I guess It's my turn now(Sharpsoul)

Ze was zoals wel vaker gewoon op pad geweest, beetje bij beetje het gebied verkennend. Inmiddels was het een dagelijkse routine geworden. Echter werd deze dag een stuk beter toen ze de geur van Sharpsoul oppikte. De kater had een plaatsje in haar hart veroverd, want toen ze aan het instorten was, had hij haar geholpen. Hij was er voor haar geweest toen ze hem het meeste nodig had, terwijl hij haar amper kende.
Ze zag de zwart-witte kater in de verte zitten en stapte in eerste stantie vrolijk op hem af, maar toen ze zijn hangende oortjes zag verdween deze vrolijkheid. "Hey Sharp"miauwde ze. Ze keek hem aan bezorg aan. "Is alles goed?"

Met zijn oren naar beneden gehangen keek ene zwart-witte kater verslagen naar de grond. Hij had haar afgeschrikt. De poes die kleur had gebracht, die aardig tegen hem was geweest, die waar hij zo graag bevriend mee wou worden. En hij? Hij had haar afgeschrikt door zijn domme gedrag. De kater kon wel schreeuwen! Maar hij was te verdrietig. Zo verdrietig dat de geur van Airpaw hem niet eens bereikte. Pas toen haar woorden in de stilte klonken werd hij wakkergeschud. Traag draaide de kater zijn kop in de richting van de apprentice waar hij zo gehecht aan geraakt was. "Ow, hay Air" Zei de kater terwijl hij zijn verdriet probeerde te verbergen. Ze was nog een apprentice zij zou hem niet verdrietig moeten zien. Airpaw had haar eigen problemen. "Ja hoor, alles is goed, en met jou?"

Traag werden 2 blauwe ogen op haar gericht. De gestreepte poes keek wat bezorgd terug. "Ow, hay Air"Zei de kater en Airpaw kon zien hoe hij zich sterk probeerde te houden. De grijze poes liep om hem heen en ging voor hem zitten, haar staart keurig over haar poten geslagen. Nee, zo makkelijk was ze niet weg te krijgen. Ze kende de kater niet heel land, maar genoeg om te zien dat er wat mis was. Ze wilde hem helpen, zoals hij bij haar had gedaan. "Ja hoor, alles is goed, en met jou?" Airpaw glimlachte flauwtjes en niet gemeend. "Komop Sharpsoul, zelf ik kan zien dat er iets mis is." Ze hield haar kop half schuin. "Als je het niet wilt zeggen begrijp ik dat, maar je kan altijd bij mij terecht."Ze tikte troostend met haar neus zijn wang aan. De zwart-witte kater betekende nu al veel voor haar.

Stil luisterde de kater naar wat de poes te zeggen had, en hij was verbaasd met haar volwassenheid. Niet elke apprentice zou dit zeggen. Het gaf de kater ene gevoel alsof hij zijn hart kon luchten bij de poes maar toch was ze niet zeker. Ze is maar een apprentice, een apprentice zou niet moeten luisteren naar een warriors problemen, het moet andersom zijn. Een zachte zucht rolde over de kater zijn lippen, niet zeker wat te doen keek hij weg van de poes en omhoog, naar de blauwe hemel.

-super kort, sorry D":

De kater zei niets, hij zuchtte enkel en liet zijn blik afglijden naar de blauwe hemel. Even bleef ze hem aan kijken, maar toen zuchtte ook zij. Haar oren lagen wat somber in haar nek en de poes stond op, om weer weg te gaan. Het deed haar pijn dat hij haar niet leek te vertrouwen. Of in ieder geval zijn problemen niet met haar wilde delen. "Ik heb mijn problemen ook tegen jou gezegd"Ze hief haar kop op en keek hem kort aan. "Waarvoor wil je jezelf altijd sterk houden?"ze schudde lachend, al dan niet gemeend, haar kop. "Je zei het zelf. Je moet je zwaktes niet altijd voor je houden, het helpt t om tegen iemand te zeggen."De poes wendde haar blik af en maakte aanstalten om weg te lopen. Als hij het niet wilde zeggen, wie was zij dan om hem tegen te houden.

Toen de poes aanstalten maakte om weg te gaan liet de kater zijn hoofd nog lager hangen. Even bleef hij stil, niet zeker wat te doen. De poes had gelijk, maar ze was ook maar een apprentice... Voordat de kater helemaal wist wat hij deed rolde hij en zucht en vroeg hij haar om te blijven. "Wacht....sorry..." Even keek de kater naar de apprentice vanuit zijn ooghoeken om te zien of ze weg was gegaan of niet. Echter was alles wazig door de tranen die hij terughield. Dus toen hij niets duidelijk kon zien richtte hij zijn blik weer op de grond tussen zijn witte poten. Hoe had hij dat kunnen doen? Hij had de poes afgeschrikt waar hij zo graag bevriend mee wou zijn. Hij had alle kleuren die hij zag doen verdwijnen en nu... nu was hij ook nog eens de andere poes aan het wegduwen. Hij was zich alweer aan het afsluiten van de anderen, waarom? Hij had zichzelf belooft om dat niet meer te doen.

Nog even wachtte ze, ergens hopend dat hij iets zou zeggen dat haar tegen zou houden. Maar het bleef stil. De poes slikte de tranen in haar ogen weg en begon weg te lopen, toen ze zijn woorden hoorde. "Wacht....sorry..." klonk er. De poes twijfelde even, en keek toen om. Ook de zwart-witte kater keek om, maar zijn ogen zaten vol tranen. Er brak iets in de kleine poes, om hem zo te zien. Tranen in zijn ogen. Hij had altijd zo sterk geleken, altijd voor iedereen klaar te staan. Nu moest ze er voor hem zijn. Ze slikte en liep terug, om zich tegen hem aan te drukken. "Wat is er aan de hand?"fluisterde ze.

De zwart-witte kater was nog steeds naar de grond aan het kijken toen hij ineens ene klein figuur tegen hem aangedrukt voelde. Hij wist meteen dat het Airpaw was, haar hoogte en geur gaf het weg. Sharpsoul was blij dat de kleine apprentice niet weg was gegaan, hij kon het gezelschap wel gebruiken. Toen de poes hem vroeg wat er was bleef hij echter even stil. Hoe moest hij verwoorden hoe hij zich voelde? De kater was al nooit goed geweest met woorden, en al zeker niet als het over zichzelf ging. Even slikte de kater om zijn tranen zo veel mogelijk te verdrijven, hij wou ze niet. Toen de kater weer begon te spreken was zijn stem zacht, een fluister zelfs. "Er is een poes die ik onlangs heb ontmoet en ik wou heel graag bevriend met haar raken" De brok in zijn keel maakte het moeilijk om te praten, toch ging de kater verder. "En het ging goed op het begin, maar toen.....toen heb ik haar afgeschrikt. En nu weet ik dat ze niets meer met me te maken wilt hebben."

Ze had hem gevraagd wat er aan de hand was, maar in eerste instantie antwoordde de kater niet. Echter bleef de poes hardnekkig zitten, hopend dat hij troost vond in haar aanwezigheid, zoals zij dat had gehad met hem. De grijze poes hoopte zo dat ze hem kon helpen, dat had hij namelijk ook bij haar gedaan. En god, wat deed het haar pijn hem zo te zijn; gebroken. Ze had zin om de oorzaak daarvan te verscheuren. "Er is een poes die ik onlangs heb ontmoet en ik wou heel graag bevriend met haar raken"Ze was ietwat verbaasd toen hij uiteindelijk begon te spreken. De poes hief haar kop op en keek hem aan. "En het ging goed op het begin, maar toen.....toen heb ik haar afgeschrikt. En nu weet ik dat ze niets meer met me te maken wilt hebben."Even bleef ze stil, zoekend naar de juiste woorden. "Ik weet niet wat je hebt gedaan, maar ik weet zeker dat ze niet niets meer met je te maken wilt hebben. Je bent een geweldige kater met een onwijs groot hart. Ik weet zeker dat ze je nog een kans zal geven, en zo niet, dan is dat het domste wat ze ooit zal doen."

Stil luisterde de kater naar haar woorden. Het verbaasde hem hoe wijs haar woorden waren maar toch hadden ze het vleugje Airpaw, het was ene best grappige combo en Sharpsoul had gelachen als hij zich niet zo down voelde. Het zat hem nog steeds niet goed dat hij tegen een apprentice had vertelt wat hem dwars zat. Maar de kater kon niet ontkennen dat het geen pak van zijn hart was. Sharpsoul wist niet goed wat hij moest zeggen na haar woorden. Dit was allemaal best nieuw voor hem, hij heeft nog zowat nooit over zijn problemen gepraat dus wist de kater niet goed wat te doen. Natuurlijk wist hij dat hij haar moest bedanken, maar hoe? Woorden leken wel te weinig, woorden waren te weinig. Dus in de plaats van iets te zeggen keek de kater even neer op de apprentice, om haar vervolgens een dankbare lik te geven over haar grijze kopje. "Bedankt" Fluisterde de kater voordat hij zijn hoofd wegtrok en voor zich uit keek.

Even was het weer stil, erg vond ze het echter niet. Soms kon een stilte meer zeggen dan duizend woorden. Stomme dingen waren dat trouwens, woorden, ze kon er nooit echt goed mee omgaan. Al deed ze heel erg haar best, maar uiteindelijk waren er nooit de juiste woorden om iets te uit te drukken. Emoties waren veel ingewikkelder dan woorden.
De kater keek op haar neer en gaf haar dankbaar een lik over het oor. Airpaw spinde even kort. "Bedankt"Ze gaf hem een kopje. "Graagedaan"murmelde ze.

Stil zat hij daar, genietend van het moment. De grijze apprentice naast hem gaf hem rust. Nooit heeft de kater zo snel een zo vertrouwde relatie gekregen met ene kat, nou ja, behalve met zijn moeder dan al was die relatie al snel verbroken en wou hij nu super graag dat het terugkwam. Het was raar voor de kater om zo snel zo close te zijn met ene kat, en al zeker een apprentice. Maar het was ene goed soort raar, het soort raar dat je deed voelen alsof je nooit alleen zult zijn, het soort raar dat voelt als familie. Familie, een woord dat hem bekend in de oren klonk maar waar hij gene ervaring mee heeft. Natuurlijk heeft hij wel wat te maken gehad met zijn familie, maar de meeste waren nu katten die hij gewoon voorbij zag lopen, vreemden. Vreemden die hij maar al te graag zou leren kennen maar waar hij te laf voor was om op af te stappen. Maar dit, hij en deze appentice, voor zover de kater wist voelde het aan als familie.

}The end of this topic ^-^

Onderwerp: Re: I guess It's my turn now(Sharpsoul)