Bring them to life {Open}

'Mama, papa?' Piepte ze zachtjes. Angstig liep ze door het gras die bedekt was door de ochtend dauw. Het was ochtend maar hoge oude bomen hielden het meeste licht tegen. Ineengekropen sluipte ze verder. Af en toe probeerde ze een geur op te pikken, maar alles leek zo onbekend, wat haar nog meer af schrikte. Ze kon haar niet meer herinneren hoe ze hier terecht was gekomen. Ze wou terug naar het kamp, nu meteen. Maar haar kleine pootjes brachten haar alleen maar verder van het kamp weg. 'Mama, papa ik ben bang. Waar zijn jullie?' Ze piepte bijna onverstaanbaar. Er kwam geen antwoord. Als katten konden wenen van angst, had ze dat nu wel gedaan. Haar staart zat helemaal onder haar benen van angst, haar oren plakte tegen haar schedel en haar ogen waren zo groot van ontzetting. Spookgeluiden kwamen naar boven maar waren niet verstaanbaar. Haar blik schoot van de ene kant naar de andere kant, hopend dat ze dit allemaal inbeeldde. Angstig stopte ze haar vermoeide lichaam. Een donker rood vloeistof kwam naar haar toe. Toen het haar poten bereikte, kleefde de vloeistof aan haar poten. Ze hief haar pootje op en keek verward naar het spul. Was het bloed? Ze verschoot toen ze gekrijs en gejammer hoorde. Er waren katten aan het vechten, ze durfde niet verder. 'Mama, papa! Kom me halen, alstublief.' Jammerde ze van doodsangst. De geluiden werden weer zachter maar ze bleef het gejammer horen. Ze probeerde al haar moed naar boven te halen. Voorzichtig zette ze haar poten tot in beweging. Het bloed bleef kleven, wat haar passen zwaarder maakte. Ze was zo moe en uitgeput. Toen ze een paar passen verder was zag ze 2 lichamen liggen. Hun geur kwam heel bekend voor. Ze stond stil en kon niet geloven wie ze op de grond zag liggen, onder het bloed. Gejammer vol verdriet liep ze naar de 2 lichamen. Haart staart sleepte door het bloed. ‘Mama, papa sta op! Alstublief. Laat me niet alleen.’ Ze hoorde haar vader nog ademen, maar het was zo zacht en vol geruis. Ze kon niet ophouden met te piepen van verdriet.

Haar ogen schoten open. Ze keek ontzet om haar heen. Ze lag terug in de nursey. Ze hief haar lichaam op en rende naar buiten. Ze keek om haar heen en zag dat iedereen vredig zijn ding aan het doen was. Hoe konden ze ! Haar ouders lagen buiten te sterven, en iedereen was gelukkig hun ding aan het doen?! Met opgezette haren van woede liep ze naar de varens. Ze moest en zou haar vader gaan redden. Niet meer wetend dat beiden al een maan geleden waren overleden. Haar vader had moedig voor zijn clan gevochten, en haar moeder was gedood toen ze Moonkit wou beschermen. Toen ze bij de varens terecht kwam, werd ze tegengehouden. Ze draaide haar woedend om toen ze de stem van een kat hoorde. ‘Laat mij gaan! Ik moet naar mijn vader!’ Spuugde ze razend maar haar ogen blonken van verdriet. Moonkit was normaal gezien een vrolijk kitten, ze zou nooit iemand afsnauwen of onrespectvol behandelen. Maar nu was het anders.

Wagpaw hoorde een kitten woedend tegen 2 andere katten snauwen. Wagpaw trippelde naar haar. '' Wat is hier aan de hand?'' Vroeg de rossige poes. Ze zette zich naast Moonkit.

De 2 andere katten keken elkaar verward aan. Wetend dat Moonkit helemaal geen ouders meer had.'Wat? Waarom kijken jullie elkaar zo aan?’ vroeg Moonkit gehaast. 'Moonkit jou vader...' De katten werden onderbroken door een apprentice. 'Wat is hier aan de hand.’ vroeg een jonge kattin , genaamd Wagpaw, die naast Moonkit kwam zitten. Ze had hier helemaal geen tijd voor, ze moest naar haar vader. De nachtmerrie leek echt voor haar. Ze was helemaal van streek. Piepend van mentale pijn andtwoorde ze Wagpaw. 'Mijn vader....hij is dood aan het gaan. Ik moet hem gaan helpen.' Moonkit keek de apprentice veel verwachtend aan.

Awh sorry flut post xs En op mijn tablad is het moeilijk om de woorden die er gezegd worden te kleuren, dus die worden straks via mijn laptop gedaan Smile

'Mijn vader....hij is dood aan het gaan. Ik moet hem gaan helpen.' Antwoordde Moonkit. Wagpaw stond op en keek de 2 katten aan. "Ik zal met haar meegaan. Er zal niks gebeuren." Wagpaw voelde haar sterk om iemand te helpen. Ze wist dat de grijze kitten het misschien helemaal mis had. Toch wou ze haar helpen. De rosse kattin keek Moonkit aan om te vertrekken.

"Ik zal met haar meegaan. Er zal niks gebeuren." Sprak Wagpaw. Foxpaw keek Wagpaw verbaast aan. "Wagpaw, Moonkit heeft helemaal geen ouders meer. Haar vader is al een maan en half dood en haar moeder is een maan geleden gestorven. Haar vader is gedood door een paar Bloodclankatten en haar moeder is gestorven door het verdedigen van Moonkit. Weet je nog?" Melde ze nog even, deels medelevend met de kitten. Moonkit had het niet gehoord wat Foxpaw zei want ze was al opgestaan en ze wurmde haar door de varens om zo zich uit het kamp te brengen. Toen ze eindelijk uit het kamp was, spendeerde ze geen aandacht aan de omgeving. Ze wou alleen haar vader vinden, en zo snel mogelijk !!! Haar moeder was al gestorven toen ze haar had gevonden. Ze wou niet haar vader ook nog kwijt. Ze koos een pad uit die haar bekent leek. Ze wachte niet echt op Wagpaw. Alles leek haar zo anders dan waar ze was geweest. Maar ze was zo zeker dat ze de juiste weg nam.

Na een behoorlijke reis gemaakt te hebben, toch voor een kitten, stopte ze. Deels vermoeid, deels verwart. 'Ik weet zeker dat het hier ergens was.' Ze rende wat verder, haar vermoeid lichaam negerend. Al lopend keek ze om haar heen. 'Papa!! Ik ben hier met hulp. Waar ben je!' Piepte ze. Ze draaide haar om naar Wagpaw. 'Het moet hier echt ergens zijn.' Ze keek nog eens rond haar heen en ze zag een struik die haar bekend voor kwam. Maar in werkelijkheid was het gewoon puur toevallig dat die struik op dezelfde plaats stond dan in haar droom. 'We zijn er bijna.' Ze rende nog een stuk door. Haar hartje ging te keer, als ze te laat was kon ze het haar eigen nooit vergeven.

Foxpaw is een andere account van mij Smile

Moonkit rende van de ene kant naar de andere kant. Ze stopte een paar keer om op adem te komen. Wagpaw bleef staan. Ze keek naar de grond. Bedroefd. "Moonkit? Kom eens hier." vroeg Wagpaw. De rosse kattin wachtte niet op Moonkit en begon te vertellen. "Moonkit. Je weet dat je moeder is gestorven. Euhm... Hoe moet ik het vertellen. Je ... Je vader is al een ... al een moon dood. Het bleef even stil. Wagpaw krulde haar staart rond Moonkit. Het spijt me. Maar je beide ouders zijn in de Starclan. Wist je dat dan niet? Wagpaw moest een traan laten. Haar ouders waren ook in de Starclan toen zij ook een kitten was. Ze miste haar ouders. Wagpaw drukte haar neus in de vacht van Moonkit.

https://www.youtube.com/watch?v=TO9Qa7MpAvw

Haastig keek ze rond haar heen. Waar lagen ze nu?! Zou een vos hen opgegeten hebben? Maar waar was het bloed dan naartoe? Kon het zo snel in de grond trekken? Ze was te laat! Ze keek op haar poten neer, misschien was ze gewoon verkeert gelopen. Ze wou haar net omdraaien en Wagpaw vragen om een andere weg uit te proberen. Maar Wagpaw was haar voor. "Moonkit? Kom eens hier." Op dat moment draaide Moonkit haar om en gehoorzaamde Wagpaw. Ze hoorde wel aan Wagpaw's stem dat er iets niet klopte, maar wat dan niet? Ging Wagpaw het opgeven om haar te helpen haar ouders te vinden? Voor ze zou protesteren liet ze Wagpaw uitspreken. Moonkit ging naar haar toe, hopend dat Wagpaw iets anders ging zeggen dat zij dacht. Ze wou nu nog niet opgeven haar ouders te vinden. Moonkit ging een muislengte van de apprentice zitten en keek de haar veel verwachtend aan. "Moonkit. Je weet dat je moeder is gestorven. Euhm... Hoe moet ik het vertellen. Je ... Je vader is al een ... al een moon dood. Nou dat was niet hetgene wat ze wou horen. Dat was juist het tegenovergestelde dan waar ze zich had op voorbereid. Haar ogen die de hele tijd hoop uitstraalde maakte plaats voor een hartverscheurende blik. Haar blik gleed naar de grond en ze deed haar ogen dicht. Iets van warmte (troost) drong haar hart binnen toen Wagpaw haar staart rond Moonkit krulde. Het spijt me. Maar je beide ouders zijn in de Starclan. Wist je dat dan niet? Haar ogen werden terug geopend maar ze keek Wagpaw niet aan. Deels verslagen door haar woorden, deels uit onwetendheid. "Het was allemaal een nachtmerrie?" Mompelde ze niet echt verstaanbaar. Ze voelde hoe Wagpaw haar neus tegen haar vacht drukte. Op dat momment kon ze het niet meer aan. Al haar verdriet kwam naar boven. Ze drukte haar tegen Wagpaw aan, haar klein kopje in de vacht van Wagpaw gedrukt."Het was allemaal een leugen." (al piepend) Jammerde ze. Als katten konden wenen, deed ze dit onophoudelijk. Iets in haar zei dat Wagpaw goed wist hoe Moonkit haar nu voelde.

Ze had geen besef hoelang ze zich tegen de kattin had aangedrukt, maar het werkte enorm troostend voor haar. Nu kwam alles naar boven, ze herinderde haar weer dat haar vader al een maan en half dood was. Maar hoe kon een nachtmerrie zo echt lijken? Ze hielt haar snuitje uit de vacht van de kattin. "Wagpaw..." Een kleine stilte brak bij haar aan. "...Hoe komt dat ik dacht dat mijn nachtmerrie echt was? Waarom wilt de starclan mij nog eens de pijn laten voelen die ik al heb moeten voelen?"

{Awh seves moet ik nog echt wenen... Leef me iets te fel in mijn rol ^^ Kunnen katten eigenlijk wenen in warrior cats?}

Moonkit drukte haar tegen Wagpaw aan. Moonkit jammerde iets in de vacht van Wagpaw. Wagpaw verstond ze amper. Moonkit bleef en bleef maar wenen. Wagpaw begreep dat Moonkit verdrietig was. Moonkit hielt haar snuitje uit de rosse vacht van Wagpaw. "Wagpaw..." Een kleine stilte brak bij haar aan. Wagpaw keek naar het kleine hoofdje dat uit haar rosse vacht tevoorschijn kwam. "...Hoe komt dat ik dacht dat mijn nachtmerrie echt was? Waarom wilt de starclan mij nog eens de pijn laten voelen die ik al heb moeten voelen?" Wagpaw veegde de tranen van de kitten weg. Ze wou Moonkit wat opfleuren. Wagpaw bedacht iets waarvan ze wist dat het wel echt kan. "Ik denk dat je die dromm wel voor iets hebt gekregn, maar niet dat je ze moet gaan zoeken. Ik geloof dat je ouders je iets willen laten voelen" Begon Wagpaw. "Ze zullen altijd voor je waken. Je ouders zullen bij je blijven. Zeker in je hart." Wagpaw wist niet dat ze zoiets kon zeggen. " Je ouders laten je weten dat je niet alleen bent. Dat ze altijd in je hart zullen blijven. Ze geloven in je." Wagpaw gaf een lekje op het hoofdje van Moonkit.

{Ik heb geen idee of dat die kunnen wene...}