The new Recruit

De laatste tijd had de jonge apprentice zich gedeisd gehouden, had geen poging meer gedaan om nog ruzie te zoeken met eender welke kat. De enige kat waar hij de laatste tijd zelfs nog mee omging was Windpaw. Misschien werd het toch eens tijd om terug de wereld in te stappen. Men mocht hem toch niet als 'soft' beginnen zien hé. Hazel's oortjes schoten de lucht in toen hun leader hen allen toeriep. Zijn oren schoten al snel terug in zijn nek toen hij de verbannen Windclan Deputy tevoorschijn zag komen. Hij had dan wel Shrewstar's leven gered, maar liet hun leader haar meningen zomaar veranderen door één enkele daad? Er waren verrassend veel katten die het positief opvatte, wat hij opving als verraad. Ze gaven allemaal té snel toe aan een Windclanner. Gelukkig kwamen er al snel negatievere opmerkingen, waaronder Windpaw. Hij richtte zich iets wat trots op maar liet zijn houding als snel varen toen ook zij toegaf aan de excuses van de ex-Deputy. Even richtte hij zijn blik op zijn poten, maar richtte deze al snel op toen een jonge Queen begon te spreken, Sinclaw. "Boy you just entered hell" Dat zou hij nu ook gezegd hebben. Zulke katten had Shadowclan meer nodig. De jonge kater zette zichzelf neer op de plek waar hij stond en hield de Queen goed in de gaten toen ze zich tot Innerghost richtte, wetend dat ze het verleden terug naar boven zou halen. Iedereen wist dat Innerghost's zus vermoord was door zo'n Hazenvreter.

Gruwend bleef hij naar de Windclanner kijken. Wat hij hier ook wilde bereiken hij zou er desnoods zelf voor zorgen dat deze kater door een hel zou gaan. Kort maakte hij een snortend geluid. Achter hem kwam de Queen Sinclaw tevoorschijn die net zo vuil naar Lionroar keek als hijzelf. Hij gaf haar een erkentelijk knikje en keek weer naar de kater die hem antwoordde. "Dat klopt, eens een windclan kat, altijd een windclan kat." zei de kater, die daarna verontwaardigd met zijn ogen knipperend. "Maar ik ben niet meer trouw aan windclan. Ik ben opgevoed loyaal te zijn, zoals Windclan katten bekend staan. Maar dat betekent niet dat mijn loyaliteit niet kan veranderen. En bovendien, beste kater, waarom zou ik jullie clanleader redden, als ik een vijand was geweest?". Zijn ijsblauwe ogen gingen zo mogelijk nog een teint killer. "Maak dat Starclan wijs. Jullie hebben de zus van Innerghost vermoord! Jullie zijn niet alleen láf maar ook moordenaars. Jij hoort niet niet en zal hier nooit horen!" blies hij naar de kater. "Al had Starclan je zélf gestuurd je als hier nooit horen!" bracht hij bijna buiten zinnen uit. Hij liep naar Innerghost toe en gaf haar een korte knik. "Als het mag zou ik graag mee op Patrouille gaan Innerghost. Dan is er minder kans dat ik dát daar" zei hij en wees naar Lionroar "Aanvlieg en erger verwond dan hij al is. Zielige kittypet" snoof hij waarna hij wat meer kalmeerde onder de blik van Innerghost.

Een heuse rilling gleed over zijn rug heen, toen de zwarte kattin hem met een vernauwde blik aanstaarde. Het was Innerghost en ze was er duidelijk niet mee eens, zijn blauwe kijkers haakten even in die van haar en voor een moment staarde hij haar roerloos aan. Niet bang, noch zenuwachtig, maar hij kon het niet laten om haar strak aan te kijken. Het duurde niet lang, want voordat hij het wist stond weer een poes voor hem. Ze had zich vijandig tegenover hem opgesteld en de woorden die ze kil en harteloos uitsprak, alsof dit de hel was, gaven hem het gevoel dat hij hier niet echt op zijn gemak zou kunnen slapen, zonder bang te zijn in zijn slaap vermoord te worden door sommigen. Hij keek haar strak aan, alert, maar op het moment dat ze naar voren schoot in een schijnbeweging en haar kaken net voor zijn borst sloot, schoot hij niet naar achteren. Hij was niet bang om een confrontatie aan te gaan, maar hij wist dat hij nog maar net hier was. Shrewstar zo het niet waarderen als hij nu al een clangenoot aanviel, hoe naar ze hem ook behandelden hij was hier degene die zich moest bewijzen. De grote fluffball, Acefray, mengde zich ook in de groep en vertelde hem dat hij hierna meteen naar hem toe moest komen. Zachtjes knikte hij, bijna onmerkbaar, maar veel zei hij niet tegen de kater. Hij wist waarom, want er waren zo hier en daar nog dingen die niet goed genezen waren en het was een feit dat zijn poot nog steeds stroef was. De rossige kater begon opeens weer en hij richtte zijn blauwe kijkers in de kille, ijsblauwe blik van de kater. Zacht slikte hij en vanbinnen telde hij tot tien, om het feit dat hij de kater niet aan zou vliegen. Hij keek hem gedurende zijn woorden strak aan en bleef een moment roerloos zitten. Waarna hij omhoog kwam. "Wij hebben de zus van Innerghost vermoord?" Zei hij duidelijk, terwijl hij de kater strak aan bleef kijken. "Ik verafschuw de kater die de zus van innerghost heeft vermoord en hij heeft mij genoeg aangedaan om jullie een reden te geven dat ik loyaal zal zijn. Ik zweer het op Starclan dat ik niks meer te maken heb met Windclan, noch iets te maken heb met het feit dat die vuile moordenaar nog steeds in Windclan rondloopt of de moord van die poes!" Gromde hij vervolgens, zijn ogen vernauwend. Hij snoof zacht. Het was allemaal Everstar haar schuld. Zij had hem niet verbannen toen de tijd daar was, zij had hem door laten gaan. Hij volgde de kater toen deze zich bij Innerghost voegde en liet zijn blik vervolgens weer door de clan glijden. Zichzelf weer tot rust weten te krijgen, ging hij weer zitten. "Heel windclan haat mij, ik ben een verrader in hun ogen. Whitelion heeft mij laten opdraaien voor een moord op een clangenoot, die hij gepleegd heeft. Ik ben bereid mijn loyaliteit aan jullie te tonen, test me hoe je wilt, ik behoor niet meer tot windclan." Hij keek even naar Shrewstar en vervolgens naar de katten om hem heen.

Vanuit een donker hoekje had de jonge kitten de hele commotie gevolgd, en nu besloot hij uit zijn vertrouwde schulpje te komen. Blackkit, die al redelijk intelligent was voor zijn leeftijd, drong naar voren in de menigte tot hij vlak voor het mormel stond. Hij keek op naar de witte kater, zijn amberen ogen emotieloos. "Neme dan wraak op diegene die je dit aangedaan heeft, zoals jij het zegt?", zei hij, zijn stem verlaten van elke emotie. Het was de langste zin die hij ooit gezegd had, waarschijnlijk, in zijn leventje. "Vermoord 'm, toon dat je aan onze kant staat."

"Alle katten, verzamel jullie hier voor een clanmeeting." Rudekit trok een oor naar achter en hees zich overeind uit het mosnestje. De Queen gaf hem een gehaaste duw met haar snuit, gevolgd door een opgejaagde stem. “Kom op Rudekit, haast je!” Zo snel als zijn kittenpootjes hem konden dragen, liep hij achter de Queen aan. De Queen haastte zich naar de open plek. Rudekit’s ambere ogen keken het kamp rond. Shrewstar zat op de rots met een aan haar zijde een nog onbekende kat. Al snel prikte een vreemde geur het neusje van de kitten. De geur van een zogenaamde ‘hazenvreter’. Windclan. Maar dat wist de kitten niet. “Wat is dat?” Vroeg hij verwaand en trok zijn neusje op. De Queen legde hem snel het zwijgen op. Het was duidelijk dat ze erg aandachtig probeerde te luisteren. De kitten spitse zijn oortjes. Dat moest wel, ze zaten namelijk erg ver van de rots door hun late aankomst. Shrewstar liet al snel de naam Lionroar vallen, de naam van de kater die naast haar stond. Al snel werd duidelijk dat Lionroar Windclan was. Of verbannen Windclanner. Het kwam er op neer dat de kater Shrewstars leven had gered en dat hij nu een plaats bij Shadowclan had gekregen. Rudekit hoorde rumoer langs alle kanten maar er waren ook katten die Lionroar welkom heten. De reacties waren verdeeld. Toen haalde een poes naar boven dat Windclan de zus van Innerghost had vermoord. Rudekit wist niet hoe hij moest reageren. Het katertje had gezien hoe Fallentear het kamp werd binnengedragen en hoe Fallentear’s dood Shadowclan had geraakt, vooral Innerkit. De kitten was er niet onaangeroerd door gebleven. Maar het was Windclan, toch niet deze kater in kwestie? “Kom Rudekit, we gaan.” Riep de Queen hem. Zijn denkbeeld waaide weg en hij hees zich overeind, de Queen volgende. Hij wierp nog een laatste, wat weifelende blik op het tafereel en volgde de Queen terug de nursery in.

Innerghost bleef zitten waar ze zat en hield het schouwspel nauwlettend in de gaten. Straks zou ze een patrouille gaan leiden, maar dat was nu nog niet van toepassing. "Als het mag zou ik graag mee op Patrouille gaan Innerghost. Dan is er minder kans dat ik dát daar," klonk er plots. "...Aanvlieg en erger verwond dan hij al is. Zielige kittypet," vervolgde de kater. Innerghost richtte haar kalme, maar verder lege blik op Sheepdog. "Sheepdog, dat is niet de oplossing. Wij allemaal zouden hem een kans moeten geven, al ben ik daar persoonlijk geen voorstander van. Ik weet dat hij niet de moordenaar is van mijn zus en daar volledig los van staat. Dát is meer afkomstig van Whitelion en Wolverinebite," zuchtte ze waarna ze verder naar het schouwspel keek. Tallshadow kwam het kamp binnen en leek niet door te hebben wat er allemaal gaande was, tot een clangenoot hem dat bekend maakte. Hierna kwam Tallshadow op haar af. "Inner," klonk zijn stem. "Is het waar?" Vroeg de jonge warrior. "Lionroar behoort nu tot Shadowclan," bevestigde ze zijn vraag. "Hij zal een hoop moeten doen om mijn vertrouwen te krijgen," zei ze vervolgens. "Maar ik zal hem een kans geven en verwacht van de anderen dat ze dit ook doen," vervolgde ze. Ze keek naar Lionroar en vernauwde ze haar ogen. Dit zou lastig worden, maar ze stond er voor open hem een kans te geven.

Zijn ijzige blik bleef op de Windclanner staan. Hij had het leven van Shrewstar gered maar hij zou deze kater nooit als een gelijke behandelen van Shadowclan. Dat zou enkel wishfull thinking zijn voor hem. Hij liet zijn oren een slag naar achteren vallen toen de kater beweerde dat het een ander kat was geweest. Dat zou dan wel weer zeker. Hij keek naar zijn zus Wolfrush en grimaste enkel. "Als die mousebrain denkt dat hij het hier helemaal gaat maken zal ik er persoonlijk een poot voor steken" zei hij tegen haar. Daarna draaide hij zijn kop naar Innerghost die hem antwoord gaf. Hem een kans geven? Hij bleef even stil voordat hij haar antwoordde. "Káns? Een káns? Die opgedofte haarbal kan me wat. Hij is geen Shadowclan en zal dat nooit zijn" sputterde hij tegen. "Hij zal heel wat moeten doen wil hij geaccepteerd worden. Dat kan ik hem nu al geven op een bordje zoals dat het Newleaf wordt" zei hij met een laatste vernietigende blik op de kater. Blackkit sprak dat de kater anders Whitelion moest vermoorden en hij liet een geamuseerde lach horen. "Doden mag niet maar voor hén staat hij buiten de Warrior code" sprak hij met een hatelijke lach. Hierna draaide hij zich om en keek Innerghost nog een keer aan waarna hij zijn kop neeg. Zijn ogen vernauwden zich terwijl hij voor zich uit keek en dacht aan het idee dat die kater bij hen in de Warrior den zou komen. Hij gruwde bij het idee alleen al. Hij schudde zijn spieren los en liep naar de uitgang van het camp. Geen patrouille dan maar op jacht. In een waas verdween de rosse kater door de uitgang aan de zuidzijde.

OOC: Topic uit

De kat was weg, dat had hij duidelijk kunnen ruiken toen hij de nursery uit was gegaan. Zijn geur, gepaard met die van Shrewstar, was door de uitgang van het kamp verdwenen en Light moest zeggen dat hij een beetje teleurgesteld was daarin. Hij had de kater nog niet eens kunnen ondervragen, want ja, het had hem helemaal geïnteresseerd hoe het er nu mee zat. Waarom was hij verbannen? Wat was Windclan voor een clan? Zoveel dingen die hij graag had willen weten, maar de medicine cat had hem steeds in de weg gestaan. Helaas had hij niet het gezag om zo'n soort dingen te doen, voor Shrewstar zou hij vast meteen uit de weg stappen. Hij wilde geen ruzie met haar hebben, want wie wilde dat nou? Zij had namelijk alle macht in de clan, ze kon een warrior maken en breken. Plotseling hoorde hij - tot zijn grootste ergernis zelfs tot in de nursery - rumoer in het kamp. Shrewstar had haar woorden alweer uitgesproken, maar de vragen en de zinnen die door het kamp schoten hadden haar stem overwoekerd. De geur van Windclan was er weer en Light sprong gehaast op. Kwamen de windclan monsters hen nu eindelijk halen? Met zijn vacht opgezet - waardoor hij veel weg had van Acefray en leek op een groot pluizig monster - sprong hij de den uit, gesis verliet zijn mond en zijn gouden oogjes waren groot. Alsof hij een monster had verwacht waarmee hij ten strijde zou gaan zodra hij de den had verlaten, bleef hij daar als een standbeeld staan. Hij keek het kamp door en zag dat het er nog best rustig aan toe was. Shrewstar stond op de hoge rots en met een snelle haal over zijn borstkast ging hij zitten, zijn staartje voor zijn lichaam slaande en zijn borst vooruit stekend. Niks gebeurd. Niemand had die reactie gezien, vast niet. Zijn gouden kijkers vielen meteen op de vreemde kat in het midden, de kat die hij had willen bezoeken, maar wie beschermd werd door de grote pluizige medicine cat van hen. Hij fronste. Waarom was hij terug? Shrewstar's woorden drongen uiteindelijk tot hem door en hij keek de kater verbaasd aan. Hij had zijn clanleaders leven gered? Wat, maar.. waarom? Hij zou een andere clanleader nooit redden, dat was zijn taak niet. Hij hoorde bij Shadowclan, hij ging de leider van Windclan echt niet helpen. Wat onzeker wiebelde hij met zijn oortjes toen de reacties kwamen. Er waren katten die hem verwelkomden en katten die hem weg wensten, hem probeerden af te schrikken. Light besloot er nog geen oordeel over te vellen en ongeïnteresseerd trok hij zich weer terug in zijn den. Hij zag wel wat deze kater zou doen, zolang hij maar uit de buurt bleef van zijn moeder en Burning vond hij het goed.