The new Recruit

De kater volgde haar vast wel, ze rook immer nog altijd de windclan geur die nog wel een beetje in zijn vacht verborgen zat. En als er ook maar een stank was die ze overal kon ruiken, was het de geur van die hazenvreters wel. Hopelijk voor Lionroar zou die geur verdwijnen.
Het kamp kwam in zicht en de zwart witte poes trippelde over de open plek, zonder ook maar een keer achterom te kijken naar de kater, die nu met bijna zekerheid boos of verrast zou worden aangekeken. Des te meer redenen om het gelijk uit te leggen. Met snelle en grote passen zette ze zich neer op de rots en keek uit over het kamp. "Alle katten, verzamel jullie hier voor een clanmeeting." Zei ze strict en wachtte tot iedereen zich een beetje verzameld had. "Kom naar voren Lionroar." Zei ze, om de aandacht nog net wat meer te vestigen op de kater. "Zoals jullie zien, is de windclan kater teruggekeerd." Ze liet haar groene kijkers over de katten gaan. "Dat komt omdat hij nu deel is van onze clan."
Ze liet het rumoer gaan, ontstaan en vanzelf weer uitdoven toen ze haar mond weer opende om te spreken. "De reden is omdat wij in deze barre tijden meer krachten nodig hebben. Lionroar heeft bij zijn tijd in Windclan laten zien dat hij een waardig warrior is." Sprak ze haar clan toe. "Het proces van zijn verbanning is niet eerlijk verlopen en Everstar zal spijt krijgen dat zij deze warrior heeft laten gaan." Vlammen laaiden op in haar blik. "Toen deze kater net werd vrijgelaten, kwam er een das opdagen. Lionroar had ervoor kunnen kiezen om weg te rennen en mij te laten sterven .." Ze richtte haar blik nog altijd wat verward op de kater. "Maar hij koos ervoor om me te redden." Met een staartzwiep maakte ze haar blik weer los. "Ik heb hem vervolgens een plek aangeboden in onze clan."
"Reacties mogen nu volgen en anders zal je moeten zwijgen." Ze bleef op haar plek zitten, zodat zij en ook Lionroar de situatie verder konden toelichten.

OOC; Hele clan!

Van het moment dat de ze die stank weer rook wist ze dat de kater terug was. Waarom wist ze niet, misschien wou hun leider hem nog ondervragen? De zwart-witte kattin sprong op de rots en riep de clan bijeen, dat kon niet veel goeds betekenen. Ze begon en de Windclan kater kwam naar voren. "Zoals jullie zien, is de windclan kater teruggekeerd." Haar oortjes vouwde zich even plat naar achter, maar ze vertrouwde haar leider. Ze had waarschijnlijk wel een goede reden, toch? "Dat komt omdat hij nu deel is van onze clan." Haar ogen gingen verbaasd open, geen gevangenen, niks ondervragen. Nee, een nieuwe clangenoot. "De reden is omdat wij in deze barre tijden meer krachten nodig hebben. Lionroar heeft bij zijn tijd in Windclan laten zien dat hij een waardig warrior is. Het proces van zijn verbanning is niet eerlijk verlopen en Everstar zal spijt krijgen dat zij deze warrior heeft laten gaan. Toen deze kater net werd vrijgelaten, kwam er een das opdagen. Lionroar had ervoor kunnen kiezen om weg te rennen en mij te laten sterven .." Had die Windclanner nu hun leader gered? Haar mond viel open en meerdere katten snapte er ook niks van. Har grasgroene kijkers richtte zich op de fluffy kater. "Maar hij koos ervoor om me te redden Ik heb hem vervolgens een plek aangeboden in onze clan." Het laatste klonk logisch, een leven voor een leven. Hij redde Shrewstar, zij bood hem een plek in haar clan aan. Langs een kant vond ze het wel leuk, dat zou Everstar niet leuk vinden. En de rode kattin deed alles om die verdomde kat dwars te liggen, dus zou ze er vrede mee hebben. Enkele katten liepen naar voor om de kater te begroeten en zij deed hetzelfde. "Welkom, bedankt om onze leider te redden." Miauwde ze oprecht tegen de Win- Shadowclanner, hij was een Shadowclanner nu.

OOC; Als je 2 actieve Shadowclanners hebt, moet je dan met beide reageren?

De kersverse apprentice haar oren schoten overeind toen ze haar leiders stem hoorde. "Alle katten, verzamel jullie hier voor een clanmeeting." Miauwde de zwart-witte poes en Foxpaw trippelde naar voren. "Kom naar voren Lionroar." Miauwde ze hierna, en verbaasd keek de apprentice naar de witte kater die ze eerder nog verzorgd had. Ze herinnerde zich de vijandschap tussen de twee, en was dus zeker heel verrast dat hij er nog was. "Zoals jullie zien, is de windclan kater teruggekeerd." Foxpaw staarde terug naar Shrewstar. Wat was ze van plan? "Dat komt omdat hij nu deel is van onze clan." Haar gele ogen schoten wijd open en ze trippelde naar Cinderpaw, die ze een eindje verderop had zien staan. "Wat is dit nou?" Miauwde ze verbaasd en ze keek van de ene kat naar de andere. Toch vond ze het niet erg dat hij bij hen kwam, ze konden natuurlijk iedere kracht gebruiken. Shrewstar vertelde over de das en Foxpaw knikte, waarna ze op de ander afliep. "Hopelijk verraad je ons niet," miauwde ze en ze knikte hem toe. Welkom in Shadowclan, dacht ze erachter na.

Vanwege zijn drukke schema had de kater geen tijd gehad om vaak bij zijn partner te zijn. Voelde hij zich daar schuldig om? Ja. Hoorde hij zich daar schuldig om te voelen? Dat wist hij niet. Hij was namelijk steeds aan 't werk voor de Clan. Maar hij mistte haar. Het gevoel dat hij niet bij haar kon zijn zat hem dwars. Zeker omdat hij wist dat de poes zelf ook niet veel tijd had. Oké.. Een zucht verliet zijn bekje terwijl zijn massieve schouders heen en weer zwoegden. Hij had meerdere prooidieren weten te vangen, en was net opweg om ze op te halen. Echter drong de geur van Lionroar, de voormalige Windclan deputy zijn neus binnen en stond hij algauw weer stil. Wat? Gingen ze hem vandaag niet verbannen? Zijn ogen schoten wijd open toen hij aan het volgende dacht; wat als Lionroar Shrewstar had aangevallen? Wat als dit allemaal slechts een valstrik was geweest van Windclan? Wolftail probeerde zichzelf verzekering in te spreken door het feit dat hij alleen Lionroar's geur en die van Shrewstar kon ruiken. Geen vleugje sterke Windclan geur was te bekennen. Een aanval kon het dus niet zijn. Het zou ook maar een beetje vreemd zijn, zo vlak nadat Shadowclan gewonnen was van hen.. Maar goed. Desondanks hij wist dat er geen gevaar op de loer lag, had de enorme kater toch besloten rechtsomkeer te maken. Hij moest en zou weten wat de geur van die rogue hier nog deed.

Het duurde niet lang of de Shadowclan krijger was het kamp al binnengedrongen. Hij was nog net op tijd om de woorden van de Clanleader te horen. Met een gesloten mond gleed zijn felle blauwe blik van Lionroar naar Shrewstar. Wat? Hij was nu een van ons?Afkeur stond in zijn ogen te lezen, totdat hij diens volgende woorden hoorde. Het verhaal dat uit zijn partner's mond kwam geglipt zorgde er dan ook voor dat zijn perspectief op de kater veranderde. De afkeur drong langzaam weg uit zijn ogen en een zekere appreciatie nam diens plaats in. Zodra de zwart met witte poes uitgesproken was, schoot hij naar voren. Zijn gestalte reikte boven dat van Lionroar uit, maar alsnog moest hij toegeven dat de ex- deputy er redelijk gespierd uitzag. Zeker voor een Windclan kat. "Bedankt .. om haar te redden." Sprak hij kort, terwijl zijn blik even naar Shrewstar gleed. De gevoelens in zijn ogen gaven aan dat hij niet alleen om haar gaf als Clanleader, maar ook als partner. Ze hadden al zoveel doorstaan samen. Wolftail zou niet weten wat te doen als ook zij uit zijn leven verdween. Hierna knikte hij de nieuwe krijger toe. "Welkom in Shadowclan." Een grijns kwam op zijn lippen te staan. Hij was er namelijk zeker van dat het leventje van Lionroar nu niet meer zo zoet zou zijn als voorheen. Algauw liep hij weer van de nieuwe recruit weg, om zijn weg naar zijn partner te banen. "Alles oké?" Klonk zijn stem bezorgd.

De bruine tabby keek verrast op wanneer de bekende stem van Shrewstar doorheen het kamp galmde. Meestal betekende het dat het weer tijd was voor een ceremonie. Dat kon niet. De laatste ceremonie had nog niet lang geleden plaats gevonden. "Kom naar voren Lionroar.", Lionroar? Wat deed de windclan deputy in hun clan? Mazepaw besloot maar om tot het einde van de ceremonie te wachten met zijn vragen. "Zoals jullie zien, is de windclan kater teruggekeerd.", vervolgde de zwart-witte leader. "Dat komt omdat hij nu deel is van onze clan.", wat? Was ze gek geworden? Mazepaw had Shrewstar altijd als een slim en rechtvaardig iemand gezien, maar dit vond hij gewoon vreemd. Je hoefde geen genie te zijn om te beseffen dat het niet slim is om een windclanner zomaar het kamp binnen te laten. Waarom deed Shrewstar het dan? "De reden is omdat wij in deze barre tijden meer krachten nodig hebben. Lionroar heeft bij zijn tijd in Windclan laten zien dat hij een waardig warrior is.", begon de zwart-witte poes. "Het proces van zijn verbanning is niet eerlijk verlopen en Everstar zal spijt krijgen dat zij deze warrior heeft laten gaan.", vervolgde Shrewstar, waarna ze vertelde hoe Lionroar haar van een das had gered. De bruine tabby wachtte geduldig tot het einde van de ceremonie, waarna hij naar de kersverse shadowclan warrior trippelde. "Welkom in shadowclan", miauwde hij rustig, voordat hij zich omdraaide en zich richting de apprentice den begaf.

Vrolijk stuiterde de tabby over de open plek toen ze de stem van haar grootmoeder hoorde die een clanvergadering aankondigde. Ze deed haar best om stil te gaan zitten, maar het lukte niet echt. Met groeiende nieuwsgierigheid zag ze hoe Lionroar, een Windclan kat -toch? Was hij niet de deputy? - naar voren liep. Haar wenkbrauwen schoten omhoog bij het horen van het verhaal van haar leider. Dit was vast de eerste keer dat zoiets gebeurde in hun clan? Ze zette een stapje naar voren en bekeek de lichtgekleurde kater nieuwsgierig. "Ga jij ons helpen om te winnen van Windclan?", vroeg ze, terwijl haar groene ogen hem bestudeerden. Er zat enthousiasme in haar stem, maar ook wat onzekerheid. "Want je kent al hun geheimen." Even fronste ze. "Maar misschien is het een list en won je ons vertrouwen zodat je onze geheimen kan leren kennen zodat je dan vrolijk terug naar die konijnenvreters kan gaan om ons te verraden?" Om eerlijk te zijn vertrouwde Windpaw het niet helemaal, maar ze zou hem goed in de gaten houden. maar ja, wie was zei om de besluiten van haar grootmoeder, hun clanleader, te betwijfelen?

-400ste post ^^

Er prikte een nare geur in zijn neusgaten. De geur van een vijandige Clan. Het ergste was ook nog eens dat de geur ín het Camp was. De kater versnelde zijn passen totdat hij rende en het Camp binnenstoof. Daar op de plek waar de Leader altijd zat werd om een bijeenkomst geroepen. Achterdochtig liep hij naar voren met zijn kop een tikje scheef terwijl hij luisterde naar de woorden van Shrewstar. Toen viel zijn blik op de oude WindClan deputy. Hij trok zijn lip kort op totdat hij hoorde dat díe kater zich bij de Clan ging voegen. Wat is dat nu weer voor onzin?! dacht hij boos en sloeg met zijn dikke staart heen en weer. Zijn blauwe ogen schoten vuur. Hoe je het ook wendde of keerde hij had de Leader gered maar of dat genoeg was om hem hier te laten komen? "Verrader" schoot het al door zijn kop. Dat ze meer krachten nodig hadden kon hij beamen maar dat Shrewstar die een bloedhekel had aan Windclan en die nu een Windclan Warrior toeliet tot haar groep begreep hij allerminst. Hij gromde en keek naar Lionroar. "Eens een Windclan kat, Altijd een Windclan kat" zei hij en voelde zijn haren overeind komen. "Je gaat ons gewoon verraden jij vuile hazenvreter! Ik vertrouw je voor geen cent. En al helemaal omdat je volledig Windclan bent!" de kater kookte van woede. Dat hij dit nog moest meemaken, alle Clans hadden eerst die Skyclan katten moeten opnemen en nu dit. Het was gewoon te belachelijk voor woorden.

Hij werd overladen door verbaasde, maar vooral vijandige, blikken toen hij het kamp weer terug instapte. Shrewstar liep vlot voor hem uit en hij besloot rustig te blijven en stil te zijn, zijn blauwe kijkers volgden iedere beweging die de poes maakte, totdat ze bleven haken op een punt. De rots waar ze nu op stond. Haar groene blik keek op hem neer en hij werd naar voren geroepen en dat deed hij ook. De aandacht van de hele clan was nu op hem gericht en desondanks dat hij alle ogen op hem voelde brandden, had hij zijn blik op de poes gehaakt en keek hij niet van haar weg. Geschokte reacties waren hoorbaar toen de zwart-witte poes aankondigde dat hij nu deel uit maakte van deze clan. Bijna iedereen dacht er hetzelfde over, ze waren allemaal verbaasd om de plotselinge wending die dit had gemaakt en hij begreep het volledig. Ze wisten niet wie hij was. Hij was een vreemdeling, een vijand. Iemand die hier niet hoorde, een buitenstaander. Maar hij was van plan om zijn best te doen en zich te bewijzen tegenover deze clan, net zoals hij zich bewezen had tegenover Shrewstar toen hij in plaats van weg te rennen en zijn eigen hachje te redden, de das aanviel en haar zo van een mogelijke dood had gered. Want dat was het hoogstwaarschijnlijk geworden. Als geen ander haar daar had aangetroffen met die das, had hij gemakkelijk haar overige paar levens afgepakt. Hoeveel ze er had wist hij niet, maar wat hij wel wist was dat ze al een tijdje clanleader was en de volle negen levens niet meer in haar bezit had. Net zoals Everstar al een aantal levens had verloren. Al snel kwam haar uitleg en sommige katten leken ernaar te luisteren. Het zelfs te accepteren. De eerste kat die op hem afkwam lopen leek veel op de zwart met witte poes, dus hij nam aan dat deze kater een zoon van haar moest zijn. Hij leek dankbaar te zijn dat deze ex-windclanner zijn moeder had gered en de kater zette dan ook de eerste stap om hem welkom te heten in zijn clan. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij knikte, als een bedankje. Hij zou zijn best doen om van deze clan zijn thuis te maken, want wat je ook kon zeggen over hem, hij was Shrewstar enorm dankbaar.
Er kwamen meer katten, waaronder ook Fawnstep, de poes die hij had leren kennen in de korte tijd dat hij hier gevangen werd gehouden. Ze heette hem ook welkom in de clan en zachtjes knikte hij naar haar, waarna hij zijn blik naar beneden richtte toen een roodkleurige kitten voor hem kwam staan. Althans, hij dacht dat ze een kitten was, ze was namelijk nog best jong. Ze bedankte hem voor het redden van haar clanleader. "Geen dank," zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij had altijd al een zwak gehad voor kittens en het liet zijn hart een grote aww uit slaken toen ze hem had bedankt daarvoor. Hij had geen dank nodig, hij had het graag gedaan namelijk. Hij had immers niks meer om voor te leven, deze poes wel. Ze moest een hele clan op haar schouders dragen. Een van shadowclans apprentices, een rode kattin, kwam op haar aflopen en knikte kort haar hem. Om vervolgens haar gedachten volop uit te spreken en te zeggen dat ze hoopte dat hij hen niet zou verraden. "Nee, dat zal ik niet doen." Probeerde hij haar toch wat gerust te stellen. Verraden was nou niet bepaald zijn stijl, desondanks dat hij nu door heel windclan een clanverrader werd genoemd. Een grote tabby bedankte hem voor het redden van haar leven en de blik die hij op haar richtte zei al genoeg. Hij kon de hartstocht in zijn ogen zien en Lionroar knikte simpeltjes. Hij herkende de blik in de ogen van de grote tabby, hij had zichzelf ook meerdere malen zo gevoeld. Helaas was er nooit een kat geweest die zijn partner had weten te redden van de dood. Ze waren stuk voor stuk overleden aan een onnatuurlijke dood. Moord, zo noemde hij het. Nog meer katten kwamen hem bedanken, een van hen nam zelfs het initiatief om hem mee te vragen om te gaan jagen. Even wierp hij een blik op de zwartwitte poes, maar hij besloot dat nu hij een van hen was, hij vrij was om mee te gaan met deze shadowclan poes, nee, zijn clangenoot. "Misschien straks?" Hij moest immers even aankijken hoe het zat met zijn poot en die hief hij dan ook op, er even naar starend. "Even aankijken of mijn poot daar zin in heeft," Grijnsde hij kort, hij begon zich zelfs al op zijn gemak te voelen. Misschien dat hij dit toch ooit zijn thuis kon noemen. Een van de apprentices kwam naar hem toe om te vragen of hij hen nu ging helpen om van Windclan te winnen, maar voordat hij op haar kon antwoorden, sprak ze verder. Alsof ze van gedachten was veranderd begon ze nu over een complot dat hij had gemaakt tegen Shadowclan, dat hij straks vrolijk terug ging naar Windclan om daar al hun geheimen door te spreken. Zachtjes schudde hij met zijn hoofd. "Nee, ik ben niet meer welkom in Windclan." Zei hij duidelijk en dat was ook de waarheid. Everstar zou hem laten vermoorden als hij ook maar één stap op Windclan territorium zette.
Zijn glimlach, en daarmee het fijne gevoel dat het misschien toch makkelijker was om in deze clan opgenomen te worden dan hij had gedacht, verdween als sneeuw voor de zon toen een rossige kater naar hem gromde. Zijn ijsblauwe ogen staarden hem bijna vijandig aan en even onzeker wiebelde hij met zijn oor. De woorden staken hem, maar hij bleef er kalm over - voor de verandering. "Dat klopt, eens een windclan kat, altijd een windclan kat." Bracht hij uit, even verontwaardigd met zijn ogen knipperend. "Maar ik ben niet meer trouw aan windclan. Ik ben opgevoed loyaal te zijn, zoals Windclan katten bekend staan. Maar dat betekent niet dat mijn loyaliteit niet kan veranderen. En bovendien, beste kater, waarom zou ik jullie clanleader redden, als ik een vijand was geweest?" Hij fronste kort en staarde de kater recht in zijn blauwe kijkers aan. Dat was zijn logica. Als hij een vijand was geweest, als hij deze clan echt had willen verraden en pijn had willen doen, dan had hij toch gewoon Shrewstar kunnen laten sterven daar? Een zwartwitte apprentice probeerde hem nog te dreigen, maar hij wierp haar alleen even een korte blik toe, waarna hij zijn kijkers door het kamp heen liet glijden. Was er nog iemand die iets te zeggen had?

Rustig zat de Shadowclan deputy in het kamp, de boel in de gaten houdend. Shrewstar was weg gegaan met Lionroar om hem te begeleiden naar de grenzen en daar voorgoed afscheid te nemen van dat Windclan mormel. Innerghost had er nooit achtergestaan dat hij gevangene van Shadowclan zou zijn, dat zou Shadowclan enkel hun prooi kosten. En dat na zo'n vreselijke leaf-bare. Zelf had ze net de patrouilles voor in de avond geregeld en was zelf van plan de avond-patrouille langs de grens met Windclan te doen.
Innerghost stond op om naar de prooistapel te gaan tot de geur van Lionroar in eens sterker werd in haar neusgaten. Ze fronste en draaide zich om. Tot haar verbazing kwam Shrewstar en Lionroar terug. Ze zagen er uit als of ze plat gerend waren door een horde dassen, wat niet eens zo gek was gezien de dassenlucht die van hun vacht afkwamen. De deputy hield zich stil terwijl ze naar de woorden van Shrewstar luisterde. Shrewstar riep een clan bijeenkomst bijeen en vertelde dat Lionroar terug gekeerd was. "Dat komt omdat hij nu deel is van onze clan." Wat? Ze vernauwde haar ogen en liet niets zien in haar houding, behalve dan dat het afkeurend over kon komen. Ze keurde het ook af. "De reden is omdat wij in deze barre tijden meer krachten nodig hebben. Lionroar heeft bij zijn tijd in Windclan laten zien dat hij een waardig warrior is." Waar sloeg dit nou in eens op? Shadowclan was sterk! "Het proces van zijn verbanning is niet eerlijk verlopen en Everstar zal spijt krijgen dat zij deze warrior heeft laten gaan." Deze 'warrior' heeft jouw een leven ontnomen, gromde Innerghost. Zo'n kat neem je niet in je eigen clan. In haar ogen nam Shrewstar het gezegde; 'hou je vijand te vriend' nu wel iets té letterlijk. "Toen deze kater net werd vrijgelaten, kwam er een das opdagen. Lionroar had ervoor kunnen kiezen om weg te rennen en mij te laten sterven .." Klinkt goed, maar had ook een truc kunnen zijn om de vertrouwen van Shrewstar te winnen. "Maar hij koos ervoor om me te redden." Goed, dat was oké, maar ze vertrouwde het niet. "Ik heb hem vervolgens een plek aangeboden in onze clan." Hierna gaf Shrewstar aan dat de clan hun meningen mocht laten horen. Enkel waren de meningen heel zoetsappig in zijn oren. Allemaal zo blind als wat. Innerghost sloeg haar dikke staart over haar poten en keek kort met vernauwde ogen naar Lionroar. Hij mocht heel wat doen om haar vertrouwen te winnen, deze was namelijk niet aanwezig. Windclan heeft mijn tweelingzus vermoord, ging er door haar kop heen. Hierna stond Innerghost op en liep naar het rand van de kamp. Haar patrouille zal straks vertrekken, gezien de avond al naderde.

OOC: Inner doesn't like it.

Ze knikte, snel tevreden met zijn antwoord, al besloot de bruine tabby hem in het oog te houden. "Oké dan", antwoordde ze, haar groene ogen samengeknepen. Maar die strenge blik hield ze niet lang vol, en een glimlachje sierde haar lippen. "Ik ben Windpaw, ter info. Als je hier toch blijft is het beter als je wat namen leert" En met die woorden trippelde ze, blij als altijd, weg om te doen wat ze ook aan het doen was.

~Kort

De laatste tijd had de jonge apprentice zich gedeisd gehouden, had geen poging meer gedaan om nog ruzie te zoeken met eender welke kat. De enige kat waar hij de laatste tijd zelfs nog mee omging was Windpaw. Misschien werd het toch eens tijd om terug de wereld in te stappen. Men mocht hem toch niet als 'soft' beginnen zien hé. Hazel's oortjes schoten de lucht in toen hun leader hen allen toeriep. Zijn oren schoten al snel terug in zijn nek toen hij de verbannen Windclan Deputy tevoorschijn zag komen. Hij had dan wel Shrewstar's leven gered, maar liet hun leader haar meningen zomaar veranderen door één enkele daad? Er waren verrassend veel katten die het positief opvatte, wat hij opving als verraad. Ze gaven allemaal té snel toe aan een Windclanner. Gelukkig kwamen er al snel negatievere opmerkingen, waaronder Windpaw. Hij richtte zich iets wat trots op maar liet zijn houding als snel varen toen ook zij toegaf aan de excuses van de ex-Deputy. Even richtte hij zijn blik op zijn poten, maar richtte deze al snel op toen een jonge Queen begon te spreken, Sinclaw. "Boy you just entered hell" Dat zou hij nu ook gezegd hebben. Zulke katten had Shadowclan meer nodig. De jonge kater zette zichzelf neer op de plek waar hij stond en hield de Queen goed in de gaten toen ze zich tot Innerghost richtte, wetend dat ze het verleden terug naar boven zou halen. Iedereen wist dat Innerghost's zus vermoord was door zo'n Hazenvreter.

Gruwend bleef hij naar de Windclanner kijken. Wat hij hier ook wilde bereiken hij zou er desnoods zelf voor zorgen dat deze kater door een hel zou gaan. Kort maakte hij een snortend geluid. Achter hem kwam de Queen Sinclaw tevoorschijn die net zo vuil naar Lionroar keek als hijzelf. Hij gaf haar een erkentelijk knikje en keek weer naar de kater die hem antwoordde. "Dat klopt, eens een windclan kat, altijd een windclan kat." zei de kater, die daarna verontwaardigd met zijn ogen knipperend. "Maar ik ben niet meer trouw aan windclan. Ik ben opgevoed loyaal te zijn, zoals Windclan katten bekend staan. Maar dat betekent niet dat mijn loyaliteit niet kan veranderen. En bovendien, beste kater, waarom zou ik jullie clanleader redden, als ik een vijand was geweest?". Zijn ijsblauwe ogen gingen zo mogelijk nog een teint killer. "Maak dat Starclan wijs. Jullie hebben de zus van Innerghost vermoord! Jullie zijn niet alleen láf maar ook moordenaars. Jij hoort niet niet en zal hier nooit horen!" blies hij naar de kater. "Al had Starclan je zélf gestuurd je als hier nooit horen!" bracht hij bijna buiten zinnen uit. Hij liep naar Innerghost toe en gaf haar een korte knik. "Als het mag zou ik graag mee op Patrouille gaan Innerghost. Dan is er minder kans dat ik dát daar" zei hij en wees naar Lionroar "Aanvlieg en erger verwond dan hij al is. Zielige kittypet" snoof hij waarna hij wat meer kalmeerde onder de blik van Innerghost.