The snowy days are over

Zijn sneeuwwitte vacht begon steeds meer op te vallen tussen het terugkomende groen in het woud. Zijn ongewoon blauwe ogen zochten naar prooien, al viel dat niet bepaald mee. Vaak zeiden ze dat witte katten verschrikkelijke jagers waren. En dan lag dat niet aan hun skills, maar aan hun überslechte camouflage. Een tabby kat zag je namelijk minder goed zitten tussen de struiken dan een witte. Maar tot nu toe was het Snowstorm altijd goed gelukt. Ja, hij moest af en toe wel een stokje bijsteken maar dat betekende niet dat dit hem een slechtere krijger maakte. Hij mocht dan misschien minder in het voordeel zijn wanneer het op jagen afkwam, maar als vijand tijdens een gevecht wou je 'm liever niet tegen komen. Plots schrok de kater op en gleed hij met zijn donkerblauwe ogen over de struiken heen. "Wie is daar?" Klonk zijn stem, een tikkeltje bevelend.

{ Snowdrop

Met rustige passen liep de gevlekte kattin verder. Het was alweer wat warmer aan het worden en de knopjes an de bomen toonden aan dat het binnenkort terug goed zou worden voor prooi om te overleven, waardoor de clan het wat beter zou doen. Even lachte ze kort toen ze een duivenpaartje hoog in de bomen zag zitten. Ze zou ze niet vangen aangezien ze en nest konden beginnen, plus ze zouden haar zo opmerken en dat deden ze nu eigenlijk ook al. Even zuchtte ze al lachend waarna ze rustig verder stapte. Toen ze echter een bekende geur van een warrior rook, keek ze kort op. "Wie is daar?" Toen ze Snowstorm zag, liet ze even een klein lachje zien. "Hallo Snowstorm," zei ze op een vriendelijke toon. Ondanks het feit dat hij zoveel had misdaan in het verleden, was ze nog altijd vriendelijk tegen hem, dat was haar sterkte en zwakte, haar vergiffenis.

Toen hij het gevlekte gestalte van de deputy tevoorschijn zag komen, verliet een zachte 'oh' zijn bekje. 'Hallo Snowstorm,' Klonk diens stem, verrassend vriendelijk. Ongeloof borrelde in hem omhoog, maar hij besloot het gevoel te negeren en knikte slechts vriendelijk terug. "Goedendag Snowdrop," Miauwde hij terug, waarna hij even zijn blauwe blik in de hare priemde. Als hij het zich goed herinnerde, dan was hij haar al eens tegen gekomen. Vreemd genoeg deed de poes niet afstandelijk, wat de meeste katten wel deden eens ze hem gesproken hadden. Had Snowstorm spijt van zijn daden? Nee. Zou hij ze nog eens doen? Eveneens nee. Het was nou eenmaal gebeurd, en met spijt kon je de tijd niet terug draaien. Hij had geleerd met zichzelf te leven zoals hij was. "Hoe is 't ermee?" Besloot hij uiteindelijk maar te vragen, proberende om een akelige stilte te vermijden.

Hij knikte vriendelijk naar haar en dat liet haar kort, openlijk, lachen. "Goedendag Snowdrop," Ook zij knikte even vriendelijk naar hem, nog steeds een lach op haar lippen. Ze voelde zich gewoon goed en ze vond het geweldig te lachen. Vaak stak dit andere aan en dat was het mooie eraan, het maakte andere aan het lachen en het maakte andere blij. Dat kon een lach bereiken. Ze had hem al eens eerder ontmoet, toen hij Silver was aangevlogen... Of was het omgekeerd geweest, ze wist het niet echt. En daarna had ze nog een keer hem ontmoet, maar dat was kort gebleven. Maar toch had ze geen haatgevoelens tegenover de kater, waarom zou ze? "Hoe is 't ermee?" Ze ging zitten en knipperde even kort met haar ogen. Haar goudgele ogen bleven bij hem hangen. "Heel goed," zei ze. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg ze dan maar uit beleefdheid.

De poes bleef glimlachen, iets wat hem nog steeds deed verbazen. Het was de eerste keer dat iemand hem niet veroordeelde op zijn vorige daden. 'Heel goed,' Sprak de poes, waarop de kater reageerde met een knikje. 'En hoe gaat het met jou?' Vroeg ze vervolgens. Een zachte glimlach - wat zeldzaam was - spreidde zich om zijn lippen heen terwijl hij even wegkeek. Zijn brede, witte schouders haalden zich op toen hij zijn mond opende. "Beter," Miauwde hij, doelende op het feit dat hij in het verleden niet bepaald het engeltje geweest was. Een zucht werd hoorbaar waarna hij haar terug aankeek. "Hoe is het om deputy te zijn?" Vroeg hij, besluitende om vriendelijk te blijven. Hierna greens hij even. "Ik heb nog niet echt de kans gekregen om dat te vragen." Sprak hij nadien, nog steeds glimlachende.

Een lach verscheen op zijn gezicht en dat gaf een een soort van voldoening aan haar. Ze lachte even kort toen hij wegkeek. Ze vond het gewoon fijn dat hij lachte, dat hij een soort van geluk uitstraalde. "Beter," zei hij. Ze knikte even traag, begrijpend. Het was vast niet makkelijk geweest en al zeker niet in de clan. Niet iedereen vergaf zo snel als zij deed en dat kon in zijn nadeel zijn, ze was daar heel zeker van... Te zeker. Daarom zuchtte ze zachtjes. Sommige katten kenden dat woord niet eens en dat was verschrikkelijk voor de kat in kwestie. "Hoe is het om deputy te zijn?" Die vraag leek een beetje oud te zijn en het verraste haar die nog te horen aangezien het al een tijdje terug was geweest dat ze dat had gehoord. "Ik heb nog niet echt de kans gekregen om dat te vragen." glimlachte hij. Ze knikte kort. "Het gaat wel, ik probeer mijn best te doen," zei ze terwijl ze even kort naar hem lachte. "In het begin was ik er wat onzeker over, maar nu gaat dat wel wat beter," zei ze. Ze wist nog dat ze verschrikkelijk verlegen was een paar moons terug... Kijk nu naar haar... wat konden katten veel veranderen in zo'n korte tijd.

Hij knikte bij haar woorden. Het was goed dat ze haar best deed, dat was tenminste beter dan dat ze d'r voeten eraan zou vegen. Bij haar volgende woorden lachte hij even, ermee instemmende dat katten inderdaad snel konden veranderen. Bij de een ging dat wat sneller dan bij de ander; Snowstorm deed namelijk na al die manen nog steeds zijn best om het verleden te vergeten. Er waren dan ook amper katten die afwisten van zijn verleden, van de tragische gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld. En het liefst wou hij dat zo houden, het niet bepaald fijn vindende om medelijden te zien in andermans ogen. "Je doet het goed," Complimenteerde hij haar. Hij gaf het niet graag toe, maar uiteindelijk had die Silverstar toch een goede keuze gemaakt. Plots schudde hij zich uit en sloeg hij even met zijn staart door de lucht heen. "Zin om te jagen?"

Het was best grappig hoe snel katten konden veranderen van gedachten, van karakter. Het was soms wel iets moois en met andere momenten was het gewoon niks. Maar in haar ogen was het meestal wel goed... Tenzij je over Owyn begon. Even staarde ze naar de grond bij de gedachte aan de grijze kater die haar familie een voor een had vermoord. Haar hart had voor hem geslaan tot de dag dat ze tegenover elkaar hadden gestaan. Het was fout gegaan en hoeveel ze ook van haar broer had gehouden, niemand kon langs de haat van hem kijken. Hij was duister geworden, een Bloodclanner. Haat rustte in zijn hart... Het was geen goede verandering. "Je doet het goed," Ze lachte even bescheiden naar hem. "Bedankt," zei ze zachtjes. "Zin om te jagen?" Ze knikte rustig naar hem en zette een stap vooruit. "Weet jij nog een mooi plekje om te jagen?" Vroeg ze hem even met een schuin kopje.

Toen de kattin hem bedankte gingen zijn oren wat meer overeind staan en keek hij van haar weg. 'Weet jij nog een mooi plekje om te jagen?' Vroeg de deputy vervolgens, waarop de kater reageerde door zijn hoofd lichtjes te kantelen. Of hij een leuke .. wacht.. Mooie? Waarom moest de plek mooi zijn? Bijna wou de sneeuwwitte kater haar vragend aankijken, maar hij hield zichzelf in en wuifde de vreemde gedachtes weg. "Wat verderop in het bos z-zijn er .. ehm.." Struikelde hij over zijn eigen woorden. Hij wist dat er verderop enkele bomen waren die op dit moment roze bloesems aan hun takken hadden hangen. Maar wat als hij haar woorden verkeerd begrepen had? "Ik weet wel een plek waar er momenteel veel prooidieren actief zijn." Besloot hij uiteindelijk maar te zeggen, opnieuw zijn doordringende blauwe blik van har afslaande.

Even keek hij haar met een schuin kopje aan. Wat.... Had ze iets raars gezegd dan? Ze jaagde graag op mooie plekjes, aangezien je dan veel kon zien en na het jagen nog wat kon zien. Het was iets rijkelijks voor het oog, maar dat was haar visie. Het kon goed zijn dat hij het anders zag, net zoals iedereen waarschijnlijk, maar erg vond ze het niet. Ze was het immers bijna gewoon om strak aangekeken te worden als ze weer een raar voorstel deed. "Wat verderop in het bos z-zijn er .. ehm.." Ze keek hem even kort aan toen hij leek te struikelen over zijn woorden. Haar blik ontmoette de zijne en even straalde het kort, alsof ze hem wilden aanmoedigen verder te gaan, aangezien dit haar kinderlijke nieuwsgierigheid kort had laten ontwaken. "Ik weet wel een plek waar er momenteel veel prooidieren actief zijn." Herstelde hij zich snel en al Snowdrop keek even kort weg van hem. "Oké, dan, klinkt leuk," zei ze met haar gebruikelijke, toch iets zachte stem. "Maar... Wat wilde je eerste voorstellen?" zei ze dan toch maar. Vragen kon nooit geen kwaad... Toch?

'Oké, dan, klinkt leuk,' Sprak de poes terug, waarna de sneeuwwitte kater een zucht van opluchting slaakte. Nu was hij gered van de woorden die hij eer- 'Maar... Wat wilde je eerste voorstellen?' Muizenstront. Twijfelend keek hij in diens ogen, waarna hij zijn kopje schudde. "Niets belangrijks." Greens hij met een kleine glimlach op zijn gelaat. Hij wou niet dat de poes hem verkeerd zou begrijpen, aangezien hij haar woorden duidelijk niet goed verstaan had. "Kom," Miauwde hij slechts waarna hij gebaarde met zijn pluizige staart dat de poes hem moest volgen. Uiteindelijk zou hij wel naar de plek gaan die hij eerst wou opnoemen, hij zei er echter niet bij dat deze plek mooi was. Oké, logica..

Even zag ze hem lichtjes twijfelen, maar toen schudde hij zijn kop. "Niets belangrijks." zei hij en ze knikte even voorzichtig naar hem. Even wiebelde ze lichtjes met haar oortjes, nog steeds een warme lach op haar lippen. "Oké dan, dan zwijg ik er wel over," zei ze vervolgens met een knikje om te tonen dat ze respect had voor zijn keuze. "Kom," zei de witte kater waarna hij zich omdraaide en Snow volgde hem simpel met een rustige tred. De gevlekte kattin keek even kort rond. Ze vond Newleaf zo leuk en warm en gewoon perfect. Natuurlijk was het wat minder met de dassen die er momenteel waren, maar... Toch, ze moesten toch positief blijven denken, ze hadden nu meer prooi. Hoe goed was dat wel niet. "Heb je het al gehoor over die dassen?" zei ze vervolgens met een bezorgde toon in haar stem.

Een kleine glimlach sierde zijn sneeuwwitte gelaat toen ze zei dat ze er niet meer verder over zou vragen. Gelukkig. Hij had namelijk geen zin om zijn hele gedachtegang uit te leggen. 'Heb je het al gehoor over die dassen?' Vroeg de poes vervolgens, waarop Snowstorm reageerde door zachtjes met zijn kop te knikken. "Ja, over dat er dassen zijn vrijgelaten in Windclan gebied en dat ze zich ook op ons territorium bevinden, toch?" Klonk zijn stem terwijl hij zijn ongewoon blauwe blik in de hare priemde.
Na even gestapt te hebben kwamen de eerste bloesembomen al in zijn zichtveld en greens hij even. "Is deze plek goed om te jagen?" Deze plek betekende veel voor hem; hier waren hij en zijn voormalige partner Thunderdawn vroeger vaak te vinden. Echter was ze dood, wat dus betekende dat Starclan hen van elkaar gescheiden had.

De witte kater knikte naar haar en ze keek kort naar hem. "Ja, over dat er dassen zijn vrijgelaten in Windclan gebied en dat ze zich ook op ons territorium bevinden, toch?" Ze knikte even. "Ik maak me wat zorgen over de apprentices," zei ze met een frons op haar gezicht. Als apprentices alleen waren en werden aangevallen... Wat dan? Ze zuchtte even zachtjes.
Nadat ze even hadden gewandeld, zag ze opeens bloesems. Wel meteen knipperde ze verrast met haar ogen. Oh... wat was dit mooi. "Is deze plek goed om te jagen?" Ze knikte even kort. "Het is prachtig hier," zei ze, terwijl ze even al lachend keek naar de kater. Dit vond ze goed, een goede keuze van Snowstorm. Wie had ooit gedacht dat hij zo'n fijne kater was? Zij had het altijd geweten, want in ieder hart schuilde iets goeds.

De kater greens even toen de poes zei dat het er prachtig was. Instemmend knikte hij, waarna hij nog eens goed rondkeek en zacht zuchtte. "Ik kwam hier vroeger vaak met mijn voormalige partner Thunderdawn." Sprak hij, hopende dat Snowdrop geen betekenis achter zijn woorden zou zoeken. Hij zei dit enkel zodat ze wou weten dat deze plek speciaal voor hem was. Waarom hij wou dat ze dat wist was een raadsel. "Maar ze is vermoord door een vos, terwijl ze nog levende kittens in haar buik droeg.." Die zin volgde wat zachter en ter vergeefs liet hij zijn blauwe blik neervallen op de grond. Nog steeds deed het pijn, vooral omdat hij de schuld op zichzelf stak. Maar goed, wat gebeurd was, was gebeurd. Helaas bestond er niets zoals de tijd terugdraaien, want dan had hij dat maar al te graag gedaan.

Hij lachte even toen ze hem complimenteerde en ze knikte even naar hem, het was een feit die ze niet kon ontkennen. "Ik kwam hier vroeger vaak met mijn voormalige partner Thunderdawn." Even liet ze haar goudkleurige ogen over het gebied gaan, het was wonderbaarlijk, gewoon machtig. Bij de naam Thunderdawn kwam er niet echt een kat bij haar op. Ze was immers nog niet zo oud, het kon goed zijn dat deze Thudenrdawn... Geleefd had toen ze apprentice was... Toen was ze erg verlegen geweest en was ze vooral een kattin geweest die zich van de buitenwereld afhield, stil en zo afwezig mogelijk. Vooral toen het hele gebeuren met haar familie gebeurde... Stil staarde ze terug naar de witte kater. "Maar ze is vermoord door een vos, terwijl ze nog levende kittens in haar buik droeg.." Haar adem stokte kort bij de woorden van de kater en wel meteen viel een blik van bezorgdheid in haar gele ogen. Zijn neervallende blik was haar dan ook opgevallen en wel meteen zette ze een stap naar voren en plaatste ze troostend haar kop tegen hem, een zacht kopje gevend. Haar staart gleed voorzichtig over hem heen, hem proberend gerust te stellen. Ookal wist ze niet precies hoe ze dat moest gaan doen. "Dat is... Verschrikkelijk," bracht ze toch met wat moeite ooit. Daarna slikte ze voorzichtig. Ze sloot haar ogen voorzichtig. "Ik voel me erg vereerd dat je me deze plek toont, Snowstorm..." zei ze zachtjes, ze voelde ze erg geraakt door dit korte verhaal. Wat erg voor hem... Dat was iets dat ze niemand toewenste... Echt niemand. Liefde was gemaakt om je gelukkig te maken, niet om je te verscheuren... Ze had zelf al genoeg breuken gehad, littekens over haar hart en ziel... Maar geen een was zo groot als het verliezen van een geliefde.

Een kille wind woei over hem heen en bracht voor enkele tellen de koude met zich mee. De plotse aanraking deed hem dan ook schrikken, maar uit respect deinsde hij niet terug. 'Dat is... Verschrikkelijk,' Sprak de poes. Heel eventjes haalde de kater zijn schouders op, zachtjes zuchtende. "Het is al zolang geleden, maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren." Klonk hij, een tikkeltje droevig. 'Ik voel me erg vereerd dat je me deze plek toont, Snowstorm..' Hij glimlachte eventjes kort. "Je wou naar een mooie plek gaan, en deze was de eerste die in me opkwam." Glimlachte hij haar toe, vervolgens zijn brede witte kop schuddende. "Maar goed, we zullen ons nu maar op het jagen focussen." Sprak hij nadien, om vervolgens zijn lichte neus de lucht in te gooien. Rustig snoof hij de verschillende geuren op, om algauw zijn oren naar voren te spitsen toen een geluid zijn gehoorstelsel betrad.

"Het is al zolang geleden, maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren." vertelde de witte kater, waarbij ze hem vol medeleven aankeek. Ze was iemand die snel door deze dingen werd geraakt, alsof ze zelf de persoon in kwestie was die werd geraakt door dit lot. Even sloot ze kort haar ogen. Misschien was het omdat ze niemand wilde zien lijden en iedereen gewoon gelukkig wilde... dat kon... Ja, dat was het waarschijnlijk ook. Ze durfde geen antwoord te geven op zijn zin, bang hem nog meer te pijnigen. "Je wou naar een mooie plek gaan, en deze was de eerste die in me opkwam." zei hij en ze knikte naar hem. "Het is een prachtige plek," verbeterde ze hem kort waarna ze even naar hem lachte. "Maar goed, we zullen ons nu maar op het jagen focussen." Ze knikte en zette een stap weg van hem zodat ze even ook de ruimte had de omgeving goed in zich op te nemen. Na enkele tellen klonk wat geritsel, maar Snowstorm leek zich daar al mee bezig te houden, dus liet ze al haar zintuigen scherp staan, tot ze opeens een geur rook, meegevoerd door de zwakke wind die door de bomen woei. Even keek ze rustig naar het struikgewas waar ze de geur opmerkte en ze vernauwde haar ogen kort. Niet zeker van wat ze rook.