I'm on my way to a new me |Shiverkit and Shadekit|

De kattin rende over de open vlaktes van de windclan, de wind woelde door haar haren en het gevoel van vrijheid overheerste al de rest. Het liet al haar gedachten verdwijnen en zorgde dat ze het gevoel van vliegen kreeg. De plotselinge geur van dood deed haar stoppen, verward keek ze om haar heen. Het leek alsof de geur van een Queen afkomstig was, normaal zou dat toch niet kunnen? Queens horen veilig in de nursery te zitten en niet rond te dwalen in het gebied. Angst hield haar hart in zijn sterke greep. Met grote, soepele passen liep ze richting de geur, hopelijk was ze nog op tijd.

De vacht van de queen was besmeurd met bloed en twee kleine kittens duwde verward tegen haar vacht. Haar hart brak en tranen vulde haar ogen, ze herkende niet met al haar verminkingen. "Hee, kleintjes. Rustig maar, ze is op een betere plek nu." Probeerde ze de kittens gerust te stellen. Ze wist hoe moeilijk het was om zonder ouders verder te moeten. Voorzichtig ging ze tussen de kittens in zitten en duwde hen met haar poten naar haar toe. Ze maakte sussende geluidjes terwijl ze zachtjes over hun hoofdjes likte. Ze had enkele queens dit zien doen in de nursery en bij hun werkte het.

Enkel Shiverkit en Shadekit

Wanhopig bleef hij maar tegen de vacht van zijn moeder aan duwen. Wensende dat dat haar ademhaling terug kwam. Dat hij haar warmte weer kon voelen. Maar dat gebeurde niet. Zijn moeder bleef ijzig koud. En reageerde niet op zijn bewegingen. Ook de vertrouwde geur was al meer aan het verdwijnen. En had plaats gemaakt voor de geur van bloed. Wat was er aan de hand? Ze was toch enkel maar gewond of... Bang keek hij naar zijn zus. Zou zij het weten? Hij hoopte maar dat ze zou vertellen dat hun moeder enkel gewond was. Langzaam maar zeker rook hij nog een geur. Hij had het eerst niet zo door gehad omdat de geur van het bloed zo overheerste. Maar er was nog een kat in de buurt. Wat moest hij doen? Zijn moeder kon hun immers niet beschermen. Shadekit draaide zich om. Voor hun stond een grijsachtige poes. Ze leek geschrokken te zijn van wat ze zag. Shadekit slikte. Was het dan echt te laat? "Hee, kleintjes. Rustig maar, ze is op een betere plek nu." Sprak ze sussend. Een felle steek ging door zijn hart. De tranen maakte de vacht op zijn wangen vochtig. Het was dus echt zo. Hun moeder was dood. Allemaal door zo'n verschrikkelijk zwart wit monster! Ze had het dier toch niets misdaan? Waarom viel hij dan toch aan? Shadekit begreep niet hoe iemand ooit zo vreet kon zijn. Hun moeder was een goed persoon. Ze verdiende het om nog te leven. Ze mocht niet dood. Het mag niet waar zijn! De grijsachtige poes kwam tussen hen in zitten. En duwde hun naar zich toe. Shadekit keek haar verward aan. Wat was ze van plan? De kattin maakte sussende geluidjes. En likte hem en zijn zus over hun kopjes. Ergens hielp het wel. Het was beter dan daar in de kou te zitten. Ondanks dat het verdriet nog vol op meester over hem was , was hij toch wel opgelucht iemand naast zich te hebben die warmte en troost gaf. Hij besloot zich er maar aan over te geven. Wat zou hij anders kunnen doen?

Een stemmetje in haar hoofd zei haar dat het misschien niet zo slim was om de kittens, die net hun moeder verloren had, zo dicht tegen haar aan te houden. Maar langs de ene kant voelde het goed en hoopte ze dat ze de kittens op deze manier een beetje kon troosten. "Zullen we haar naar het kamp brengen?" Miauwde ze zacht, hopelijk was de kattin niet te zwaar, want zo sterk was de warrior ook weer niet. Ze gaf de kittens een laatste likje en stapte naar voor. Ergens voelde ze zich verbonden met de warrior, hoe wist ze niet. Wel wist ze dat ze zoveel respect had voor de kattin die een gevecht op leven en dood voor haar kittens had gedaan. Zachtjes en eervol zette ze haar smalle schouders onder de kattin. De duwde zichzelf met haar pootjes op en balanceerde de kattin op haar rug. "Blijf dicht bij me." Gebood ze de kittens, ze hoopte dat de das die dit had gedaan niet nog in de buurt was. "Ik ben zeker dat jullie moeder trots is op jullie. Ze heeft dit gedaan om jullie te beschermen zodat jullie later sterke warriors kunnen worden." Miauwde ze zacht tegen de kittens, ze was altijd al slecht geweest in het vinden van de juiste woorden op zo'n momenten.

Haar helblauwe ogen stonden leeg.
De inhoud daarvan rolde in de vorm van tranen over haar wangen. Ze wist het wel, ze was immers een slimme kitten. Maar ze wilde het niet toegeven. Ze wilde niet toegeven aan het feit dat haar moeder niet meer ademde. Het feit dat haar ogen nooit meer vrolijk op haar neer zouden kijken, als ze weer eens bij haar kwam schuilen voor de wereld.
God, wat moesten ze zonder haar? Waarom? Waarom had dat zwart-witte monster haar aangevallen. Ze had nooit iets slechts gedaan, alleen maar goed voor hun gezorgd. Altijd te goed geweest voor deze wereld, en dat bleek nu nog duidelijker. Ze had haar leven gegeven om haar en haar broertje te redden.
Haar grijs-witte broertje keek haar aan, en Shiverkit keek doodsbang terug. Wat moesten ze doen? De vragen schoten rond in haar kop, als verdwaalde pijlen.
Ze merkte het niet eens toen er een warrior bij hen kwam zitten, en hoorde nauwelijks haar woorden.
"Zullen we haar naar het kamp brengen?"Bij deze woorden kwam Shiverkit weer terug naar de echte wereld. Maar dat mocht niet! Dan zou ze begraven worden... wat als ze nog leefde? Tranen stroomden over haar wangen."Blijf dicht bij me."miauwde de poes en Shiverkit vond troost in haar zachte vacht. "Ik ben zeker dat jullie moeder trots is op jullie. Ze heeft dit gedaan om jullie te beschermen zodat jullie later sterke warriors kunnen worden." Shiverkit sloot haar ogen en wilde ze nooit meer openen. "Maar ik wil geen warrior worden." Miauwde ze zachtjes. "Ik wil bij mama zijn" Haar stem brak.

"Maar ik wil geen warrior worden. Ik wil bij mama zijn" Miauwde een van de kleintjes, opnieuw brak haar hart in duizend stukjes. "Ooit, als je een sterke warrior bent geweest en je hebt de clan trots gemaakt. Dan zal jouw tijd komen dat je met je moeder herenigd word. En dit is de eerste proef tot het warrior worden, tonen hoe sterk je bent." Miauwde ze zacht, misschien moest ze de kittens iets geven wat hen wat kon afleiden. Traag liepen ze gezamenlijk terug naar het kamp, het gewicht van de kattin woog zwaar op haar rug en de geur van bloed en dood was ondragelijk.

Het voelde ergens toch troostend zich in een warme vacht te kunnen verbergen. Shadekit merkte al snel dat zijn zusje het er ook niet makkelijk mee had. Hij wilde haar best troosten. Maar wat moest hij zeggen? Er waren immers geen goede woorden vol hoop meer over. "Zullen we haar naar het kamp brengen?" Zei de kattin zacht. Hij slikte. Naar het kamp , en haar dan begraven. Maar , dan zou het echt voorgoed over zijn! Dan zou hij zich nooit meer in de warme vacht van zijn moeder kunnen verbergen! Shadekit slikte. De poes zetten een stap naar voren. En tilde hun moeder op haar rug. "Blijf dicht bij me."Zei ze. Shadekit knipperde zijn tranen weg voor zo goed als dat ging en gaf zich aan het feit over. "Oke." Miauwde hij zachtjes. En begon de kattin te volgen. "Ik ben zeker dat jullie moeder trots is op jullie. Ze heeft dit gedaan om jullie te beschermen zodat jullie later sterke warriors kunnen worden." Shadekit knikte. Hij dacht het te begrijpen. Ze had hun niet voor niets beschermd. Nu was het tijd om wat terug te doen. Ja , hij zou z'n best doen om een goede warrior te worden. Zodat hun moeder trots kon zijn. En dit niet voor niets gebeurd was. "Maar ik wil geen warrior worden."Klonk het zachtjes. "Ik wil bij mama zijn"Miauwde zijn zusje. Shadekit keek om. Hij begreep haar verdriet. Maar waarom zou ze geen warrior willen worden? Dit was toch nu eenmaal de realiteit. Wilde ze mama dan niet trots maken? "Ooit, als je een sterke warrior bent geweest en je hebt de clan trots gemaakt. Dan zal jouw tijd komen dat je met je moeder herenigd word. En dit is de eerste proef tot het warrior worden, tonen hoe sterk je bent." Vertelde de kattin. Shadekit keek haar met grote ogen aan. Dat was een prachtige belofte! En hij wilde graag geloven dat het waar was. En als dit de eerste test was dan wilde hij zich graag bewijzen ook! Alles om er voor te zorgen dat hij zijn moeder ooit weer terug mocht zien. "Is het nog ver lopen naar het kamp? En kunnen we mee helpen graven?" Vroeg hij.

Haar woorden zorgde ervoor dat de kleine kater zich beter voelde. "Is het nog ver lopen naar het kamp? En kunnen we mee helpen graven?" Met een zachte blik in haar ogen keek ze hem aan. "Het is niet meer ver, we zijn er bijna. Je kunt het van hier al bijna zien." Ze had gelijk, het kamp was al goed te onderscheiden in de verte. "Natuurlijk mogen jullie helpen graven, maar als het te diep wordt dan moet je het wel aan de grote Elders overlaten, oké?" Miauwde ze bezorgt, ze voelde een steeds groter wordende drang om de kleine kittens te beschermen en dat zou ze ook doen. "Maar eerst gaan we met z'n alle een nachtwake doen." Miauwde ze lief. De kleine kittens hadden haar hart gestolen.

~Klein vraagje ^^ Hoe noemt de moeder eigenlijk? Dan weet ik het voor het vervolgtopic in het kamp!

"Ooit, als je een sterke warrior bent geweest en je hebt de clan trots gemaakt. Dan zal jouw tijd komen dat je met je moeder herenigd word. En dit is de eerste proef tot het warrior worden, tonen hoe sterk je bent." miauwde de grijze poes. Shiverkit knikte simpelweg, niet wetend of de woorden haar troosten of juist verontrustten. Als dit pas één proef was om warrior te worden, hoe moest ze zich ooit door de anderen slaan? Maar dan zou ze haar moeder weer terug zien, en dat wilde ze. "Is het nog ver lopen naar het kamp? En kunnen we mee helpen graven?" miauwde haar broertje. Shiverkit knipperde nog een paar keer met haar ogen en veegde verwoed de tranen weg. Ze moest nu sterk zijn, net als haar broeder. "Het is niet meer ver, we zijn er bijna. Je kunt het van hier al bijna zien."miauwde ze. Shiverkit was haar maar al te dankbaar voor de kracht die in haar woorden lagen, daar putte ze jaar moed uit. "Natuurlijk mogen jullie helpen graven, maar als het te diep wordt dan moet je het wel aan de grote Elders overlaten, oké?" Shiverkit knikte. "Maar eerst gaan we met z'n alle een nachtwake doen." Ze was zo lief. Nu de wereld voor haar poten afbrokkelde was deze warrior er om haar op te pakken. "Oké"miauwde ze zachtjes, daarna richtte ze haar betraande ogen op de poes. "Dankuwel mevrouw."Miauwde ze wat schoor door de tranen, maar haar woorden kwamen uit haar hart.

oef, is Birdgaze goed? Het maakt mij niet veel uit, dit is gewoon een random naam c:

De kleine kittens probeerde zich duidelijk sterk te houden, ergens waar ze ontzettend trots op was. "Oké, dankuwel mevrouw." Miauwde de poes. Haar blauwe ogen schoten open, "Laat die mevrouw alsjeblieft achterwegen. Dan voel ik me zo oud." Probeerde ze te glimlachen ze wist niet of dit het goede moment was, maar ze konden moeilijk heel de tijd in een droevige sfeer naar het kamp lopen. Dat zou de kittens niet veel afleiden en zou het alleen erger maken. Een gedachten schoot haar te binnen, Nu hebben deze kittens geen moeder meer? Stilletjes maakte ze zichzelf zorgen om het lot van de kleintjes. Ze wou niet dat ze bij zo'n afstandelijke queen kwamen die niet op hun zouden letten, of een pleegmoeder die niet van hun zou houden. Er was maar één oplossing en dat was dat zij hun pleegmoeder zou worden. Mentaal knikte ze, ze had het altijd al goed kunnen vinden met kittens en een partner was er nog lang niet. Innerlijk voerde ze een strijd over hoe ze het hen zou vragen, stiekem hoopte ze dat de kittens daar gewoon van uitgingen. Maar voor nu zou ze hen laten rouwen. Ze hadden bijna het kamp bereikt en opgelucht haalde ze adem.

~Is het goed als ik een topic maak in het kamp, als vervolg topic? Very Happy

"Is het nog ver lopen naar het kamp? En kunnen we mee helpen graven?" Vroeg hij. De kattin keek hem aan. "Het is niet meer ver, we zijn er bijna. Je kunt het van hier al bijna zien." Zei ze. Shadekit keek richting de horizon en inderdaad. Het kamp was al te zien. Het zag er niet onaardig uit. Maar eigenlijk wist hij niet goed wat hij er van moest verwachten. "Natuurlijk mogen jullie helpen graven, maar als het te diep wordt dan moet je het wel aan de grote Elders overlaten, oké?" Hij knikte. De bezorgdheid in haar stem verwarmde zijn hart. Ze waren dus toch niet geheel aan hun lot over laten leek het. Er was tenminste nog een iemand die om hen gaf. "Maar eerst gaan we met z'n alle een nachtwake doen."Zei de kattin. Op een toon die hij zijn moeder vaak had horen maken. Lief en vertrouwd klonk het. Hij wilde haar bedanken maar zijn zus was hem al voor. "Dankuwel mevrouw."Miauwde ze. De grijze poes keek zijn zus aan. En was een klein beetje verontwaardigd aan haar blik af te lezen. "Laat die mevrouw alsjeblieft achterwegen. Dan voel ik me zo oud." Zei ze. Shadekit hoopte dat die woorden zijn zus niet te veel van haar stuk zouden brengen. Ook al wist hij dat de kattin het zeker niet slecht bedoelde. Ze glimlachte naar hun. Met moeite lukte het hem om iets van een glimlach terug te geven. "Dank je wel." Miauwde hij zachtjes. Ondertussen waren ze bij het kamp aangekomen.

~ Sure is goed ^.^