I'm so damn bored I'm going blind

Patchkit lag in de Nursery, een diepe geeuw verliet zijn keel. Het avontuur met Littlekit, Orchidkit en Steen was leuk geweest, maar van Winterstorm moest hij weer de Nursery in. Buiten het kamp zou het te gevaarlijk zijn, en als zijn moeder dat zei, dan zou hij ook binnen blijven. Maar het was hier zo saai. Patchkit rolde linksom, op zijn andere zij. Hij had echt geen idee wat hij moest doen. Het was zo leuk geweest in het bos, en het was ook jammer dat hij weg was gestuurd. Nou kon hij Littlekit nergens vinden, en hij wist ook niet waar Orchidkit was. Steen en zijn vriendjes waren nog in het bos, dus met hen kon hij ook niet spelen. Óf hij moest weer naar het bos toe, maar dat mocht niet van zijn moeder, dus zou hij het maar niet doen ook. Hij krabbelde onrustig overeind, en begon heen en weer te lopen. Verveling heerste, heel erg. Zijn langzame pas werd steeds sneller. Van lopen ging hij naar snelwandelen, dat later weer rennen werd, en op een gegeven moment zelfs sprinten. Op één of andere manier was dit best grappig, maar het maakte hem ook duizelig. "Whiee!" riep Patchkit quasi-vrolijk. Hij begon grotere rondjes te rennen, en knalde opeens tegen de rand van de Nursery aan. Hij liet zich achterover vallen en maakte twee koprollen achterover, voordat hij stil kwam te liggen. Hij bleef liggen, met zijn ogen open, hij staarde wat naar de bovenkant van de Nursery. "Auw," mompelde hij zachtjes. Dat deed best pijn. Patchkit kreeg een raar gevoel in zijn neus. Het deed zeer, en het trok naar zijn kopje. Chagrijnig gromde hij, hij wilde dat die irritante pijn wegging. En wel nu meteen. "Stomme muur," mompelde hij weer. Verveling kon rare dingen met je doen. Niet dat Patchkit zich altijd normaal gedroeg, hij was dan iets minder snugger dan de rest, als hij zich verveelde, deed hij wel heel vreemd. Hij rolde om, en lag nu op zijn buik, zijn poten waren helemaal uitgestrekt. Met zijn kopje keek hij recht naar voren. "Blub. Blub. Blub," zei Patchkit toen. Hij had geen idee waar hij dat vandaan hield. Hij had ook geen idee dat er iemand naar hem stond te kijken...

Weirdest post ever.
~ Patch & Zebrakit ~

Een groot bos strekte voor hem uit, trots liep Zebrakit erdoor. Hij kon hij weten dat het maar een droom was? Met spitsende oren volgde hij een geur spoor, muis, en een dikke ook! Met trage passen liep hij er opaf en zag uiteindelijk het bruine lichaam. Zijn kleine witte tandjes ontblotte zich en hij sprong op, het vlees was erg harig en hij opende zijn ogen. Het was wit! Hij deinsde achteruit, de witte vacht was niet van een muis, maar van zijn moeder. "Sorry, ik wist niet waar ik mee bezig was.." Zei hij beschaamd, hij zuchtte en nestelde zich weer in het nest, maar hij on geen oog meer dicht krijgen. Zuchtend verliet hij het mos en strompelde door de Nursery, wat kon hij doen! Niemand was wakker en hij zou maar geen kitten s wakker maken, al dat gepiep...
Hij spitste zijn oren toen hij een bekend gemiauw hoorde, Patchkit! Met een vleugje hoop trippelde hij op de zwart witte kater af, hij lag op zijn rug en zijn poten waren uitgestrekt. "Blub. Blub. Blub."Zei hij telkens weer, Zebrakit vond het maar een beetje vreemd en gaf hem een por. "Wat ben je nu weer aan het doen, haarbal!" Zei hij plagend, hij rende naar achteren en liet zich door zijn poten zakken, misschien wilde Patchkit helemaal niet met hem spelen, maar van wat uitdaging hield hij wel. Met een zwiepende staart wachtte hij op Patchkit's wraak. Hij had gehoord dat Patchkit uit het kamp was gekomen, maar hij had straf gekregen, dat soort dingen deed Zebrakit niet. Hij durfde het zelfs niet over zijn hoofd te laten. Nieuwsgierig kwam hij een paar stapjes dichterbij en vroeg: "Hoe was het daar buiten?" Zijn stem klon dus ook echt nieuwsgierig en hij hield zijn kopje schuin.