Nailed it

+Eerste post Jafar, daarna open!

Een beetje onwennig stond Yu in haar nieuwe kamer. Het was een van de hoogste, en een beetje krap vergeleken met de rogue velden. Voorheen had ze altijd in bomen geslapen en naast die chagrijnige haarbal van een Vinal, dus dit was even wennen. Het zou waarschijnlijk wel comfortabeler zijn. De poes sloeg haar nagel uit, en begon in het steen te krassen. Yu. Haar nieuwe naam. Ze grijnsde haar tanden bloot, dit was gemerkt. Ze had het nog niet aan de grote klok gehangen wie haar vader had, maar mogelijk hadden een aantal al wel een idee. Yu was ook niet van plan om er mee te pronken, dat zou simpelweg dom zijn. Bovendien was het ook beschamend; 'Kijk uit of ik haal m'n pappie erbij!' Gelukkig had Claw ook een reputatie om te verdedigen, en deden ze gewoonlijk kil en afstandelijk tegen elkaar. Maar ze wist toch wel dat hij van haar hield. Ze stak haar kop uit het raam en keek omlaag. Ze zag members, kittens en young-ones af en aan lopen. Binnenkort zou ze getrained worden, dan had ze eindelijk iets te doen. De zwart-witte kattin trok haar kop terug, en draaide zich om. Ze had de geur allang geroken en ze had zijn pootstappen allang gehoord. In haar kamer opening stond een andere young-one. Yu keek hem kil aan, maar zei niets.

De hoogste toren kamer was de zijne en genietend liet hij de wind door een opening in zijn vacht waaien. Bij de opening hoorde hij enkele young one's praten over een nieuwe kattin. Interessant, hij jaagde de katten gevaarlijk sissend weg en liep naar beneden. Iedereen wist dat ze zijn kamer niet moesten inpakken, dan werd het gevaarlijk. De nieuwe kattin was dus een zwart-witte young one, die uit het raam stond te kijken. Grijnzend keek hij haar aan, zijn helblauwe ogen stonden geamuseerd. New meat, dat zou wel eens interessant kunnen worden. Eindelijk draaide ze zich om en staarde hem giftig aan. "Niet zo boos, poesje." Miauwde hij toen hij zonder vragen de ruimte inliep. Goedkeurend keek hij rond, "Mooi stekje." Een naam in de wand trok zijn aandacht, Yu. Dus de kattin noemde Yu, hij proefde de naam op zijn tong en het kwam hem bekent voor. Alleen wist hij niet van waar. "Dus, een nieuwe aanwinst voor de Bloodclan?" Of een last, maar dat zei hij maar niet hardop.

Een Tabby kater met ijsblauwe ogen keek terug. "Niet zo boos, poesje." Yu hield haar mond, maar bleef haar blik strak houden. Ze had het niet zo op 'poesje'. Onuitgenodigd zette de kater een stap in het vertrek. Ze liet het begaan. "Mooi stekje." De poes volgde zijn blik door de kamer, naar de muur met haar naam erin gekrast. Yu zag zijn blik op haar naam hangen. Ondertussen schatte de kattin de kater in. Hij moest rond haar leeftijd zijn. Qua sterkte zouden ze even zijn. "Dus, een nieuwe aanwinst voor de Bloodclan?" Ze was hier niet echt om vrienden te maken, ook niet om katers zo maar de baas over zich te laten spelen. Maar ze moest kalm blijven, niet agressief. Ze zou het slim spelen, niet woest. Dat zou ze wel gebruiken voor tijden als ze het echt nodig had. "Dat zou je kunnen zeggen." Mauwde ze simpel. Opnieuw liet ze haar groene ogen over hem heen glijden. "Waar heb ik dit bezoek aan te danken? Niet om een gekraste naam in een muur te zien, gok ik zo." Haar stem was nog vele male killer dan ze had verwacht, en het beviel haar. Ze had de toon van haar vader gekopieerd en gebruikte hem nu met een vrouwelijke stem. Yu stond te wachten op antwoord. Ze stond ontspannen, maar lette goed op. Ze zou geen prooi zijn zoals in haar kittentijd.

"Dat zou je kunnen zeggen." Aan die kattin was precies ook niks te beleven. "Waar heb ik dit bezoek aan te danken? Niet om een gekraste naam in een muur te zien, gok ik zo." Miauwde ze met een kille toon die hem verbazingwekkend bekent voor kwam, al wist hij niet vanwaar. "Tja, ik moest toch zien of de roddels waar waren?" Hopelijk lokte hij haar nu een beetje uit haar kast, zo was er ook niks te beleven. Hij wandelde ontspannen door het vertrek, alsof dit zijn plaats was en niet de hare. "Ik ben je boven buurt, by the way." Miauwde hij er nog bij, waarvoor ze dat nodig zou kunnen hebben wist ze niet, maar als zij niet praten praatte hij wel voor twee.

"Tja, ik moest toch zien of de roddels waar waren?" Yu veranderde haar houding niet, maar trok enkel met har oren. Roddels? Ze was hier pas net, en er waren nu al roddels? Ze vroeg zich af of een levende ziel haar en Claw de bloodclan in had zien stappen. Ze hoopte eigelijk van niet. Uiteindelijk zou het toch wel bekent worden, maar ze wou niet bekend staan als de dochter van de leader. Ondertussen wandelde de tabby door haar vertrek. Het beviel haar helemaal niet, en ze bleef hem volgen met adelaarsogen. "Ik ben je boven buurt, by the way." Mauwde hij nonchalant. Oh, great. Hier zat ze dus mee opgescheept? Als ze had geweten wie er boven haar zou slapen, had ze iets anders gekozen. Maar het was nu tijd om iets anders te doen. Tactiek. Terwijl de kater door haar kamer wandelde sneed ze hem ineens de pas af. Een zwart-witte poot blokkeerde zijn pad. "En wat is je naam, bovenbuur? Ik zie je naam immers niet in je vacht gekrast staan." Ze bevond zich nu dichtbij hem, en keek hem recht aan. Ze zou laten zien uit welk hout ze gesneden was. "Of moet ik daar voor zorgen?" Haar kille blik gepaard met stem konden je rillingen bezorgen. Ze stond stevig. Jou beurt, kater.

Zijn wandeling door de kamer werd plots afgesneden door de zwart-witte poot van de kattin. Haar groene ogen staarde kil in de zijne, geamuseerd keek hij terug. Nee, hij was niet van zijn stuk te brengen. "En wat is je naam, bovenbuur? Ik zie je naam immers niet in je vacht gekrast staan. Of moet ik daar misschien voor zorgen?" De kille blik en de koude toon zou elke andere kat laten beven van schrik, maar hij was niet zomaar een kat. Hij had al veel meer meegemaakt en keek enkel geamuseerd terug. Eindelijk een reactie van de kattin. "Jafar, my lady." Miauwde hij grijnzend. Hij schoof de poot van de kattin opzij en liep langs haar heen, waarna hij zijn wandeling door de kamer vervolgde. "Dus, Yu, wat brengt jou naar de Bloodclan?" Miauwde hij een tikkeltje nieuwsgierig, al liet hij dat moeilijk merken. Hij was natuurlijk een uitzonderlijk goede acteur.

"Jafar, my lady." Zijn geamuseerde blik ergerde haar. Haar poot werd opzij geschoven, maar ze tilde hem op. Ze ging opnieuw staan, stevig. Deze 'Jafar' wandelde verder, en deze keer liet de poes het gaan. "Dus, Yu, wat brengt jou naar de Bloodclan?" Ze had niet heel veel zin om dit te beantwoorden, maar ze moest wel. Ze zou niet liegen, maar ze kon er wel om heen draaien. "Ik was een rogue, geboren en getogen." Ze zweeg even. "En toen ben ik met Claw meegegaan naar de bloodclan." Ze keek de kater aan. "En jij, Jafar?" Het kon haar eigelijk geen ene reet schelen. Anders dan haar bovenbuur was zij geen nieuwsgierig katje.

"Ik was een rogue, geboren en getogen. En toen ben ik met Claw meegegaan naar de bloodclan." Zo, zo, hun leider had haar dus meegenomen. Speciaal. "En jij, Jafar?" Hij draaide zich om naar de kattin, "Geboren en getogen Bloodclanner, sweetheart." Hij moest in zijn hoofd grinniken bij de bijnaam, maar vanbuiten zag hij er enkel geamuseerd uit. De kattin vond het blijkbaar niet zo leuk, maar dat kon de kater niet deren. Alsof hij naar hier was gekomen om prooien te delen. "En hoe was het leven als Rogue, Sweetheart?" Hij was klaar met zijn wandeling en ging tegenover de kattin zitten. Hij gaf zijn schouder een snelle lik, toen hij zag dat enkele haren niet op hun plaats lagen. Een mooie vacht hoorde bij zijn vermomming.

"Geboren en getogen Bloodclanner, sweetheart." Haar gezicht vertrok zich in een grauw. Dit was een waarschuwing. Deze arrogante vlooibaal moest niet denken dat hij de baas was over deze plek. "En hoe was het leven als Rogue, Sweetheart?" Jafar ging tegenover haar zitten. Nu had hij het gdaan. Met een ongelofelijk snelle beweging had ze hem tegen haar muur gepind. "Not. Your. Sweatheart." Gromde ze. Yu was niet van plan om hem echt pijn te doen. Het lag eraan wat hij zou doen. "Als ik had geweten dat er idioten zoals jij bij zaten, was ik rogue gebleven." Met dat antwoord moest hij het maar doen. Hij had het recht niet om iets over haar te weten. Nog steeds had ze hem tegen de muur. "Stop your little act." Siste ze. De kater was een stoerdoener, een acteur. "I see right through you. No need for acting."

De kattin vertoonde eindelijk een reactie en pinde hem met een grauw tegen de muur. Zijn ogen stonden kil en afstandelijk. Hij liet haar even begaan voor hij zijn achterpoten op haar buik zette en haar hard naar achter duwde, zodat ze op haar rug viel. Met een grote sprong pinde hij haar nu tegen de grond, zijn nagels waren ingetrokken en hij bracht zijn hoofd dicht bij het hare. Slechts één woordje fluisterde hij voor hij van haar afsprong en terug naar zijn slaapplaats liep, "Sweetheart." De kattin zou niet eens de tijd hebben om te reageren, maar dat vond hij niet erg. Hij zou haar waarschijnlijk nog wel eens zien, nu hij wist dat ze niet tegen de bijnaam kon zou hij hem alleen maar vaker gebruiken.