Carry on, Carry on. (Frostlake)

Icicleshard was weer vroeg in de poten, ze had genoeg gehad van het gedoe in het kamp en besloot maar een flinke tocht te maken door het territorium. Haar poten droegen haar snel door het lichte beboste deel van de Shadowclan, ze had de ex-Winclanner al geaccepteerd. Hij had wel mooi hun clanleader gered. Haar lichte ogen keken omhoog naar de lucht, ze wist dat ze de kraaienplek al naderde. Prooi zou er genoeg zijn, maar het was altijd een uitdaging de juiste dieren uit te zoeken. Kraaienvoer was nou niet bepaald gezond. Haar oortjes bewoog ze nerveus heen en weer toen ze de vleugels van de vele kraaien al hoorde.
Waarom was ze hierheen gelopen van alle plekken in de Shadowclan?! De kraaien hier vochten om elk stukje eten en het maakte niet dat ze zo snel vergat wat voor een oproer er was in de clan. Ze had veel beter naar het riviertje kunnen gaan, of het moeras. In elk geval elke andere plek. Langzaam ging ze liggen en keek ze naar het tafereel voor haar. De dieren hadden haar nog niet op gemerkt. Iets waarvan de kattin erg genoot, haar zilvergrijze vacht was netjes verzorgd en lag rustig op haar rug. Ze rook een andere bekende geur en draaide haar kop even lui die kant op. Frostlake een pikzwarte kat liep hier ook rond. Langzaam stond ze op en rekte ze zich uit terwijl ze zachtjes op hem af sloop, om geen van de prooidieren weg te jagen. Ze tikte hem even snel aan met haar staart als begroeting, sinds ze bang was dat als ze hardop mauwde de kraaien weg zouden vliegen, en misschien zat er wel een heerlijk maaltje tussen. Vriendelijk keek ze hem aan, voordat ze haar kop schuin hield.

OOC: Frostlake first!

De kater was in alles behalve een goed humeur vandaag, wat ook best logisch was als je in zijn poten zou staan. Vroeger was hij zo vriendelijk en zachtaardig geweest, nu was hij verpest. Verpest door zijn bloedeigen hart en ziel. Je moet je hart volgen, maar in zijn geval had dat hem juist ten onder geholpen. Hij herinnerde zich nog goed dat hij moest kiezen tussen twee kattinnen, Minnowleaf en Wonderland. Hoe hij van beide hield, maar dat niet durfde te beseffen. Na die keuze was er een geweldige periode aangebroken, hij had voor de rode kattin Minnowleaf gekozen en dacht dat hij de gelukkigste kater van heel ShadowClan was. Nu was hij niks meer dan een scharminkel dat niet bepaald iets van zijn leven meer verwachtte. Dromen waren vervlogen. Minnowleaf was weg, niet langer meer de zijne. Ook Wonderland had het contact met hem manen geleden al verbroken. Hij bleef als een eenzame ziel achter. Koud.
Iemand tikte hem op zijn schouder met een zachte staart. De kater draaide zich een kwartslag om en herkende de kattin Icicleshard. Zijn bittere blik bleef op haar rustten, blijkbaar hield ze zich zachtjes vanwege de vele kraaien iets verderop. De kater bleef neutraal, maar hij zag er alles behalve vrolijk uit. De kattin keek hem vriendelijk aan, waarna ze haar kopje kantelde. Had ze soms geen tong meer? "Ook hallo," zei de kater toen met zijn luid brommende stem. Achter hem vlogen de kraaien geschrokken en luid krijsend op, waarna ze uit het zicht verdwenen.

Al gauw draaide Frostlake zichzelf een kwart slag om, hij keek neutraal alleen ze wist al lang dat hij niet de vrolijkste kat was. Ze wist weinig van zijn verleden maar hoefde er ook niets over te weten. Haar gele ogen keken naar de bittere blik die ze negeerde. "Ook hallo," zei de kater met een luid brommende stem. De kraaien vlogen geschrokken en luid krijsend op, waardoor Icicleshard hem verward aan keek. "Dat probeerde ik dus net niet te doen." Mompelde ze naar hem, ze was echt haar tong niet verloren. "Ook goedendag." Murmelde ze, haar stem was even iets minder vriendelijk dan normaal, die kater waar ze nu meer sprak leek wel altijd met zijn verkeerde poot op gestaan te zijn. Haar hoofd draaide ze even om naar de kraaien die in de bomen landde. Enkele waren duidelijk niet al te bang, anderen wouden het liefst zo ver mogelijk weg gaan. Ze zuchtte zacht, vandaag zou ze misschien proberen te jagen.
Haar zachte staart zwaaide kalmpjes heen en weer, zijn gedrag liet haar klaarblijkelijk koud, hij was een clangenoot en daardoor een vriend, enkel kon ook zij duidelijk laten merken wat ze wou en wat niet. Haar poten zette ze onrustig neer, ze vroeg zich af of hij ook de onrust had mee gekregen in de clan. "Frostlake, had jij al meegekregen dat Lionroar nu bij onze clan hoort." Vroeg ze zacht aan de kater, haar oortjes bewogen heen en weer, de geluiden van een paar terugkerende vogels ving ze op, blijkbaar was het kraaienvoer aanlokkelijker dan het gevaar van de twee katten die nu beide nog geluid maakte ook. Haar ogen kneep ze half dicht, de langharige kater leek niet de vrolijkste ziel. Zijzelf ook niet, haar vader was een kille kater, en enkel haar broer Ashdrizzle was haar steun en toeverlaat.
De stank van de kraaienvoer zat in haar neus, en zelfs de donderpaden roken nog beter in haar ogen. Haar poten zagen er modderig uit door de zanderige ondergrond. Haar lichaam rilde even met een koele windvlaag die haar vacht in de war gooide. Ze wist niet wat ze met die kille kater aan moest, ergens deed het haar aan haar vader denken en dat maakte haar onzeker. Ze kneep haar ogen verdrietig dicht.

Het was bizar als je je besefte dat de kater nog minder dan tien manen geleden luid lachend door het kamp heen stapte met kittens op zijn rug. Maar wat ooit geweest was, was er nu niet meer. De kattin keek hem licht verward aan, waarop ze hem meldde dat ze dat juist niet van plan was om te doen. Vervolgens groette ze hem nog goedendag, maar daaruit kon hij wel opmaken dat ze lichtjes gepikeerd was. "Kraaien op deze plek moet je niet vangen. Ze eten de rotte prooi van de Carrionplace en kunnen ziektes met zich meedragen." Frostlake had bekend gestaan als een van de beste mentoren van ShadowClan. Meerdere grootse warriors had hij getraind. Thrushdive, Snowynight, Tallshadow, Eaglespirit en nog vele andere die uiteindelijk altijd goed uit de verf kwamen onder zijn hoedde. "Heeft je mentor je dat nooit geleerd?" vroeg hij toen koeltjes aan haar. Vervolgens kwam er een vraag over de ex-deputy van WindClan. Koeltjes haalde de kater zijn schouders op. Natuurlijk had hij het gehoord, maar hij had er geen zin in om er over te praten met dit zielige hoopje voor hem. De kater snoof eventjes kort, waarna hij zich weer omdraaide en kalmpjes verder begon te lopen over de Carrionplace.

"Kraaien op deze plek moet je niet vangen. Ze eten de rotte prooi van de Carrionplace en kunnen ziektes met zich meedragen." Frostlake had misschien vele goede warriors opgeleid enkel kon Icicleshard er niet tegen dat hij er zo uit de hoogte over deed. Natuurlijk wist ze dat, enkel was ze niet van plan om ze ook echt te vangen of te eten. Ze had ze gewoon in de gaten gehouden en wie weet kwam er nog prooi dan niet dat kraaienvoer at. "Heeft je mentor je dat nooit geleerd?" Ze knikte enkel en zuchtte kalm. Hij antwoorde niet over het feit van een nieuwe warrior en haalde enkel zijn schouders met een koele blik op. Hij snoof waarna hij zich omdraaide en verder liep over de Carrionplace.
Icicleshard liep kalm en trots naar hem toe en keek hem kil aan. "Wat er ook is gebeurd in het verleden betekend niet dat je als een oude knar rond kan lopen en iedereens leven kan proberen te verpesten met je emotieloze gelaat!" Zei ze kalm, haar stem klonk vriendelijk maar er zat een kille ondertoon in. Ze had misschien niet de beste mentor gehad, enkel was ze ook niet gek. Haar oren bewoog ze even naar achteren in haar nek. Met haar stem had ze de kraaien weer opgejaagd, toch wist ze dat die zwarte beesten weer terug zouden komen. Haar stappen waren snel en sierlijk terwijl ze voor de kater ging staan, hij was misschien imponerend, groot en een goede warrior, maar dat betekende niet dat ze minder was dan hem, of elke andere kat in de Shadowclan. Haar kop keek hem uitdagend aan. Eens zien wat die zwarte rat echt was, of hij nog gevoelens bezat. Haar vader was een van de vreselijkste katten in het woud, in haar ogen en ook hij had zijn gevoelens verborgen. Ze hield er niet van als katten dat deden. Ze mochten er vele redenen voor hebben enkel liet ze, die katten niet over haar heen lopen. Ze schudde kalmpjes haar vacht uit. Die prachtig zilver glansde in het kleine beetje zonlicht dat er op scheen.

De zwarte kater hoorde hoe pootstappen achter hem klonken, maar bleef statig doorlopen. Hij had er niet bepaald zin in om nog verder in te gaan op de reacties van deze kattin. Toch drong haar irritante stem weer door tot zijn oren, waardoor hij korte met zijn ogen rolde, stil bleef staan en zich weer naar haar omdraaide. Duidelijk met een verveelde blik in zijn appelgroene ogen. Ze begon over zijn verleden, dat ze vond dat hij erbij liep als een emotieloze, oude knar en dat hij niet moest proberen andermans leven te verpesten met zijn gedrag. De kater vertrok geen spiertje op zijn koele gezicht, en keek haar enkel aan. De kater deed een stap naar voren, waardoor zijn gezicht opeens veel dichter bij die van haar was. "Dan moet je je maar niet met andermans zaken bemoeien, schat," siste hij zacht en trok zijn kop weer terug. "Ik ben hier niet degene die anderen lastig valt."

De kater draaide zich verveeld om en keek haar met zijn appelgroene ogen aan. Ze snapte niet waarom het niet goed was gelopen met hem, hij zag er niet bepaald lelijk uit. Eigenlijk was hij best knap, enkel was het jammer dat hij een oude knar was. Haar ogen verzachtte weer terwijl hij sarcastisch een opmerking terug maakte. De kat deed intimiderend een stap naar voren en bracht zijn gezicht naar haar toe. "Dan moet je je maar niet met andermans zaken bemoeien, schat," siste hij zacht en trok zijn kop weer terug. "Ik ben niet degene die anderen lastig valt." Haar ogen stonden nu weer rustig en vriendelijk. "En ik ben niet degene die katten vereerd enkel omdat ze een goede mentor zijn." Zei ze kalm, haar ogen stonden ondeugend terwijl ze hem uitdagend met haar staart weer aantikte. Met soepele passen liep ze langs hem heen. Duidelijk niet verslagen door zijn onaardige gedrag. "Dus zwartje," Mauwde ze speels, als hij het kon, kon zij het ook. Lekker irritant zijn, al zat er bij haar een speels randje aan. Haar gele ogen keken hem vriendelijk aan, ze was het bekgevecht van daarnet al weer vergeten, hij was haar vader niet. En dat was maar goed ook. Haar kop schoot trots omhoog en haar haren liet ze kalmpjes liggen. Haar poten hield ze nu doodstil op de grond terwijl ze de kater afwachtend aanstaarde, hij was misschien wat groter en steviger gebouwd als haar enkel imponeerde dat haar nauwelijks. Ze had wel vaker tegenover een andere kat gestaan, laatst nog tegenover een Bloodclanner, die katten waren de laatste tijd nogal actief.

Ze maakte een of andere opmerking over het feit dat hij een goede mentor was, maar het deed hem echt helemaal niks. Hij gaf er namelijk niet langer meer om wat andere van hem zeiden of dachten. Ze konden wat dat betrof allemaal door de grond heen zakken als het aan hem lag. De kattin tikte hem weer aan met haar staart en liep toen langs hem heen. Zijn appelgroene ogen volgden haar, nog altijd erg koud en al helemaal niet onder de indruk van dit kittenachtige gedrag van haar. Vervolgens noemde ze hem bij een bijnaam die meteen woedde in hem deed opvlammen. Zwartje. Een grauw verliet zijn keel en voordat hij het zelf doorhad sloeg hij haar met zijn klauw tegen de keel, hiermee erop doelend om haar op de grond te kegelen. "Noem me nooit, maar dan ook nooit, meer zo," grauwde hij haar nu echt woedend toe. Niemand noemde hem zo. Niemand. ~~Ook weer iets uit zijn verleden wat teveel pijn deed om terug naar boven te halen.~~

De laatste opmerking van haar leek wat met de kater te doen. Eindelijk een reactie, al was het geen gezonde, met zijn klauw sloeg hij tegen haar keel aan, enkel wist hij haar niet omver te krijgen. Ze stond net iets te stevig. Haar gele ogen keken recht in zijn appelgroene en ze schudde haar kop enkel. Duidelijk had ze hem nu geraakt, alleen ze was niet van plan haar excuus aan te bieden. Hij leek haar gedrag niet zo prettig te vinden, maar daar had ze dan ook schijt aan, ze was een trotse kattin die zo op zijn tijd ook haar spelletjes speelde. Ze luisterde naar zijn grauw. "Noem me nooit, maar dan ook nooit, meer zo," klonk er uit zijn mond. Haar ogen keken hem spijtig aan enkel stond ze nog steeds trots tegenover hem. "Natuurlijk, Frostlake." Antwoorde ze enkel, haar toon nog steeds kalm en nu ook tevreden. Niet dat hij pijn had natuurlijk maar om het feit dat hij eindelijk emotie toonde. Met een zacht spinnend geluid duwde ze haar kopje even langs zijn schouder, in de hoop dat hij wat kalmeerde. Hij was geen zwakke kater, hij hield zichzelf sterk door een schild te gebruiken. Ergens snapte Icicleshard dat ook, ze wou alleen dat hij nog steeds een kans had op een goede toekomst. Haar gespin werd weer zachter en ze mompelde. "Frostlake, wordt alsjeblieft niet te ongevoelig, er zullen altijd katten zijn die je wel zien staan. En niet alleen omdat je een goede warrior bent." Fluisterde ze, haar ogen traande even, toen ze terugdacht aan de manier waarop haar vader en moeder waren geweest. Haar moeder joeg nu al manen met de Starclan, haar vader daarin tegen zag ze nooit meer. Ze ontliep hem altijd. De enige familie waarop ze terug kon vallen was haar broer, die nu samen met een andere kater had. Hij had vele kittens, enkel kende ze er geen. Ze waren beide uit elkaar gegroeid en dat deed haar ergens pijn. Hopelijk zouden ooit haar woorden de gitzwarte kater met zijn appelgroene ogen bereiken.

Met nog altijd een woedende blik in zijn ogen keek hij naar de kattin. Als ze probeerde hem te breken, dan had ze het mooi fout. Ondanks dat hij haar niet omver gekregen had, moest ze wel geschrokken zijn van zijn actie. Hopelijk stopte ze dan ook met haar stomme gedrag en zou ze hem met rust laten. Dat zou het beste zijn. De kattin stemde met hem in toen hij zei dat ze hem nooit meer zo moest noemen, maar wat er vervolgens gebeurde was al helemaal verwarrend voor hem. De kattin drukte haar kopje tegen zijn brede schouderblad aan, zacht spinnend. Vervolgens sprak ze hem toe, hij mocht niet ongevoelig worden en daarna kwamen er nog wat woorden die hij niet meer toeliet in zijn oren. Haar stem was fluisterend, maar hij walgde er nu al van. Bah. Vrijwel meteen trok hij zich terug, een normale afstand tussen hen in creërend. "Daar is het nu al te laat voor," zei hij weer koeltjes, waarna hij zich omdraaide en weer begon te lopen. Laat haar daar maar liggen, hij had er simpelweg geen zin meer in. Zeker niet na die actie.

Icicleshard wist dat ze nu verwarrend moest zijn voor de zwarte kater voor haar. Maar weg laten lopen zou ze hem niet, ook al zou hij nog eens naar haar uithalen, dat zat niet in haar karakter. Hij trok zich meteen terug, om afstand tussen hun te creëren, ze liet hem maar en keek hem aan. "Daar is het nu al te laat voor," zei de kater weer koeltjes, duidelijk hersteld van haar soort aanval. Ze wou hem niet breken, enkel leek hij te denken van wel. Haar ogen keken hem een poosje na, voordat ze rustig achter hem aan begon te lopen. Niet dat ze een stalker was, nee, ze wou hem niet alleen laten, enkel eenzame zielen reageerden zoals hij dat deed. En zij was ook eenzaam geweest, haar oren bewoog ze rustig op haar kop terwijl ze meteen drafje naast hem ging lopen. Haar staart hield ze kalm en laag terwijl ze hem peilend aan keek. Ze zei niets, ze liet hem gewoon zijn gang gaan. Haar hart bonkte nog lichtelijk in haar keel door het feit dat hij haar net bijna had aangevallen, maar nu ze toch zover was door gegaan zou ze ook niet opgeven en stoppen. Nadenkend over de woorden van de kater deed ze dan ook. Ze slikte nog net op tijd een vraag in. Eigenlijk wou ze vragen waarom hij dacht dat hij nu al gebroken was, dat hij nu al ongevoelig was. Ze wou er wijze woorden uit gooien enkel besloot ze dat hij daar niet op stond te wachten. Hij vond haar blijkbaar maar een irritante kitten, zachtjes grinnikte ze in zichzelf, ergens had ze dan ook nog wel het speelse en vrolijke van een kit. Haar eigen gedachten dwaalde af, toch hield ze de kater in haar oog, ze zou hem niet in dit humeur uit haar oog verliezen, en ze hield zijn tempo makkelijk bij. Ze was een gezonde sterke kattin, trots op haar bloedlijn ondanks dat ze haar vader verafschuwde. Haar vader had ook iets goeds gedaan en dat was haar een geweldige halfbroer geven. Haar neus stak ze even in de lucht terwijl ze zo nu en dan weer een blik op de gitzwarte kater wierp. Ze deed haar best om geen verkeerde opmerking te maken.

Hij merkte dat ze naast hem mee liep, wat een geïrriteerde zucht van zijn kant opleverde. De kater stopte en draaide zich naar haar om. "Ga weg, laat me met rust." Ik wil gewoon alleen zijn. Frostlake wist dat er niemand anders in deze clan was waar hij eigenlijk nog maar iets om gaf, en al helemaal niet deze kattin zou hem ook maar iets kunnen helpen. De kater draaide zich om en liep toen weer weg, als ze hem nu zou volgen, had ze een probleem.

{kort, sorry}

Haar gedrag leverde haar een geïrriteerde zucht op. De kater stopte ineens midden in zijn pas en draaide zich naar haar om. Snel hield ze halt en keek ze hem aan. "Ga weg, laat me met rust." Zei hij, de toon klonk dringend maar hierdoor schoot Icicleshard terug in de tijd. Haar jonge leven was toen nog maar net begonnen, haar prachtige heldere ogen stonden geschrokken en verdrietig. Haar nagels schoten uit haar hulzen terwijl de haren overeind schoten. Ze volgde snel de kater toen hij weg liep. Daarna ging ze voor hem staan, de woedende uitdrukking op haar gezicht was duidelijk aanwezig. "Jij weet niet wat voor vader ik heb gehad." Gromde ze toen haar stem schoot een paar octaven omhoog terwijl de tranen over haar prachtige zilveren wangen liepen. "Hij was net zoals jou, hij weigerde te voelen, hij was een muizenbrein. Een slechte kater!" Riep ze nu, haar nagels had ze in de grond geduwd en haar staart zwiepte ze ongelukkig heen en weer. "Hij zei altijd dat hij van katten hield, dat hij van mijn moeder hield. Alleen dat was een leugen, het zijn altijd leugens!" Riep ze nu uit. "Katers kunnen nu eenmaal nooit liefhebben. Hij kwam niet eens toen mijn moeder overleed. Wist niet eens haar naam!" Haar stem werd zwakker ze begon te trillen en haalde hijgend adem. Haar gele ogen stonden dwaas, ze was duidelijk van slag en had haar eigen karakter niet meer onder controle. "Liefde is een diepe leugen." Ze had er nauwelijks meer over gepraat, nauwelijks gesproken over haar vader noch haar moeder. "Wordt niet zo'n eikel zoals hem, hij heeft zijn hele leven enkel verpest, en dat terwijl hij kittens had, dat terwijl ik zijn dochter ben. Toch heeft hij mij nooit een blik waardig gekeurd! Het kon hem niets schelen.." Haar stem brak hier en daar met een zachte snik, haar haren waren langzaam weer iets gaan liggen. "Dus zeg nooit tegen mij dat ik iemand niet mag volgen.. want het is mijn keus met wie ik optrek..." Haar stem was nu zacht en zwak, nauwelijks kwam ze nog boven het geluid van de kraaien uit. De trilling in haar poten maakte dat ze bijna om viel. Haar kop liet ze hangen terwijl de tranen geruisloos over haar wangen liepen en op de grond vielen. Ze leek zo'n perfect leventje te hebben, enkel kon ze alleen haar broer in haar hart sluiten. En de kitten die ze op had gevangen had ook een plek in haar hart gekregen. De kattin haalde zwaar adem terwijl haar ogen dichtvielen, deze laatste uitbarsting had alle energie laten weglekken. Ze zuchtte diep. Beschaamd voor haar reactie op de nog redelijk onbekende kat.

De kater luisterde naar haar verhaal, maar vooral toen ze haar laatste zinnen uitsprak vonden zijn haren een weg naar boven en gromde hij zachtjes naar de nu uitgeputte kattin. Wat was ze zwak. "Het leven draait niet allemaal om jou," grauwde hij haar toe. "Alsof jij het recht hebt om iedereen maar een beetje achterna te lopen. Als iemand zegt: 'volg me niet', dan hoor je dat te respecteren en die ander met rust te laten!" Hij was woedend, en dat was te horen ook. "En trouwens, wat weet jij nou weer over liefde, als ik het zo hoor lijkt het wel dat je ernaar hunkert om iemand te hebben die om je geeft. Maar in de paar minuten dat ik je ken, weet ik vrijwel zeker dat er niemand is die ooit maar één poot naar je uit wilt steken," grauwde hij verder. "Je weet niet wie ik was hiervoor. Ik had een liefde, het mooiste dat mij ooit overkwam ja. Liefde is geen leugen, liefde is iets waar je zelf aan moet werken. En wanneer dit niet gebeurd, gaat het kapot. Net zoals bij mij." Nog altijd was er amper een andere emotie dan woedde te horen. "Dus houd voortaan gewoon je grote mond dicht, blijf bij mij uit de buurt en zoek een ander stalk-object." Hierna draaide de kater zich om, en stampte weg.

De haren van de zwarte kater vlogen naar boven toe, haar ogen volgde zijn beweging langzaam. Ze zocht de kracht in haar lichaam weer bij elkaar. De kater was nu ook op dreef gekomen. "Het leven draait niet allemaal om jou," grauwde hij haar toe. "Alsof jij het recht hebt om iedereen maar een beetje achterna te lopen. Als iemand zegt: 'volg me niet', dan hoor je dat te respecteren en die ander met rust te laten!" Hij was woedend, en dat was te horen ook. "En trouwens, wat weet jij nou weer over liefde, als ik het zo hoor lijkt het wel dat je ernaar hunkert om iemand te hebben die om je geeft. Maar in de paar minuten dat ik je ken, weet ik vrijwel zeker dat er niemand is die ooit maar één poot naar je uit wilt steken," grauwde hij verder. "Je weet niet wie ik was hiervoor. Ik had een liefde, het mooiste dat mij ooit overkwam ja. Liefde is geen leugen, liefde is iets waar je zelf aan moet werken. En wanneer dit niet gebeurd, gaat het kapot. Net zoals bij mij." Nog altijd was er amper een andere emotie dan woedde te horen. "Dus houd voortaan gewoon je grote mond dicht, blijf bij mij uit de buurt en zoek een ander stalk-object." Zodra hij zei dat ze nooit een liefde zou kennen schudde ze haar kop. "Misschien niet.." Zei ze zacht, de schaamte in haar stem te horen, ze had nooit zo te keer mogen gaan. "Sorry, je liet mij aan mijn vader denken." Zei ze zacht, dit keer wat krachtiger. Ze keek hem beschaamd aan maar rechtte toen haar schouders weer. Ze keek naar de kater die zich omdraaide en weg wou stampen. Nu bleef ze een poosje staan voordat ze toch weer naar hem toe liep. "D-dat wist ik niet..." Haar stem had ze gedempt gehouden in de hoop dat hij niet naar haar uit zou vliegen. Ergens wist ze dat ze over was gekomen als een stalker. Enkel was ze eenzaam en had ze al een hele poos geen kat meer gesproken, enkel een paar korte dingen, de dagelijkse gesprekken. "Ik had nooit tegen je uit mogen vliegen." Zei ze toen, haar karakter was veerkrachtig, ze was nog lichtelijk vermoeid van de woede en het verdriet dat ze er uit had gegooid enkel wist ze ook dat het voor een poosje voldoende was. "En ik heb iemand die van mij houdt, mijn broer." Ze wist ook dat ze verder niemand in haar hart kon sluiten, het was haar broer die haar steun en toeverlaat was. "En Redkit, mijn pleegkitten." Vervolgde ze, haar ogen keken nu vastbesloten. Ze hief haar kop even op. De lucht was al donkerder geworden en het leek als of het binnen nu en een paar minuten ineens zou gaan regenen. "Het ziet er na uit dat het zo gaat regenen." Zei ze kalmpjes, met die woorden vielen de eerste regendruppels op haar kop. Ze schudde ze er van af en knikte hem toe. Haar ogen kneep ze even dicht voordat ze zich omdraaide en gewoon neerplofte op de grond. Ze wist dat ze het had verpest, vrienden maken was niet haar sterkste punt. Enkel kon ze vechten en jagen, aardig doen maar nooit zou ze een weg naar haar hart vinden. Ze had dan ook niet bepaald het juiste voorbeeld gekregen. Hoe zou het nu met haar moeder zijn? Haar staart sloeg ze om haar voorpoten heen en ze liet haar vacht gewoon natregenen. Het zilvergrijze werd nu diep donker grijs, haar ogen knipperde ze zo nu en dan tegen het vreselijke nat, normaal gesproken zou ze nu onderdak tegen het nattigheid hebben gezocht, enkel had ze tijd nodig om na te denken over de woorden die de andere warrior had gezegd.

Onderwerp: Re: Carry on, Carry on. (Frostlake)