Are you really from SkyClan?

Een oranje kater werd gewekt door de gouden zonnenstralen die zijn Den in schenen. Het was slim want de zon scheen recht in zijn gezicht wanneer hij zich had uitgestald op het verse mos. Het licht scheen genadeloos tegen zijn oogleden totdat ze op een kiertje stonden. Een zachte kreun rolde over zijn lippen. Duststar was een uitslaper, dat was hij altijd al zo geweest. Iedereen maakte opofferingen en Duststar dus ook, in dit geval een middagje uit te slapen. De kater troostte zichzelf dat zijn oude mentor dit ook had moeten doorstaan en dat hij Weaselpaw mocht wekken om hem eens flink aan het werk te zetten. Aan de andere kant moest hij dan ook werken want het was vaak zo dat hij eerst wat voor moest doen voordat je iets kon leren. Weaselpaw was wel een tijdje out of running geweest vanwege het doorn akkefietje met Crowpaw. Duststar had op aanraden van Dreamwave de jonge Apprentice wat rust en tijd gegund om zijn vlees te laten herstellen. Nu was de rustpauze over, Duststar wou Warriors.
De oranje kater liep behendig langs het richeltje naar beneden. Stopten kort bij Dreamwave om haar goedemorgen te wensen, bezoekte kort de Warrior Den om Silverfang en Cindersoul in het speciaal te groeten en de rest natuurlijk ook even morgen groette. Daarna belande hij pas in de Apprentice Den. De kleine haarballen lagen nog te slapen, wachtend om wakker gemaakt te worden door hun mentor. Een evil smile kwam op Duststars gezicht, alsof hij weer van plan was een streek te leveren aan de Clan wat hij zo vaak had gedaan toen hij nog jong was. Niet dat hij nu oud was, in tegen deel hij was nog kwiek en snel. Geen oranje haar die van hem grijs mocht worden! Als hij zijn eerste grijze haar zou zien zou hij meteen in een depressie van oudheid stortten. Duststar zag het al voor zich, hij oud en gerimpeld. Niet meer zo knap en charmant zoals hij nu was, kuch.

Duststar liep de Den verder binnen en stopte voor de neus van Weaselpaw. Kort wachtte hij om hem daarna een flinke por te geven zodat hij wakker werd. 'Oké Doornroosje wakker worden,' siste hij hard in de Apprentice zijn oor. Het sluwe glimlachje nog op zijn bek getekend. 'Vandaag wil ik weten of jij een echte SkyApprentice bent.' Daarna liep hij naar buiten om in het kamp te wachten. In zijn hoofd broedde zich al een gniepig plannetje uit. Kijk mentor zijn was niet zo erg!

-Evil smile Only Weasel-

Een klein open veldje strekte voor hem uit, zijn kleine grijze poten droegen hem erover heen. De wind begroette hem en koelde zijn korte vacht af, een mooie dag had hem begroet. Nog een beetje slaperig trippelde Weaselpaw door het hoge gras, geen enkele beweging gaf de aanwezigheid van andere levensvormen weer. Vreemd.. Nieuwsgierig rende hij door de bosjes, de geuren van het bos drongen door tot in zijn neus en maakten hem nog slaperiger. Honger knaagde aan zijn maag en dorst welde op in zijn keel. Hoe lang was hij hier al? Had hij nog niet eens gegeten vandaag? Nog vreemder werd alles om hem heen, waar was hij? Tja, hij was dan nog niet eens door het hele territorium geweest, maar toch hereknde hij geen enkele geur. Kwaad rende hij verder, van het vreemde bos, van het open veldke en van alles hier, maar je kon niet voor eeuwig weg rennen van je problem. Dat had Weaselpaw echter nog niet geleerd en daarom was hij al na een paar seconden uitgeput en bang. Kon hij nog wel terug komen? Hoe was hij hier terecht gekomen? Zijn klauwen schraapten over de bosgrond, een rommelend geluid deed hem opschrikken, het was zijn hongerige maag niet, maar iets van boven hem! Voorzichtig keek hij op en zag dat een tak erg los zat, al snel kwamen al zijn angsten uit en viel de loodzware tak neer, zijn snelheid werd steeds sneller en uiteindelik had hij hem bereikt. Maar zo hard kwam hij niet aan, meer als een por, een por die aardig hard was en daarna begon de tak te praten!

Weaselpaw schudde wild met zijn kop, hij was gelukkig weer terug in de Apprentice den.. Maar hij was nog niet klaar met zijn problemen, zijn mentor, Duststar, stond voor hem en siste iets in zijn oor. Kriebels gleden over zijn rug en hij kroop wat achteruit. Een sluw glimlachje was duidelijk te zien op het gezicht van zij mentor, wat was hij wel van plan? Al snel stapte de oranke kater de den uit en gaf Weaselpaw zichzelf een snelle wasbeurt, zijn eerste training zou elk moment van start gaan.. Hij slikte even dramatissch en bekeek de plek goed waar hij net was gepord, niets ernstigs, voorzichtig sloop hij de den achter zijn mentor uit en knipperde een paar keer om aan het felle licht te wennen.
"Wat gaan we allemaal doen?" Vroeg hij een beetje snel, misschien was het wel leuk voor alleen zijn mentor en moest hij al het zware werk doen.. Bang ging hij even zitten en likte zijn, een beetje prikkelende, vacht, hij mocht er niet bang uitzien! Wat zou zijn mentor wel denken! Al zijn spieren waren helemaal uitgerust en zijn wonden waren weer genezen, na dat incident met Crowpaw was hij wel uit de buurt van doorns gebleven. Jak! Hij wilde niet meer terug keren in de Medicine cat's den, te veel sterke geuren, misschien pas als hij heftig had gevochten, maar verder niet om zo'n klein probleempje. Het was ook nog eens beschamend om door je leider en mentor het kamp in te worden gedragen! Snel schudde hij zijn kop en keek met zijn groene ogen zijn mentor aan, waar zou hij aan denken?

Sorry voor zeer late reactie, maar de echte gebruiker van Weaselpaw en Shadowkit, stopt tijdelijk. Ik, Foxfur, heb ze even opgevangen, maar kan niet snel reageren op topics. Nogmaals sorry, Weaselpaw en Shadowkit gaan ook weer niet op de accountmarkt, maar even zijn ze een soort gebruikersloos, zal ze misschien laten delen, maar weet het nog niet zeker..