Believe

Bonepaw sloop door het riverclan territory, hij wist van de Riverclan best wel weinig. Hij was nog al te nieuwschierig, hij moest ergens toch informatie vandaan halen en waar kon hij het beter dan in de Riverclan. Zijn ogen staarde heen en weer en toch bleek er weinig op dit moment te zijn, elke dag werd het warmer en warmer. Kaalblad was geweest nu zou het naar de warmte gaan, hoe sneller hoe beter. Dan kon hij meer op prooien jagen, zijn poten voelde de zachten grond onder zijn poten weg zakken. Stap voor stap ging hij verder de diepte van de Territory in, hij kwam een paar dicht gegroeiden bossen tegen. Steeds hoe verder hoe dichter, het zou toch wel goed zijn in de Riverclan. Wel fijn dat het zo dicht begroeit was want dan kon niemand hem zien, voor nu dan. Alleen moest hij de gene ook zien die hij ging spioneren, hij sloeg zijn oren in zijn nek en kroop over de moddige grond heen. Hij wist niet waar hij naar toe moest alleen zijn gedachten bleef weg, hij volgden zijn eigen weg maar niet welke kant hij naar toe moest. Hij was meer bezig met zijn zaken, wat zou Skinny van hem denken. Er waren vele vragen, hij zou niet vlug vechten. Hij zou geen gevecht starten, het was niet nodig.

~Eerste post voor Sprucepaw

De regen viel in dikke druppels van de hemel. Ze landden op de bladeren en dropen langzaam naar beneden, naar de grond. Mensen en katten hebben het niet eens door als de druppels er iets langer over doen om naar beneden te komen. Voor hen is alle regen hetzelfde. Dit is natuurlijk helemaal niet erg. Het enige wat uitmaakt is of ze van de regen houden of niet. En de jonge bruingrijze kater die net kwam aantrippelen hield van de regen. Sprucepaw wist dat veel prooi zich in hun hol had verstopt, maar hij was hier voor een speciaal soort prooi. Een slijmerige prooi, maar wel lekker om te eten als je maar even doorbeet. De leerling hield plotseling halt, en spitste zijn grijze oren. Hoorde hij toevallig iets? Ja, daar was het. Het zachte gekraak van kikkers bij de rivier. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en zijn blauwgroene ogen twinkelden opgewekt bij het horen van de prooi. Sprucepaw liep naar de kolkende rivier toe en ging wat lager op zijn poten zitten. De regen stroomde langs zijn pels, maar dat maakte hem niets uit. Hij sloop op de groep van ongeveer zeven kikkers, en bestudeerde ze aandachtig. Toen nam hij een sprong, en hij wist zijn klauwen in een van de kikkers te haken. De rest kwaakte luid en verdween in het gras. Sprucepaw had zijn sprong echter verkeerd berekend, hij was met zijn achterpoten op een gladde kiezelsteen terecht gekomen. En deze gleed dus net weg in het water. Met hem erachteraan. Met een ruk verloor de apprentice zijn evenwicht en sloeg hij achterover de rivier in, de dode kikker nogsteeds in zijn klauwen gehaakt. Spartelend kwam hij boven water en wist zich proestend omhoog te houden. Niet veel later was hij alweer naar de kant gezwommen en klom hij op de rotsen. De regen leek alleen nog maar erger te worden. Maar Sprucepaw was tevreden, hij had een kikker gevangen. Plots rook hij een aparte, vieze geur. Hij trok een raar gezicht. Wat was deze rare geur? Was hier een vuilnisbelt ofzoiets? Toen herinnerde hij het zich opeens weer; dit was hoe ThunderClan rook. Wat deed een ThunderClan kat hier? Sprucepaw rende naar het stuk bos waar de geur vandaan kwam. Daar nam hij de kikker stevig tussen zijn kaken en zette zijn klauwen in een boom. Niet veel later was hij op de eerste laag takken, en volgde zo van boven het spoor. Hij zag een jonge apprentice staan, midden in het territorium. Wat deed hij hier? Wist ThunderClan niet dat ze zich niet met RiverClan moesten bemoeien? Sprucepaw zuchtte zachtjes en klom uit de boom. Hij liep naar de leerling toe. 'Wie ben jij?' zei hij luid, niet heel vijandig, maar ook zeker niet vriendelijk.

Bonepaw stond op de gladden takken, regen druppels waren er gevallen. Er bleef weinig over, hij spitsten zijn oren en hoorden iets of iemand op hem af komen. Hij draaide zich vlug om naar de kater, het duurde niet lang tot de twee katten elkaar bijna konden aanraken. 'Wie ben jij?' Sprak de Riverclan kater luid en ontvriendelijk, even gaf hij geen kick en reageerde hij niet. Hij wiebelde kort met zijn oor, zijn ogen keken in de groene van de kater. "Bonepaw is de naam en de jouwe?" Begon hij vriendelijk, praten over de duivel die nu recht voor hem stond. Hij zwiepte kort met zijn staart in dit natte weer, steeds vielen er druppels in zijn zicht en op zijn vacht. Zijn vacht was doorweekt net zo als dit gebied, "Lekker weertje he?" Vroeg Bonepaw en staarde omhoog. Hij bleef rustig en op een vriendelijke manier want als hij kwaad zou reageren zou het op een ruzie uit komen, zijn poten konden lang niet blijven staan op deze natten takken. Hij sloeg zijn nagels uit om zich vast te blijven houden om hier te blijven staan en er niet van af te rollen. Het was namelijk niet zo vrij om er zo teronder bij te gaan, "Ik ga je heus niet aanvallen alleen deze rot takken." Sprak hij rustig. Hopelijk zag de kater dit niet als een aanval, dan zou hij wel moeten vechten. Vechten kon heus geen kwaad, alleen je best doen.

Sprucepaw keek de apprentice strak aan, zijn blauwgroene ogen in de bruine ogen van de kater. Bijna als water en vuur. Toevallig, aangezien rivieren met water te maken hadden en donder met vuur. "Bonepaw is de naam en de jouwe?" zei de bruin-ogige apprentice, veel te luchtig naar Sprucepaw's mening. Deze 'Bonepaw' voerde iets in zijn schild, dat wist hij wel bijna zeker. 'Ik ben Sprucepaw, van RiverClan zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt. Aangezien je op dit territorium bent enzo...' zijn stem werd iets scherper bij het laatste deel van de zin. "Lekker weertje he?" Vroeg Bonepaw en staarde omhoog. Sprucepaw knikte. 'Ja, ik houd wel van de regen.' hij keek zelf niet omhoog, wie weet was het een valstrik of iets dergelijks. De ThunderClan leerling leek een beetje te spartelen met de gladde takken. Sprucepaw deed een vragende wenkbrauw omhoog en schraapte zijn keel. 'Maar eh, Bonepaw, wat doe jij hier als ik vragen mag-' hij werd afgebroken door de apprentice, die bijna viel en snel zijn nagels in de takken sloeg. "Ik ga je heus niet aanvallen alleen deze rot takken." De bruingrijze apprentice zuchtte vermoeid en deed een stap naar achteren. 'Kom hier anders staan' murmerde hij. Zometeen viel de ander in de rivier en verdronk hij, en dat was nu ook weer niet de bedoeling.

Bonepaw keek naar de gestreepte kater, hij wiebelde kort met zijn oor en staarde in de blauw groene ogen. Hij was een spion van Skinny en wilde informatie halen, 'Ik ben Sprucepaw, van RiverClan zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt. Aangezien je op dit territorium bent enzo...' Antwoorden de Riverclan apprentices. Bone knikte, "Mooie naam." Zei hij rustig en glimlachte vriendelijk naar de kater. Bone keek naar de takken van het dicht begroeide stuk, hij voelde dat hij weer bijna weg gleed. Gelukkig nog niet helemaal, hij keek in de blauw groenige ogen van de kater. 'Ja, ik houd wel van de regen.' Sprak Sprucepaw. Het was wel leuk in de regen alleen de modder niet zo erg, hij staarde kort naar zijn poten die helemaal onder de modder zaten. Bone probeerde nog te blijven staan, weer gleed hij bijna weg. 'Maar eh, Bonepaw, wat doe jij hier als ik vragen mag-' Vroeg de Riverclan apprentices. Weer gleed hij bijna weg, hij luisterde er naar. Sins dat Skinny met een kater samenwerkten kon hij niks vertellen erover of hij kwam in de problemen of Sprucepaw. Het was namelijk al vaker voor gekomen. "Als ik dat zou vertellen zouden jij en ik in de problemen komen." Vertelden Bonepaw de donkere gestreepten Apprentices. Hij wilde het weleens vaker vertellen maar nooit gedaan, toch moest hij het toch ergens kwijt. 'Kom hier anders staan' Murmelde de apprentices. Bone sprong naar Sprucepaw toe en ging naast hem staan, "Je bent een aardige apprentices." Zei Bone en staarde naar de lucht. Het duurde niet lang of hij gleed gelijk weg door dat hij zijn balance tijdens het springen kwijd was, hij gleed langs de gladden takken naar beneden en sommige hadden scherpe uit stekels. Het duurde niet lang voordat Bone in het ijskoude water was geland, hij probeerde gelijk zijn kop boven te houden. Alleen wist hij niet hoe hij moest zwemmen, hij sloeg met zijn poten elke kant op maar vroeg niet om hulp. De regen maakte het moeilijker, ook waren er harden stromingen.

Hij deed nog een stapje naar achter, zodat de ander meer ruimte zou hebben om te staan. Hij wilde niet te dicht in de buurt van een ThunderClanner komen. Je wist maar nooit, zijn oom was in het gevecht om de Sunningrocks gedood door ThunderClan. Hij was sindsdien een beetje achterdochtig geweest. "Als ik dat zou vertellen zouden jij en ik in de problemen komen." zei Bonepaw plots, als antwoord op zijn vorige vraag. Sprucepaw keek de lichtbruine apprentice vragend aan. Dat was een aparte zin om te zeggen. Allebei in de problemen? Okay, óf deze leerling stond te liegen, óf het was iets dat zich buiten de Clans afspeelde. Nouja, hij zou niet verder vragen. Het deed er niet echt toe. Zolang Bonepaw zometeen maar weg zou gaan zou alles goed zijn. De ThunderClanner ging naast hem staan, op een plek waar het minder glad was. "Je bent een aardige apprentice." Sprucepaw glimlachte kort. 'Ik? Oh, bedankt' miauwde hij, blij met het compliment, maar een beetje nerveus. Hij wilde niet al te close worden met de vreemdeling, zometeen werden ze nog bevriend! En dat mocht eigenlijk niet. Maar aardig doen was niet erg, toch? Nee, aardig doen zou niet erg zijn. Plotseling verdween de gestalte van Bonepaw naast hem. In een reflex trok Sprucepaw zijn poot omhoog, voor het geval dat de kater hem wilde gaan aanvallen, maar hij zag al snel dat dit niet het geval was. Kennelijk was de lichtbruine kater toch uitgegleden. De regen was ook opeens een stuk heviger geworden. Misschien was Bonepaw daarom gevallen? Voorzichtig kwam de bruingrijze apprentice dichterbij de rivier. Bonepaw viel van de kant af, het water in. Sprucepaw keek voor een moment twijfelend naar de spartelende apprentice. Hij kon duidelijk niet zwemmen. Zou hij hem helpen of niet? Het was wel een vijandige Clan, maar de kat zelf leek wel aardig. Okay, hij zou hem wel helpen. Sprucepaw draaide zich om en rende langs de rivier totdat hij ter hoogte van de andere leerling was. Toen waagde hij het erop en zette zich af. Een moment zweefde hij door de lucht, het volgende moment was hij in het kolkende water. Sprucepaw haalde diep adem en verdween onder water. Hij speurde zo goed mogelijk rond naar een bruine vacht in het bruisende water, en vond hem uiteindelijk. Met krachtige slagen zwom hij naar Bonepaw toe en gaf hem een harde duw met zijn achterpoten, zodat hij een tegen een groep rietstengels in het water zou aanbotsen. 'Pak het riet vast!' riep Sprucepaw boven het water uit.

Bonepaw spatterde nog steeds, er waren hoge golven. Veel water, veel regen. Bone probeerde boven water te blijven maar te vaak ging zijn kopje onderwater, het voelde koud. Hij had bijna geen lucht meer, hij bleef angstig in het rond slaan. Hij zag goe Sprucepaw ook het water insprong, hij staarde met zijn ambere ogen erna en zag hoe de Riverclan apprentice met zijn achter poten hem duwde. Bone werd naar het riet toe geduwt, 'Pak het riet vast!' Riep de Riverclan apprentices. Bone deed wat hij zei alleen wilde hij niet dat ook Spruce iets ergs mee gebeurden, "En jij dan." Spuugde Bonepaw tegelijk met water uit. Nog steeds ging hij kopje onder soms alleen hoefde hij nu minder te doen, hij hijgden even. Hij staarde naar de kater in het water, hij was bezorgd. Bonepaw klom op de oever, Het was modderige maar het lukten. Hij zat wel nu helemaal onder de modder, hij rendde langs de kant en probeerden bij de andere kat te komen. Hij moest hem ook helpen, misschien had de andere kat hem zelf alang geholpen. Bone probeerde Spruce te zoeken, hopelijk was hij ergens in de beurt. Zijn hart bonkten op en neer, het deed pijn. Zijn poten leken het hier ook al uit te glijden maar hij probeerden stand te houden, hij wilde de andere kater helpen. Hij merkte een tak op verder op die over de rivier liep, Bonepaw rende er naar toe en probeerde te stoppen maar gleed door. Gelukkig dit keer niet het water in, hij probeerde de tak in te komen. Deze was ook glad, alleen gaf hij niet op. Hij zat nu op het midden van de tak dus ook van de rivier, misschien had Spruce zichzelf al geholpen en misschien ook niet. Bone stak zijn poot uit net boven het water, "Spruce ben je hier ergens!" Riep Bone vlug.