Time To Hunt {+ Mazepaw}

De andere twee waren vooral met elkaar bezig, de witte apprentice had haar volle aandacht op de das. De kattin wilde zich bewijzen, tegenover haar ouders, tegenover haar oma. Tegenover iedereen in de clan eigenlijk. Ze wilde bewijzen dat grootte niet uitmaakte, dat je als kleinere kat ook belangrijke dingen kon verrichten. Haar hersens draaide dan ook overuren, terwijl ze de das nog altijd toetakelde met haar goede klauwen en tanden. Het beest krijste woedend vanwege de verse belager die nog alle kracht in zich had om verder te vechten, zelf was het best al wat energie kwijt. De witte kattin liet met een voor de das pijnlijke ruk zijn nekvel los en sprong van hem af. "Pak me dan!" blies ze hem uitdagend toe, waarna ze begon te rennen. Ze richtte nog een snelle blik op Smokepaw en Mazepaw, maar die waren beide te zwak om nog te vechten. Haar hart klopte diep in haar keel, terwijl ze haar ijsblauwe ogen weer voor zich richtte. De das achtervolgde haar met roffelende poten en woeste grauwen. Dood. Het wilde haar dood hebben. De witte kattin had echter haar aandacht ergens anders op gericht. In het voorbijgaan klemde ze haar kaken vast aan een tak met veel kleinere twijgjes van een omgevallen boomstam. Het ding werd als een soort catapult naar achteren gebogen, en ontsnapte uit haar mond toen de das het voorwerp passeerde. Met een zwierend geluid klapte de recht in het gezicht van de das, die de pijnlijke puntjes in zijn ogen kreeg en zowat verblind achteruit struikelde, proberend zijn pootjes voor zijn snuit te houden. Ha!

Smoke was weer gevallen toen de das naar haar geslagen had omdat ze in de keel had gebeten. Ze was verzwakt doordat tijdens het vechten het bloed uit haar schouder was gelopen. Ze probeerde overeind te krabbelen maar duizeligheid naam het over waardoor ze terug tegen de grond viel. Ze zag Ivypaw vechten tegen de das. "Pak me dan!"Zei de witte poes uitdagend. De poes had iets slims bedacht en de das trapte er in. De duizeligheid bleef en er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk begon haar zicht te verminderen en vielen haar ogen dicht. Het leek alsof ze onderwater werd getrokken en ze niet naar boven raakte.

OOC; Smoke is buiten bewustzijn door een diepe wond aan haar schouder ^^

De gestreepte kater keek machteloos toe hoe Smokepaw op de grond in elkaar zakte. Nee. Het kon niet waar zijn. "S-Smoke? Gaat het?", miauwde de bruine tabby bezorgd. "Smoke? Wakker worden", Hij voelde woede door zijn aderen stromen. Mazepaw nam zichzelf voor om de kleine, zwarte ogen van de das uit te krabben. Hij dook in elkaar en sprong naar de keel van het monster.

"S-Smoke? Gaat het?", miauwde een stem bezorgd. Het klonk vaag,was ze soms dood? "Smoke? Wakker worden",ze wou graag reageren,zeggen dat de stem -dat misschien wel een StarClan kat was - niet zo bezorgd moest zijn,maar het lukte niet. Ze probeerde uit alle machten uit het water of wat het ook mocht zijn uit te komen,maar wat ze ook probeerde leek ze juist verder weg te gaan. Uiteindelijk gaf ze zich aan het zwart over en vocht ze er niet langer tegen.

De das was verward, wist niet meer goed wat hij verder nog moest doen en voelde zich in een hoekje gedreven. Mooi zo, want de witte kattin had geen idee wat haar tweede stap had kunnen zijn. Het beest maakte nog een paar rare geluidjes, maar verdween toen in de struiken. Haar hart bonkte in haar keel, terwijl ze de pootstappen weg hoorde sterven. Ze.. ze had het gedaan. Ze had een das verjaagd van het territorium. Eventjes moest de kattin bijkomen, maar toen snelde ze weer terug naar haar dengenoten. "Ze moet naar het kamp.." mompelde ze toen, haar blik expres niet op Mazepaw richtend.

De grijze kater had zichzelf er toe gezet om planten te gaan zoeken. Het was soms een vervelend en saai werkje maar het was noodzakelijk. Misschien ook wel voor zijn eigen helderheid, deze werd soms aangetast door uren alleen in een den te zitten. Natuurlijk had hij ook zijn patiënten maar die waren altijd zo egoïstisch om alleen maar aan zichzelf te denken. Niet zo gezellig dus. De enorme fluffbal was dus ook rustig door wat bosjes aan het neuzen toen een sterke geur hem te binnen drong; bloed. Met een bijna klagelijke zucht zette hij het op een lopen naar de geurbron toe en vond al snel drie apprentice's. De geur van das overheerste alles en waarom de geur van kat en bloed hem eerst op was gevallen was voor hem een raadsel. Zijn groene ogen keken allen een voor een aan. 'Ivypaw, zoek spinrag voor me, we moeten de wond eerst dichten. Mazepaw, volg mijn spoor tot aan een bramenstruik, pak mijn planten aan de voet van het bosje.' Zijn toon onverbiddelijk duidelijk, al zat er een kalme toon in. De kater voelde zich echter alles behalve kalm toen hij naar het wezenloze lijf liep van Smokepaw.

Mazepaw keek verrast toe hoe de das uit zijn blikveld verdween. Hij draaide zich om naar Smokepaw. Hij zag haar borstkas langzaam op en neer gaan. Ze leefde. Maar voor hoe lang nog? "Ze moet naar het kamp..", hij knikte afwezig en voelde zijn ogen vochtig worden. Het geluid van krakende bladen trok zijn aandacht. Mazepaw herkende het gezicht van Acefray. Dat kwam goed uit. "Ivypaw, zoek spinrag voor me, we moeten de wond eerst dichten. Mazepaw, volg mijn spoor tot aan een bramenstruik, pak mijn planten aan de voet van het bosje.", de gestreepte apprentice schoot direct in actie. Speuren was niet zijn sterke kant, maar de verse geur van de medicine cat kon hij nog wel volgen. Eenmaal bij de braamstruik gekomen, liet de bruine tabby zijn blik zoekend om zich heen. Hij spurtte vooruit en sloot zijn kaken om het stapeltje kruiden, waarna hij zich omdraaide en terug naar Smoke en Ace begaf. "Hier", hij liet de kruiden op de grond vallen.

Gelukkig kwam Acefray al redelijk snel opdagen. Er werd haar bevolen om spinrag te gaan zoeken om de wonden van de zwart-witte kattin te verbinden. Iet wat trillerig haalde de witte kattin adem, waarna ze een keertje naar de oudere kater knikte en net zoals Mazepaw weg spurtte. Zoekend ging haar ijsblauwe blik rond. Spinrag. Spinrag. Waar zat je nou? In haar ooghoek zag ze iets glinsteren: spinrag. Opgelucht haalde ze adem, snelde naar het struikje toe en wond zo veel mogelijk van het kleverige spul om haar pootje. Maar het was niet genoeg. Zoekend keek ze rond. Meer. Meer. Snel. Snel. Iet wat paniekerig hupte ze verder, maar vond uiteindelijk genoeg om weer terug te keren naar de plek waar Smokepaw lag. "Hier," mompelde ze toen ze weer naast de medicine cat stond, redelijk snel voor een apprentice. "Moet ik helpen met verbinden?" vroeg ze toen, de oudere kater schuin aankijkend.

De kater draaide zijn linkeroor naar achteren en onderzocht de poes. Haar ademhaling was niet stabiel en de wond in haar schouder diep. Was moest hij hiermee doen? Ze verloor veel te veel bloed dan goed kon zijn. Zo kon hij haar nooit verplaatsen. Hij moest de wond hier enigzins dichten, naar het kamp brengen en dan weer opnieuw behandelen. De kater knikte beiden katten toe toen ze terug kwamen van hun taak. Hij griste enkele planten en kauwde deze fijn om het smeersel in de wond te smeren. Hij keek beantwoordend naar Ivypaw. 'Ik wil dat jullie beiden Smokepaw vasthouden zodat ik de wond strak kan verbinden' Hierna pakte hij de spinrag en probeerde zijn plan uit te stippelen.