» uma thurman (open)

Vier massieve, roodkleurige poten zetten zich voort door het met bloesem bedekte, hoge gras. Zijn ijsblauwe kijkers staarde strak voor zich uit. Niet om op zijn hoede te zijn, maar puur omdat dat een gewoonte was geworden. Soepel bewoog hij zich door de schaduwen van de bomen waar hij onderdoor liep heen. Zonnestralen die het bladerdek doorbraken ontwijkende. In de schaduw viel je minder op, dus trok je minder snel gevaar aan. De knorrige kater zwiepte met zijn staart bij het horen van een krakend geluid. Verontwaardigd tilde Luvon zijn poot op. Op de plek waar deze had gestaan lag een klein, fragiel takje. Doormidden. 'Dit is waarom je altijd op je hoede zou moeten zijn,' bromde hij in zijn gedachten. Ach. Het was een mooie lente dag, er zou vast niemand zijn die hem opzettelijk aan het besluipen was.

» open

De rode kater vertrouwde het niet voor honderd procent. Inmiddels was hij maar gaan zitten en had zijn pluizige staart over zijn poten geslagen. Kalm likte hij enkele keren over zijn voorpoot en haalde deze over zijn oren. Mocht iemand hem aan het besluipen zijn, zag diegene nu ook in dat de kater toch niks interessants aan het doen was.
Bij het horen van geritsel zette hij zijn poot weer op de grond. Zijn oren maakte geconcentreerde trekjes, verschillende posities op. Hij had altijd al moeite met het herkennen van de richting van een geluid. Zijn gehoor was al niet opperbest, maar nu hij wat ouder geworden was kreeg hij daar steeds meer last van. ''Hallo?'' klonk een stemmetje achter enkele varens. Aan de toon van de kat zijn stem te horen was deze niet uit op narigheid. Een kleine grijns verscheen op de lippen van de rode kater terwijl hij naar de vreemdeling toe stapte. ''Goedenmiddag,'' groette hij de witte kat met een zwiep van zijn staart. Zijn stem was neutraal. Zolang anderen geen gevaar waren deed hij ook geen moeite om gevaarlijk over te komen. Waarom zou hij? Verspilling van energie die je later nodig zou kunnen hebben, noemde hij dat. Nee, dat was helemaal nergens voor nodig.

- Yess, fall out boy! <3

De witte kater voor hem zag eruit alsof hij al een hoop achter de rug had. Zielig. Ook zag hij er namelijk nog erg jong uit. Jonge katten zouden zichzelf niet zo moeten verwaarlozen. Ze waren meestal energiek en vol leven. Jammer dat dit ventje zijn jongen manen anders moest ervaren. Gelukkig had hij zichzelf wel goed opgevoed, want netjes beantwoorde de witte kater zijn begroeting. ''Ook aan het wandelen? Mooi weer, is het niet?'' Wandelen kon je het niet echt noemen. Het was eerder zoeken naar een plek waar RiverClan hem niet meer lastig zou vallen en waar hij even niet hoefde te denken aan zijn dochters en kleinkinderen, maar dat zou zo'n jong katertje niet begrijpen. Met die problemen zou hij hem ook zeker niet opzadelen. ''Wandelen, ja'' antwoordde hij wat afwezig, verzonken in zijn eigen gedachten.