All of the stars {open}

_{Met trage stappen liep een zwart-witte kater De warriors den uit. Normaal zou hij nu moeten slapen aangezien het nacht was maar zijn hoofd was te vol. Vol met gedachten die hem maar niet alleen lieten. Waarom wist de kater niet maar naast al zijn gedachten voelde de kater zich schuldig. Maar waarom? Even wierp de kater een verlangende blik naar de den van de leader, de den van zijn moeder. Misschien voelde hij zich daarom schuldig? Omdat hij niet meer had gesproken met zijn moeder in een best lange tijd? Sharpsoul wist het niet. Nou ja, misschien zou de frisse lucht hem kalmeren. Dat hoopte hij ten minste want als hij morgen zijn taken goed wilt doen moet hij wel uitgerust zijn. Toen de kater in het midden van het kamp aankwam sloot hij zijn helder blauwe ogen om vervolgens diep in te ademen en uit te ademen. De frisse lucht maakte hem nog wakkerder maar tegelijkertijd voelde hij zich al wat beter. Traag opende de kater zijn ogen weer om vervolgen naar boven te kijken om tot zijn verbazing een heldere hemel te zien vol met sterren. Sharpsoul wist dat met het mooiere weer de hemel minder bewolkt was maar hij had nooit verwacht om vannacht een hemel vol met sterren te zien. Het was zo mooi! Rustig ging de kater zitten en sloeg hij zijn staart om zijn gevlekte poten met zijn oen nog steeds op de hemel gericht.

{open}}

Het geluid van pootstappen wekte haar uit haar onrustige slaap en de zwart witte poes kwam overeind. Ze opende haar groene kijkers en trippelde haar den uit, een beetje gealarmeerd naar beneden kijkend. Daar zag ze echter gewoon een naar shadowclan ruikende kater. Haar zoon. Met een zacht gesnor trippelde ze naar beneden en ging naast haar zoon zitten, hem een begroetend kopje geven. "Sharpsoul, hoe gaat het?" Glimlachte ze zachtjes.

_{De zwart-witte kater was zo diep in gedachten dat het geluid van pootstappen hem helemaal ontging. Zelfs de geur van zijn moeder bereikte hem niet. Al dat er was waren de sterren en hij met zijn gedachten. Pas toen de kater iemand hem een kopje voelde geven kwam hij terug op aarde. En zodra hij weer in de realiteit was overwelmde de geur van zijn moeder hem en hij wist direct dat zij degene was die hem ene kopje had gegeven en nu naast hem was. Rustig draaide de kater zijn hoofd richting zijn moeder, zijn blauwe ogen keken haar aan. Het was al ene tijdje geleden sinds hij dicht bij haar was geweest en tot zijn verbazing was hij groter geworden dan de kattin. Daarnaast leek hij echter nog steeds heel erg op haar. Behalve zijn ogen. tijdens zijn kittentijd en apprentice tijd waren ze naar ene groene kleur gegaan maar ongeveer halverwege kregen ze weer hun diep blauwe kleur en zo was het gebleven. Snel wende de kater zijn blik af van zijn moeder. Hij schaamde zich te veel om naar haar te kijken. Hij had belooft haar niet meer te ontwijken toen hij haar een lange tijd geleden bezocht in de nursery nadat hij erachter gekomen was dat ze nog kittens had gekregen. Toch had hij zijn belofte niet gehouden en dat deed hem pijn, het voelde alsof hij haar had teleurgesteld. "Het eeuhm, ik heb betere dagen gehad maar het gaat wel" Sprak de kater een beetje twijfelend. Zonder het zelf door te hebben begon hij zachtjes de grond onder zijn voorpoten te kneden. "En hoe gaat het met u?" Na zijn woorden kreeg hij direct ene flashback, een flashback naar de dag dat hij erachter kwam dat timesong niet zijn echte vader was. Die dag had hij zijn moeder ook aangesproken met u en direct kreeg hij te horen dat hij haar niet zo moest aanspreken omdat ze zijn moeder was. Toch kreeg Sharpsoul het niet over zijn hart om haar anders aan te spreken, hij was het niet waard. Hij was zijn moeder niet waard, ze was zo ene goede kat en een goede moeder en hij, hij had haar ontweken alleen maar omdat hij zelf problemen had. Snel richtte de kater zijn ogen weer op de sterrenhemel, op zoek naar iets om naar te kijken zodat hij zijn moeder niet moest aankijken.}

Hij leek wat nerveus te reageren op haar aanwezigheid en niet begrijpend fronste de zwart witte clanleader dan ook. "Het eeuhm, ik heb betere dagen gehad maar het gaat wel" Haar frons werd dieper en ze wilde haar zoontje nu gewoon een soort knuffel geven, zodat hij zich misschien minder erg zou voelen, maar de manier waarop hij tegen haar sprak en zich gedroeg, vertelde haar dat het dan alleen maar erger zou worden. Toch? "En hoe gaat het met u?" Ze schudde de vorm van het aanspreken van zich af en haalde haar blik van Sharpsoul af. "Het gaat wel goed, mijn wonden van het gevecht met windclan zijn bijna weer genezen, al zullen er wel wat littekens overblijven." Sprak ze normaaltjes en volgde Sharpsoul's blik naar boven.

_{Toen zijn moeder klaar was met spreken voelde de kater zijn spieren ene beetje ontspannen, ze was ten minste oke. Toch bleef het schuldgevoel, het werd zelfs erger. Tot nu toe was hij niet eens gaan kijken of het goed ging met zijn moeder, wat was er mis met hem?! Toch bleef de kater stil zitten, niet echt zeker wat verder te doen en bang dat als hij een woord uitsprak al zijn muren zouden vallen en hij wou niet emotioneel in elkaar zakken voor zijn moeders ogen. Wat zou ze wel niet van hem denken. Met zijn blik nog steeds naar de sterren gericht keek de kater even vanuit zijn ooghoek naar de poes naast hem. Sharpsoul wist dat hij iets moest zeggen, maar hij wist niet wat. Wat kon je nou zeggen tegen je moeder wanneer je het niet waard was om haar als moeder te hebben? "Dus eehm, de hemel is mooi helder vandaag he." Begon de kater wat onzeker. Maar hij wist dat die zin niet goed genoeg was, en hij wist dat hij Shrewstar een uitleg verschuldigd was. Misschien vond zijn moeder dat niet maar van zichzelf wist hij dat hij moest uitleggen waarom hij niet in de buurt was geweest. Even zuchtte de kater. Hoe moest hij dit nou beginnen uit te leggen? Nou ja, er was maar 1 manier om te beginnen "Mam, ik moet je iets bekennen..."}

Het bleef stil en Shrewstar keek kort om zich heen. Als Sharpsoul een teken zou geven dat hij alleen wilde zijn, zou ze dat teken ook accepteren. Dan sloop ze weer stilletjes naar haar eigen den. "Mam, ik moet je iets bekennen..." Hm? Licht bezorgd draaide ze haar kop weer om naar haar zoon en drukte kort haar snuit tegen zijn schouder. "Wat is er mis, Sharpsoul?" Vroeg ze bezorgd.

_{Sharpsoul liet zijn blik weer naar zijn poten gaan, onzeker hoe hij verder moest. "Euhm de reden dat ik de laatste tijd niet in de buurt was...." Daar stopte zijn stem ermee. Het werd steeds moeilijker voor hem. Sharpsoul kon de tranen naar zijn ogen voelen komen. Hij was haar niet waard. Even moest de kater slikken, het voelde alsof zijn keel en mond ineens super droog waren. "Was, omdat ik....omdat ik eeuhm je heb ontlopen." Bekende de kater beschaamd "Ik dacht dat ik erover heen was maar toen, ineens was ik weer helemaal in de war. Ik weet dat ik je had gezegd dat ik erover heen was en dat ik je niet meer ging ontwijken. Maar alles was ineens zo verwarrend.... en en.... Ik ben het niet waard om je zoon te zijn en het spijt me." Alweer begon de kater op hol te slaan met zijn woorden. Hij bleef maar zeggen hoe hij haar niet waard was en hoe veel spijt hij had. Ergens tussen zijn woorden door begonnen zijn tranen te rollen en maakte ze strepen op zijn wangen. Dit had de kater echter niet door omdat hij te druk was met praten, zijn woorden steeds sneller en hijzelf steeds meer overstuur. Ergens in de tijd dat hij sprak was hij zelfs heen en weer gaan lopen met al zijn spieren gespannen. Al zijn gevoelens van de laatste tijd en gedachten werden eruit gegooid.}

Hij begon met spreken en het werd met elk woord steeds moeilijk voor hem. Met puur medelijden en medeleven keek ze de kater aan, die de meest belachelijke conclusies begon te trekken. Toen hij uitgesproken leek te zijn, drukte ze zich weer tegen hem aan en gaf hem een paar geruststellende likken. "Sharpsoul, ik wil nooit meer horen dat je dat over jezelf zegt, oké?" Begon ze rustig. "Ik ben hartstikke trots op je, wat je ook doet, en als je het moeilijk hebt hiermee, dan geeft dat niet." Snorde ze zachtjes. "Ik zal gewoon altijd trots op je zijn."

_{De kater kalmeerde een beetje toen zijn moeder zich tegen hem aan drukte. Hij snorde zelfs ene beetje toen ze tegen hem sprak en hem een paar likjes gaf. Het voelde goed alles even te hebben gezegd en al die emoties eruit te hebben gegooid. Natuurlijk voelde de kater zich nog steeds schuldig, hij was niet zeker of dat ooit weg zou gaan maar nu had hij ten minste alles tegen zijn moeder gezegd. En tot zijn verbazing was zijn moeder helemaal niet boos geworden. Niet dat je hem zou horen klagen, nee het voelde goed om weer eens tegen zijn moeder opgedrukt te zitten, net zoals toen hij klein was. het was geruststellend. "Ik snap het gewoon niet....ik heb hem nog nooit gezien, hij kwam nooit toen dat ik ene kitten was of toen dat ik ene apprentice was. Ik weet niet eens hoe hij eruit ziet" Sprak de kater weifelend, zijn stem nog steeds dik van emoties en de brok in zijn keel. Even deed de kater zijn blauwe ogen dicht, niet wetend waar heen te kijken.}