We're even

Au. De wonden op haar rug deden nog wel een beetje zeer en dan van die pijn die steeds weer prikte. De zwart witte poes schudde het van zich af en ging zitten. Haar conditie moest weer wat omhoog, maar eerst moest ze Lionroar een training geven. Zijn technieken waren natuurlijk allemaal gericht op het windclan leven en niet op het leven wat hij nu moest leiden. Het had haar wel verbaasd, het aantal katten dat hem nu al accepteerde.
Maar goed. Ze had met de kater afgesproken en zou geduldig wachten totdat hij zou arriveren. Als hij te lang weg bleef had hij alleen zichzelf ermee, dan zou de clan vanzelf wel een actie ondernemen om hem weg te krijgen. Want een warrior die niet kon jagen was basicly een elder, maar of Lionroar nu al het respect van die rang zou krijgen?

OOC; Eerste post voor Lionroar

Er waren katten die hem accepteerden, katten die hem stilletjes niet vertrouwden en dan nog de rest van de clan die hem verafschuwde voor zijn afkomst en hem niet eens een kans waardig wilden geven. Hij had zich goed moeten inhouden om niet uit zijn slof te schieten, de normale Lionroar kennende had hij de katten toegebeten en was hij nors geweest. Maar hij moest zijn leven zien te verbeteren en alsof Starclan voor eens en de eerste keer achter hem stond, hadden ze hem een nieuwe kans gegeven in Shadowclan. Vandaag stond een training op de agenda, Shrewstar zou hem wel het een en ander moeten bijleren. Want als Windclan kat mocht hij dan wel goed kunnen sluipen en noem maar op, maar hij bevond zich midden in een bos, waar hij al veertig manen lang had geleefd op open vlaktes. Hij rook haar geur al van een afstand en voordat hij het wist kon hij haar al zien. Zijn blauwe kijkers keken haar even recht aan, terwijl hij knikte. "Shrewstar," begroette hij haar, terwijl hij zich bij haar voegde. Het was nog altijd vreemd om hier rond te lopen.

De kater verscheen, verrassend genoeg, op tijd en ze kwam gelijk overeind bij het zien van de nieuwe warrior. "We beginnen meteen." Zei ze strikt. "Aangezien je je meteen bij de patrouilles zou moeten voegen." Ging ze verder en stapte over de zachte grond. "Als eerste wil ik zien hoe je nu jaagt, doe maar alsof dit," Ze wees met haar staart naar een hoopje twijgjes. "een muis is." Ze kon pas verbeteringen opperen zodra ze zag wat hij fout deed. Hij was waarschijnlijk niet zo geniaal dat alles nu al meteen perfect ging.

Hij was gewend om op een open vlakte te jagen en daarom was er niets dat boven hem hing, naast hem kon zijn wat kon ritselen en de prooi kon laten opschrikken. De ondergrond was hier vele malen anders dan het gras onder zijn poten. Hij knikte zacht toen ze zei dat hij moest doen alsof dat een muis was. Hij had zijn leven lang gejaagd op vooral konijnen - vandaar de bijnaam hazenvreters die Shadowclan katten aan Windclan katten gaven - en hij had geen idee of dat een verschil was. Meteen schoot hij in zijn gebruikelijke houding, maar hij stond nog steeds veel te hoog en desondanks dat hij volledige muisstil probeerde te zijn, ritselden de paar bladeren die op de grond lagen onder zijn poten. In volle concentratie naderde hij en uiteindelijk sprong hij naar het hoopje twijgjes toe. Zijn klauwen erop plantend, het viel niet mee om voor eens te moeten mikken en niet erachter aan te rennen. Want hij wist dat hier de prooidieren sneller weg zouden komen dan op de vlaktes in Windclan.

Amusant lachte ze toen ze de houding van de kater zag. Hij probeerde het wel, zijn best deed hij zeker, maar het zag er komisch uit. Bij de sprong, die dan wel gemikt was, maar veel te veel geluid met zich mee droeg, liep ze op hem af. "Zet die houding weer eens op." Bromde ze. "Je moet wat stiller leren te sluipen." Zei ze nog. "Hier liggen allerlei bladeren en naalden op de grond, je moet dus ook leren omgaan met die extra geluiden."

Als ze vijanden waren geweest had hij die lach met liefde van haar gezicht afgeslagen, maar ze was nu zijn clanleader en hij wist dat ze hier was om haar te helpen. Het zag er dan ook vast super hilarisch uit hoe hij liep, want hij was deze ondergrond niet gewend en het zou vast even wennen worden voordat hij goed kon jagen hier in het Shadowclan territorium. De poes zei dat hij zijn houding weer op moest zetten en dat deed hij ook. Hij voelde zich een apprentice en dat haatte hij, maar als hij dit snel onder de knie kreeg dan was hij hier ook sneller vanaf. Hij moest het ooit leren, wilde hij het vol kunnen houden in Shadowclan. Zachtjes knikte hij bij haar uitleg. Hij liet zijn blik van de zwartwitte kattin naar de grond glijden, waar hij zijn poot op neer zette en een zacht krakend geluid maakte. Hij moest een manier vinden om het te dempen, zijn poten op de perfecte plek neerzetten en stiekem begon hij toch echt wel enorme waardig te krijgen voor de katten die hier iedere dag jaagden. Op het Windclan territorium hoefde hij daar nooit rekening mee te houden.