If only this was a nightmare

Het had niet heel lang geduurd totdat het tot de kater was door gedrongen dat hij nu een Rogue was. Dat hij nu deel uit maakte van de eenzame groep katten die alleen leefden en in harde omstandigheden door het leven moesten gaan. Geen clan meer die hem zou beschermen in gevallen van nood, geen medicine cat die zijn wonden kon verbinden als hij het nodig had. Geen katten meer die om hem gaven. Het deed pijn om tot die soort groep katten te behoren, een groep waar hij nooit bij had willen horen. Hij was er dan ook niet vrijwillig in gestapt, maar terug gaan naar Everstar om haar te smeken hem terug te nemen deed hij niet. Ze zou hem met koele bloeden vermoorden, hem een verrader noemen en hem niet geloven. Ze was geen vriendin meer, ze was een vijand geworden.

Het was nog een raadsel hoe lang hij het nog uit ging houden. Hij bevond zich midden in het shadowclan kamp in de medicine den en het verbaasde hem nog steeds dat de zwart met witte clanleader die de naam Shrewstar droeg hem mee had genomen naar haar kamp. Een gevangene, zo had ze hem genoemd. Maar wat voor een gevangene was hij? Niemand die hem kwam opzoeken, niemand die bereid was voor hem te vechten. Met een na lucht happend geluid werd hij wakker, ontwakend uit een verschrikkelijke nachtmerrie. Zijn spieren leken zich kort aan te spannen, maar ontspanden na een seconde of twee weer. Zijn blauwe ogen gleden naar de grote kater die in de den stond. De grote fluffball die hem de afgelopen paar dagen had verzorgd, de kater waarvan hij niet eens de naam wist.

& eerste post voor Acefray

Hij had een promotie gehad. Van fulltime Medicine cat naar gevangene bewaker en tourismecenter. Er kwamen nog steeds katten bij hem om behandelt te worden maar ze draaide nu ook wel heel erg om hun punt heen. Ze kwamen voor de kleinste kwaaltjes even langs en brachten van alles mee. Eten voor hem, eten voor de gevangene, een rare plant die ze hadden gevonden. Wat kwam hij toch veel vreemde excuusjes tegen om even een nieuwsgierige blik op de flame point kater te kunnen werpen. Ook jonge apprentice’s en kittens kwamen zonder blikken of blozen een kijkje nemen. In het begin vond hij het best maar nu vroegen ze erom. Zodra iemand te nieuwsgierig werd ging hij er gewoon voor zitten en joeg ze weg. Hij was er klaar mee. Maar er was ook bezoek die hij niet uit zijn den kon verjagen, denkend aan Shrewstar of Innerghost. Hij hielt dan wel voet bij stuk dat de kater eerst moest kunnen lopen voor je hem buiten gooide maar hij er uiteindelijk niks over te zeggen. Zuchtend stond de kater ook weer op en schudde zijn enorme pels uit. Lionroar had hem nog niet herkent als die ene apprentice die toen op Windclan met zijn dochter stond te praten. Ace wachtte af tot dat dit door ging dringen. Hij was echter vaak genoeg op Windclan gebied geweest en als apprentice had hij ook al een goed herkenbare fluffheid gehad met dezelfde scheve grijns. Natuurlijk was dit een van de kat zijn mindere zorgen. Zelf hielt Ace hem alleen maar in de gaten, gaf hem te eten en kleine opdrachtjes zodat hij de wond kon bekijken. Pijnzend had hij iets in gedachten voor vandaag. Normaal had hij even gewacht tot de wond volledig genezen was maar aangezien hij geen idee had hoeveel tijd ze hadden moest hij het maar naar voren schuiven. Met een plan in zijn hoofd liep hij naar Lionroar toe en ging voor hem zitten, zijn altijd brutale jongensgrijns op zijn gelaat. ‘Hallo Lionroar, hoe gaat het met je poot?’ deze vraag vroeg hij iedere keer zodra hij bij de kater zat maar hij wou weten of het bewegen al makkelijker werd.

Zijn oceaanblauwe ogen waren nu gericht op de bruine kater die hem ergens vrij bekend voorkwam, maar hij kon zijn gedachten er niet echt opleggen om hem ook daadwerkelijk te herkennen als iemand die hij veel eerder had leren kennen. Zijn vacht was groot en leek een eigen leven te hebben, alsof het zomaar een andere kat kon opslokken als de grote kater te dicht bij iemand zou komen. Hij moest bijna lachen van die gedachte, maar dat gebeurde niet. De kater kwam al snel voor hem zitten en een vraag die hem wel vaker gevraagd werd rolde over zijn lippen. Hoe het ging met zijn poot. Zijn blik werd nu gefocust op de poot, die hij misschien iets te overbelast had na het gevecht en na het rennen over het windclan territorium. De poot die er niet goed aan toe was, maar hij was er zeker van dat er niets ernstigs meer was. Het was niet gebroken. "Mijn poot is aan het helen, hij doet alweer wat minder pijn." Zei hij, terwijl hij zijn poot een beetje probeerde te bewegen. Het deed nog steeds pijn, maar niet meer zoveel als toen hij gevonden werd door de fluffbal.

Bij de reactie van die zuurpruim grijnsde hij met een goedkeurend knikje. Er lag een stiekeme grijns in zijn helder groene ogen, alsof hij iets van plan was wat de ander waarschijnlijk niet beviel. Ace stond hierna weer op en legde was kostbare dingen aan de kant en schoof de nesten van andere wat opzij zodat het looppad breder werd. Lionroar lag al ver van de andere zieken af maar de afstand leek zo nog groter te worden. Toch keek de enorme kater tevreden toen hij zich weer op de ander richtte. 'Oké, Lionroar, ik weet dat je wonden nog niet genezen zijn.' Niet echt een heel gerustellende manier om je verhaal mee te beginnen maar zelf leek hij het niet merken. 'Maar je moet weer opnieuw oefenen met lopen. Ik weet niet hoe lang je hier nog blijft dus hoe eerder je weer op de been bent hoe beter.' Waarschijnlijk vonden vele het beter dat de kater lam in zijn nest bleef liggen maar Ace was anders. Hij was er echt op gericht de ander beter te krijgen. 'We gaan beginnen met gewoon staan, leun tegen mij aan als je steun nodig hebt' Hij zei het op een toon die ook wel vertaalt kon worden naar; of je valt, mij om hetzelfde. Toch sprong hij naast de ander voor het geval hij hulp nodig had en keek nauwlettend toe hoe dien ging reageren. Hij moest immers voorzichtig doen maar ook zijn spieren op de juiste plek houden.

Hij keek de kater even verbaasd aan toen deze erover begon om weer te gaan lopen, hij had hier nu al redelijk lang zo gelegen en zijn wonden waren duidelijk nog niet genezen. Toch verdween die verbaasde blik en knikte hij duidelijk. Het was maar goed ook, Shrewstar wilde hem vast zo snel mogelijk uit de clan werken, nu ze haar informatie had gekregen en hij duidelijk had gemaakt dat hij niet veel meer tegen haar ging zeggen. Ze was nog net niet kwaad de den uit gestormd, naar zijn mening dan. Hij spande zijn spieren aan en besloot om meer druk te zetten op zijn andere poot toen hij zichzelf omhoog werkte. Zijn lichaam deed nog steeds pijn en hij kon de vermoeidheid gewoon voelen, maar toch wist hij zichzelf zover te krijgen om op te staan. Desondanks dat het moeizaam ging en redelijk langzaam, stond hij nu op vier poten, toch nog leunend op zijn linker poot om de rechter niet te veel te belasten. Als hij die brak konden ze hem namelijk net zo goed gewoon voor een monster gooien, want dan zou hij als alleenstaande kat het nooit kunnen redden. Jagen met een gebroken poot ging niet. Dat was gewoon een feit. En om nou een Kittypet te worden, nee, daar had hij ook weinig vertrouwen in.

Wat twijfelend keek hij toe hoe de andere kater opstond, voorzichtig maar zeker. Hij knikte tevreden en bekeek de stand van de poot en rechtte deze door met zijn eigen pluizige geval er tegen aan te duwen. Na een goedkeurend klikje stond hij weer recht en keek de kater recht aan in diens blauwe ogen. 'Goed, probeer een stap te zetten, niet teveel hinken en probeer het zo normaal mogelijk te doen' Hij had Lionroar zijn pijnstiller doses gestopt toen hij dit plan had gekregen. De pijn was ondertussen dus wel in zijn volle vorm terug. Maar als hij nu zag hoe het lopen, zelf met volle pijn, wist hij hoelang de kater nog nodig had om te genezen. Even stond de enorme kater stil, geheel in zijn gedachten gezonken. De wond moest verzorgt blijven, vooral omdat het nu nog geen litteken was geworden en de huid zo teer was. Je kon van een Rogue en clanvijand niet verwachten dat hij netjes stil bleef. Hij moest jagen en zijn gebied verdedigen. Maar als hij nou.. Nee, het kon niet. Shrewstar zou hem vermoorden als ze er achter kwam. Wat schichtig keek hij naar de ingang van de den, alsof de leidster zijn gedachten gehoord had kunnen hebben. Hij duwde zijn oor naar achteren en pijnsde net zolang verder tot zijn blik wat brutaler werd en hij in zichzelf mompelde; 'Ik moet het er maar op wagen.' Eerst Rudolf laten lopen, dan verder.

Nadat de kater stond, werd zijn poot zodanig recht geduwd dat hij gedwongen werd normaal te staan. Zijn blauwe kijkers staarden naar de medicine cat toen hij vertelde dat hij een stap moest zetten en niet te veel moest hinken. Dus met andere woorden, gewoon normaal lopen. Zachtjes slikte hij en hij zette een voorzichtige stap vooruit met zijn gewonde poot, deze neerzettend en er kracht op zettend om zijn volgende poot ook vooruit te zetten. Het brandde, dat zeker en hij moest onderweg zijn poot een keer neerzetten omdat het niet anders ging. Hij kon merken dat de pijnstillers uitgewerkt waren of niet aan hem gegeven waren door de fluffbal en even keek hij op toen deze iets zei. Wat?

Onderwerp: Re: If only this was a nightmare