Why is life always so rude?

De kattin had geen idee waarom, maar tot nu toe leek haar leventje nog nooit al te succesvol gelopen te zijn. Het eerste probleem was al jong begonnen, toen men erachter kwam dat ze alle nageltjes aan haar rechter voorpoot miste. Het was een handicap die nooit echt meezat wat dat betrof, want het maakte zowel jagen als vechten moeilijker voor haar. Een poot zonder nagels hielp wat dat betrof niet bepaald mee in dreigende situaties. Dan was er nog het hele pestprobleem. Blijkbaar was ze mentaal niet bepaald sterk, liet ze over zich heenlopen. Een perfect pestobject dus. Gelukkig was het wel wat minder geworden, maar nog altijd durfde ze geen dingen te zeggen in de nabijheid van een hoop anderen. Ze bleef liever op de achtergrond, wat ervoor zorgde dat ze een beetje eenkennig was geworden, het contact met iedereen een beetje liet verwateren. Trillerig haalde ze adem, er was namelijk ook nog dat laatste.. dingetje. De kattin knipperde een keertje met haar ogen en keek omhoog naar de laaghangende zon. Soms wilde ze dat ze anders was begonnen, sterker. Maar wat er in het verleden was gebeurd, kon niet meer worden teruggedraaid.

{Eerste post voor Windpaw}

De tabby huppelde bijna door het territorium. Ze maakte snelheid, snel als de wind, op haar weg alle laaghangende takken ontwijkend. Dit deed ze graag, om de wind door haar vacht te voelen als ze sneller rende dan de meeste, grote katten van haar clan. Zoals ze in Windclan deden. Als ze smal en fragiel geweest was kon ze waarschijnlijk nog sneller lopen, maar haar lange poten hielpen al veel. Ze was al redelijk ver gekomen toen Windpaw hijgend moest stoppen. Ze keek om zich heen, en tussen de dennebomen door zag ze ene bekende, witte gestalte. Na eventjes op adem gekomen zijn liep de tabby ernaartoe, een bezorgde blik in haar groene oogjes. Ivypaw had haar vroeg al verteld at ze gepest werd, dat het niet altijd zo goed ging; en ze miste de nagels aan haar rechterpoot, wat niet hielp bij het vechten of het jagen. "Ivy?", zei ze zachtjes, ondertussen om haar heen cirkelend zodat ze voor haar stond en in haar blauwe oogjes kon kijken. Dezelfde blauwe ogen als haar moeder, Snowynight, had.

Ivypaw had haar staart over haar pootjes heen geslagen, blik nog altijd op de laaghangende zon gericht. Waarschijnlijk zou het niet al te lang meer duren voordat de zon op zijn hoogste punt was, waarna het langzaamaan weer zou gaan zakken en de dag ten einde zou lopen. Maar nu was de dag nog jong, en was er een hoop wat gedaan kon worden. "Ivy?" klonk een zachte stem toen. De kattin richtte haar oortjes naar voren en keek recht in de appelgroene ogen van haar zusje, Windpaw. Een minuscule glimlach kwam rond haar lippen te liggen, ze probeerde haar gevoelens immers zo veel mogelijk te verzwijgen voor men die ze liefhad. Ze wilde niet dat andere zich om haar zorgen zouden maken, ze hadden elk een eigen leven om voor te zorgen, niet? "Hey, Wind," mompelde ze toen, terwijl ze haar zusje met haar ijsblauwe ogen aankeek.

"Hey", glimlachte ze terug, maar haar stem bleef zacht. Ze kon het gevoel dat Ivy zich niet vrolijk voelde niet van zich af schudden, ook al probeerde ze het te verbergen; en als een vrolijke, hyperenthousiaste kat vond ze het haar taak om haar op te vrolijken. "Hoe gaat 'ie?", vroeg ze maar, haar stem al ietsje luider en vrolijker. Haar groene ogen hadden die vertrouwde, vrolijke sprankel in zich, en zolang ze die had wist men dat ze leefde. Echt leefde, en niet deed alsof, niet gewoon bestond. Het verschil tussen leven en bestaan is maar heel subtiel, maar dat subtiele verschil maakte je zelf.

De witte kattin haalde kort haar schoudertjes op toen de ander vroeg hoe het met haar ging. "Alles gaat wel zoals het hoort te gaan.. denk ik.." zei ze met een kleine glimlach en ze keek de ander weer kort aan. Het was eigenlijk wel duidelijk aan haar lichaamstaal dat niet alles ging zoals het hoorde te gaan, ze was slecht in liegen. "Hoe gaat het met jou dan?" vroeg ze uiteindelijk. Er lag ondanks haar zachte toontje wel een geïnteresseerde blik in haar ogen. Eigenlijk leek ze wat dat betrof als twee druppels water op haar moeder, Snowynight. Alle dingen in het verleden hadden haar gewoon.. onzeker gemaakt over bepaalde dingen.

Ivypaw zei wel dat het ging zoals het hoorde te gaan, maar de anders zo goedgelovige tabby was niet overtuigd. "Met mij gaat het prima", antwoordde ze op haar vraag, maar zonder het gebruikelijke enthousiasme erin. Ze was te zeer bezorgd voor haar kleine zusje. "Wat is er Ivy? Je kunt alles aan me vertellen, dat weet je toch?" De gelittekende poes gaf haar een geruststellend likje over haar oortje. "Dat is heus geen last, ik doe het graag." Een flauwe glimlach sierde haar lippen, maar hij was niet helemaal oprecht. "Wat moet ik anders met al mijn vrije tijd?" Het was een flauw grapje, akkoord, maar ze probeerde alleen maar haar zusje op te vrolijken.

De woorden van haar zus waren geruststellend, maar ergens wilde ze gewoon niet toegeven. Maar hoe kon ze Wind nou negeren, die ging vast geen dingen door het kamp lopen schreeuwen als ze dat niet wilde. Ze kon Wind vertrouwen.. right? Eventjes duwde ze haar kopje kort tegen de kin van haar zusje aan, een kleine glimlach rond haar lippen vanwege het grapje wat ze zojuist gemaakt had. Vervolgens viel ze weer terug in een stilte, nadenkend hoe ze het subtiel kon zeggen. "Heb jij.. heb jij al iemand ontmoet? Je weet wel.. met een crush.. of hoe je dat ook noemt?" begon ze toen maar voorzichtig.

De tabby glimlachte en knikte. Ja, dat had ze al voorgehad. Het was het mooiste wat ze zich kon inbeelden, ze zou niet zonder hem willen. Hazel was perfect. "Ja", antwoordde ze, haar stem zacht omdat ze met haar gedachten bij hem zat. Het duurde maar heel eventjes, voor ze lichtjes haar hoofdje schudden en haar blik weer op Ivypaw focuste. "Hoezo?"

Ja. Oké. De witte kattin slikte een keertje en keek met een schuin oog naar haar zusje. Ze was niet eens honderd procent zeker van die gevoelens. Of eigenlijk, dat was ze wel, maar ze wilde het gewoon niet toegeven. Natuurlijk vroeg Wind daarna om een verklaring, wat wel fijn was, want nu kon ze niet meer terug. De witte kattin tikte een keertje nerveus met haar staartje op de grond, waarna ze zichzelf dwong hem gewoon stil te houden en het te vertellen. "Nou.. Er is dus iemand.. een heel goede vriend.. en ik denk dat ik een.. crush op hem heb." De kattin viel eventjes stil en keek naar haar witte pootjes. "Maar.." begon ze toen, "hij is sinds kort samen met.. met een ander." Daar was het probleem al.

Ze beet zachtjes op haar lip. Tsja, dat was wel een probleem, ja. Haar blik was bedachtzaam. Voorzichtig zijn nu met wat je vraagt, wind, dacht ze in zichzelf. We willen haar neit terug laten dichtklappen. Waar ze opeens die kennis van andere katten vandanahaalde? ze kende haar silbings al hun hele leven. Ze hadden geen geheimen voor haar, en zei had geen geheimen voor hen. Zo simpel was het. "Weet hij dat je hem.. Leuk vind?", vroeg ze voorzichtig. "En met wie is hij samen? Ik wil wel es met die poes gaan praten, als je wil. Vragen of ze hem leuk ind, écht leuk, enzo.

Twijfelend keek ze naar haar zusje, maar schudde uiteindelijk haar kopje. "Nee.. Dat weet hij niet.." mompelde ze toen. Hij zag haar als een goede vriendin, maar waarschijnlijk ook weer niet zo goed. Liefde maakte andere dingen blind, hij kon het gewoon niet opgemerkt hebben. "Ze zien er anders wel echt verliefd uit.." mompelde ze vervolgens op de andere vraag van haar zusje. "Dus ik denk niet dat dat veel zin zal hebben.." De naam van die kattin kon ze op dit moment gewoon niet over haar lippen krijgen, dus om haar zusje een idee te geven over wie ze het nu eigenlijk hadden besloot ze gewoon subtiel zijn naam te zeggen. "Ken je.. ken je Mazepaw toevallig?" vroeg ze toen maar.

De tabby groef in haar geheugen. de naam kwam haar bekend voor.. Na een klein momentje kon ze zich hem weer herinneren. Mazepaw, een tabby kater, Wat ouder dan zei waren aangezien ze hem ontmoet had toen ze nog kitten was, en hij toen al apprentice. "Ja", antwoordde ze daarom. "Tabby kater, blauwe ogen? Ietsje ouder dan ons?", zei ze, om te bevestigen dat ze het over dezelfde hadden. "Hij is wel aardig, ik herinner me nog dat ik samen met Ember met 'm gespeeld heb toen we nog kitten waren." Goeie, ouwe tijd.

Als ze geen laag witte vacht had gehad, kon haar zusje nu zien dat er blosjes op haar wangen verschenen waren. Haar ijsblauwe ogen schoten kort naar haar zusje, waarop ze eventjes knikte en snel weer wegkeek. "Ja.. die Mazepaw ja." Blijkbaar kende Wind hem ook, vaagjes dan. De witte kattin haalde een beetje opgelaten adem en keek naar haar pootjes. Zo. Dat wist Wind nu dus ook weer, ze moesten geen geheimen voor elkaar hebben. Hoe moeilijk de witte kattin dat dan ook mocht vinden.

Ze glimlachte naar haar zusje en besloot ook maar haar eigen goede nieuws te vertellen. De tabby ging zitten en sloeg haar staart rond haar pootjes, maar hoe dan ook bleef ze groter dan de witte poes. Ze was nu eenmaal redelijk groot en mannelijk gebouwd. "Weet je het al?", vroeg ze, iets van opwinding in haar stem. Hazelpaw en ik, zijn, nou ja.. Een.. Koppeltje?" Ze wist niet goed hoe ze het moest zeggen, maar ze nam aan dat Ivy wel wist wat ze bedoelde. Niet partners, daarvoor was het nog te vroeg. Gewoon.. Girlfriend-boyfriend.

De witte kattin hief iet wat verbaasd haar kopje op. Hazelpaw? Ze kende de kater niet om eerlijk te zijn, maar uit het toontje dat Wind had bij het noemen van zijn naam kon ze al snel opmaken dat de kattin erg te spreken was over hem. Met een klein glimlachje keek ze haar zusje aan. "Gefeliciteerd, denk ik dan maar," zei ze. Vervolgens gaf ze haar een kopje tegen de onderkant van haar kaak, dat omdat Windpaw wel een stukje groter was dan haar.

Onderwerp: Re: Why is life always so rude?