Last hope {Acefray}

De kattin zuchtte een keertje en liep met een gebogen kopje naar de medicine cats den. Ze hield niet zo van.. medicine cats. Dat kwam vooral omdat ze niet echt van al die kruidenrommel hield, ze vond het maar raar spul. Zelf was ze dan ook nog nooit in deze den geweest, maar nu had ze besloten dat het beter was om wel te gaan. De laatste tijd had ze last van buikpijn, had ze meer honger dan normaal en merkte ze dan ook dat haar buikje een beetje boller geworden was. Verdorie, als men er nou maar geen nare opmerkingen over zou gaan maken, ze was best wel gesteld op haar mooie figuur. Waarschijnlijk omdat ze haar blik gericht had op die ene kater.. niet aan denken nu. In elk geval, ook had ze vaker hoofdpijn en was ze sneller moe. Misschien was het maar een griepje, maar een aantal andere kattinnen hadden haar grijnzend doorverwezen naar Acefray. Waarom wist ze niet precies, zo veel leuks was er toch niet aan? "Acefray?" mauwde de kattin toen vragend, terwijl ze twijfelend in de opening van de den bleef staan.

Ace werkte vrolijk door in zijn den. Enkele Elders verwees hij om wat meer rondjes te lopen tegen hun jicht. Het zou ze goed doen, net zoals warmte en vers voedsel. Maar ja, hij kon ze ook niet alles geven. De enorme kater zwiepte met zijn achterwerk en neuriëde wat afwezig. Met zijn fluffy pootje duwde hij zijn kruiden en co rest en legde ze op hun plaats. Hierna draaide hij zich weer om en pakte enkele verse plaatjes van zijn nieuwe stapeltjes. Deze sappige jonge blaadjes legde hij op de met zon begoten plek aan de buitenrand van zijn den. Zo zouden ze drogen en sterker worden van heelkracht. Net toen hij weer naar binnen wou lopen hoorde hij zijn naam. De fluffy kater draaide zich om. "Ja Strugglebug?" vroeg hij terug tegen de leader haar dochter. Al viel het buikje, dat verrassend strak was, hem op.

Al snel verscheen de gestreepte kater in haar zicht, wat haar misschien lichtjes nerveus maakte. Kom op Strugglebug, je had wel voor hetere vuren gestaan dan de medicine cat, right? De kattin haalde een keertje wat ongemakkelijk adem, en zwiepte een keertje met haar staart. "Ik.. uhm.. heb de laatste tijd nogal veel last van mijn buik, en hoofdpijn." Dat laatste voegde ze er maar snel achteraan om het niet al te raar over te laten komen. Ze snapte echt niet dat die andere kattinnen haar hadden doorverwezen naar Acefray. Ze had regelmatig buikpijn, ja. Haar buikje was een beetje dikker geworden, maar dat zou vast wel komen omdat er opeens veel meer prooi was dan in de afgelopen weken. Nog altijd was de kattin nerveus, ze durfde ook niet echt naar binnen te gaan. Misschien zei de kater wel dat het niks was en ze op kon hoepelen, hopelijk dan. "Ze zeiden dat ik beter eventjes langs kon gaan bij jou.."

Bij de woorden van de poes knikte de grijze kater kort. Redelijk opgewekt wenkte hij de poes zijn den binnen. Haar aanzicht deed hem lichtelijk pijn. Ze was van pels bijna indentiek van Runningvole, enkel haar ogen waren verschillend. Het beet als zuur, vals zuur. Maar hij probeerde zich te focussen op zijn werk en knikte naar een schoon nest. "Zou je even voor me willen liggen?" Het klonk niet eens als een vraag maar recht door zee. Hij zou even moeten voelen of zijn voorgevoel klopte. Maar het was al bij de poes te ruiken, de wee zoete geur, hier kwam je niet snel omheen.

De zwart-witte kattin knikte een keertje toen de kater haar vroeg voor hem op een van de schone mosnesten te gaan liggen. Ze wist niet goed wat ze nu moest gaan verwachten, maar Acefray zou wel weten wat hij deed. Langzaam trippelde ze uiteindelijk naar binnen en ging op het schone nest af, lichtjes ongemakkelijk glimlachend naar de medicine cat. Ze was hier nog nooit geweest, want ze had nooit een poot binnen durven zetten. De kattin liet zich neerploffen op het nest en ging toen op haar flank liggen. Ze tilde haar kopje wat onrustig op en keek naar haar buik. Verdorie, dat ding zag er zo nog redelijk dik uit ook.

Acefray was tevreden toen de poes zonder tegenspraak ging liggen. Al was dit ook wel van haar verwacht. Niet veel katten gingen tegen een Medicine cat in. Ze hadden toch enig respect als katten die met Starclan konden communiceren. Al was dit niet zozeer vrijwillig. De kater keek naar de buik van de poes en liet zijn pluizige poot over de buik glijden. Hij voerde wat druk uit en voelde langs de randen. Als snel was het hem duidelijk; de opgezwollen buikrand, de bobbels, de stevigheid van de buik. Ze werd moeder. Zijn groene blik gleed naar die van Strugglebug. 'Gefeliciteerd, je krijgt kittens. Ik raad je aan alvast de Nursery in te trekken, de queens zullen je alles vertellen wat je moet weten' mauwde hij simpel. Dit was toch haar eerste nest of niet dan?

Ze voelde hoe de kater zijn pluizige poot over haar buik heen liet gaan. Ergens voelde het helemaal niet fijn dat er iemand was die aan haar buik kwam, maar ze moest de medicine cat maar vertrouwen dat hij geen gekke dingen zou doen. Ze wist niet hoe of waarom, maar ze was beschermend over haar buik. De woorden die de kater vervolgens uitsprak deed haar overeind komen. "K-kittens?" Normaal gesproken stotterde ze nooit, Strugglebug was juist een goede spreker. "Dat kan niet," zei ze toen en schudde haar kop een keertje snel. Haar ademhaling versnelde een beetje. Hoe moest ze ooit een nest kittens op gaan voeden? Dat kon ze niet, daar was ze niet klaar voor, ze was geen moederfiguur. "Nursery..?" mompelde ze toen en legde haar oortjes een beetje naar achteren. De mooie kattin voelde dat haar blik een beetje was vertrokken en ze keek naar haar buik, waarna ze een keertje slikte. Ze stond er alleen voor, dat wist ze nu eigenlijk al. "Ik kan geen kittens opvoeden.." mompelde ze toen weer.

De enorme kater kende de fase van ontkenning heel goed. Veel poezen hadden het bij hun eerste nest. Deze was vaak niet geplaned en ontdeden de poezen in hun taken. Het was gewoon niet wat een jonge warrior wou of nodig had. Dit zag de kater ook helemaal in Strugglebug, de arme poes leek niet te weten wat ze er mee aan moest en zo wachtte de kater tot ze enigzins haar verbazing had geuit. Hierna zette hij zijn andere taak als Medicine cat op; zijn wijsheid delen. Hoe ironisch. Ace keek naar de gevlekte poes met een rustige uitstraling. 'Strugglebug, je kan meer dan je zelf denkt en je kittens hebben een moeder nodig. De andere queens zullen je zo goed mogelijk helpen en ik zal ook een poot bijdragen' Hij sprak het ietwat streng, wetend dat ze zich maar beter snel in haar moeder taak kon vinden voor de kits kwamen. Zachtjes zuchtte de enorme kater en keek de poes aan. 'Je word een betere moeder dan je nu zal denken, geloof me'

Haar oortjes hadden een weg naar achteren gevonden en ze zuchtte een keertje kort toen de kater begon met zijn 'preek' waarbij hij haar naam noemde. Natuurlijk vertelde hij haar dat ze het goed zou doen in de toekomst, maar da was gewoon omdat hij wist dat ze zich zo snel mogelijk in de moeder taak moest werken, anders kon het problemen opleveren voor haar kittens. "Het is gewoon.." mompelde de kattin toen met haar oortjes naar achteren. Zou ze hem haar vermoedens vertellen? Het kon geen kwaad toch, om de kater in vertrouwen te nemen? "Ik moet alle taken als ouder alleen dragen.." Er was vrijwel altijd een vaderfiguur bij betrokken, maar de zwart-witte kattin wist gewoon dat het niet kon in haar geval. "Beloof me dat je dit tegen niemand zegt, nooit niet." Haar oren draaiden een beetje ongemakkelijk naar achteren. "Maar.." Haar stem bleef eventjes haken. Iedereen wist ondertussen wel dat er iets goed mis was met Nevermind, of moest ze hem maar eerder Neverkit noemen nu? "Nevermind is de vader.. Maar ik denk niet dat.. De kittens moeten nooit weten wie hun vader is.." Het was wel duidelijk, ze wilde haar kittens en Nevermind een hoop problemen besparen in de toekomst. Haar hart had nooit bij de zwarte kater gelegen, nee. Haar hart lag bij een ander en dat wist ze maar al te goed. Nevermind had ook nooit van haar gehouden, dat wist ze wel zeker.

Acefray wist meer over het onbedoeld moederschap dan veel van hem verwachtte. Hij was ook bijna een vader geweest tot het oordeel van Starclan was gekomen. Het was ook in zijn houding te zien dat hij zijn best deed minder recht door zee te zijn en wat begrip te tonen. Maar van nature was de enorme kater slecht in emoties pijlen. Hij knikte; ‘Ik beloof het’ sprak hij met zijn diepe stem, waarna hij weer richting de gevlekte poes keek. Bij diens woorden beet hij op zijn wang en draaide zijn kop lichtelijk weg. Hij schaamde zich voor Nevermind, die hij nooit zou kunnen genezen. Het was niet aan hem een verloren hoofd weer op het goede pad te brengen. Hij kon vleeswonden, ziektes en geboorte tarten. Maar iemand gedachten waren voor hem zelfs onbekend terrein. ‘Nee, de kittens kunnen het best opgroeien zonder die last. Maar wanneer ze oud genoeg zijn zou je het ze het nieuws kunnen brengen’ Zijn groene blik stond echter verder dan de poes, terwijl hij zachtjes zuchtte. Zou die tijd ooit bij hem kunnen komen? Al snel schudde hij zijn gedachtes weg. ‘Strugglebug, ik ga je iets heel belangrijks vragen’ Hij liet zijn blik in die van de poes vallen. ‘Ga je kittens nooit als een last of ongeluk zien’ zijn woorden klonken niet zoals zijn eigen, en een warm gevoel van heldere mist overviel hem. Dit waren de woorden van meer dan een Medicine cat die goede raad gaf. En hoewel de nieuwe moeder het niet zo duidelijk zou kunnen voelen, was het zeker dat ook zij de macht in zijn boodschap moest horen.

Stilletjes luisterde ze naar het advies van de iets jongere kater, er was duidelijk pijn in de ogen van de kattin te zien, al moest je daar wel diep naar zoeken, het was er. Hoe zou ze de kittens ooit dat nieuws moeten brengen, hoe zou ze Nevermind ooit dat nieuws kunnen brengen? Ze wilde de kittens geen vader geven die geestelijk niet in orde was, ze verdienden beter. De kater noemde haar naam, en dus richtte ze haar blik weer op hem. Hun blikken kruisten elkaar, waarop ze kort slikte en hem aankeek. Haar oren draaiden kort een beetje naar achteren, maar ze bleef hem aankijken. De wezentjes die ze in haar buik droeg nooit als een last zien. Zijn stem was anders, dat merkte ze. Een korte rilling ging over haar ruggengraat heen, onbewust. Kort knipperde ze een keertje, de kater met licht aanspannende oogleden aankijkend, alsof ze recht door zijn ogen heen kon kijken. Hierna knikte ze een keer, niet twijfelend dit keer. Duidelijk. "Oké." Hierna kon ze het niet laten om kort met haar staart over haar buik heen te strijken, waarbij haar blik al wat verzachtte voordat ze het doorhad.