[Eclipse]Nice to see you. Or not?

Loci keek lachend op naar de zwarte poes waar hij bijna tegen gelopen was. Hij was de hoek van een straat omgekomen en had haar niet zien aankomen. Gelukkig had hij zijn waardigheid weten redden en was hij op tijd opzij kunnen gaan. Hij bekeek haar even met zijn donkergroene ogen. Een rogue. Hij lachte. ’Gelukkig dat ik jou niet omvergelopen heb.’ Zijn grijns werd breder. Hij nam haar in zich op. ’Loci’ stelde hij zichzelf voor. Hij bleef even zwijgen. Wachtend op haar reactie.

De kattin was in de paden van de tweebenen gaan rondzwerven. Het stonk er naar monsters en ze moest uitkijken dat ze niet omvergereden werd, maar soms gaven enkele tweebeen jonkies haar wel wat eten. Ze had net een groot stuk prooi gekregen, toen er een zwarte kater tegen haar op botste. "Gelukkig dat ik jou omvergelopen heb. Loci." Miauwde de kater, door de plotselinge klap was het stuk prooi op de grond gevallen en rustig raapte de rogue het op. "Eclipse." Zei ze, ze at haar prooi in twee grote happen op, maar liet een klein stukje over voor de andere kat. Met haar poot schoof ze het stuk prooi richting de nieuwe kater. "Omdat je me net niet de grond op hebt gewerkt."Miauwde de kattin een stuk vriendelijker. Normaal was ze absoluut niet zo vriendelijk, maar vandaag was ze in een goede bui.

“Eclipse." Stelde de poes zichzelf voor. Hij merkte pas dat ze prooi bij zich had toen ze het opat. In een paar hebben was het stuk vlees op een klein stukje na verdwenen. De poes schoof het stukje met haar poot in zijn richting. "Omdat je me net niet de grond op hebt gewerkt." Mauwde ze vriendelijk. Een seconde lang was er een vleug van verbazing in zijn smaragdgroene ogen te zien. ’Wel, graag gedaan.’ zei hij met zijn ietwat vleierige toontje dat hij graag gebruikte. Hij at het stukje vlees op en keek de poes nadenkend aan. Waarom zou iemand ten eerste haar prooi zomaar afstaan en dan zeker aan iemand die haar bijna omver gelopen had. ’En wat kom jij hier doen?’ vroeg hij terwijl hij ging zitten en zijn staart rond zijn poten legde.

"Wel, graag gedaan. En wat kom jij hier doen?" De kater had het stuk van de prooi op. Omdat ze het niet zelf gevangen had vond ze het niet erg om te delen, maar als ze het zelf gevangen zou hebben zou ze het met plezier alleen opeten. "Dat zijn jouw zaken niet, bloodclanner." Miauwde ze achterdochtig, sinds Claw aan het hoofd stond was er veel veranderd had ze gehoord. Ze waren nog dodelijker en valser geworden. Ze snapte niet dat een stel Rogue's in één grote groep konden samenleven. "De vraag is, wat doe jij hier. Zo ver van huis?" Ze waren redelijk diep in het tweebenen territorium en het bloodclan gebied lag helemaal aan de andere kant.

"Dat zijn jouw zaken niet, bloodclanner." Loci lachte bij de achterdocht die hij in haar stem hoorde. Zijn typische grijns plakte weer op zijn gezicht. "De vraag is, wat doe jij hier. Zo ver van huis?" ’Thuis?’ zei hij vragend. Hij beschouwde de Bloedclan niet echt als een thuis. Eerder als een tussenstop. Een noodzakelijk verblijf. ’Ik ben graag even weg’ Hij hield zijn kop lichtjes schuin en lachte zacht en kort. Ook vond hij het leuk om met anderen te praten. Je kon veel te weten komen door gewoon met iemand te praten. Al kon dat ook erg vervelend zijn. ’Ver weg is dit toch ook weer niet?’ Hij was al verder weggegaan en zo had hij een aantal interessante katten leren kennen.

"Thuis?" De kater lachte vreemd, blijkbaar was de bloodclan voor hem geen thuis. Ergens kon ze het wel begrijpen, een stelletje gekken op één plek zou ze ook niet echt als thuis noemen. "Ver weg is dit toch ook weer niet?" Miauwde de zwarte kat, natuurlijk was dit niet zo ontzettend ver, maar toch ver genoeg. De bloodclanner had zo'n typische glimlach op zijn smoel, onbewust vergeleek ze zijn glimlach met die van de windclanner die ze niet uit haar hoofd kreeg. En kwam tot de conclusie dat, ook al was die van de windclanner aantrekkelijker, die van de bloodclanner had iets grappigs. Alsof hij een verwrongen verleden probeerde te verbergen.

Loci stopte met lachen om even serieus te kijken. Hij vroeg zich af waarom ze opeens niets zei. Misschien afgeleid door wat gedachten. Bedacht hij. Hij richtte zijn smaragdgroene ogen op de poes. ’Niets meer te zeggen?’ zei hij met een spottende ondertoon. Hij keek haar recht aan. Het was iets wat hij geleerd had van zijn zogezegde vader. Anderen met waardigheid toespreken. De kater was de leider van een groep rogue’s geweest. Er kwam een seconde lang een gekwelde blik in zijn ogen toen hij eraan terugdacht. Zijn ‘broer’ had het leiderschap nooit verdient, maar had het gekregen omdat hij de oudste was. Dan was het systeem bij de bloodclan toch veel beter. De sterkste die het leiderschap kreeg. De sterkste en degene die het meest gerespecteerd werd.

"Niets meer te zeggen?" Miauwde de kater terwijl hij in haar ogen keek. Kwaad staarde ze terug, haar humeur was vandaag alles behalve goed en nu zo'n kater ook nog eens arrogant in haar ogen keek werd het niet veel beter. "Niets wat ik tegen jou wil zeggen." Miauwde ze dus als wijze van antwoord. Ze staarde in zijn ogen en dwong hem om weg te kijken met haar blauwe kijkers. Ze zeiden dat ogen de poorten tot de ziel waren, maar bij Eclipse was er bijna nooit iets in te lezen.

~Sorry voor haar bitchie karakter ^^

"Niets wat ik tegen jou wil zeggen." Hij lachte terwijl ze naar hem keek en staarde terug. Zijn ogen stonden geamuseerd en boos tegelijkertijd. Hij hield er niet van als iemand tegen hem in ging en hij vond het al zeker niet leuk dat haar ogen leeg waren. Geen gevoel? Hij vloekte in gedachten. Hij kon natuurlijk nog steeds veel aan haar lichaamstaal zien. Op een bepaalde manier bewonderde hij haar wel. Er waren niet veel katten die de gevoelens die in hun ogen te zien waren konden beheersen. Zelf kon hij dit wel en hij kon er ook gevoelens instoppen. Bijvoorbeeld de geamuseerde blik die er in lag nu hij haar aan stond te staren. Hij keek nog steeds in haar ijsblauwe ogen toen hij sprak: ’Gaan we hier de hele dag zo staan’ zijn geamuseerd toontje klonk weer in zijn stem door.

-Sorry voor zijn arrogante gedrag.

De kater staarde haar enkel in de ogen, en uitdagend staarde ze terug. Haar ijsblauwe ogen stonden koud en verveeld. "Gaan we hier de hele dag zo staan?" Miauwde ze kater geamuseerd. "Ik niet, maar ik weet niet wat jij van plan bent." Miauwde ze zonder emotie. Ze liet haar klauwen in en uit hun omhulsels glijden en staarde er naar. Hoewel ze, sinds ze de windclan kater had ontmoet, zachtaardiger was, betekende dat nog niet dat ze niet eens zin had in een uitdaging.

Verveeld keek de poes hem aan. "Ik niet, maar ik weet niet wat jij van plan bent." Loci lachte toen de poes naar haar uitgeslagen nagels staarde. ’Veel plannen heb ik niet’ Die moet ik nog maken. Dacht hij er bitter achter. Misschien zou hij beter is aan die plannen beginnen dan hier te blijven hangen. Maar hij moest bij de Bloedclan blijven en daar had hij een goede uitleg voor: de meeste katten uit de Bloedclan hadden geen probleem met doden en dat kon hij wel gebruiken. Want wanneer hij met de wereld klaar was zouden er veel doden gevallen zijn.

’Veel plannen heb ik niet Ja dat dacht de rogue al, anders had hij haar al lang aangevallen, uitgescholden of was hij gewoon weggelopen. "Wel, dan ben ik weg." Miauwde ze voor ze haar felblauwe ogen nog een keer over de kleine kater liet glijden. Met grote passen liep de kattin weg, terug naar haar boom om de rogue die zich er voor nu in had genesteld weg te jagen.

"Wel, dan ben ik weg." Een ogenblik overviel verbazing de zwarte kater. Misschien was hij een beetje te ver gegaan? ’Waarom zo’n haast?’ Vroeg hij terwijl hij de poes een paar staartlengtes achterna liep. Het had vragend geklonken, zonder de arrogante toon die hij tot nu toe gebruikt had. Maar hij rolde met zijn ogen terwijl ze met haar rug naar hem toe stond. Misschien zou hij is moeten stoppen met dat arrogante gespeelde gedoe. Hij haalde in gedachten zijn schouders op. Andere katten liepen er misschien van weg, maar hij vond het veel te leuk om zo arrogant te doen. Maar voor nu was het even genoeg. Eerst is zien of hij nog meer uit de poes kon krijgen.

"Waarom zo'n haast?"Miauwde de kater, hij begon haar stilletjes aan op de zenuwen te werken. "Waarom niet?" Miauwde ze als weerwoord. Ze had geen zin in een jonge, arrogante kater die dacht dat hij iets betekende in deze gruwelijke wereld. Zo waren er al genoeg, gelukkig had ze de windclanner, hij was anders.

"Waarom niet?" ’Zodat ik kan tonen dat ik ook niet irritant kan doen. Hij lachte verontschuldigend. Iets wat hij al vaak geoefend had. Nu wachten tot ze zou blijven staan dan kon hij verder gaan met zijn ik ben een vriendelijke kat die vaak doet alsof hij een sukkel is pleidooi. En als ze anders zou reageren zou hij daar ook wel iets op verzinnen. Hij had al met genoeg katten gepraat om een weerwoord te hebben als iemand iets tegen hem zei.

"Zodat ik kan tonen dat ik ook niet irritant kan doen. " Eclipse lachte een lach, maar zonder de humor in. "Het zal wel, ik heb geen tijd voor kleine kittens." Miauwde ze steeds minder vriendelijk. De jongste katten waren soms de vervelendste katten, ze dachten dat ze de wereld aankonden en dat ze van niemand iets te vrezen hadden. Haar zwarte poten zette weer een stevige pas in, dit keer kwam ze steeds verder zonder dat de bloodclanner haar lastig viel. Ze was moe en niet goed gehumeurd, ze had haar boom nodig en slaap.

De poes lachte: "Het zal wel, ik heb geen tijd voor kleine kittens." Kittens? Loci hield een grom in. De poes bewoog zich nu sneller voort. Loci volgde haar een tijdje en toen de woede weggeebt was trok hij zijn mond terug open. ’Gelukkig dat er geen kittens in de buurt zijn.’ Hij haalde de grom die eraan zat te komen uit zijn stem en keek doordringend naar haar. Ook al stond ze nog steeds met haar rug naar hem hij bleef haar aankijken.

’Gelukkig dat er geen kittens in de buurt zijn.’ Eclipse lachte een vreugdeloze lach, was hij nu echt zo dom? Ze voelde zijn ogen in haar rug staren en furieus draaide ze zich om. Langzamerhand begon ze genoeg te krijgen van het arrogante gedrag van de bloodclanner. Ze zei niks meer en keek enkel kwaad, haar staart zwaaide zachtjes en langzaam over de grond. Wat dacht die kitten wel niet? Zon grote mond opzetten?

Had ze de kater zojuist een próói gegeven? Welke gek deelde nou zijn of haar eten? Met samengeknepen ogen keek Zira toe. Wat zou die poes van plan zijn? De Elitekater verleiden of zoiets? Het ging duidelijk niet zo goed. Met een grijns keek de kattin toe, en ze was niet van plan om tevoorschijn te komen, totdat er uit het niets gekrijs en gelach van die rare tweebeen-pups weerklonk. Haar vacht rees als een automatisme omhoog en ze kroop nog wat dieper in de bosjes waar ze al in zat, zodat er een tak ongemakkelijk in haar zij stak. Ze rolde met haar ogen en keek toe hoe de pups op een soort raar ding zaten met vier wielen eraan. Het deed haar denken aan een monster, maar het ging veel minder hard en het was helemaal open. Haar kop ging wat schuin toen ze de rare pups nakeek, maar uit het niets werd ze opgetild en toen ze opkeek zag ze dat er nog een pup was achtergebleven die haar duidelijk interessant vond. De Elite poes siste hard naar het kind dat haar geschrokken weer losliet, en ze haalde meteen haar klauw over het been van de ander, die gillend wegrende. Ze keek met een ruk naar het duo dat haar nu wel gezien moest hebben en ze ontspande zichzelf, waarna ze op het tweetal afliep. "Ook een goeie dag," miauwde ze, waarna ze naar de zwarte kater keek en hem toeknikte ter begroeting.

Het gekrijs van een twoleg kitten zorgde ervoor dat ze opkeek van de arrogante bloodclanner. Ze stak haar neus in de lucht, nog een bloodclanner. Wat was dit, een clan bijeenkomst? Een bruine kattin kwam ontspannen uit de bosjes gelopen en vragend hield ze haar hoofdje schuin. "Ook een goeie dag," De rogue kneep haar oogjes samen, dit kon niet veel goeds betekenen. "Wat moet je?" Vroeg ze simpel, ze haatte het om rond te pot te draaiden. Het was allemaal veel makkelijker als je gewoon zei waar het op stond.

Onderwerp: Re: [Eclipse]Nice to see you. Or not?