Are the Windclan Monsters going to get us?

In een waas van woede en strijdlust waren een heleboel katten uit het kamp verdwenen, achter hun clanleader - zijn oma Shrewstar - en hun deputy aangegaan, om het Windclan kamp te overvallen en de clan eens een lesje te leren. Lightkit vond het fascinerend, maar ergens was hij toch wel heel erg bang. Zijn moeder was weg, dus toen hij wakker werd was hij alleen met Burningkit. Paniek had op dat moment door hem heen geschoten, wat als ze mee was gegaan? Wat als Windclan hierheen kwam en hen kwam vermoorden? Hij zou zich nog niet kunnen verdedigen, en Burningkit al helemaal niet. Met grote ogen had hij geprobeerd tot rust te komen, zijn zusje niet te wekken door zijn eigen angst, want hij wilde niet dat ze hem aanzag voor een bange kip. Hij moest haar held zijn, en dat was hij nu niet. Het leek uren te duren, wat eigenlijk maar een paar minuten waren geweest, voordat zijn moeder weer in zicht kwam. De zwart met witte poes stond in de opening van de den en opgelucht keek hij naar haar, het liefst wou hij naar haar toesprinten en zich in haar vacht wurmen, maar dat probeerde hij tegen te houden. Hij keek haar met wat minder grote ogen aan. "Mama? Kom je weer bij ons liggen?" Probeerde hij zo stoer mogelijk te zeggen, alsof het hem niet veel uitmaakte dat het kamp super leeg was en dat als er een aanval kwam, ze weinig kans hadden om hier levend uit te komen. "Komen de Windclan monsters ook hierheen?" Hij keek zijn moeder strak aan, en bedacht zich dat het niet de meest stoerste zin was geweest, waardoor hij zich groot probeerde te maken. "Want ik wil ze allemaal van kant maken!" Hij stak zijn borstje vooruit, maar zijn poten trilden van de angst.

Runningvole & Burningkit!

De weg terug naar de nursery leek te lang en het voelde alsof elk paar ogen aanwezig in het kamp haar kant op keken. Met de oren tegen haar nek gedrukt verborg ze zich weer in de veilige nursery en voelde meteen een paar oogjes haar kant opkijken. "Mama? Kom je weer bij ons liggen?" Ze verborg een eenzaam traantje dat over haar wang liep en trippelde terug naar haar twee kittens, waarvan Lightkit wakker was geworden. "Komen de Windclan monsters ook hierheen?" Ze neusde de kitten liefkozend, maar schrok van zijn volgende woorden. "Lightkit!" Zei ze toen streng. "Een echte warrior doodt niet, begrepen?" Murmelde ze toen.
"Maar nee, die katten komen hier niet heen. Jullie zijn veilig, oké?" Ze legde haar kopje bij Lightkit neer en gaf hem een paar likjes.

Zijn moeder neusde hem liefkozend en hij kon niet veel anders doen dan zachtjes snorren toen hij haar warmte weer voelde, want desondanks dat hij toch stoer probeerde te lijken tegenover zijn zusje, was hij toch bang dat die monsters hun kamp zouden overvallen en ze genadeloos zouden zijn tegenover die oneerlijke, stinkende katten. Maar de liefde verdween al snel nadat hij blijkbaar iets verkeerd had gezegd, ze zei streng haar naam en duidelijk wees ze hem op iets wat blijkbaar een regel was die een waardige warrior zou volgen. Light keek hem even heel droogjes aan, waarna hij knikte. "Begrepen mama, daar zal ik me aan houden." Zei hij duidelijk, maar hij hield zijn blik toch nog op haar gericht. "Maar wat als ik geen andere keuze heb, mag het dan wel?" Niet dat hij een andere kat hem liet vermoorden, dan zou hij gewoon de warrior code wel eens verbreken. Starclan zou hem dat vast niet heel erg kwalijk nemen, of wel? Zijn moeder wist hem uiteindelijk tot rust te stellen toen ze zie dat ze niet hierheen kwamen en dat hij en Burning veilig waren hier. Hij knikte, maar keek toch nog onzeker naar de uitgang van de den, ieder moment een windclan kat verwachtend. "Oké.." Zei hij wat afwezig, al werd hij rustiger door de paar likjes die zijn moeder hem gaf. Hij glimlachte even naar haar en zijn blik gleed toen naar Burning. Was ze überhaupt wel wakker?

De korte stress die in haar lichaam was geslopen door de woorden die Lightkit had uitgesproken, verdween weer. "Maar wat als ik geen andere keuze heb, mag het dan wel?" Ze nam een grote hap lucht en blies deze door haar snuit weer naar buiten. "Dan kan het gebeuren uit zelfverdediging, maar daar hoef jij je nog geen zorgen over te maken, oké, Lightkit?" Zei ze een beetje moe. Ze krulde zich wat meer om haar kittens, want Lightkit leek zich niet heel erg op zijn gemak te voelen met het hele gevecht. "Nou Lightkit, heb je al vriendjes gemaakt?" Ze besloot het maar over iets anders te gaan hebben.

Zijn oogjes, die nu inmiddels meer begonnen te neigen naar een gouden kleur dan de kittenblauwe kleur die hij had bij de geboorte, gleden van de uitgang van de Nursery terug naar zijn zwart met witte moeder. Hij leek als een druppel water op haar, net zoals Burning dezelfde genen had gekregen van haar. Ze waren een perfect gezin, maar toch ook weer niet. Want er miste een belangrijk deel van het gezien, een vader. Een vader die hij nooit zou kennen, een vader die hij probeerde te zijn voor zijn lieve zusje Burning. Zijn moeder vertelde hem dat hij zich er nog geen zorgen over hoefde te maken dat hij iemand moest vermoorden en zachtjes knikte hij. "Goed dan," Zei hij, waarna hij even zachtjes glimlachte, maar die glimlach verdween alweer snel toen de poes vroeg of hij al vriendjes had gemaakt. Vriendjes? Hij keek even door de Nursery heen. Niet echt, natuurlijk. Iedere kater die dichtbij Burning kwam zag hij als een potentiële vijand en de poezen leken hem alleen maar van een afstandje te bekijken als hij een schijngevecht hield met een andere kitten. "Nou.. nog niet echt." Zei hij zachtjes, waarna hij zich tegen zijn moeder en Burning aan kroop. De hele situatie van het gevecht alweer vergetend, of in ieder geval, hij zag er meer relaxed uit. "Ik heb wel heel veel gespeeld met een paar katers, maar ik weet niet of ik ze vrienden kan noemen." Hij glimlachte even geforceerd, toen hij zijn moeder weer aankeek. Vrienden waren het niet nee, hij had ze gebruikt om Burning te laten zien hoe sterk hij wel niet was. Om te oefenen met zijn schijngevechten, sommigen had hij per ongeluk pijn gedaan en om eerlijk te zijn kreeg hij van een paar moederkatten al kwade blikken toegeworpen als hij dichtbij het nest kwam van een van die kittens die hij huilend het nest terug had ingestuurd, nadat hij van ze had gewonnen tijdens een gevechtje.

De zorgen voor een gevecht leken af te nemen en dat stelde de queen ook meteen wat gerust. Dat zou een verkleinde kans zijn op stress. "Nou.. nog niet echt." Een van haar oren kwam wat overeind en een bezorgde glans flitste door haar heldere blauwe ogen. "Oh.." Hij kon ze.. geen vrienden noemen ..? Misschien.. misschien wist hij nog niet echt wat een vriendschap was. Voor de zekerheid gaf ze Lightkit nog een kopje. "Dat geeft niet, lieverd." Murmelde ze met haar zachte stem. "Als je een apprentice bent, wil iedereen jouw vriend zijn." Glimlachte ze toen. "Ik ben in ieder geval al heel trots op je."

Ze leek het erg te vinden dat hij geen vrienden kon noemen, maar het maakte hem vrij weinig uit. Hij zag de meeste katers die sterker dan hem waren als een vijand en hij was nu eenmaal nog maar een maan oud, dus de meerderheid was sterker dan hem en er zaten er maar een paar in die ook maar echt met zo'n kleine kitten een schijngevecht wilden houden - al had hij die vaak gewonnen omdat hij zo ambitieus en volhoudend was. Daarnaast werd hij misschien gezien als een irritante kleine kitten, de oudere kittens leken hem gewoon links te laten liggen. Hij haalde zijn schouders op bij haar woorden. "Niet dat het mij veel uitmaakt," zei hij duidelijk en zonder aarzeling. "Ik heb Burningkit als mijn beste vriendin." Er ontpopte werkelijk waar een glimlach op zijn gezicht toen hij die woorden uitsprak. Ze zei dat ze trots op hem was en hij knikte. Dat was meer dan logisch. "Ik word een hele grote en sterke warrior mama," ze zal trots op hem zijn, altijd, daar was hij van overtuigd.

"Ik heb Burningkit als mijn beste vriendin." Ze trok wat met haar oortjes. Ja, dat klonk wel bekend. "Maar Lightkit, misschien krijgt Burningkit straks ook vriendjes, dan wil jij toch ook lol kunnen hebben? Je kan je niet altijd aan een iemand vast blijven houden." Zei ze rustig. "Maar het is wel heel goed dat je op je zusje past, oké?" Glimlachte ze toen voorzichtig. "Ik word een hele grote en sterke warrior mama," Ze snorde zachtjes. "Dat denk ik ook, Lightkit, de allersterkste. Misschien wel sterker dan oom Tallshadow."

Zijn moeder legde hem uit dat hij zich niet alleen aan Burning moest blijven vasthouden en even staarde hij haar vragend aan, waarna hij zachtjes met zijn hoofd schudde. "Dat doe ik ook niet hoor! Maar de meeste kittens zijn te oud voor mij en willen niet meer met mij spelen want ze voelen zich boven mij, maar dat klopt helemaal niet." Hij keek haar met grote ogen aan. "En de kittens van mijn leeftijd zijn bang dat ik ze pijn doe want ik speel soms wat ruw.." heel ruw zelfs, alles om Burning te laten zien hoe stoer hij wel niet was. Hij glimlachte breed bij haar volgende woorden. "Echt? Ik ga mijn best doen om de sterkste en beste te worden!" En dat ging hij ook worden, daar twijfelde hij geen seconde over.

"Dat doe ik ook niet hoor! Maar de meeste kittens zijn te oud voor mij en willen niet meer met mij spelen want ze voelen zich boven mij, maar dat klopt helemaal niet." Ach ja, dat kreeg je als je klein was. Dat had zij ook vaak genoeg gehad. "En de kittens van mijn leeftijd zijn bang dat ik ze pijn doe want ik speel soms wat ruw.." Bezorgd keek ze Lightkit aan. "Beloof je me dat je daar de volgende keer oplet? Ik wil niet dat je straks alleen bent, oké? Vooral als je apprentice bent, wil ik je niet alleen door het territorium zien, begrepen?" Murmelde ze bezorgd. Straks greep een Windclan kat hem!?
"Echt? Ik ga mijn best doen om de sterkste en beste te worden!" Met een mager glimlachje knikte ze. "Dat geloof ik, ja. Maar iedereen begint klein." Vervolgde ze zichzelf en begon haar kitten met haar snorharen over zijn kinnetje te kietelen.

Zijn moeder bevestigde zojuist iets waar hij zo hard op gehoopt was. Hij werd volgens haar groter dan Tallshadow, sterker, beter dan wie dan ook. De kitten glimlachte even van oor tot oor, waarna hij zijn blik kort op Burning liet vallen. Dan zou ze vast alleen nog maar oog voor hem hebben, als hij de beste kater in de clan was. Als nodig zou hij zelfs een clanleader voor haar worden, alleen maar om haar te imponeren en te laten zien hoe goed hij wel niet was. "Oké dan.. ik zal opletten met spelen." Niet dat hij er zich aan ging houden. Het was geen spelen meer voor hem, als kittens met hem speelden en Burning keek toe.. dan werd hij al snel ambitieus en wilde hij winnen. "Maar ik zal niet overwonnen worden!" Zei hij duidelijk, waarna hij zijn oogjes sloot en zachtjes spon toen zijn moeder hem over zijn kinnetje kietelde met haar snorharen.

"Oké dan.. ik zal opletten met spelen." Ze snorde diep en gaf haar zoontje nog een voorzichtige lik. Wat was hij toch een schatje. "Maar ik zal niet overwonnen worden!" Nee, nee natuurlijk niet. "Dat hoop ik ook niet, Lightkit, je moet natuurlijk wel de eer van de familie hooghouden." Iets wat zij niet had gedaan. "Maar ik weet zeker dat jij en Burning twee hele waardevolle warriors zullen worden, maar eerst.. genieten van jullie kittentijd." Ze zuchtte zachtjes en legde haar kop weer neer op het mos, de twee kittens dichter tegen zich aan duwende. Oh, wat zou ze toch zonder deze twee moeten ..

De kitten grijnsde breed toen hij de woorden van zijn moeder hoorde. Oh nee hoor, hij zou de eer van de familie heel hoog houden. Hij zou de standaard nog hoger zetten voor anderen die na hem zouden komen. Hij was een zoon van Runningvole en haar familie was perfect. Haar moeder was Shrewstar, de almachtige clanleader, en dan was er nog Tallshadow. Die ene grote en sterke kater, maar hij was ervan overtuigd dat hij groter en sterker zou worden. "Dat beloof ik mama!" Antwoordde hij vervolgens op haar, waarna hij zijn kopje even tegen haar buik aanlegde. Ze was lekker warm, hij vroeg zich af hoe het zou voelen om alleen te slapen in een nest. Dat zou vast minder gezellig zijn dan dit. Maar hij had altijd Burning nog, misschien wou die wel bij hem blijven slapen als ze opgroeiden. "Wanneer mogen we apprentice worden, mama?" Hij wilde het zo graag, zou Shrewstar misschien een uitzondering maken voor hem? Hij was tenslotte haar kleinkind en hij had veel potentie om een grootse warrior te worden.

De kitten nestelde zich wat dichter tegen haar aan en zachtjes snorde de queen. Dit soort momenten vergat ze bijna wat voor een schade haar hart had opgelopen. Bijna. "Wanneer mogen we apprentice worden, mama?" Ze kantelde haar kopje iets. "Nog een paar moons wachten." Glimlachte ze, wat minder opgewekt dan daarnet. Plotseling zich erg moe voelende, legde ze haar kop op haar nest.

Nadat hij zich wat dichter bij zijn moeder was gaan liggen, begon hij toch langzamerhand wat moe te worden. De kitten was nog heel jong en daarom was het wakker zijn al heel vermoeiend voor hem. Het voelde als een soort vloek dat hij zo vaak en zoveel moest slapen, maar het moest gebeuren. Zelfs wanneer de kitten het tegen probeerde te houden, viel hij uiteindelijk toch in een diepe slaap. Hij had geleerd dat hij het gewoon moest laten komen en zich moest overgeven aan de slaap, maar op het moment probeerde hij zijn dichtvallende ogen iedere keer weer te openen. Zijn moeder antwoordde zijn vraag, dat het nog een aantal manen zou duren voordat hij apprentice kon worden en een zwakke glimlach vormde zijn gelaat. Dat was iets waar hij zich zeker op verheugde. Zijn moeder leek plotseling ook tekens van vermoeidheid te vertonen en toen ze haar kop op haar nest had gelegd, begreep Light dat het tijd was voor hen beiden om uit te gaan rusten. Hij vocht dan ook niet meer tegen die vermoeidheid en liet zijn oogjes dichtvallen, om enkele seconden later in dromenland te vallen.