Hard times will always reveal true friends |Mazepaw.|

De zon was nog maar net verschenen, maar toch was de sneeuwwitte kattin al wakker. Draaiend lag ze in haar nest, tot een andere apprentice haar een boze blik gaf. Hierdoor had ze besloten om even naar buiten te gaan, misschien was er daar meer te beleven. Een geeuw verliet haar bekje en ze rekte haar lichaam eens goed uit. Helblauwe ogen keken naar buiten, donkere wolken bedekte de hemel. Stilletjes sloop ze het nestje uit. Alles ging goed, tot ze op de staart van een ander trapte. "Sorry!" Miauwde ze verbaasd. "Doet ie veel pijn?" Fluisterde ze bezorgd, na de boze blik van de zelfde apprentice die haar uit haar nestje had gejaagd.

+Mazepaw.

De bruine tabby haalde diep adem en kneep zijn ogen dicht om de droom die hij die nacht gehad had, wat langer vast te houden. Hij wilde niet wakker worden. Hij wilde slapen tot de honger hem uit bed zou drijven, om daarna te gaan eten en dan verder te gaan slapen. Mazepaw beet op zijn tanden om het niet uit te schreeuwen wanneer hij voelde hoe zijn staart verpletterd werd. "Doet ie veel pijn?", Hij herkende de witte apprentice als Icepaw. "Valt nog wel mee", loog de gestreepte kater, waarna hij langzaam overeind kwam.

"Valt nog wel mee" Miauwde de grijze kater terwijl hij moeizaam overeind kwam. Aan zijn bewegingen te zien deed het hem meer pijn dan hij wou toegeven. Katers. "Het spijt me echt! Hoe kan ik het goed maken?" Haar ijsblauwe ogen stonden bezorgd. Waarom moest ze soms toch ook zo'n kluns zijn. Haar ogen gleden even naar buiten en zagen dat de prooistapel klein was, ze moesten waarschijnlijk zelf eerst iets vangen.