wat wilde hij graag dat zijn moeder er geweest was en hij zich tegen haar aan had kunnen nestelen om zijn ogen te sluiten voor de wereld, maar dat kon niet. Hij kon zijn ogen niet meer sluiten van zijn omgeving, want zijn omgeving had hem nodig net als hij hen nodig had. Dus werd zijn blik plots weer helder en keek hij Butterstar en Whisperwind aan. Hij moest sterk zijn, voor hen maar vooral voor Honeypaw. Ze moesten de hoop in haar niet verliezen, dan verloor ze zelf de hoop ook nog. “Ze kan het, jullie moeten de hoop niet verliezen. Honeypaw zou het merken, ze zou het opgeven. Alsjeblieft tante, alsjeblieft Whisperwind geloof in haar.” Zijn stem was steeds zachter geworden terwijl er nieuwe tranen in zijn ogen sprongen. Voorzichtig krabbelde hij overeind. "Alsjeblieft." Fluisterde hij.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Voor even stond ze met haar tanden vol. Hup prijs voor nummer 1 clanleader right there. Ze wist nieteens wat ze tegen haar neefje moest zeggen terwijl die waarschijnlijk heel gepijnigd was nu. Ze wist niet wat ze moest zeggen en voor ze ook maar iets had bedacht sprak Whisperwind de woorden die Butterstar net zou hebben bedacht, als ze nog even wat had nagedacht that was.. Ze zuchtte en slikte naar haar neefje kijkend voor ze haar hoofd naar Whisperwind draaide en langzaam naar de diep zwarte kattin knikte maar de stem van Creamyfrost liet haar opnieuw breken. Hij had er zelf ook geen vertrouwen in. Het was te horen in zijn stem dat hij niet meer geloofde. Butter als geen ander wist waar Creamy allemaal al doorheen was gegaan in zijn jonge leven maar het was niets anders dan de natuur.. Sommige werden eerder naar Starclan geroepen dan anderen. Het was niet eerlijk maar de pijnlijke waarheid.

Diep haalde ze adem en keek van de Medicine cat naar de warrior voor ze langzaam haar staart heen en weer sloeg. "Als iemand haar terug kan brengen naar ons die onder de levenden is is dat Whisperwind." Ze keek naar haar medicine cat met een blik vol vertrouwen. "We gaan door zo lang we kunnen." Haar besluit was genomen. Natuurlijk hadden ze een goede medicine cat apprentice nodig maar Whisperwind was voor nu absoluut gezond en het leek er niet op dat ze snel zich bij starclan zou voegen. "Als je hulp nodig hebt weet ik zeker dat Nightstream je ook wil helpen. Als je wil zal ik haar vragen?" Stelde ze voor niet wetend of Whisperwind wel heel graag hulp zou willen zoeken bij de kat die zij had overgenomen omdat Nightstream niet dicht bij Starclan meer stond. Maar Nightstream was nog altijd een uitstekend medicine cat en ze wist zeker dat Night wel zou willen helpen als zij het vroeg. Nog een maal haalde ze diep adem en draaide haar hoofd om naar de kater. "Creamyfrost ik weet dat dit heel hoog bij je zit maar je moet vertrouwen hebben. Ik laat Honeypaw niet zomaar bij Starclan komen absoluut niet." Haar stem was zelfverzekerd samen met haar ogen terwijl ze hem recht aankeek. "Wij hebben alle warriors nodig die er zijn. Jou ook. Dus alsjeblieft laat jezelf niet teveel afleiden door de situatie. Ik weet dat het moeilijk is. Maar we hebben je nodig." Een zachte glimlach gleed over haar lippen terwijl ze hem recht aankeek.

and that was a dangerous thing

De grote poes werd bijna letterlijk verscheurd van binnen. Ze wilde hem zo graag een positief antwoord geven maar ze kon onmogelijk tegen hem liegen. Ze kon niks meer doen en het leek ook maar niet beter te gaan. ''Ik weet het niet,'' Fluisterde ze zacht zodra Creamyfrost zei dat ze het zou redden. Ze wist het echt niet. Diep in haar had bidde ze dat ze het zou halen maar ze moest ook naar de feiten kijken en die vertelden haar een ander verhaal. Ze zette onbewust zelf een stap achteruit zodra hij weer verder sprak en ze slikte even. Alsof het nu nog niet moeilijk genoeg voor haar was geweest. Er was een reden dat ze gezwegen had over de conditie van de jonge witte poes. Nu stond ze voor een van haar eigen vrienden met haar mond vol tanden en zonder een antwoord. Ze keek even op zodra Butterstar haar aansprak en een vlaag van twijfel trok over haar heen voor ze met haar kop schudde. ''Ik wou dat dat waar was. Maar ik kan niks meer doen nu, degene die besluiten over haar lot zijn Starclan.'' Fluisterde ze zacht en keek naar de jonge kater voor ze diep ademhaalde. ''Ik begrijp wat je vraagt, maar aan alleen hoop mag ik me niet vastklampen. Ik bid voor haar, maar moet naar de feiten blijven kijken. En er is niks meer wat ik voor haar kan doen. Natuurlijk hoop ik maar ookal is ze mijn eigen apprentice, Starclan besluit over haar lot.'' Fluisterde ze bijna te zacht om te horen en liet haar kop hangen. Ze draaide enkel haar oor richting haar leader voor ze slikte. ''Ik kan altijd vragen of ze nog iets weet wat ik nog niet heb geprobeerd.'' Mompelde ze langzaam. Ze haalde even diep adem en tilde langzaam haar kop op om de jonge kater aan te kijken. ''Butterstar heeft gelijk, we hebben nog altijd alle warriors nodig. Maar ik weet ook niet wat Honeypaw onder de lede heeft. Ik weet ook dat ik je niet kan vertellen weg te blijven maar als het besmettelijk is zit ik met een nog groter probleem. ik beloof je dat ik ook in de andere clans verder ga vragen. Misschien dat zij wat meer weten dan ik al zijn de meeste jonger en hebben minder ervaring. Ik zal nog altijd alles proberen, maar net zoals ik moet iedereen op het ergste voorbereid zijn. Het spijt me, maar meer antwoord kan ik je gewoon niet geven. Het is beter voor je als je jezelf bezig houd zodat je niet teveel afdwaalt met je hoofd.'' Zei ze zacht zonder weg te kijken. ''En ik zeg dit met oog op jouw eigen gezondheid.''

Hij luisterde naar de woorden van zijn tante en even ontstond er weer een sprankje hoop in zijn lichtblauwe ogen. Toen ze zei dat ze hem nodig had draaide hij zijn kop weg, want dat wist hij dondersgoed. Het probleem was alleen dat het hem wel degelijk afleidde, het begon zijn leven te beheersen. Het maakte hem labiel en dat merkte je aan hem als je hem goed kende. Hij zei niets en klemde enkel zijn kaken op elkaar. Pas toen Whisperwind tegen hem begon te praten keek hij weer op. Door haar woorden verdween direct het sprankje hoop uit zijn ogen en werden zijn ogen doffer. “Mama…” Hij slikte een keer om zijn zin af te kunnen maken. “Mama zal haar laten leven. Ik weet zeker dat mama haar bij ons laat.” Hij begon weer te snikken. “Jij kunt haar redden Whisperwind dat moet.” Zijn stem had bijna een wanhopige klank aangenomen. Overstuur draaide hij zich om weg van de twee kattinnen. “Mijn gezondheid interesseert mij niet.” Vervolgde hij snikkend terwijl hij zijn gewicht op zijn achterpoten bracht en de leaders den uit spurtte. “Mama gaat vast met jullie praten, dat gaat ze doen.” Je moest heel goed luisteren om zijn woorden te kunnen horen door het gesnik heen die de leaders den in waaide. Hij rende het kamp uit en rolde zich op als een balletje onder een boom. Een gebroken jonge kater die voor altijd zijn naïviteit kwijtgeraakt was, die de hoop verloren was. Hij sloot zijn ogen terwijl de tanen ongecontroleerd zijn vacht in liepen en zijn kop doorweekte. Het interesseerde hem niet, het interesseerde hem allemaal niet meer. Het enige wat er toe deed was Honeypaw en Honeypaw alleen.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Een verontschuldigende blik lag in haar ogen. Butter was een kat die alles probeerde te doen voor iedereen om haar heen en wetend dat ze haar neefje niet kon helpen op dit moment brak haar op. Ze wou hem helpen maar ze stond letterwijl met lege poten. Ze kon niets doen en Whisperwind kon ook neits doen ze waren overgeleverd aan Starclan hoe frustrerend dat dan ook was ze konden simpelweg niet anders. Zacht zchtte ze en schudde haar hoofd even heen en weer haar neefje aankijkend. "Thunderclan's Jayfeather is ervaren en wijs." Mompelde ze langzaam en keek haar Medicine cat aan. "Brindlepool is getraind door een wijze medicine cat. Bijde kunnen helpen en bijde hebben gee nrede om niet te helpen. Acefray.. Zou ik niet naar stappen." Haar ogen dwaalde heel even af. nee ze wisst niet precies of ze de jonge kater moest vertrouwen of sowieso Shadowclan. Hun aaval op Windclan lag nog in haar gedachten samen met het vreselijke uit de hoogte gedrag van hun leader. Nee ze was geen dikke maatjes met Shadowclan. Langzaam schudde ze weer even de gedachte uit haar hoofd. Het bleef uiteindelijk aan Whisperwind om hulp te zoeken als ze het nodig achtte te hebben. "Maar jouw gezondheid interreseerd mij wel. Het interreseerd de clan wel Creamyfrost." Haar stem was voor een seconde hard en streng. "Je hebt niet alleen een taak richting Honeypaw. Je bent een warrior en de clan heeft je nodig." Sprak ze hard en sloeg even met haar staart. Ze wou tot hem doordringen. Ze snapte zijn pijn maar zij zelf kon ook pijn. Zij zelf kon ook verdriet.

and that was a dangerous thing

Onderwerp: Re: I never thought I would ever say this...