I'm sorry for my absence

Zijn felle blauwe ogen stonden bezorgd terwijl hij naar de den van zijn partner liep. Hij negeerde dan ook de blikken die op hem geworpen werden. Bijna zo goed als iedereen in de Clan kende hem slechts als de kille kater, wie amper gevoelens toont. Maar zodra het onderwerp naar Shrewstar oversloeg, veranderde zijn hele houding. Hij trippelde geluidloos binnen, even wennende aan de donkerte van de den. "Shrew? Alles oké?" Begon hij, doelende op het feit dat Lionroar haar daarnet gered had.

{Only Shrewstar! ❤}

Zehad zich even teruggetrokken van de drukte, het werd haar een beetje te veel. Rustig begon ze de wonden te likken, die hadden geen dringende verzorging nodig, een bezorgde Acefray, daar had ze even geen behoefte aan. "Shrew? Alles oké?" Ze keek op en zag al snel de vorm van een bekende kater verschijnen. Een kleine frons verscheen op haar gelaat en een zacht zuchtje verliet haar mond. "Ja, het gaat." Mompelde ze een beetje afstandelijk.

Hij wist dat ze het waarschijnlijk een beetje raar moest vinden. Hij gaf dan ook toe dat hij niet trots was geweest op zijn afwezigheid. Maar ze moest nou eenmaal snappen dat de Clan door een moeilijke periode was gegaan, en dat de kater er alles aan had gedaan om zoveel mogelijk prooi te vangen. 'Ja, het gaat.' Mauwde de poes wat afstandelijk, hetgeen waar hij al voor gevreesd had. Wolftail stapte wat dichterbij en keek haar nog steeds strak aan met zijn felle blauwe blik. "Zeker?" Begon hij opnieuw, hij was er namelijk niet van overtuigd. Hij had gehoord van haar levenverlies, en kon er dan ook niets aan doen dan het op zichzelf te steken. Als hij erbij was geweest, dan was het nooit gebeurd. Maar dat was hij nu eenmaal niet.

Hij kwam dichterbij en drong nogmaals aan, een flits van irritatie verscheen in haar groene kijkers. "Het gaat Wolf, ik kan heus wel voor mezelf zorgen." De grommende toon was er en ze richtte zichzelf weer op het schoonmaken van haar wonden. Waarom dacht hij nou altijd dat hij degene was die haar moest beschermen. Ze had zelf ook klauwen en tanden en kon zichzelf heus wel beschermen. Hij was degene geweest die niet mee ging naar het windclan kamp.

Toen hij een flits van irritatie zag in diens ogen schrok hij eventjes en nam hij een stap terug. 'Het gaat Wolf, ik kan heus wel voor mezelf zorgen.' Gromde ze, waarna ze zich weer focuste op het schoonmaken van haar wonden. Even was het stil en richtte de kater zijn blauwe blik op de grond. Uiteindelijk ontsnapte er een zucht uit zijn bekje en keek hij weer op. "Het spijt me dat ik niet ben meegegaan.." Murmelde hij zachtjes. "Ik wou dat ik er een reden voor heb.. maar dat heb ik niet.. helaas." Sprak hij nogmaals. Hij schudde zijn kopje, zijn ogen even sluitende. Het was zijn fout geweest..

"Het spijt me dat ik niet ben meegegaan.." Een nog zachte grom gleed uit haar keel. Met sorry kon hij de tijd niet terugdraaien. "Ik wou dat ik er een reden voor heb.. maar dat heb ik niet.. helaas." Ze wierp hem weer een felle blik toe. "Wat is dit nu weer voor een gemompel?!" Ze kwam overeind, te snel, want de grote wond op haar nek begon te steken en ze zakte weer door haar poten, met een vertrokken gezicht.

De poes wierp hem een felle blik toe. 'Wat is dit nu weer voor een gemompel?!' Klonk ze, echter zakte ze algauw weer door haar poten heen. Gehaast sprong hij overeind en liep hij naar haar toe. Zijn neusje tikte even tegen haar voorhoofd. "Het spijt me.." Sprak hij opnieuw zijn ogen even sluitende. Hierna zuchtte hij weer. "Ik vrees ervoor dat je toch even zult moeten rusten." Klonk zijn stem opnieuw, en nog voordat ze hem opnieuw kon toesnauwen sprong hij weer weg. "Ik zal even een vette muis voor je halen, wacht hier." Even viel er een glinstering in zijn ogen te zien. "En waag het niet om stiekem weg te gaan." Een grijns stond op zijn gelaat, waarna hij de den uit sprintte om zijn weg naar de prooistapel te banen.

Een snuit werd tegen haar voorhoofd gedrukt en ze wilde deze wegmeppen, maar was te traag. "Ik vrees ervoor dat je toch even zult moeten rusten." Ontevreden zuchtte ze en keek de kater nog boos aan. Hoe durfde hij?! Vervolgens glipte hij haar den uit en 'dreigde' nog dat hij deze den niet mocht verlaten. Dacht hij nou echt dat ze zo kinderachtig was? Als een kippig oud dametje rolde ze zich op, haar rug naar de ingang van de den gekeerd.

Het duurde niet lang of de robuuste kater was teruggekeerd naar de den van Shrew. Met hoorbare pootstappen kwam hij bij haar nest aan, om de zwart met witte poes al opgerold terug te vinden. "Hiewr." Mompelde hij tussen de muis heen, waarna hij het diertje liet vallen. Zijn cyaankleurige ogen stonden nog steeds bezorgd, al probeerde hij dit gevoel zo goed mogelijk te camoufleren. De poes was duidelijk niet in de stemming voor lieve en zachte woordjes.

Ze hoorde het geluid van pootstappen, maar draaide zich niet om. Alleen om het muisje snel op te pakken en zich vervolgens weer om te draaien. "Bedankt." Murmelde ze nog altijd nors en legde het muisje aan de rand van haar nest. Ze had nu geen trek.

Toen hij haar kortaf bedankje kreeg trok hij eventjes met zijn oren. Misschien had hij haar eerst even op rust moeten laten komen.. Een zachte zucht verliet zijn bekje, waarna hij zich langzaam omdraaide en even naar de grond van haar den staarde. "Ik zal wel weggaan.." Murmelde hij, zichzelf langzaam weer in beweging zettende. Een tikkeltje teleurgesteld keek hij nog om zijn schouder heen. Hij had gehoopt even tijd met haar door te kunnen brengen, echter wou Shrew dit duidelijk niet. Maar ze was kwaad, en de kater snapte ook dondersgoed dat ze terecht kwaad was. Hij had maar aan haar zijde moeten staan tijdens het gevecht..

"Ik zal wel weggaan.." Hmpf, wat nam de kater weer een initiatief zeg! "Het zal wel weer wat anders zijn, Wolf." Bromde ze zachtjes, het maakte haar niet uit of hij haar hoorde of niet. "Jij hebt je kittens en je hebt mij ook niet meer nodig." Ging ze nog verder en rolde zich nog wat strakker op.

Zodra diens stem weerkaatst werd door de wanden van de den, hielt de kater abrupt halt. Zijn oortjes legden zich plat in zijn nek bij het horen van haar woorden. Hij draaide zich dan ook in een ruk om, ongeloof brandende in zijn ogen. "Shrew, je weet dat ik niet zo ben noch denk.." Sprak hij, haar geen tijd gevende om reclamatie in te dienen. Ze mocht zijn leider misschien wel zijn, dit was duidelijk een relatie-crisis. Iets wat niets met de Clan te maken had. "Jij bent een deel van mijn leven. Ik zou je nooit in de steek laten! Ik was enkel niet op tijd terug in het kamp. Jullie waren al vertrokken naar Windclan," Sprak hij, zich kalm houdende. "Ik hou van je Shrew, vergeet dat alsjeblieft niet." Mompelde hij zachtjes.

Het verraste haar dat de kater haar niet negeerde, maar ze behield haar pose nog, met haar rug recht naar de kater gekeerd. "Jij bent een deel van mijn leven. Ik zou je nooit in de steek laten! Ik was enkel niet op tijd terug in het kamp. Jullie waren al vertrokken naar Windclan," Dat was misschien wel zo. Alleen zij en Innerghost hadden geweten over de aanval, de warriors die zich verzameld hadden, hadden zich bevonden in het kamp.
"Ik hou van je Shrew, vergeet dat alsjeblieft niet." Ze draaide zich om en kwam dit keer wat soepeler overeind. Toch bleef ze op haar nest staan, met haar oren in haar nek en haar blik op de grond gericht. "Het spijt me Wolf .." Murmelde ze zachtjes. "Het wordt me gewoon allemaal te veel.."

Uiteindelijk draaide de poes zich toch om, al werd haar blik hem nog steeds niet gegund. 'Het spijt me Wolf ..' Murmelde ze zachtjes, waardoor hij even slikte. 'Het wordt me gewoon allemaal te veel..' Na deze woorden gehoord te hebben kwam hij weer dichterbij, denkende dat ze het nu wel zou toestaan. Zijn kaak wreef langs de hare heen. "Had dan om hulp gevraagd.. Je weet dat je niet alle problemen alleen op je schouders moet dragen." Miauwde hij zachtjes. "Als ik het had geweten had ik tijd voor je vrijgemaakt.." Sprak hij opnieuw, nog steeds fluisterende.

De kater kwam dichterbij en haar ene kant wilde hem wegduwen, maar de ander was dankbaar voor deze actie. "Had dan om hulp gevraagd.. Je weet dat je niet alle problemen alleen op je schouders moet dragen." Ze keek hem nu voorzichtig aan en snorde zachtjes bij zijn kopjes. "Als ik het had geweten had ik tijd voor je vrijgemaakt.." Een traantje rolde langs haar wang heen. "Nee, jij hebt ook je eigen dingen en problemen." Murmelde ze met een gekrompen stem.

Toen ze begon te snorren nam hij aan dat dat een goed teken was. 'Nee, jij hebt ook je eigen dingen en problemen.' Wolftail schudde zachtjes zijn kopje. Dat maakte niets uit, zij ging voor. "Jij gaat voor mijn eigen prioriteiten. Wat jou problemen zijn, zijn ook de mijne." Sprak hij zachtjes, zijn blik deze keer in de hare priemende. Het was de eerste keer dat hij haar nog eens van zo dichtbij bekeken had. Diens groene blik zorgde er nog steeds voor dat zijn hart een tikkeltje sneller ging slaan. Hij wist nog goed hoe ze elkaar als twee jonkies ontmoet hadden. Wie had toen geweten dat nu, enkele vele manen later, zij Clanleader ging zijn en hij een gewaardeerde krijger? Wie had toen verwacht dat de twee na zovele ruzies toch bij elkaar zouden blijven?

"Jij gaat voor mijn eigen prioriteiten. Wat jou problemen zijn, zijn ook de mijne." Ze glimlachte zwakjes, maar schudde toch haar kop. Ja, nog steeds was hij haar prins. "Nee Wolf, dan raak ik jou straks kwijt." Snorde ze zachtjes en gaf zijn oor een tedere lik. "Maar nu we het toch over problemen hebben .." Ze fronste kort. "Heb je .. nog met Tallshadow gesproken?" Het baarde haar wel zorgen, de ruzie die hij met zijn zoon had gehad.

'Nee Wolf, dan raak ik jou straks kwijt.' Snorde de poes zacht, waardoor de kater haar even aantikte op de neus met het puntje van zijn staart. "Dat is wel het laatste waar jij je zorgen om moet maken," Grinnikte hij. Nee, geen haar aan zijn lijf dacht eraan de poes ooit te verlaten. 'Maar nu we het toch over problemen hebben ..' Zijn gesnor werd ietsjes zachter, wetende dat haar volgende woorden iets minder liefkozend zouden zijn. 'Heb je .. nog met Tallshadow gesproken?' Vroeg ze, waardoor hij eventjes zijn blik neersloeg op de grond. Ergens voelde de kater een soort haatwrok opkomen bij het horen van diens naam. Maar langs de andere kant welde er ook trots naar boven. Het was een nogal gecompliceerde situatie. "Niet echt nee." Mauwde hij dus, een tikkeltje kortaf. Echter stond zijn blik nog steeds warm, naar haar toe dan.