Beautiful

Ze had het nog niet mee gemaakt, deze warmte, deze fijne warmte. Ook had ze het nog niet mee gemaakt dat haar sterke reukzintuig zoveel prooi zou waarnemen. Het geritsel was ook duidelijk te horen en verduisterde die geur eigenlijk meteen al door de vele, minder sterke dassen geuren, al waren zo overduidelijk in alle territoria te bekennen. Nu niet hier, bij haar, gelukkig. Ravenheart had toestemming gegeven aan haar om te gaan jagen, dat was ze dus gaan doen. En nu bevond Roughpaw zich hier, buiten het kamp van Shadowclan. Na het gevecht met Windclan was prooi ook zeker nodig. De gewonden moesten beter worden. Ze sloot haar ogen, die toch al niet uitstekend waren en nam alle geluidjes, geuren en trillingen in zich op. Er was een prooidier in de buurt, dat was duidelijk, de geur vertelde haar dat het een muis moest zijn, de zachte geluidjes ook. Snel zonk ze in een sluiphouding, nu ze al zeker langer dan een moon apprentice was moest dit haar feilloos lukken.

OOC; open.

Met een zwiep van haar staart sloeg ze de vlinder weg. Wat was die vroeg dit jaar, zeg! Maar ondanks wat velen beschouwden als mooi, kon zij de vlinder niet waarderen. Foxpaw draaide geïrriteerd met haar oortje toen het insect daarop ging zitten en na een korte tijd was ze het zat, want ja, met haar korte lontje was dat niet heel moeilijk. Ze hapte naar het dier en binnen de kortste keren was het dood. Ze duwde hem de grond in en keek er naar, totdat ze een andere apprentice zag vanuit haar ooghoek. Haar gele ogen schoten omhoog en inspecteerden de ander. Het was Roughpaw, een niet heel veel oudere poes dan haar. Ze trippelde zachtjes op de ander af, die duidelijk aan het jagen was, en liet zich ook in een jachthouding zakken - al was die zeker niet zo ervaren als die van Roughpaw. Ze zwiepte met haar staart en keek enthousiast naar de ander, en keek toen vragend om zich heen. Waar was de prooi? Ze kon hem niet zien.

Voorzichtig zette ze haar rechter voorpoot naar voren, gevolgd door haar linkerpoot en haar achterpoten. Langzaam en stilletjes, het muisje mocht haar natuurlijk niet opmerken. Geleidelijk zonk ze ook dieper door haar poten, waardoor haar buik bijna tegen de grond kwam, bijna. Geritsel van links alarmeerde haar dat ze niet langer alleen was. Ze opende haar ogen en keek kort opzij. Misschien kon ze iets oppikken. Tegen het donkere groen stak inderdaad een fel oranje vacht af. De geur vertelde haar dat het een kat was, een clan genoot en om precies te zijn Foxpaw, een den genootje. Ze kon zien dat Foxpaw contact met haar probeerde te maken met een zwaai van haar staart, maar haar gezicht kon ze niet aflezen, gezien haar ogen daar gewoon niet goed genoeg voor waren. Ze gaf daarom ook een veel gebruikte reactie, het weg wuiven van waar Foxpaw dan ook achter probeerde te komen. Ze legde dit later wel uit. Goed, ze ging verder met haar jacht, echter was ze teveel afgeleid geraakt, waardoor ze het takje miste en er op stapte. Zoals verwacht verdween het muisje en was haar jacht mislukt. "Goed... die is weg," klonk haar stem, uiteindelijk.

Haar bijna vangst was weg, foetsie, verdwenen in de struiken. Nou, goed, dat soort dingen gebeurde nou éénmaal. Foxpaw leek zich nogal ongemakkelijk te voelen hierdoor en reageerde hier ook ongemakkelijk op. Roughpaw vernauwde haar ogen en kwam dichter naar haar toe. "Samen maar opzoek gaan naar nieuw prooi, dan?" Stelde Roughpaw toen voor. Ze was echt niet boos hoor. Ze was gewoon afgeleid geraakt en dat was haar eigen fout.

De vernauwing van de ander haar ogen was haar niet ontgaan. Ze bereidde zich voor op het ergste, maar het was een heel relaxt antwoord. "Samen maar opzoek gaan naar nieuw prooi, dan?" Foxpaw knikte, na haar paar trainingen zou dat wel moeten lukken, toch? Ze trippelde wat dichter naar Roughpaw toe en ze glimlachte wat schaapachtig. Hierna stak ze haar neus in de lucht en snoof is diep in, de geuren van het naaldenbos in zich opnemend. Ze rook een muisje, geen bijzondere vangst voor een Shadowclanner - eigenlijk juist de standaard vangst - maar het was beter dan niets. Ze wenkte met haar staart en drukte haar lichaam tegen de grond. Toen ze het diertje zag zitten, verzachtte haar ogen. Het was een baby muisje, en ze keek achterom naar Roughpaw. "Wat nu?" miauwde ze zachtjes. Ze kon het niet over haar hart halen om zo'n jonkie te doden.

Iets wat Roughpaw vervelend vond was; dat iedereen alles via gebaren deed. Roughpaw had zo'n moeite met het oppikken van gebaren; daarom was ze ook helemaal geen fan van samen werken, terwijl ze het juist wél fin vond om samen met anderen te zijn. De zwaai van Foxpaw's staart ontging haar echter niet en ze volgde deze beweging. Ook zij ging door haar poten heen terwil ze met haar neus volgde wat Foxpaw had gezien. Een muis, vers. Het verschil tussen Foxpaw en Roughpaw was; dat Foxpaw kon zien dat het jonkie was en Roughpaw niet. Nog voor Foxpaw haar vraag had afgemaakt sprong de cyperse poes met haar ruige vacht op het muisje die ze met een klap doodde. Nekje gebroken, geen bloed verspild; beste prooi. Het was wel heel makkelijk gegaan, duidelijk een jonkie. "Dat dus," grijnsde Roughpaw, al merkte ze een andere stemming bij Foxpaw op, als ze het niet verkeerd had.

Roughpaw zei niets, maar sprong alleen maar naar voren en doodde het kleintje met één klap van haar poot. De rode apprentice staarde geschokt naar de ander. Had ze nou zojuist..? "Dat dus," miauwde haar mede-apprentice en ze keek verdwaasd naar haar. "I-ik.." Stamelde ze en haar gele ogen belandde op het jonge muisje. "Oké, laten we hem maar begraven en later ophalen," miauwde ze, eindelijk kreeg ze de hand weer over haarzelf en ze grinnikte zachtjes om haar domme gedrag. Het was maar een muis, een prooi, niks om je zorgen over te maken. Als Roughpaw het kon, kon zij het ook, ze was toch niet dom en weerloos?

De gezichtsuitdrukking van Foxpaw viel haar niet op, ze begreep het gestamel van Foxpaw daarom ook helemaal niet. Roughpaw ging er enkel niet op in toen Foxpaw zichzelf herpakte. "Oké, laten we hem maar begraven en later ophalen," miauwde Foxpaw toen. Roughpaw knikte en liep naar een struikje waar ze het kleine muisje neer legde. "Een jonkie, zeker?" Vroeg ze. Sinds kort probeerde Roughpaw er langzaam vooruit te komen dat ze minder goed zag dan de gemiddelde kat, al was ze niet blind. Ze zag alles wel, alleen dan in een waas. Het was goed mogelijk dat Roughpaw, wanneer ze ouder werd, blind zou worden.

"Een jonkie, zeker?" Het was tot Foxpaws grote verbazing dat Roughpaw dit vroeg. Kon ze dat zelf niet zien of zo? Ze knikte. "Ja, toch?" Vroeg ze voor de zekerheid. Wat nou als zij gewoon dom was en het gewoon een kleine muis was? Ze keek nog is naar het muisje en knikte toen toch echt concluderend. Het was echt een jonkie, hoor. Die Roughpaw zag spoken als ze niet wist dat dit een jonkie was.

Ah, kijk, dit was dus een poes die nog niet afwist van haar slechtziendheid. "Ik kon 't niet goed zien," miauwde ze simpel met een zwaai van haar staart. "Ik heb niet de beste ogen," miauwde ze vervolgens. Het kon dat niet iedereen er vanaf wist. Roughpaw had het niet als nieuws de clan ingegooid. Ze wist niet eens zeker of haar ouders er vanaf wisten. Littlestream wel, dankzij Littlestream was Roughpaw zich er ook van bewust dat haar ogen niet goed waren. Ze was er mee geboren, dus wist niet beter. Haar andere zintuigen daarentegen waren super goed. Haar oren, neus en het voelen.

"Ik kon 't niet goed zien," miauwde Roughpaw, en vragend keek de rode apprentice haar aan. "Ik heb niet de beste ogen," vervolgde de grijze poes en Foxpaw knikte nadenkend. Dat zou lastig zijn! Gelukkig had zij niks, en was ze gewoon helemaal 'normaal'. "Ah, vandaar." Miauwde ze terug en glimlachte even naar de andere kattin. "Hoe zie jij dan?" Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig, en kneep haar ogen tot spleetjes. "Wazig?" Vroeg ze er vrijwel meteen achterna en keek is om zich heen, nog steeds haar ogen tot spleetjes knijpend, waardoor haar zicht wazig werd. Giechelend begon ze te lopen maar viel na een paar secondes al weer op haar snuit.